vrijdag, augustus 31, 2018

3 Faces ( Se Rokh) - Jafar Panahi

3 Faces op IMDb
Alsof we 30 jaar terug gingen in de tijd. Broer, schoonzus en ik op een rij in een filmzaal van wat ik voor het gemak nog even een filmhuis noem. Iraanse en anderszins Aziatisch of Arabische films zagen we destijds bij de vleet. Het arthouse-genre zijn we trouw gebleven, de wereldcinema opent nog steeds deuren voor ons. Belangrijker nog dan het verhaal zijn in films als deze de blikken op een totaal andere wereld, een andere wijze van denken en een andere wijze van communiceren.

Ook bij deze werkt dat zo: jong meisje wil naar toneelschool, mag dat niet van haar ouders, ze wordt alvast voorbestemd aan een huwelijkspartner en haar leven zit op slot. Uit wanhoop stuurt ze een filmpje naar een van 's lands bekendste actrices dat ze zelfmoord gaat plegen omdat ze geen uitweg ziet in een benauwd en voorbestemd leven.
De actrice trommelt een bevriende regisseur op en ze gaan op zoek, de binnenlanden in, bergen op en af. Onderweg komen ze een wonderlijke stoet aan mensen tegen, in wisselende niveaus van gastvrijheid. Steeds dichterbij het dorp van het meisje komend, merken ze hoezeer de bevolking de vrijheidsdrang van het meisje veroordeelt.
Via via stuiten ze uiteindelijk toch op het jonge meisje, haar filmpje bleek geënsceneerd maar haar noodkreet daarom niet minder waar. Er ontstaat eerst boosheid en afstand, omdat de actrice vindt dat je zo niet met elkaar om gaat. Maar uiteindelijk zien de twee stadse gasten toch wel verklaringen voor het gedrag van het meisje. En proberen ze dat de familie en de dorpelingen duidelijk te maken.

Een relatief dun verhaal dat met veel thee en gesprekken overgoten wordt. Panahi geeft daarmee een inkijkje op een deel van de Iraanse maatschappij, waarin de ene helft de 21e eeuw in wil en de andere nog blijft hinken op eeuwenoude traditionele gedachten. Niets nieuws voor ons natuurlijk, maar als het je lukt om respectvol te kijken naar de beweegredenen van de andere kant, zie je een sterke (met Gouden Palm bekroonde) film die in sfeer doet denken aan sommige van de Kiarostami- films. Wij zaten prettig, de familie op een rij. Zij reizen over twee weken naar het Iraanse platteland, hun bril was nog weer anders dan de mijne.


Met: Jafar Panahi, Behnaz Jafari , Marziyeh Rezael


Norman : the Moderate Rise and Tragic Fall of a New York Fixer - Joseph Cedar

Norman op IMDb (6,2)
Nu hij niet meer de superster van destijds is, doet meneer Gere af en toe eens een rolletje waar wat meer van zijn acteertalent wordt gevraagd dan zoetwrang glimlachen. Er zijn mensen die zijn maniertjes vreselijk vinden, hetgeen ik ook nog snap, maar in deze film moet ie toch echt iets meer kunde tonen dan in de gemiddelde Hollywoodproductie.

Norman is een fixer. Hij regelt, hij legt contacten, hij brengt mensen en bedrijven bij elkaar om aldus grote zakelijke of politieke verbintenissen te doen realiseren. Dat maakt hem nergens geliefd, omdat hij altijd overal hinderlijk tussenin staat.
Wanneer hij een opkomend Israëlisch politicus opzoekt tijdens diens bezoek, probeert hij deze ook voor zijn karretje te spannen en richting een zakendiner te krijgen bij een investeerder. Hij denkt slim te zijn door de man te volgen in zijn tocht langs chique winkels en hij moet dan ook fors tol betalen: als hij aanbiedt de rekening te voldoen als de man een paar schoenen past, zegt deze gretig ja. Vier cijfers voor de komma, daar had Norman niet op gerekend. Het bonnetje gaat diep weg in de jaszak.
Maar het blijkt een investering. De man belt Norman voor zijn terugreis op en biedt excuses aan voor zijn absentie bij het diner. Als hij ooit iets terug kan doen voor Norman, moet deze het laten weten.

