Zonder enige twijfel de meest spraakmakende film van Nederlandse bodem dit jaar.
Is het niet om het jaloersmakende succes voor een zo goed als low-budget-film, dan is het wel op de fabuleuze wijze waarop Nasrdin Dchar tijdens het Nederlands Film Festival zijn -terechte, zo blijkt hieronder- Gouden Kalf incasseerde.
Tuurlijk gingen alle haartjes overeind staan bij de "moet dat nou"-mensen die vonden dat ie er niet zo een Marokkaans Manifest van had moeten maken, maar ik denk dat deze man gewoon oprecht blij was. Blij om de waardering voor een product dat zichzelf knap uit de anonimiteit heeft ontworsteld.
Verhaal is bekend: Amsterdamse zoonlief wordt door vader opgedragen een taxi van Mokum naar Rabat te rijden om hem aldaar cadeau te doen aan een oude vriend. Dat die vriend tegelijkertijd een charmante huwbare dochter in de aanbieding heeft is voor vader de echte reden van deze bruidsschat.
En dat is exact wat Nadir verhult voor zijn twee boezemvrienden, die wel zin hebben in een reisje voordat ze eindelijk stappen maken met hun toekomstplannen.
Wat begint als een cliché uiteenzetting van Noordafrikaanse -mannelijke - rituelen, ontvouwt zich tot een sterke film over vriendschap, over dromen en over verplichtingen. Roadmovie ten top bovendien, met fraaie beelden van de Euro-landen die doorkruist worden.
Een zo goed als alle leeftijden film, die blij maakt . Oók omdat hij met zoveel trots gepresenteerd wordt. Alle prijzen en loftuitingen zijn terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten