Shut in - D.J. Caruso

Shut in op IMDb (5,7)
 Shut in op Moviemeter (2,74)

Shut in op Wikipedia

Copycat film, deze. Na het grote succes van de claustrofobische film "Room" uit 2015 kon je er op wachten dat er een nieuwe film zou komen waarin een moeder opgesloten zit in een ruimte met aan de andere kant van de deur een of meerdere naarlingen. Zo goed als het voorbeeld wordt deze niet, lang niet. Sterker nog, ik veerde pas op bij de aftiteling, maar dat was dan omdat ik wilde nazoeken of hoofdrolspeelster Rainey Qualley misschien een zusje is van rising star Margaret Qually. Which is. (En bij dat nazoeken kwam ik er dus achter dat ze dochters zijn van vroegere succesactrice Andie MacDowell (ooit maakte ik een filmquizpuzzel over familieverbanden, dan snapt u misschien waar die interesse van mij vandaan komt).

De scheiding van haar man Rob is niet gemakkelijk geweest voor Jessica. Eerst moest ze naar een afkickcentrum om te herstellen van hun beider vernietigende drugsgebruik, na terugkeer daaruit merkt ze dat Rob nog steeds diep in dat wereldje zit. Met alle agressie en bedreigingen van dien.

Ook nu weer komt ie om geld bedelen van Jessica, die net een beetje haar nieuwe leven aan het opbouwen is met haar twee kinderen. Rob bedelt, Rob dringt zich op en Jessica belooft even te kijken of ze nog wat voor hem heeft liggen in de proviandkast. "BOEM", daar klapt de deur in het slot. Geen probleem zou je zeggen, Rob staat aan de andere kant. Maar die gaat nog even iets verder: nu zijn lastpak-vrouw in een lastige positie zit, wil ie haar daar houden. Hij timmert zelfs nog een paar planken tegen de deur en vertrekt. Gelukkig neemt hij daarbij de kinderen niet mee, wat Jessica aanvankelijk vreesde. Nu moet ze stukje bij beetje proberen haar 3jarige dochtertje te instrueren om gereedschappen onder de deur door te schuiven om daarmee de deur los te krijgen. Dat lijkt te lukken, maar plots staat daar de naargeestige Sammy voor de deur. Hij is de dealer van Rob en krijgt nog geld van hem. Hij ziet zijn kans schoon om Rob en Jessica te krenken: hij richt zich op hun op dat moment onbeschermde kinderen.

Met: Rainey Qualley, Jake Horowitz, Vincent Gallo, Luciana Vandette

Opa Cor - Martin van Waardenberg en Peter Verhage

Opa Cor op IMDb (5,8)

Opa Cor op Moviemeter (2,78)

Opa Cor op WIkipedia

Na zijn spraakmakende theatershows met Wilfried de Jong is Martin van Waardenberg zich steeds meer gaan richten op het medium film. Met succes ook, trouwens. Hoewel hij een niet al te grote range aan karakters in huis heeft (en dus heel vaak gewoon zichzelf speelt), weet hij toch met enige regelmaat te scoren. In de film "De terugreis" bijvoorbeeld, daar excelleerde hij in naast Leny Breederveld. "Opa Cor" haalt lang niet de kwaliteit van die film, maar is nou ook weer niet heel vervelend om te zien. Opnieuw een combinatie van een tragische mopperende figuur die met sociale problematiek te kampen heeft. Wereldschokkend is het allemaal niet, zeg maar.

Opa Cor is een volkse vent: potje voetbal, kaartje leggen, pilsje erbij. En nog een pilsje, en zo voort. Het grote lichtpunt in zijn leven is zijn kleinzoon Coentje (van wie hij hoopt dat ie later net zo'n grote Feyenoord-ster wordt als zijn naamgever). Cor doet alles met hem, van dierentuin tot voetballen.