Zes jaar later is die opkomend politicus plots de Israëlische premier. En komt deze dan ook met een heel andere agenda terug naar New York. Norman is er bij, uiteraard, en is volkomen verrast door de dankbare begroeting die de politicus hem schenkt. Hij is Norman en zijn gulheid niet vergeten.
Plots is Norman een naam, iedereen wil wat van hem. Dat gaat goed zolang het goed gaat. Totdat de Israëlier bij een corruptieschandaal betrokken raakt, bijvoorbeeld. Norman zit er dichter op dan goed voor hem is.

MEt : Richard Gere, Lior Ashkenazi , Michael Sheen

Equity - Meera Menon

Equity op IMDb (5,5)
Niet een film voor Begt. En wel hierom: de financiële wereld is er een die me van geen kanten boeit. Het is derhalve lastig voor me om een gevoel van spanning en opwinding te ervaren bij de recht-toe-recht-aan manipulaties die in die wereld nu eenmaal eerder regel dan uitzondering zijn. Toch doe ik mijn best, zo eens in de zoveel tijd pak ik zo'n film mee. En vind er het mijne van.

Naomi Bishop (een rol van Anna Gunn, mevrouw White uit Breaking Bad) is een hoge pieffin in de financiële sector. Een reeks van succesvolle beursintroducties heeft ze achter de rug, alleen bij de laatste ging niet alles van een leien dakje. Reden voor haar bazen om haar weliswaar de volgende introductie toe te vertrouwen, maar haar daarbij ook goed in de gaten te houden.
Zij zelf voelt die spanning en druk ook heel goed, ze is waakzaam om zowel de klant als haar collega's (vooral haar overambiteuze assistente) volgens de lijnen der wet naar de gong te begeleiden. Haar liefdespartner is daarin steun en toeverlaat, maar wij als kijker krijgen al snel het idee dat meneer een dubbelspel speelt.
Naarmate de dag nadert, spant het net zich rondom Naomi. Alles lijkt erop dat ze het niet klaart.

Met : Anna Gunn, James Purefoy, Sarah Megan Thomas

Brigsby Bear - Dave McCary

Brigsby Bear op IMDb (7,4)
Opnieuw dacht ik in een jeugdfilm terecht te zijn gekomen, maar dat draaide toch echt op een gegeven moment bij. Niet dat de film me mijn hele leven bij zal blijven, maar er zaten wel wat kleine pluspuntjes in, waarbij zelfs een vleugje Truman Show om de hoek kwam kijken.

We leren James kennen als een groot kind. De godganse dag hangt hij voor de buis om afleveringen van zijn favoriete serie te kijken. Brigsby Bear is een grote beer (nou ja, pop) die het kwaad in de wereld bestrijdt en tussendoor ook nog the batlle of the galaxies voert. Vooral de boze zon bedreigt de beer aan alle kanten, maar deze is slim en krijgt veel hulp.
Fantasiewereld dus, en we weten al snel dat het niet zo vreemd is dat het James zijn volledige wereld is: als kind is hij ontvoerd door een universitair stel dat een sektarisch experiment uitvoert. Afgezonderd in de woestijn , opgesloten in dat huisje is de serie het enige dat James buiten zijn "ouders" kent. En die serie, die maken die ontvoerders dus zelf.
James wordt bevrijd door de politie en naar zijn ouders gebracht. Dolblij zijn ze, totdat ze merken dat hun zoon onherstelbaar beschadigd is. Alles in het dagelijks leven relateert hij aan de wereld van de kinderserie, er valt geen normaal woord met hem te wisselen. Al snel besluit de jongeman om zelf maar nieuwe afleveringen te maken, omdat anders zijn wereld voor eeuwig stilstaat.

