Astolfo (aka Never too late for love)- Gianni di Greogorio

Astolfo op IMDb (6,3)

Astolfo op Moviemeter (2,56)

Astolfo op Wikipedia

Deze heeft vrij lang gedraaid in ons filmtheater, maar op een of andere manier koos ik steeds voor andere titels. Toen ie dan ook op een van mijn filmzenders voorbij kwam, klikte ik snel op opnemen. ik houd sowieso wel van Italiaanse films (aantrekkelijke landschappen, interessante taal) en wist dus dat ik me bij feelgood van deze categorie geen buil zou vallen. 

Het begint echter allemaal wel wat problematisch: Astolfo, een professor-in-ruste, krijgt van zijn hospita te horen dat zij zijn woonruimte nodig heeft voor de gezinsuitbreiding die haar familie treft. Astolfo moet zo goed als halsoverkop vertrekken. Gelukkig heeft hij een alternatief: voordat hij naar Rome vertrok, woonde hij in een enorm groot pand dat ooit door de Pauselijke Alliantie aan zijn familie was geschonken. Hij is er decennialang niet meer geweest maar het buitenhuis zou nu zomaar zijn domicilie kunnen worden. Maar dat gaat zomaar niet.
Bij aankomst in het dorp wordt Astolfo al met scheve ogen bekeken. Vanuit de aanpalende pastorie (oorspronkelijk ook onderdeel van zijn panden) gluurt men angstig door de gordijnen, bang om langzaam ingepalmde woon- en leefruimte weer te verliezen. In het pand wacht hem nog een verrassing: er doolt een man rond die het pand acht jaar geleden kraakte omdat hij dakloos dreigde te worden. Astolfo raakt niet in paniek, sterker nog: hij gaat samen met deze man én met de pastoor richting woningverbetering: ze leggen stroom aan, de keuken wordt bruikbaar gemaakt en er is zelfs plek voor een derde bewoner die voor de mannen gaat koken. Het lijkt vredig allemaal, maar Astolfo wordt door de notabelen van het dorp steeds met argwaan behandeld; zijn oude eigendomspapieren zouden wel eens hun plannen kunnen doorkruisen. Het lijkt hem allemaal niet te deren want zijn focus ligt elders: hij heeft zijn zinnen gezet op een warm contact met de mooie dame Stefania. Hij wil daten, hij wil gezelschap zijn én geven. Niets gaat zonder slag of stoot.

met: Gianni de Gregoria, Stefania Sandrelli, Alphonso Santagao

FIN - song : Mattia Carratello & Stefano Ratchev - Amare Sognare Forse Russare

Danny Collins- Dan Fogelman

Danny Collins op IMDb (7,0)
 Danny Collins op Moviemeter (3,32)

Hoewel er best wat fout is aan deze - op waarheid gebaseerde- film is ie heel goed te verdragen. Dat foute, dat zit m voor een groot deel in Al Pacino, die schmiert in het kwadraat. Tegelijkertijd zorgt die Pacino er met een uitdagend soort humor toch voor dat de film goed te verdragen is. Wat de film heel plezierig maakt, zijn de uitstekende en beeldbepalende bijrollen: Annette Bening (hoe zou je níét van haar kunnen houden), Christopher Plummer en Bobby Cannevalle : als je die op je castlist hebt staan, kun je aan de slag. 

Uitgeblust is ie, de zanger-op-leeftijd die Danny Collins hier weer op een podium staat uit te hangen. Altijd weer zijn grootste hit "Baby Doll" te moeten zingen, is al een opgave maar meer nog baalt Collins ervan dat zijn publiek met zijn succesnummer is meegegroeid. En dan vooral qua leeftijd: hij zit tegen een verzameling krulspeldenkapsels aan te kijken waar hij niet meer blij van kan worden. Als hij dan ook na een volgende avond van optreden, coke snuiven en alcohol slempen zijn veel te jonge vrouw opnieuw met een andere man aantreft, is het genoeg: roer om!

