Trigger Point - Brad Turner

Trigger Point op IMDb (5,0)
 Trigger Point op Moviemeter (2,56)

Dertien (of nee: drieentwintig) in een dozijn film. Kon er de aandacht niet bij houden omdat het mij iets te veel formulewerk leek.

Agent Nicholas Shaw leeft - na een roerige CIA-carrière - teruggetrokken op het Amerikaanse platteland als hij plots weer bezoek krijgt van iemand die zijn oude leidinggevende vertegenwoordigt. Shaw ruikt meteen onraad. En terecht. De man komt namens Shaw's oude CIA-baas Elias Kane, die hem meedeelt dat iemand het op hun oude eenheid gemunt heeft. Van de 10 oorspronkelijke leden zijn er de afgelopen tijd vier vermoord.

Shaw moet natuurlijk op zoek, maar wil eigenlijk niet. En valt zijn oude baas wel te vertrouwen? Gelukkig is er hulp van enkele van zijn dorpsgenoten. En vervolgens is het pief-paf-poef.

Met: Barry Pepper, Colm Feore, Eve Harlow, Carlo Rota, 

FIN - song : Andrew Lockington/Michael White/Harmony on Mars - Still in the deep

Los delincuentes (aka The Delinquents) - Rodrigo Moreno

Los Delincuentes op IMDb (6,7)
 Los Delincuentes op Moviemeter (2,82)

Première-avond gisteren, ik ging er eens de volle 3 uur voor zitten. Gemengde gevoelens achteraf: ik had mooie dingen gezien, ook wel genoten van de licht filosofische inslag van de film maar ik heb daarvoor wel te veel zijpaden moeten belopen om er te komen. Wat mij betreft had de film de helft korter gekund. Maar goed: blijkbaar wil de regisseur ons onthaasten, hetgeen hij met visuele trucjes (en met visuele schoonheid) ook wel voor elkaar krijgt. Al met al dus zeker een voldoende, maar ik blijk nog steeds weerbarstig tegen die ellenlange speelfilm-trend op te lopen. Terug naar het verhaal nu.

Morán ziet het niet zitten: nog 30 jaar dezelfde sleur, nog decennia lang hetzelfde werk. Het zou leiden tot een leven zonder verrassingen. Dus beraamt hij een plan: hij maakt een rekensom hoeveel geld hij nodig heeft voor de rest van zijn leven waarvoor hij de bank moet beroven waar hij zelf werkt. Het gaat bedrieglijk makkelijk: een kleine afleiding in het werkschema van de collega's en Moran krijgt vrije in- en uitloop naar de kluis. Met de buit in zijn rugzakje loopt hij na zijn werk gewoon de zaak uit, richting de toekomst.

Hij heeft het allemaal bedacht: hij vraagt zijn collega Román om het geld voor hem te verstoppen en te bewaren. Daarna zal hij zichzelf gaan aangeven, hij heeft al berekend hoe lang hij voor een dergelijk vergrijp de gevangenis in moet. Zodra hij daaruit komt, zal hij Román belonen met de helft van de buit, zodat die ook niet meer zijn hele leven achter de kassa hoeft te staan. 

Ook dit deel lijkt eenvoudig te lukken, maar dan gaat toch de tijd knagen: Román raakt in gewetensnood en krijgt daarop van Morán opdracht het geld te verstoppen in een natuurgebied waar hij is geweest voordat hij zichzelf aangaf. De verstopactie werkt bevrijdend voor Román, vooral omdat hij in het natuurgebied een stel creatievelingen ontmoet die heel anders tegen de wereld aankijken. Met een van hen, de energieke Norma, begint hij nietsvermoedend een relatie. 

Deze simpele , doch eenvoudige aanloop leidt ons naar een open einde, waarin je vanuit je bioscoopstoel zelf mag bepalen wie dit hele traject nu eigenlijk het beste doorgekomen is en voor wie de toekomst nu eigenlijk open ligt.

Met: Daniel Elias, Esteban Bigliardi, Margarita Molfino, German da Silva

FIN - song : Pappo's Blues- A donde este la libertad

Crock of Gold: a few rounds with Shane MacGowan - Julien Temple

Crock of Gold op IMDb (7,7)
 Crock of Gold op Moviemeter (3,81)

Ondanks dat het al ruim drie decennia werd aangekondigd (én verwacht), was ik vorig jaar toch danig geraakt door het overlijden van Shane MacGowan. Al jaren genoot ik van zijn fabuleuze dichtwerk ( 2x zag ik de Ierse zelfdestructor live met zijn fabuleuze band The Pogues: de ene was nog aan de goede kant van zijn fysiek, bij de tweede keer was zijn verval al dermate ingezet dat hij door zijn bandleden met zachte dwang van het podium werd geleid: het was beter als zij het zelf gingen doen). Ik ben altijd gek van volksmuziek geweest en eerlijk is eerlijk: Shane bracht de energie van de punk naar de tragiek van de folk. En dat werkte. Dat werkte zo goed dat ik bij zijn overlijden een heel playlistje bouwde met een persoonlijke selectie van zijn beste werk: als je zin hebt, luister dan naar Shane in mind. 