Met : Kyle Mooney, Mark Hammill , Greg Kinnear

woensdag, augustus 29, 2018

A German Life - Christian Krönes / Olaf S. Müller

A German Life op IMDb (7,3)
Uitermate statische, maar desondanks toch boeiende documentaire.
We kijken anderhalf uur lang naar een gesprek met Brunhilde Pomsel. Ten tijde van het interview is ze 103 jaren oud, maar gedurende haar werkzame leven was ze secretaresse van Joseph Goebbels. In die functie maakte ze de bliksem-opkomst van deze iconische PR-man mee. Geduldig legt ze uit hoe ze daar zo gekomen is: dat het een van haar eerste verkeringen was die haar een keer meenam naar een vergadering van die nieuwe partij. Ze moest er aanvankelijk niks van weten, maar ja, ze moest wel eten. Dus toen er een baan vrijkwam op de kantoren hapte ze toe. Er kwam begeestering over haar heen, ze spreekt bewonderend over de gedrevenheid van Goebbels.
Zonder opsmuk geeft ze toe dat op dat moment een megagroot deel van de jeugd geloofde in het idee. En dat pas later aan haar (en waarschijnlijk ook aan haar generatiegenoten) is gebleken hoe fout het regime is geweest waar zij haar beste levensjaren aan schonk. Bij hoog en bij laag beweert ze dat ze inderdaad niets heeft geweten van de Endlösung. Ze wist wel van de kampen, maar niet van vergassing en massamoord.
Dat klinkt ons nu ongeloofwaardig in de oren, maar als je een tijdje naar deze dame hebt geluisterd wil je het best aannemelijk vinden dat ze in een cocon leefde. Een cocon die ten langen leste een bunker werd, waar ze het einde van de oorlog meemaakte. Waar ze de zelfmoorden van Hitler en het Goebbels-gezin meekreeg. En van waaruit ze werd afgevoerd om vervolgens jarenlang vastgezet te worden in een Russische nor.
Ja, natuurlijk vindt ze het spijtig. Ze beseft dat er dus ook oude vriendinnen van haar op deze wijze zijn ontmenselijkt. Dat wringt. Maar toch: ze wil haar keuzes van destijds verantwoorden en ze doet op volstrekt humane wijze.
Het is vermoeiend om aandachtig te blijven luisteren naar dit horrorverhaal, daarom is het goed dat de film met beelden doorsneden is. Propagandafilms van Goebbels-fabrikaat, maar ook beelden die in het bezit zijn van US Army, tot de bevrijding aan toe. Dat maakt het geheel nét iets luchtiger. Maar niet veel.

Met : Brunhilde Pomsel 

zondag, augustus 26, 2018

The Snowman - Tomas Alfredson

The Snowman op IMDb (5.1)
Amerikaanse verfilming van een Scandinavische thriller. Als dat maar goed gaat...

Harry Hole is een rechercheur op zijn retour. Ooit was hij groot en veelbelovend in zijn vak, nu grenst zijn gedrag aan alcoholisme en onvoorspelbare absentie. Toch heeft de politie van Oslo hem weer nodig wanneer er een reeks verdwijningen plaatsvindt. Jonge moeders , stuk voor stuk met een problematische relatie, verdwijnen. Een enkeling wordt vrij snel gevonden, bloederig gedemonteerd in sneeuwmassa's, anderen blijven langer zoek. Overal waar hij komt, vindt onze rechercheur een luguber aangeklede sneeuwpop bij de plaats delict.
Zijn brein is gelukkig nog niet dermate beneveld dat hij zich niet een soortgelijke zaak kan herinneren van bijna tien jaar geleden. Hij gaat graven en wordt daarbij lichtelijk gehinderd door een nieuwe collega-rechercheur. Zij vergezelt hem in deze zaak, maar lijkt ook het een en ander op Harry's persoonlijke vlak te onderzoeken.
Wanneer de gruwelmoordenaar in de buurt van Harry's ex en haar sympathieke zoon komt, moet hij haast maken: helder denken nu, is de dader degene die hij steeds op het netvlies had?

Een hele keur aan bekende namen zie je voorbij komen in de bijrollen. Het kan niet op.