Tijdens een zo'n voetbalmiddagje laat Cor zijn aandacht verslappen: hij laat Coentje met andere jongens een balletje trappen terwijl hij in de kantine gaat klaverjassen. En pilsen. En klaverjassen. En pilsen. U snapt: hij verliest Coentje uit het oog en komt beteuterd bij zijn dochter aan. Hoewel de kleinzoon later alsnog komt opdagen, is voor Cor's dochter de maat vol: hij krijgt zijn kleinzoon niet meer te zien. 
Het is het begin van de totale aftakeling: Cor weet niet meer wat hij met zijn tijd aan moet en gaat uiteindelijk over tot hele vreemde beslissingen om toch nog wat van zijn leven te maken. Hij levert zijn identiteit in.
Het verhaal kent weinig verrassingen, maar wordt wel degelijk opgeleukt: een lawine aan cameo-rollen van bekende Nederlanders rolt voorbij, met daarbij een aantal hele leuke verrassingen.

Met : Martin van Waardenberg, Floortje van Waardenberg, Lenny van Waardenberg

FIN - song : Guus Bok- Opa Cor

Wild Romance- Jean van de Velde

Wild Romance op IMDb (6,5)
 Wild Romance op Moviemeter (3,21)

Wild Romance op Wikipedia

Over anderhalve week is het weer 11 juli. Niet bijzonder voor u en mij wellicht, maar voor de talrijke volgers van speedrocker Herman Brood is het de datum waarop zij hun held uit het leven zagen stappen. Nou ja, stappen; hij sprong. De man had de energie niet meer om zijn kleurrijke leven te vervolgen en koos voor de harde uitweg. Ook ik had hem meermaals zien optreden (alleen al in 1977 en 1978 zag ik hem al een keer of vier, er zouden er daarna nog een paar volgen). Zijn spraakmakende album "Sphritz" kocht ik en draaide ik grijs, latere albums heb ik slechts mondjesmaat tot me genomen omdat de hoogtepunten daarop steeds schaarser werden. Hoe dan ook: het is niet verwonderlijk dat de man in een film vereeuwigd zou worden. Dynamiek volop, al had ik zelf iets te vaak het gevoel dat het allemaal wel erg plat werd verbeeld. Maar goed, de liefhebber he, de liefhebber zal dit gevreten hebben. Positief gezien vond ik de mooie rol van Marcel Hensema als manager Koos van Dijk. Die rol toont keurig aan hoe lastig het leven in de nabijheid van de Zwolse zanger moet zijn geweest.

De film begint waar het eindigt: in "The Amsterdam Hilton" zien we Brood een afscheidsbriefje schrijven en zich naar het dak begeven. Jump! Pas daarna gaat de film zich bezighouden met hoe dat allemaal zo gekomen is: vanaf de eerste contacten tussen Brood en van Dijk, verder met de zegetocht langs Nederlandse zalen om tenslotte letterlijk de grenzen te verleggen en te kijken naar ons omliggende landen en uiteindelijk zelfs de grote markt van de Verenigde Staten. Brood maakt het allemaal niet zo veel uit: als hij maar dagelijks zijn shot krijgt, is ie bereid om alles te doen. Manager Koos heeft meer problemen: hij is zowel dealer als pooier als zakenman en moet continue over zijn eigen morele grenzen heen stappen om het Broodbedrijf staande te houden. Rise and fall. En dat een keer of tig.

Met; Daniel Boissevain, Marcel Hensema, Andy Nyman, 

FIN - song : Herman Brood - My way

High and low (aka Tengoku to Jigoku) - Akira Kurosawa

High and low op IMDb (8,4)
 High and low op Moviemeter (3,95)

High and low op Wikipedia

Wat kan filmkijken toch een feest zijn, Tegenwoordig heeft de industrie een enorme reeks middelen ter beschikking maar vroeger ("in mijn jonge jaren") moest men het met veel minder doen. Dan kwam het neer op de creativiteit van vooral de regisseur om spraakmakende en zelfs bepalende films te maken. Een zo'n regisseur was de Japanse grootmeester (zo noem je dat dan altijd) Akira Kurosawa. Hij maakte films die de tand des tijd moeiteloos zouden doorstaan, die latere filmmakers ter voorbeeld dienden en die nu - met dank aan ons nationale filminstituut Eye- voor een deel weer in een prachtig retrospectief te zien zijn in de theaters. Ik koos gisteravond voor de koele filmzaal om het exemplarische "High and low" te gaan bekijken. De film is 62 jaar oud maar staat nog steeds met een 8,4 (!!!) waardering op IMDb.com , ongekend hoog. Terecht overigens want ook ik als amateur zag hoe invloedrijk de wijze van Kurosawa's filmen is geweest. 