De documentaire die Julien Temple over deze muzikale (en vooral tekstuele) grootheid maakte, begint als Shane de 60 al gepasseerd. Dat dit op zich al een wonder is, begrijpen we uit de opbouw van de docu die volgt. Van zijn armoedige katholieke achtergrond in Mayo op het Ierse platteland naar de verhuizing van het gezin naar London, waar Shane als 15 jarige jongen plots in een snoepwinkel terecht kwam. Drank en drugs volop voorradig, daarnaast een enorm aanbod aan bands en concerten. Shane wordt een veel (en graag) geziene gast bij de eerste punkconcerten, zijn wilde geest brengt hem steeds naar de voorste rijen waar het er ruig aan toe gaat. Omdat Shane altijd al gek van literatuur is geweest en daar ook zelf zijn eerste pogingen toe doet, is het nog maar een kleine stap naar het podium: na wat probeersels in eerste bandjes ontstaan uiteindelijk: the Pogues. Een keur aan sterke muzikanten (Philip Chevron, Spider Stacy) weet de emotionele en fatalistische teksten van MacGowan op muziek te zetten. Daarna gaat het snel. 

Niet alleen snel met de carrière van the Pogues, maar ook snel met het fysieke verval van Shane zelf. Drinken deed hij altijd al, drugs komen er nu in allerlei varianten voorbij en daar komt nog eens het slopende tourbestaan bovenop. Iedereen maakt zich zorgen, maar hij is niet te stoppen: drinken en gebruiken doet hij niet omdat hij een doodswens heeft, nee: hij doet het juist omdat hij zoveel van het leven houdt dat hij álles er uit wil halen. Dat hij toch nog de 65 heeft aangetikt, mag met recht een godswonder heten.

Prachtige documentaire. (Maar misschien ben ik bevooroordeeld).

Met: Shane MacGowan, Siobhan MacGowan, Johnny Depp

FIN - song : The Pogues - A pair of brown eyes (altijd al mijn Shane-favoriet geweest, deze instant klassieker)

Witte Wieven - Didier Konings

Witte Wieven op IMDb (7,4)
 Witte Wieven op Moviemeter (3,51)

Enkele weken geleden gonsde het opeens: "Heb je "Witte Wieven" gezien?" In het nieuwe film-aanbevelingsprogramma van Martin Koolhoven besteedde hij aandacht aan de jonge Nederlandse regisseur Didier Konings, die het in de VS al aardig aan het maken was en die nu een heuse NL-horror productie had gemaakt. Enkele mensen die ik sprak, vonden het een goede film dus ik ben het toch maar gaan kijken. Ondanks dat ik helemaal niets met horror heb. En helaas kwam dat uit: ik kan niets met dit soort films. 

We gaan terug naar de middeleeuwen, waar aan de rand van het bos een gelovige gemeenschap haar boerenbestaan leidt. Bidden, werken, oogsten, werpen: het leek allemaal niet zo moeilijk destijds. Dat blijkt echter voor de fragiele Frieda helemaal niet zo te zijn: het lukt haar maar niet om zwanger te worden en daarmee haar man en de priester tevreden te stellen. Steevast trekt ze naar de rand van het bos, naar het grote Christus-kruis, om te bidden dat ze toch eindelijk vrucht zal dragen. Verder dan de rand gaat ze niet want in het bos, daar zijn de Witte Wieven! 

Het duurt dermate lang voordat ze zwanger raakt dat Frieda langzamerhand door de gemeenschap wordt uitgestoten, ze zou door de duivel bezeten zijn. Dat wordt nog erger als ze tijdens een van haar bidsessies wordt verkracht door een brute dorpsgenoot die haar het bos insleurt voor zijn vleselijke en vreselijke bevrediging. Maar zie: terwijl hij haar overweldigt, krijgt zij hulp van de Witte Wieven. Komt er toch nog een duivels randje aan. 

Met: Anneke Sluiters, Len Leo Vincent, Reinout Bussemaker, Nola Kemper

C'e ancora domani (aka There is still tomorrow) - Paola Cortellesi

C'e ancora domani op IMDb (7,8)
 C'e ancora domani op Moviemeter (3,67)

Een schoonheid van een film. Verhaal is sterk. Beelden zijn prachtig. Muziek is verrassend. Afwisseling tussen ernst en humor is goed. Echt een lijstjes-film dit.