Met : Michael Fassbender, Rebecca Ferguson, Charlotte Gainsbourg

American Assassin- Michael Cuesta

American Assassin op IMDb (6,2)
Avondje samen op de bank, de ultieme gelegenheid om de harde schijf leeg te trekken. Die wordt voornamelijk gevuld door Film1- roulaties. Mijn sport is daarbij om niet alleen de gemiste titels alsnog te zien, maar ook af en toe even buiten mijn eigen veilige genres te stappen. Aldus.

American Assassin is een van dik hout gezaagde actiethriller. Categorie gekweekte moordmachine-commando's waarbij er uiteraard een leermeester is en een veel te snuggere leerling. De leerling is Mitch Rapp, die bij een terroristische aanslag de vrouw verloren is die hij 5 minuten daarvoor een huwelijksaanzoek had gedaan. Hij is boos, hij is gedreven , hij is gemotiveerd. Eerst de klootzak vinden die de opdracht gaf tot deze aanslag, daarna alle soortgelijke klootzakken van de aardbodem vegen.
Hij komt daarbij in het vaarwater van de CIA, waarbij één hoge dame bij die organisatie zo slim om te besluiten de positieve kwaliteiten van Mitch in te zetten ter verbetering van de wereld. Daar moet uiteraard eerst wel wat aan geslepen en getraind worden, daar komt de oude rot om de hoek kijken. Die Stan Hurley heeft uiteraard ook wel een persoonlijke geschiedenis maar hij dwingt zijn pupillen om gevoelens uit te schakelen , alleen dan kun je onoverwinnelijk worden, alleen dan kunnen ze je nooit raken.
U mag zelf uittekenen hoe de ontwikkeling tussen deze beide karakters gaat, wij mogen het allemaal meemaken als zij de strijdt aanbinden met een terroristische , voornamelijk Iraanse , cel die een kernwapen wil bemachtigen om zo een nucleaire aanslag te plegen. Onze heren gaan daar natuurlijk een stuk of wat stokjes voor steken.

Met : Dylan O' Brien, Michael Keaton, Charlotte Vega , Sanaa Lathan , Shiva Negar

dinsdag, augustus 21, 2018

Perdida - Alejandro Montiel

Perdida op IMDb (5,4)
Deze keek ik zondagavond, via Netflix, en ik weet nog steeds niet wat ik heb gezien. Een soort vermissingsdrama waarbij de grote zoektocht uiteindelijk leidt tot een vluchtig vinden maar dan ook weer loslaten. En waar niemand te vertrouwen is, van politieagenten tot beste vriendinnen. Of zoiets.

Bedroevend geacteerd bovendien, het was tamelijk om te janken.

Met Mara Alberto, Juan Ignacio Cane


zaterdag, augustus 18, 2018

Oh Baby - Thomas Acda

Oh Baby op IMDb (5,7)
Dit is natuurlijk niet heel goed. Maar de film heeft het geluk dat ik hoofdrolspeler Gijs Naber heel goed kan hebben. Dit is lang geen Aanmodderfakker, maar Naber is wel opnieuw in zijn element als lui aangelegde levensgenieter die plots serieus aan de bak moet.
Hij is Ruben, een muzikant die al veel te lang op doorbreken staat maar steeds dat laatste stapje maar niet kan maken. Prijzig gehuurde studiotijd wordt niet goed benut, de hit blijft uit.
Als zijn ex Evelien plotseling overlijdt, wordt hij tot zijn verrassing bij de notaris uitgenodigd. Het blijkt dat hij de vader is van een acht maanden oud jongetje, dat nu testamentair aan zijn zorg wordt toevertrouwd. Maar ja, wat eet een baby? Hoe doe je dat schoonhouden en dat slapen eigenlijk? En , voor Ruben belangrijk, hoe combineer je dat met lekker ongedwongen muziekmaken?
Bij de notaris is ook de zus van Evelien, die Ruben van begin af aan wantrouwt. Zij is vastberaden, ze gaat voor haar zus de zorg voor de baby overnemen, die lapzwans van een vader was niet voor niets uit beeld toch?
U snapt, de twee clashen maar komen langzaam nader tot elkaar. Ze vinden een weg in het duobaan-zorgschema, ze maken langzamerhand ruimte voor elkaar. En ik hoef u niet te vertellen dat er meer in het bad, eh.. vat zit.