Hij breekt zijn tour af, schenkt zijn huis aan zijn aanstaande ex en vliegt met zijn privéjet naar New Jersey. Daar neemt hij intrek in een hotel alwaar hij afkickt van de drugs (en bijna ook van de drank) en vervolgens gaat proberen een totaal ander repertoire te schrijven: hij wil kleiner, hij wil persoonlijker. Wat we dan namelijk net geleerd hebben: aan het begin van zijn carrière was Collins een veelbelovend songschrijver wiens werk dermate opviel dat hij na zijn eerste- geflopte- album een persoonlijke brief kreeg van John Lennon. Nou ja, hij kreeg die brief niet zelf, de manager hield hem. Na veel omwegen is de brief bij zijn huidige manager belandt, die hem uiteraard aan Collins cadeau doet. De brief brengt de gedachten terug naar die begintijd en Collins wil kijken of hij nog een keer een net zo frisse blik op het leven kan weergeven. Zijn persoonlijke leven is hem tot inspiratie: in New Jersey doet hij ook een nieuwe poging om met zijn zoon in contact te komen, na decennialang niet naar hem te hebben omgekeken. Dat gaat niet makkelijk. Na het eerste desastreuze contact vervalt Collins weer in oude rock-n-roll-patronen, zodanig dat de charmante hoteleigenaar hem weer bij zinnen moet brengen.

Met: Al Pacino, Annette Bening, Christopher Plummer, Bobby Cannevalle, Jennifer Garner

FIN - song : Al Pacino - Don't look down

Motherhood- Katherine Dickmann

Motherhood op IMDb (4,6)
 Motherhood op Moviemeter (1,92)

Hoewel dit een aan vele kanten matige romkomedie is, heb ik me toch wel beziggehouden gevoeld. Dat komt voornamelijk door het fris ontwapenende spel van Uma Thurman. Door haar aanpak verzandt de film niet in een opeenstapeling van clichés. En toch een beetje wel (vandaar de matige waardering). 

Midlife all over. Eliza, halverwege 40, kan het nauwelijks allemaal bijbenen: de kinderen uit bed halen, ontbijten regelen, dagplanning maken met haar sullige man, kinderfeestje voorbereiden, boodschappen én shoppen. Het is teveel, zoveel is duidelijk. Gevolg van al deze rituele plichten is dat ze zich niet meer gewaardeerd voelt: niet meer sexy, niet meer nuttig, niet meer avontuurlijk. Terwijl ze vroeger als beginnend schrijfster toch zo veel te vertellen had.

Ze probeert een doorbraak te forceren door mee te doen aan een schrijfwedstrijd over moederschap, waarbij ze alle hierboven genoemde problemen op tafel legt. Dat ze daarbij ook het gedrag van andere moeders - en zelfs van intieme vriendinnen - meeneemt, veroorzaakt al snel ophef. Moet ze dan toch het roer maar weer omgooien, moet ze alle schepen achter zich verbranden en opnieuw beginnen? Oh wacht, eerst dat kinderfeestje nog.

Met : Uma Thurman, Anthony Edwards, Minnie Driver, 

FIN - song : Baby Flamehead - Desire

Il Traditore (aka The Traitor) - Marco Bellocchio

Il Traditore op IMDb (7,1)
 Il traditore op Moviemeter (3,250

Dit blijft sterk hoor, heb m toch weer vol inspanning zitten kijken. Niet alleen het ongelooflijk boeiende - op harde waarheid gebaseerde - verhaal van maffia-kopstuk Tomasso Buscetta en rechter Falcone, maar ook het intens prachtige acteerwerk van topacteur Pierfrancesco Favino pakken je helemaal in. Het maakt deze film tot een heerlijk exemplaar van de Italiaanse cinema. Misschien zelfs exemplarisch. Heel tof.

Cosa Nostra, Omerta, maffia, capo di tutti capi: andiamo!

Mijn recensie van 5 jaar geleden: BEGT: Il Traditore (The Traitor) - Marco Bellocchio

FIN - song : Tomasso Buscetta - Historia de un amor

The apartment - Billy Wilder

The apartment op IMDb (8,3) !!!