Alles in deze film draait om Delia. En dat kan geen kwaad, want zelf houdt Delia zich het liefst op de achtergrond, hetgeen zelden goed uitpakt voor haar. 

We stappen in het naoorlogse Rome. In 1946 heerst nog steeds de armoede, de samenleving is nog verdeeld in hen die heulden en hen die daaronder leden. De maatschappij is nog sterk masculien: vader praat, vader slaat. Moeder en de kinderen leggen verantwoording af, waarbij er ook nog eens een sterke bevoordeling zit in de zoontjes ten opzichte van hun oudere zus. Kortom: er is van alles mis, er hangt veel scheef in dit gezin dat echter aan de buitenkant nog redelijk normaal oogt.

Naast het huishouden verricht Delia nog diverse hand- en spandiensten voor winkeliers in de buurt, zodat ze het karige huishoudgeld nog met een klein bedragje kan verhogen. Maar wat zien we daar? Delia blijkt sinds enige tijd die inkomsten af te romen: ze legt steeds enkele biljetten voor zichzelf apart, waarmee wij mogen concluderen dat ze zich beraamt op een nieuwe toekomst. En we snappen dat: de klappen, de vernedering, de ronduit hondse behandeling van haar man (en van diens inwonende vader) kunnen en mogen niet eeuwig duren. 

Is Delia klaar voor grote stappen, is de maatschappij er klaar voor dat vrouwen een betere behandeling eisen?Als het niet vandaag lukt, dan is er altijd nog een morgen.

Met: Paola Cortellesi, Valerio Mastandrea, Romana Maggiora Vergano

FIN - song : Big Gigantic ft Angela McCluskey - The Little Things

Niks vreemds aan- Andrejs Ekis

Niks vreemds aan op IMDb (5,4)
 Niks vreemds aan op Moviemeter (2,15)

Het lijkt allemaal bedrieglijk makkelijk, film maken in Nederland. Met een ideetje, een half uitgewerkt script en een clubje welwillende acteurs die allemaal niet in de hoogste salarisschalen vallen, kom je een heel eind. Mozaïekje ervan bakken en hup: op naar de kassa. Het gaat niet eens zo slecht met de vaderlandse filmindustrie, maar zou men alsjeblieft een beetje meer aandacht willen besteden aan het verhaal, aan de kwaliteit?

Twee stellen en een eenling, daar draait het allemaal om in deze film. Het ene stel bestaat uit een blufferig Zuidas-type en zijn statusgerichte vriendin. Hoewel hij zijn vriendin prachtig en sexy vindt, wil hij toch een keer de spanning opzoeken. Swingen! Het andere stel gaat gebukt onder werkstress en sleur waardoor de fut uit hun relatie is weggetrokken. Niet dat ze elkaar niet meer liefhebben, maar seks staat niet meer op de agenda. 

Suus, de vrouw in het suffende stel, schrijft zich verontwaardigd in op een partnerruil-app waarbij ze contact krijgt met  blufkikker Xander, die zijn relatie zo graag wil opleuken. De twee stellen ontmoeten elkaar en er ontstaan perikelen voordat ze kruislings (hahaha) een slaapkamer opzoeken.

In de flat daarboven is een mutsige vrouw zich wild geschrokken: er staat opeens een naakte man op haar balkon, die duidelijk op de vlucht was. Zij leert die man enkele levenslessen, waarna hij haar enkele liefdeslessen leert. 

Moraal van dit verhaal? Tja, zeg het maar.

Met : Frederik Brom, Peggy Vrijens (haha), Ilse Warringa, Loek Peters, Tina de Bruin, Juvat Westendorp

FIN - song : Mell & Vintage Future- High on love

Une belle course (aka Driving Madeleine) - Christian Carion

Une belle course op IMDb (7,1)

Une belle course op Moviemeter (3,51)

Heel fijne, kleine film. Niks spectaculairs, niks buiten de lijntjes maar dermate intiem en aangrijpend dat je gewoon denkt dat ie wel langer had mogen duren. Dat zijn voor mij altijd de betere films om te kijken.

Charles is een krabbelende Parijse taxichauffeur die maar met moeite het hoofd boven water kan houden. Qua strafpunten staat ie op het randje, bij een volgende verkeersovertreding kan ie zijn rijbewijs kwijtraken. Financieel gaat het niet oké, er bestaat zelfs een kans dat ze hun huis moeten verkopen als er niet iets verandert.