Met : Gijs Naber, Hanna van Vliet, Eric van Sauers

dinsdag, augustus 14, 2018

Hunt for the Wilderpeople - Taika Waititi


Hunt for the Wilderpeople op IMDb (7,9)
Per ongeluk een jeugdfilm gekeken. Hij werd niet zo geafficheerd, gewoon als komedie (eentje met een bijna 8 op IMDb, dat ook nog eens). Maar alle ingrediënten zaten er wel in.

Ricky is een jonge wees, die van tehuis naar tehuis en van pleegzorg naar pleegzorg gaat. Hij is dan ook een lastig ventje, met een criminele inslag. Hij komt ditmaal terecht bij een kinderloos echtpaar dat ver van de bewoonde wereld een soort bushlife leeft. U snapt: het lijkt Ricky allemaal niks, maar al snel begint hij zijn weg te vinden bij de hartelijke vrouw en de stugge, tamelijk wereldvreemde man. Net als het allemaal echt lijkt te gaan lopen, komt de vrouw te overlijden.
De kinderbescherming claimt het kind terug omdat ze denken dat de man niet voor Ricky kan zorgen en Ricky, die pikt dat niet. Hij rent weg, de wildernis in. Uiteraard kan hij daar niet overleven en er is er maar 1 die hem daar kan opsporen en laten overleven. Hector vindt hem , maar komt tot de ontdekking dat de politie hem zoekt omdat ze hem verdenken van ontvoering (en zelfs erger). Ricky heeft in eerste instantie niets door maar begint het langzamerhand leuk te vinden. Hij vindt het allemaal behoorlijk "gangster", krijgt een prachtige leerschool in overleven. Ze sluiten een pact en besluiten onder de radar te blijven. De inzet van de politie wordt verhoogd, het net sluit zich rond onze vrienden.

Met: Sam Neill , Julian Dennison 


Tiempo Compartido (aka Time Share) - Sebastian Hofmann

Tiempo Compartido op IMDb (6,7)
Vreemde film. Maar toch: leuke film. Een wat mij betreft geslaagd experiment om komedie en horror (nou, eigenlijk meer suspense) te vermengen. Het maakt de film wisselvallig (er gingen dan ook mensen tussentijds de zaal uit) maar tegelijkertijd is ie vermakelijk, beetje spannend zelfs. Een comedy of errors met Hitchcock-elementen, zoiets.

De error bestaat uit een dubbele boeking van een prachtig appartement in een gruwelijk luxueus vakantieresort. Pedro en Eva komen -duidelijk vermoeid - met hun zoontje aan bij hun verblijfplaats voor een fijne ontspannen week. "Sjiek hoor" , is de eerste conclusie. Dat duurt een kwartier. Er wordt aangebeld.
Voor de deur staan twee hotelmedewerkers en een compleet gezin. Waarom ze de deur hebben afgesloten, is de vraag. "Omdat wij deze kamer geboekt hebben en daarvoor de sleutel hebben gekregen", is het antwoord. U snapt: dat heeft het andere gezin ook.  Overleg met de directie leidt nauwelijks tot compensatie, er zit voor beiden niets anders op dan elkaars aanwezigheid te gedogen.
Het zoontje vindt het prima, speelkameraadjes volop. Moeder ook, die schikt zich wat makkelijker, maar Pedro verzet zich. Hij heeft een zwaar jaar achter de rug en kan het niet opbrengen om zijn rust dermate verstoord te zien.
Het hotel blijkt een griezelig timeshare oord te zijn, er wordt gehamerd op het entertainment, het ontspannen verblijf en het "we zijn één grote familie"gevoel. Niet al het personeel slaagt erin dat gevoel over te brengen en Pedro ziet daarin een kans. Hij zoekt naar een mogelijkheid tot ontmaskering van de boevenbende die de hotelleiding in zijn ogen is.