De gearriveerde schoenontwerper Mr Gondo krijgt het aan de stok met de directie van zijn werkgever National Shoes. Directie gaat voor snelle winst en wil met flutmateriaal goedkopere serieproductie gaan maken zodat mensen sneller hun schoenen moeten vervangen en de omzet dus hoger wordt. Gondo vindt dat verwerpelijk: hij heeft altijd degelijke schoenen gemaakt, hij gaat altijd voor de combinatie 'betaalbaar en duurzaam'. Hij voelt dat de bazen hem willen wippen maar heeft zelf al een backupplan: hij heeft de agelopen jaren gewerkt aan zijn aandelenpakket: met de stiekeme aankoop van een pakket van een handelaar zal hij voldoende aandelen hebben om de drie gezamenlijke directieleden te overrulen en daarmee zijn werk en zijn ethos veilig te stellen. 

Terwijl hij zich in zijn kapitale villa op de heuvel (high) voorbereidt op die overname krijgt hij een telefoontje dat zijn spelende zoontje is ontvoerd. Maar dat kan helemaal niet want die komt net na het telefoontje rustig de kamer binnen wandelen. De kidnapper heeft zich vergist, hij heeft het speelmaatje van zoonlief ontvoerd. Wat te doen? De vader van dat jongetje kan het gevraagde losgeld niet betalen, Gondo kan dat wél maar dan kan hij zijn aandelenpakket niet meer vergroten. Een moreel dilemma dat verstrekkend zou kunnen zijn, ware het niet dat Gondo toch niet de harde zakenman blijkt te zijn waar men hem voor houdt. 
"Film klaar" zou u zeggen, maar nee, Kurosawa begint dan pas: we gaan hand in hand met de ingeschakelde politie door het onderzoek, we volgen elke stap: al snel krijgen we informatie dat de ontvoerder uit de wijk moet komen die aan de voet van de heuvel ligt (low). Een spannend spel dat de complexiteit van de Japanse samenleving goed aantoont. Moraal en ambitie gaan met elkaar het gevecht aan. 

Met: Toshiro Mifune, Yutaka Sada, Tatsuya Nakadai, Kyoko Kagawa

Gezien in : Cinema Oostereiland

Stop Making Sense- Jonathan Demme

Stop Making Sense op IMDb (8,7)

Stop Making Sense op Moviemeter (3,44)

Stop Making Sense op Wikipedia

Een jaar of zes geleden werd ik gevraagd om support-dj te zijn bij een optreden in ons lokale muziekcentrum. Ik zou de omlijsting verzorgen bij een optreden van een tribute-band die integraal de set uit de monumentale film "Stop Making Sense" zou gaan spelen. Dezelfde liedjes, dezelfde dansjes, dezelfde ritmes maar dan door bewonderaars gespeeld. Het werd een schone avond. 

Voor mijzelf was het een schok om te ervaren dat de film die ik eertijds nog gewoon in het donkere zaaltje van Victoria 2 had gezien (en waarbij het publiek opstond om in het gangpad te gaan dansen), dat die film al 35 jaar oud was. En inmiddels dus al 41 jaar oud. De film is recent gerestaureerd, die versie had ik nog niet gezien dus toen ik er deze week opeens middenin viel, klikte ik direct op REC. En keek ik opnieuw naar die mooie mix van drie concerten die hier één werden. Zelf had ik Talking Heads 2,5 jaar voor verschijning van de film live gezien in België, bij mij nog steeds eenzaam op één als "beste concert ooit" (en wie mij kent, weet dat dit iets zegt want ik zag echt héél veel bands live).
Ik had (en heb inmiddels weer) the Heads compleet op vinyl, ik keek destijds ook naar "American Utopia" maar ik heb in mijn "recensententijd" nooit meer naar "Stop Making Sense" gekeken. Tot nu dus. HEERLIJK!