De taxicentrale vraagt hem  of hij een rit aan wil nemen die hem eerst een stuk buiten de stad brengt. Hij heeft het geld te hard nodig om te kunnen weigeren en rijdt dus richting randje platteland om daar een oude mevrouw op te pikken. Hun contact begint aan alle kanten verkeerd, maar daar komt gaandeweg verandering in.

Madeleine, de oude dame, begint hem ongevraagd haar levensverhaal te vertellen. Charles blijkt haar tet hebben opgepikt bij haar net verkochte woning en ze moet zich nu melden bij een verzorgingstehuis. Daar heeft ze echter nog helemaal geen zin in, dus ze vraagt hem om eerst nog even langs haar oude woonplekken te rijden. Gaandeweg komen de twee echt met elkaar in gesprek en ontstaat er iets wat op een band lijkt. Madeleine blijkt schokkende dingen te hebben meegemaakt in haar 92-jarige leven, toch is zij degene die Charles uit zijn eigen misère probeert te praten. U snapt: de twee komen nader tot elkaar en hebben samen de dag van hun leven.

Met : Dany Boon, Line Renaud

 

FIN - song : Etta James - At last

The Tunnel (aka Tunnelen) - Pal Oie

The Tunnel op IMDb (6,0)
 The Tunnel op Moviemeter (3,02)

Ouderwetse rampenfilm, die het script geheel volgens de lijntjes van het genre invult. Lange halen, gauw thuis: stukje persoonlijk verdriet, vader-dochter problemen en uiteraard veel heldhaftigheid.

Bijna kerst, vader Stein heeft er woorden over met zijn dochter Elise. Zij heeft geen zin om met papa's nieuwe vriendin aan tafel te zitten, ze verwijt hem dat hij haar overleden moeder al te snel vergeten is. Er wordt met deuren geslagen, Elise vertrekt boos en stapt op de bus naar Oslo. Die komt niet ver.

Een paar kilometer verderop namelijk strandt de bus in een tunnel waar een klein stukkie verderop een tankwagen is gecrasht. Die lekt natuurlijk, die gaat ook ontploffen. Het stroopt op, van beide kanten, terwijl de alarmcentrale en de hulpdiensten maar moeizaam op gang komen: waar precies vond het ongeluk plaats? kunnen we de ventilatoren in de tunnel harder aanzetten om de rookontwikkeling tegen te gaan? Weten we hoeveel mensen er vastzitten? 

Stein is brandweerman en wordt te hulp geroepen, hij moet met zuurstofmasker de tunnel in. Op dat moment weet ie nog niet dat ook zijn dochter daar ergens tussen zit. Er heerst paniek, er ontstaan nieuwe botsingen van vluchtende auto's en mensen beginnen problemen met hun luchtwegen te krijgen. Het is een ramp. 

Met: Thorbjorn Harr, Ylva Fuglerud, Lisa Carlehed, Mikkal Brad Silset

FIN - song : Highasakite- Under the sun

Neem me mee - Will Koopman

Neem me mee op IMDb (7,1)
 Neem me mee op Moviemeter (3,64)

Vooraf werd het in de zaal al "De avond van de onschuldige film" genoemd. Er viel weinig schokkends te verwachten, ten hoogste een romkom met een feelgood-touch. Dat kwam aardig uit. Een film waar je niet kwaad op kunt worden, die hier en daar zijn leuke momenten kent en die verder keurig langs de lijnen van de formule loopt. Prima te doen. 

We belanden direct in de wereld van de ouderen. De beverige Joep krijgt aan de ontbijttafel keurig zijn dosis medicatie uitgereikt van zijn vrouw Nienke, de kranige Mabel verhuist vanuit haar villa naar een flatje en bladert daar door haar plakboek met exen, de chronisch chagrijnige Florri wordt door haar kinderen op vakantie gestuurd en we aanschouwen het pijnlijke leven van Susanne, die wordt gekleineerd en bedrogen door haar nare man. Allen zijn in het bezit van een folder van "Neem me mee" , een net startende reisorganisatie van de onervaren Thijs. Thijs heeft om zijn relatie te redden een busje aangeschaft waarmee hij een onderneming wil opzetten, waardoor hij - tevergeefs- zijn vriendin hoopt te imponeren. 

U begrijpt: we gaan en route naar Frankrijk met een bus vol ouderen en alle problemen van dien. Ziekte, eenzaamheid, depressie, relatieproblemen etcetera. En drank, veel drank. Op een wonderlijke manier past dit mozaïek steeds beter in elkaar:  de zes ouderen wennen aan hun gezelschap en er ontstaan zelfs dusdanige vriendschappen dat veel van de problemen daarmee bespreekbaar of zelfs verholpen worden. De vriendschap gaat diep en lijkt een langdurige te worden.