Als je het bovenstaande zo leest, zou het comedy-deel de overhand moeten hebben. Dan heeft u echter buiten de bedoelingen en vermogens van de regisseur gerekend. Op fabuleuze wijze weet hij gebouw, soundtrack, dagelijkse hotelwerkzaamheden en dagelijkse vakantierituelen te vermengen tot een spannende visuele ervaring die best vervreemdend werkt. En daardoor heel interessant wordt.

Oude Liefde (aka Love Revisited) - Nicole van Kilsdonk

Oude Liefde op IMDb (5,9)
Niet heel verrassende, doch wel poëtische film over terugkerende liefde. Fransje en Fer zijn al jaren uit elkaar (we leren later min of meer waarom) en leven op afstand van elkaar. Fer komt niet op de verjaardagen van de kinderen en kleinkinderen en daar heeft hij zo zijn redenen voor.
Wanneer hun zoon plotseling komt te overlijden, is er de confrontatie met elkaar. Schuchter en aftastend formuleren ze, er wordt veel ontweken. Dat zit Fer niet lekker en hij trekt de stoute schoenen aan: hij belt zijn ex op, hij wil praten over dit verdriet.
Ze ontmoeten elkaar zonder dat hun beider partners er weet van hebben, maar zelf weten ze ook nog niet wat het wordt. Het kan opnieuw barsten zoals vroeger, maar het kan ook op een andere wijze knallen. Het begint er tussenin, ze slikken verwijten in en proberen te praten. Als de tranen komen, houden ze elkaar vast. En dan plots is er toch een kus, eerder begripvol dan hartstochtelijk. Ze schrikken, ze vertrekken.
De ontmoeting heeft bij hem meer losgemaakt dan bij haar en hij besluit de stoute schoenen aan te trekken. Hij neemt zijn vrouw (die door de kleinkinderen steevast belachelijk wordt gemaakt) mee naar een van de familieverjaardagen en poogt tussendoor toch weer losjes contact te leggen met zijn ex. Gaandeweg worden de banden weer wat aangehaald, hoe verwarrend ook voor hen beiden. En als het voor hen al verwarrend is, hoe moet dat dan met de kinderen en kleinkinderen?

Minpuntje van de film is de wat mozaïek-achtig opgezette inzet van de gecompliceerde levens van de dochters en schoondochter. Het is blijkbaar nodig om elkanders problematiek in verhouding te zetten.

Met : Beppie Melissen, Gene Bervoets, Halina Reijn, Eva van der Gucht , Hadwych Minis

zondag, augustus 12, 2018

Den Skyldige - Gustav Möller

Den Skyldige op IMDb (7,9)
U moet het meteen maar weten: het kijken naar deze film is een briljante ervaring. Hij vergt heel veel van u, maar dan krijgt u er ook behoorlijk wat voor terug.
Met minimale middelen maar met een ijzersterk script wordt de kijker langzaam in een dwangbuis gezet: doordat de telefoon de enige bron van informatie is,  moeten wij-net als de gedreven politeagent Asger- zelf gaan raden wat er zich nu allemaal afspeelt aan die andere kant van de lijn.
Dat het niet goed gaat daar, dat leren we al snel. Asger -tijdelijk geschorst voor zijn straatsurveillance - moet verplicht diensten draaien op de alarmcentrale en ook dat doet hij ten volle. Natuurlijk baalt hij ervan dat veel telefoontjes komen van dronken mensen en bedrogen hoerenlopers, maar soms kan hij echt van nut zijn. Als hij Iben aan de lijn krijgt, blijkt dat glashelder.
Iben weet met fragmentarische zinnen duidelijk te maken dat ze wordt ontvoerd. Asger stelt zijn vragen gericht en stukje bij beetje vergaart hij de nodige informatie: over de ontvoerder, over de auto, over de locatie, over de thuissituatie van Iben. Snel schakelend (sic) weet Asger het betrokken wijkteam op het spoor te zetten van de auto en de belager. Echter: terwijl de operatie steeds dichter in de buurt van crimineel en mogelijk slachtoffer komt, blijft Asger in telefonisch contact met beide partijen. En al snel wordt de puzzel razend ingewikkeld voor de betrokkenen. De tijd dringt, de telefoon ringt.