The Apartment op Moviemeter (3,80)

Ongelooflijk genoten gisteren, in het prachtige instituut LAB111 (daar ademt men film).

Hoewel de film van Billy Wilder ouder is dan ikzelf ben, is er werkelijk niets gedateerds aan. Er is klucht, er is dynamiek, er is romantiek, er is een licht stukje maatschappijkritiek. Heel goed gewoon, niet voor niets haalt de film 65 jaar na verschijning nog gewoon een 8,3 als waarderingscijfer binnen. Komt natuurlijk mede door het sprankelende acteerwerk van de geweldige sterren Jack Lemmon en Shirley MacLaine: alles oogt nog tintelfris. Voor de filmstudenten die het grootste deel van de bezoekers van LAB111 vormen, is het basismateriaal. Fijn voor hen dat dermate oude films, die we thans klassiekers mogen noemen,  nog gewoon bekeken kunnen worden. Leer ervan (net zoals wij als verwend kijker overigens moeten doen). 

Daar zit hij weer, de ambitieuze kantoorklerk C.C. Baxter. Zoals elke dag neemt hij zijn positie in op de 19e etage van het majeusteuze kantoorgebouw van zijn werkgever, verzekeringsgigant Consolidated Life. Voorzichtig bouwt hij aan zijn carrière, hij wil letterlijk hogerop in het gebouw. Al snel merken we dat hij daar een bijzondere service voor moet verlenen: met iets te grote regelmaat verhuurt hij zijn appartement voor een paar uurtjes onder aan (een pool van) collega's. Die kunnen daar hun buitenechtelijke escapades botvieren. Het maakt dat Baxter regelmatig overwerkt omdat hij zijn appartement niet in kan, hetgeen bij collega's overkomt alsof hij er alles voor overheeft om door te groeien in zijn bedrijf. Het mes snijdt daarmee aan alle kanten. Maar het kan natuurlijk niet altijd goed blijven gaan.

Zelf heeft Baxter zijn blik laten vallen op de charmante ongecompliceerde liftbediende Fran Kubelik. Zij lijkt niet ongevoelig voor zijn charme-offensief maar hapt steeds maar niet toe. Terwijl Baxter de agenda van de verhuur van zijn appartement ietwat in het honderd laat lopen, komt hij er op een gegeven moment achter waarom. Fran blijkt een van de dames te zijn met wie zijn collega's afspreken in zijn appartement. Sterker nog: ze doet het met directeur Sheldrake, die op zijn beurt Fran aan het lijntje houdt met loze beloftes dat hij voor haar zal kiezen. Baxter snapt dat hij nooit verder naar Fran toe zal kunnen groeien omdat hij daarmee zijn carrière op het spel zal moeten zetten door tegen de directeur op te staan. De oplossing komt uiteindelijk van Fran zelf, al is haar keuze vele malen dramatischer dan iedereen kan vermoeden.

Met : Jack Lemmon, Shirley MacLaine, Fred MacMurray, Ray Walston, Jack Kruschen

Gezien in : LAB111

Vermiglio (aka Vermiglio, the Mountain Bride)- Maura Delpero

Vermiglio op IMDb (6,9)
 Vermiglio op Moviemeter (3,46)

Wel degelijk zaten er sterke of zelfs magische momenten in de film, maar toch maar toch: zelf zag ik de Zilveren Leeuw (de juryprijs van het 81e filmfestival van Venetië) niet aan af. Daarvoor zat er niets iets te veel gelatenheid, te veel kalmte in de film die net te weinig van dat soort oplevingen kende. Volbloed arthouse, dat zeker, dus het werkte wel voor mij maar ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen even voldaan uit de zaal kwam. Wel zat de film boordevol prachtige beelden en interessante personages, dus u kunt aan de bak!