Met: Olga Zuiderhoek, Kees Hulst, Minne Koole, Jeroen Krabbé, Renée Soutendijk, Helen Kamperveen, Geert de Jong

FIN - song :Andre van Duin - Neem me mee

El buen Patron (aka The Good Boss)- Fernando Leon de Aranoa

El buen patron op IMDb (7,1)
 El buen Patron op Moviemeter (3,34)

Opvallend lichtvoetige film voor Javier Bardem, doorgaans zie ik die in wat zwaardere rollen zijn werk doen. Maar goed, hij kan dit ook. In deze tamelijk niemendallige film weet hij in ieder geval te zorgen voor enig niveau, want de rest van het verhaal is iets te karikaturaal. 

Basculas Blanco. Daar draait alles om in het leven van Julio Blanco: het familiebedrijf in (alle soorten) weegschalen staat nu al enige onder zijn leiding, het is zijn levenswerk. En blijkbaar trekt hij niet voor niets zo hard aan de touwtjes: de firma wordt genomineerd voor een prestigieuze regionale prijs. Er zijn nog twee andere genomineerden, alle firma's gaan de komende tijd bezoek krijgen van "de commissie".

An sich niets aan de hand, Blanco weet zijn medewerkers op charmante wijze te enthousiasmeren. Maar er komen barstjes. Barstjes die hij helemaal niet kan gebruiken tijdens deze periode. Zijn voorman raakt in relationele problemen en stapelt daardoor fout op fout. Een van zijn medewerkers heeft een zoon met gedragsproblemen waardoor Blanco voor hem in de bres moet springen. Een ontslagen medewerker pikt de afgesproken regeling niet en gaat bivakkeren voor de fabrieksingang om zijn ontslag ongedaan te krijgen. Hier bovenop ligt nog de komst van een nieuwe stageaire, een jonge en voor Blanco iets te mooie vrouw die op een heel andere manier om de aandacht van de directeur vraagt. 

Blanco moet alle zeilen bij zetten om deze problemen de kop in te drukken: hij is relatietherapeut voor anderen, maar vergeet daarbij zichzelf in de hand te houden. De datum van de komst van de commissie nadert terwijl de problemen verder pieken.

Met: Javier Bardem, Manolo Solo, Almenuda Amor, Tarik Rmili

FIN - song : Rafaniello - 99 Posse

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)
 Sun Children op Moviemeter (3,71)

Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuurlijk zitten er wel sprankjes hoop in, maar over het algemeen kijken we naar het droeve lot van vluchtelingenkinderen die te vroeg met het straatleven worden geconfronteerd. 

Gevlucht uit Afghanistan en dan in een Iraanse stad terecht komen. De jonge Ali heeft het niet getroffen, net zo min als zijn vriendjes Abolfazl en Reza. Ze doen een beetje klusjes voor een louche garagehouder, klusjes die eigenlijk het daglicht al niet verdragen. Dat wordt nog erger als Ali door de garagehouder onder druk wordt gezet. 

Hem wordt opgedragen "een schat" te vinden die zich onder het schoolplein van de Sun School zou bevinden. Hoewel de jongens niet weten waar ze dan precies naar moeten graven, vinden ze het eigenlijk wel spannend. Om op het terrein te komen, moeten ze zich echter eerst aanmelden als leerling. Dat gaat niet makkelijk maar uiteindelijk komen ze bij de schappelijke leraar Rafie terecht. Deze trekt zich het lot van de jongens aan en ontfermt zich over hen. Dat heeft voor Abolfazl en Reza best een goed effect, die zien kansen om via onderwijs vooruit te komen. Maar Ali, juist de meest aansprekende van het groepje, belandt in een tweestrijd: hij ziet wat de leraar hen allemaal voor betrokkenheid en kansen toont, maar die "schat" blijft toch aan hem trekken. Hij moet keuzes maken.

Met: Rouhollah Zamani, Javad Ezati, Ali Nasirian

FIN - song : Ramin Khosha - Alone in school

Rapito (aka Kidnapped) - Marco Bellocchio

Rapito op IMDb (7,0)
 Rapito op Moviemeter (3,41)

Behoorlijk mijn ding, deze film. Historisch drama, altijd fijn. Op waargebeurde feiten gebaseerd, nog beter. En daar bovenop nog eens een vette klodder religie (meervoud zelfs), het kon niet op voor dit geëxcommuniceerde katholieke jochie. (Nou ja, dat laatste deed ik uit eigen beweging maar dat is allemaal niet voor hier).  Voeg bij dit alles nog eens de herkenbaarheid van veel locaties in de film (Castel Sant'Angelo!!) en u snapt dat ik hier tevreden uit vandaan kwam.