IJzersterk punt van de film is de keuze voor het vertelpunt: de gehele film zitten we op de meldkamer te luisteren naar Asger en zijn gesprekken. Wat er zich buiten afspeelt, moet niet alleen hij raden, maar wij ook. Ongelooflijk knap gedaan. En magistraal verbeeld door een ijzersterk acteur. 85 minuten weergaloze cinema.

Met : Jakob Cedergren

maandag, augustus 06, 2018

El Aviso - Daniel Calporsoro

El Aviso op IMDb (6.)
Warrige film met een te gezocht plot. Netflix-filmpje, ik probeerde het weer eens maar ben nog steeds niet overtuigd van de gemiddelde kwaliteit.
Er is numerologie , er is misdaad, er is psychologie en er is psychiatrie. Gooi dit in een mixer en je krijgt "El Aviso" , dat zoveel betekent als "de waarschuwing".

Die waarschuwing bereikt de jonge ouders bij de geboorte van hun jongetje in het ziekenhuis. Hen wordt geadviseerd het jongetje niet op zijn tiende verjaardag naar de avondwinkel bij het pompstation te gaan want dan zal hij omkomen bij een overval. Koffiedik, zegt u?
Niet als je deze film in zijn geheel uitkijkt (mijn vrouw redde dat niet): op deze avondwinkel zijn meerdere aanslagen gepleegd door de geschiedenis heen, van crime passionele tot roofovervallen. Steeds draait het om de getallen 32, 21 en 10 , steeds zijn er vijf mensen aanwezig in de winkel.
Een rechercheur, die toevallig ook anti-psychotica slikt na traumatische gebeurtenissen in het verleden, rafelt deze getalsmatige denkwijze helemaal uit wanneer zijn vriend bij een moordaanslag in die winkel omkomt. Niemand gelooft hem natuurlijk, zou u dat doen?

Met : Raul Arevalo, Aura Garrido, Hugo Arbues

vrijdag, augustus 03, 2018

La Ch'tite Famille - Dany Boon

La Ch'tite Famille op IMDb (5,5)
Voor films als deze is de term "pretentieloos" uitgevonden. Geheel niets mis mee, vrouwlief en ik hadden een fijne filmavond in een koele filmzaal. We hadden beiden ons plezier gehaald uit voorganger "Bienvenue chez les ch'tis" en gaven onszelf dus ook gemakkelijk aan deze over.
Welnu: hij is niet van het niveau van de voorganger, maar bevat voldoende komische momenten en fijne atmosfeer om goed vermaakt uit de zaal te komen. Een bevriende filmliefhebber omschreef het als ""Franse Flodder" maar zelf vind ik de humor van een net iets hoger niveau dan van de Nederlandse succesreeks.

Valentin is een succesvolle ontwerper en leeft samen met zijn koele muze Constance het highsociety-leven van Parijs. Vernissage hier, openinkje daar, tentoonstellinkje elders. Chique appartement, alles cool. De gossipbladen slikken zijn verhaal van selfmade man, van weeshuis tot celebrity, als zoete koek.
Zijn broer heeft minder succes. Drankproblemen, trailertrash en zo. Als het water hem tot de lippen stijgt, besluit hij zijn broer om financiële steun te vragen. Probleempje is dat de broer het bestaan van welk familielid dan ook steeds openlijk ontkent. Broer bedenkt een plan: hij speldt zijn moeder op de mouw dat ze haar 80e verjaardag in Parijs gaan vieren, bij Valentin. Ze overrompelen daartoe de opening van een tentoonstelling van diens hand en de commotie is daar.
Valentin vlucht, wordt aangereden door een auto en belandt in het ziekenhuis. Daar blijkt hij een dusdanige hersenbeschadiging te hebben opgelopen dat hij zich alleen nog zijn jeugd herinnert. Precies, die jeugd in die trailertrash-regio, met dat vreemde dialect en die asociale mensen.
Met man en macht wordt - aan beide kanten - gewerkt om Valentin weer terug te brengen naar het heden (al is het voor sommigen stiekem wel lekker dat ie in het verleden leeft).