Het laatste oorlogsjaar van WO2, in de Italiaanse bergen is het een pittige opgave om te overleven. Barre koude, veel armoede en veel geïsoleerde levens met weinig toekomstperspectief. Het grote gezin Graziadei (jazeker, "dank aan God") rommelt zo goed en zo kwaad door: elk jaar een nieuw kind ( hoewel ze de armoede en de ziektes niet allemaal overleven), niet voor iedereen is er toegang tot onderwijs en daarmee kans op een beter gevulde toekomst. Vader is de dorpsonderwijzer en is een strenge en hardvochtige man: hij heeft zijn keuzes al gemaakt welke van zijn kinderen verder gaan komen en welke kinderen maar moeten afwachten in welke hoedanigheid de toekomst op hen afkomt. 

Een van hen, dochter Lucia, valt in de laatste categorie: ze blinkt niet uit in leren maar is wel een kundige kracht in het boerenbestaan dat de familie er op na houdt. 
Alle settings veranderen als er plots een vreemdeling het dorp intreedt: hij (Pietro) komt van Sicilié maar is op het vasteland terecht gekomen doordat hij de vijand moest bevechten. Die strijd blijkt hij nu ontvlucht. Hoe logisch dat ook mag lijken, een deel van het dorp kijkt hem daarop aan: men heeft geen greintje waardering voor deserteurs. Zonder de achtergrond van Pietro te kennen, delen de partijen zich op. Pietro klust was op de boerderij van de Grazadei's en vat interesse op voor de stille dochter Lucia. 

Die weet niet goed wat ze daarmee moet, maar ze ziet ook wel in dat het mogelijk haar enige kans is op een ander leven: een huwelijk zou voor haar een uitweg zijn uit het kansloze armoedige boerenbestaan. Ze trouwen, de oorlog eindigt en plots lijkt alles een stuk zonniger te worden. Lijkt, zeg ik, want plots komt er een pikzwarte sluier over het gezin en met name over de zwangere Lucia te hangen.

Met: Martina Scrinzi, Tomasso Ragno, Giuseppe de Domenico

Gezien in : Cinema Oostereiland

Deux (aka Two of us) - Filippo Meneghetti

Deux op IMDb (7,2)
 Deux op Moviemeter (3,48)

Uitermate sfeervolle, ja zelfs warme film over de spanningsvelden tussen onvoorwaardelijke liefde en liefde onder voorwaraden. Twee ervaren acteurs dragen de film, waarbij ik vooral het weerzien met Barbara Sukowa een positieve opsteker vond: die heb ik in de jaren 80 een aantal loodzware rollen ijzersterk zien neerzetten, om haar nu opeens in een Franse film haar grote kunsten te zien etaleren, was een prettige openbaring.

Sukowa speelt Nina, een vrouw op leeftijd die al jaren een verborgen leven leidt. In een ver verleden - toen ze als reisleidster in Rome werkte- ontmoette ze de vriendelijke Francaise Madeleine. De twee werden verliefd, Nina reisde achter haar aan naar Frankrijk. Er was echter één grote maar.

De twee konden hun liefde niet openbaren, daarvoor was Madeleine's scheiding te vers. Daar werd ze toch al op aangekeken door haar kinderen. Het bekendmaken van een nieuwe liefde, die dan ook nog eens een vrouw is, zou de band met haar kinderen (en daarmee ook die met haar geliefde kleinzoon) mogelijk definitief doorbreken. De dames vinden de oplossing door in een trappenhuis twee appartementen tegenover elkaar te bewonen. Elke avond, als de visite weg is, zoeken ze elkaar op. 

Nu ze op leeftijd raken, groeit de wens om permanent samen te zijn: ze denken over terugkeren naar Rome, daar een leuk appartementje te kopen van de opbrengst van hun eigen twee woningen. Maar ja: hoe vertel ik het mijn kinderen? Terwijl de makelaar al over de vloer is, dringt Nina nog een keer op openheid aan bij Madeleine. Die vindt dat lastig. Er ontstaat een clash tussen de geliefden, met bijna fatale afloop. Ineens liggen alle kaarten anders, ineens moeten zowel toekomst als verleden herschikt worden.

Met: Barbara Sukowa, Martine Chevalier, Lea Drucker 

FIN - song : Betty Curtis- Sul mio carro