1858, Bologna, Italië. Er wordt hard geklopt op de voordeur van Salomon "Momolo" Mortara, waar diens vrouw net bezig is het grote gezin op bed te krijgen. Aan de deur staan vertegenwoordigers van de Roomse Inquisitie in Bologna. Ze komen met de gortdroge melding dat ze Salomon's zoon Edgardo komen ophalen. Ze melden dat het jongetje ooit gedoopt is en derhalve aan de katholieke kerk toebehoort. Waarmee ze zeggen: die mag dus niet thuis, in zijn joodse gezin en dito omgeving, opgroeien. Hartverscheurend, maar de ouders krijgen de toezegging dat de jongen in de buurt blijft en ze hem altijd mogen bezoeken. 

Wie de katholieke geschiedenis een beetje kent, weet dat daar natuurlijk niets van waar is: het jongetje wordt ontvoerd naar Rome waar hij in aan de rokken van de paus mag hangen. Ze gaan hem het katholieke geloof met een trechter naar binnen gieten. Edgardo, een vlijtig en kundig leerling, leert al snel de "Miserere Nobis"-versjesen gaat voortvarend. Dat wil echter niet zeggen dat hij de laatste woorden van zijn moeder in zijn oren heeft geknoopt ("zeg elke avond je Joodse gebeden, zodat je een van ons blijft"). Edgardo leeft met zijn hoofd in Rome, maar met zijn hart in Bologna én in Jeruzalem. 

Meermaals trekken zijn ouders naar Rome maar wat ze ook doen, ze krijgen hem niet mee terug naar huis. Er verstrijken jaren, er komen opstanden. De Roomse macht valt in Bologna, de rebellentroepen trekken verder door Italië, uiteraard gaan ze ook op naar Rome. Tussen die troepen loopt Edgardo's broer, die zichzelf voorgenomen heeft een laatste poging te doen zijn jongere broertje voor het gezin en het geloof terug te winnen.

Uitermate boeiend gefilmd: pompeus waar nodig, een retestrakke afwisseling tussen joodse en katholieke rituelen of tradities, waardoor de kijker al snel snapt hoe lastig het kiezen is voor Edgardo. Regisseur Bellocchio voegt nog eens een knap staaltje aan zijn toch al imposante lijst toe.

Met: Paolo Pierobon, Fausto Russo Alesi, Barbaro Ronchi, Enea Sala, Leonarda Maltese

FIN - song : Paul Keeley- A sort of homecoming

Wicked little letters- Thea Sharrock

Wicked little letters op IMDb (7,0)
 Wicked little letters op Moviemeter (3,42)

Lekker gemaakt door een hilarische trailer togen we gisteravond naar ons filmeiland. Zo grappig als de trailer werd het niet, maar al met al was dit een vermakelijke film met een hoog feelgood-gehalte. En voor mij onontdekte uithoeken van de Engelse taal, dat ook. 

Het godsvruchtige kustplaatsje Littlehampton is - enkele jaren na de Eerste Wereldoorlog - in rep en roer. Oude vrijster Edith Swan - nog inwonend bij haar ouders - ontvangt met enige regelmaat opgewonden brieven waarin haar de huid vol wordt gescholden. En niet zomaar gescholden: nee, echt creatief, ruig en expliciet seksueel getint. Dit terwijl Edith de favoriet is van de lokale pastoor, zo voorbeeldig leeft ze haar door de bijbel gestuurde leven. 

Edith en haar eng strenge vader weten het zeker: de bedreigingen kunnen maar van één kant komen. Hun grofgebekte buurvrouw Rose Gooding lijkt de afzender te zijn: Rose's levensstijl kon niet verder van die van Edith af staan. Rose heeft een dochter waarvan de vader verdwenen is, ontmoette wel weer een nieuwe partner waarmee ze met enige regelmatig de kroeg induikt voor een feestelijke slemppartij. 

Na brief nummer 19 (!) is de maat vol: Edith's vader Edward (een volstrekt nare man overigens) stapt naar de politie en doet aangifte. Deze nemen zijn beschuldigingen voor waar aan en inderdaad hoort buurvrouw Rose de celdeur achter zich dichtklappen. De zaak rond, zou je denken. Maar toch niet: de jonge politie-agente Gladys Moss neemt het op zich om dieper in het onderzoek te duiken voordat rechters en agenten de zaak aftimmeren.

Het knettert, tussen Olivia Colman en Jessie Buckley. Deze twee dragen - ferm geholpen door een heerlijk schmierende Timothy Spall - de film die zeer zeker voor glim- maar te weinig voor schaterlachen zorgt.