Met : Dany Boon, Line Renaud , Laurence Arné , Valerie Bonneton , Pierre Richard

donderdag, augustus 02, 2018

Flickering Lights (Blinkende Lygter) - Anders Thomas Jensen

Flickering Lights op IMDb (7,7)
Zomergastenfilm afgelopen zondag. En aangezien hij een aantal acteurs herbergt die ik al redelijk lang volg, zette ik deze op "Record". Gisteravond gekeken, samen met de dame, en het viel me niet mee. Het mag dan een 7,7 op IMDB scoren (wat hoog is) maar ik vond het te karikaturaal. Ik vond het leukig maar nooit echt helemaal leuk. My bad.

Vier vrienden vormen een kruimeldieven-team dat maar matig succesvol is. De onuitgesproken leider van de club is Torvild, de enige bij wie nog wat intellect schijnt te zitten. De andere drie hebben elk hun eigen verslaving; de ene coke, de andere eten, de derde wapens.
Torvild gaat gebukt onder een grote schuld bij de Eskimo, een misdadiger van een iets groter kaliber. Hij wordt gedwongen een inbraak te doen en de buit bij de Eskimo af te leveren. En vooral niet de inhoud van de koffer te bekijken. Doet ie natuurlijk toch, de inhoud doet hem zijn plan veranderen: "we gaan met z'n vieren op de vlucht, richting Barcelona, van dit geld kunnen we lang en gelukkig leven daar".  Ver komen ze niet want vlakbij de grens strandt hun vluchtauto. Ze zoeken onderdak in een bouwvallig gebouwtje, waarna ze al snel worden aangesproken door lokalo's .
Na enkele dagen verstoppen rijpt het plan: als we nou gewoon híér in plaats van in Barcelona onze toekomst bouwen? Als we van deze bouwval een restaurant maken, dan leven we toch onbezorgd?
Klinkt natuurlijk goed, maar denkt de Eskimo daar ook zo over?

Met : Sören Pilmark, Ulrich Thomsen. Mads Mikkelsen. Nikolaj Lie Kaas , Sofie Grabol

woensdag, augustus 01, 2018

Mississippi Grind- Anna Boden/ Ryan Fleck

Mississippi Grind op IMDb (6,4)
Gokker zijn, het is niet het makkelijkste bestaan. Dat weet ook Gerry, die al een spoor van vernieling achter zich heeft liggen in de zoektocht maar de grote mazzel. We werken het rijtje af: vrouw kwijt, kind kwijt, familie kwijt, schulden overal, shitty baan die de prijs van het gokken lang niet kan bekostigen. Gerry zit in een dal. Een diepe.
Bij een van de pokertoernooien ontmoet hij de flamboyante Curtis. Net zo'n gokker, maar dan een die het geluk aan zijn broek lijkt te hebben hangen. Ze zetten het toernooi op stelten en het marginale prijzengeld wordt per direct omgezet in sloten whisky.
Ze maken elkaar gek, de twee zo verschillende gokkers. Beloven , nee: verwachten gouden bergen en gaan daartoe daadwerkelijk op tournee, van casino naar casino, van pokertafel naar pokertafel.
Gerry zegt Curtis toe dat hij, als de grote slag eenmaal geslagen is, zijn leven zal beteren: hij zal zijn schulden afbetalen en hij zal financiële verantwoordelijkheid voor zijn dochter gaan dragen. Maar ja, dan moet hij toch eerst een betere kaart in de hand krijgen, dan moet hij toch eerst het winnende paard weten te herkennen. Curtis ziet dat hun vriendschap geen lang leven beschoren is omdat ze feitelijk beiden hetzelfde egoïstische doel nastreven. Ze moeten naar New Orleans, om daar de grote gokclimax te bereiken.

Het is bijkans een genre, die gokfilms waarin casino's, kaarten en automaten een rol spelen. Maar in deze film draait het toch vooral om de psychologische afhankelijkheid van de respectievelijke heren: goede rollen van Ben Mendelsohn (oa Bloodline) en Ryan Reynolds (oa heel veel).




Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...