Dark Places- Gilles Pacquet-Brenner

Dark Places op IMDb (6,2)
 Dark Places op Moviemeter (2,97)

Dark Places op WIkipedia

Er zijn films waarvan je na 30 jaar nog bijna elke scene woord voor woord kent, maar er zijn ook films waarvan je compleet vergeten bent dat je ze gezien heb, soms al binnen 10 jaar. Dat komt in dit geval mooi uit want dan heeft het geen zin om films met een verrassende ontknoping nog eens te gaan bekijken. Zoals deze dus; ik blijk m in 2016 al beschreven te hebben, ook toen was ik blij dat er aan het eind een wending kwam die de verder tamelijk voorspelbaar voortkabbelende misdaadfilm op slag aantrekkelijker maakte. Tot die tijd ging ik voornamelijk goed op het acteerwerk van enkelen, gelukkig kwam er nu ook nog een acceptabel slot bij. 

Dit schreef ik er in 2016 over : BEGT recensie Dark Places - 2016

Met: Charlize Theron, Nicholas Hoult, Christina Hendricks, Chloe Grace Moretz, Tye Sheridan, Corey Stoll

FIN - song : Belong- Never came close

Joika (aka The American) - James Napier Robertson

Joika op IMDb (7,1)
 Joika op Moviemeter (2,83)

Joika op Wikipedia

Het lijkt allemaal heel verwarrend: een Nieuw-Zeelands/Poolse productie over een in Rusland werkende Amerikaanse met daarbij oa een Duitse steractrice in een van de hoofdrollen. Maar goed: we snappen natuurlijk dat er geen mogelijkheid bestond om deze productie vanuit Rusland zelf te maken, dus maakte het op waarheid gebaseerde verhaal de nodige omzwervingen voordat het van de grond kwam. Maar dan krijg je ook wat: een inkijkje in de bittere wereld van het topballet. Heeft u ooit wel eens een "positieve" balletfilm gezien? Ik denk aan Black Swan, And Then We Danced, Girl of recenter nog "Encore": stuk voor stuk films over de harde, gemene en hypercompetitieve wereld van de topsport (want zo mogen we ballet toch echt wel noemen. En toch, toch lokte het danseres Joy Womack naar Moskou.

Waarom dan? Welnu: Joy heeft op haar kamer een foto hangen van Natalia Osipova, in haar ogen de beste prima ballerina aller tijden. De vrouw die haar motiveerde zelfs, die haar dusdanig inspireerde dat ze haar vaderland en haar familie achterliet om het te gaan maken in Rusland. Dáár zit namelijk de Champions League van het ballet, van daaruit heerst het ongeëvenaarde Bolshoi-Ballet over de planken. Hoewel ze weet dat nog nooit een Amerikaanse is doorgedrongen tot het primaballerina-korps gaat ze er vol voor. Ze belandt in een wereld van intriges, haat en nijd en zelfs persoonlijke aanvallen. Een wereld die geleid wordt door bikkelharde trainers die je genadeloos laten vallen bij het minste of geringste foutje. Toch ziet Joy kansen: ze merkt dat ze bij de kille lerares Tatiyana Volkova langzaam begint door te dringen. Daartoe moet ze de competitie aan met de ambitieuze Natascha, die vooralsnog meerdere streepjes voor heeft. Na de loodzware lessen blaast Joy stoom af bij medeleerling Nicolas, die -gelukkig voor haar- een veel beter relativeringsvermogen heeft. Toch lukt het ook de vriendelijke jongeman niet om Joy af te remmen in haar vaste voornemen: ze gáát prima ballerina worden, ze is bereid daar héél veel voor op te geven. Te veel?

Noot 1: Verwar deze "The American" niet met de film die wij van Anton Corbijn kennen.
Noot 2: Joy Womack bestaat echt. Ze danste de "body double" in deze film voor actrice Talia Ryder.

Met : Talia Ryder, Diane Kruger, Oleg Ivenko, Natasha Alderslade

FIN - song : Dana Lund- Winter palace

Gezien in : Cinema Oostereiland