Met: Olivia Colman, Jessie Buckley, Timothy Spall, Anjasa Vasan

FIN - song : Isobel Waller-Bridge - Edith leaves

The Promised Land (aka Bastarden) - Nikolaj Arcel

The promised land op IMDb (7,7)
 The Promised Land op Moviemeter (3,78)

Geen acteur ter wereld heeft zo een karakteristieke kop als Mads Mikkelsen. Hij is een fenomeen. Met een ongekende mimiek maakt hij spanning voelbaar, je ziet dat die stijf getrokken lippen een aankondiging zijn van ofwel een in zijn hoofd gevoerde strijd ofwel een aanstaande uitbarsting zonder weerga. Mijn interpretatie is dat hij bewust af en toe voor tamelijk komische rollen als intermezzo kiest om zo niet door het leven te gaan als het dreigende brok mannelijkheid dat hij in veel van zijn rollen uitstraalt.

We gaan terug naar de 18e eeuw. Ludvig Kaplan leeft van een sobere veteranentoelage maar heeft inmiddels een plan ontwikkeld om zijn leven voorgoed te veranderen. Hij gaat naar de koning en meldt zich aan als pionier om de weerbarstige heidevelden op Jutland te gaan ontginnen, hij beweert daar een succesvolle boerennering op te kunnen bouwen. Als wederdienst vraagt hij om - mocht hij zijn exercitie tot een succesvolle te maken - in de adelstand te worden verheven en een landgoed met personeel te verkrijgen. De adviseurs van de koning zijn tegen, maar de koning zelf hoopt reeds lang op uitbreiding van zijn actieve leefgebied dus zegt hij Kaplan toe dat hij zijn gang mag gaan.

Het is een moeilijke weg: veel van de grond is onbruikbaar en te zanderig. Uiteindelijk vindt hij een stukje waar hij denkt te kunnen starten. Heel zijn spaargeld besteedt hij aan het (laten) bouwen van zijn huis, dat hij de beladen naam "Koningshuis" geeft. Personeel werven blijft moeilijk maar met behulp van een vriendelijke priester weet hij twee elders weggelopen pachters aan te nemen om hem te helpen op het land en in de huishouding. 

Het lijkt alsof Kaplan in het wildvreemde aan het ontginnen is geslagen, maar plots staat daar de nabij wonende graaf de Schinkel voor zijn neus. Deze zegt dat Kaplan op zijn grondgebied aan het werk is en derhalve moet tekenen voor een afdracht van een deel van de opbrengst, als hij al zou slagen. Kaplan werpt tegen dat hij in opdracht en in dienst van de koning staat en weigert de Schinkel zijn medewerking. Dat is het begin van een keiharde strijd: de jaloerse graaf gaat ver in zijn tegenwerking. Zowel op juridisch gebied (Kaplan zou illegale medewerkers hebben) als op persoonlijk gebied (wat weet zo'n boerse kapitein nu van het leven in dit gebied?) moet Kaplan zijn best doen niet te capituleren. Met behulp van de pastoor, van zijn eigengereide huishoudster Ann Barbara en het weerbarstige zwerversmeisje Anmai Mus neemt Kaplan het op tegen de hogere machten.

Tussen alle hardheid in deze - bij vlagen wat sterk aangedikte- film zit de schitterende ontwikkeling van enkele personages, vooral de vrouwen rondom Kaplan tonen zich sterk en onverzettelijk.

Met: Mads Mikkelsen, Amanda Collin, Simon Bennebjerg, Melinda Hagberg, Kristine Kujat Thorp

FIN - song : Dan Romer - The Captain and Ann Barbara

Deadlock - Jared Cohn

Deadlock op IMDb (3,6)
 Deadlock op Moviemeter (1,81)

Ter verdediging van mezelf voer ik aan dat ik een stevig inspannende dag had met controle-afspraken en vooral een intensieve verhuizing. Afgemat zat ik op de bank, anders had ik deze nooit aangeklikt: een gemiddelde actiefilm zou niet al te veel van het voorstellingsvermogen eisen en was dus lekker makkelijk te verhapstukken. Prima uitgangspunt, maar zo simpel en zo gewoonweg slecht had ook weer niet gehoeven.

In deze laatste (?) rol van Bruce Willis zien we hem als Ron Whitlock, een oud-commando die wraak neemt op de politie. Deze hebben bij een inval zijn ene zoon doodgeschoten en zijn andere zoon gearresteerd, terwijl dit achteraf allemaal op een misverstand bleek te berusten. 

Whitlock organiseert een kleine bende om zich heen en overvalt de grote stuwdam. Het personeel wordt overmeesterd en de technici worden gedwongen een van de dammen open te zetten, waardoor al snel de overstroming in de ondergelegen delta begint. In de tussentijd sommeert Whitlock de agenten die verantwoordelijk zijn voor de dood van zijn zoon naar de stuwdam te komen. Die gaan op zeker een duister lot tegemoet. 

Een van de technici die op het moment van de inval met onderhoudswerkzaamheden aan de dam bezig was, heeft ondertussen een bevrijdingsactie op touw gezet: in zijn eentje tegen Whitlock's gehele team. Nog voordat de NSA en het leger te hulp kunnen komen, heeft hij de machinekamer al bereikt.

Met : Bruce Willis, Patrick Muldoon, Matthew Marsden, Michael DeVorzon, Ava Paloma

Envole-moi (aka Fly me away)- Christophe Barratier

Envole-moi op IMDb (6,2)
 Envole-moi op Moviemeter (3,14)

Behoorlijk van-dik-hout-naar-planken film maar toch is het er eentje die goed te verdragen is. Dat komt doordat men van nare karikaturen naar sympathieke personages toewerkt. "Alle mensen deugen", of in ieder geval een variant daarop. 

Daar lijkt het in het begin nog niet op: Thomas, zoon van een welgestelde chirurg, brengt zijn dagen (nou ja, eigenlijk zijn nachten) door met feesten en braspartijen (met het geld van pa, zoveel is al snel duidelijk). Als hij daar op een avond te ver in gaat en dronken de bolide in het zwembad van pa parkeert, is voor vaderlief de maat vol. 

Alle pasjes en tegoeden van Thomas worden geblokkeerd. Tenzij hij zijn leven betert. Dat kan hij doen door zorg te gaan dragen voor papa's favoriete patiënt. Deze jongeman, Marcus genaamd, is 12 jaar oud en chronisch ziek. Aanvallen, epilepsie en zuurstoftekorten beperken de jongen in zijn doen en laten. Daar kan Thomas verandering in brengen. Die probeert dat aanvankelijk ook maar geeft al snel op als blijkt dat de jongen bijna overlijdt doordat Thomas te laat met de zuurstoffles aankomt. Marcus' moeder ziet hoe haar zoon zich weer teleurgesteld opsluit, Thomas' vader gooit voor zijn zoon letterlijk de deur op slot. 

We hebben allemaal voldoende films gezien om te weten wat er hierna gebeurt. En dat gebeurt best op een aangename wijze, zodat wij als kijker er ook nog wat wijzer van worden. 

Met : Victor Belmondo, Gerard Lanvin, Yoann Eloundou, Marie-Sohna Condé

FIN - song : Jean-Jacques Goldman - Envole moi

La Syndicaliste (aka The Sitting Duck) - Jean-Paul Salome

La Syndicaliste op IMDb (6,6)
 La Syndicaliste op Moviemeter (3,23)

Hoewel ik me kan voorstellen dat er mensen zijn die moeite met haar hebben, ben ik zelf wel aardig geporteerd van de Franse steractrice Isabelle Huppert. Ze heeft een goede hand van rollen kiezen: nooit is een grijze muis, nooit volgt ze standaardroutes. Moet je tegen kunnen maar als je erdoor heen kijkt, zie je haar klasse.

In deze op waarheid gebaseerde boekverfilming speelt ze Maureen Kearney, een vakbondsvertegenwoordiger in dienst van de grote nucleaire firma Areva. Deze exploiteert meerdere kerncentrales in Frankrijk en lijkt heimelijk het plan opgevat te hebben deze in Chinese handen over te geven. Omdat dit slecht is voor zowel de medewerkers als voor de belangen van Frankrijk staat Kearney hiertegen op. Dat moet ze bezuren.

Dreigtelefoontjes, achtervolgingen, het hele spectrum krijgt ze mee zonder dat ze goed kan aanwijzen wie er achter zit. Vermoedens zijn er natuurlijk wel, maar bewijs dat maar eens. Het wordt zelfs nog gruwelijker: Kearney wordt in haar huis overvallen, vastgebonden op een stoel waarna er met een mes en grote A op haar buik wordt gekerfd (en het mes wordt later in haar vagina ingebracht, wat terecht wordt aangemerkt als verkrachting). 

Kearney doet aangifte maar de politie loopt niet hard. Sterker nog: ze geloven haar niet en zetten haar onder druk om haar verklaring in te trekken en te melden dat ze het allemaal verzonnen heeft. Haar man blijft achter haar staan, een paar medewerkers ook nog maar verder keert alles en iedereen zich tegen haar. Net op het moment dat ze overweegt om inderdaad zichzelf aan te geven als fantast, draait ze om. Ze zal zich moeten verdedigen in de rechtbank, maar haar (geloof)waardigheid is haar meer waard.

Met: Isabelle Huppert, Gregory Gadebois, Pierre Deladonchamps, Yvan Attal, Marina Foïs

FIN - song : Kadyn Webster - PPP