Maison de retraite - Thomas Gilou

Maison de retraite op IMDb (5,7)

Maison de retraite op Moviemeter (3,67)

Feelgood-niemendalletje dat opzichtig leentjebuur speelt bij filmhit "Intouchables". Helaas lang niet zo goed, maar het blijkt dat het publiek naar de zalen komt voor vertellingen als deze. Dat is legitimatie voldoende, lijkt me. Ook wij hadden gisteravond een prima anderhalf uur met een film die dan wel niet zo heel goed was, maar in al zijn onschuld wel onderhoudend en bovendien her en der wat minieme levenslessen bevatte. Best te doen, derhalve . 

Het lukt Milann steeds maar niet om zijn leven op orde te krijgen. Nadat hij opgroeide in een weeshuis trok hij het grotemensenleven in samen met zijn vriend Samy. Die pakte het voortvarend aan en is inmiddels advocaat, waar Milann nog steeds van baantje naar baantje gaat en zichzelf op onveilige manier in de schulden steekt. Dat gaat een keer mis: achter de kassa in een buurtsupertje barst Milann in woede uit tegen een oude mevrouw, waarna die ongelukkig ten val komt en gewond raakt. Milann gearresteerd, vriend Samy moet hem redden en weet er een taakstraf uit te peuren ipv een gevangenisstraf. Voorwaardelijk uiteraard, veel bewegingsruimte heeft Milann niet.

Hij moet aan de slag in een bejaardentehuis, terwijl hij "oudjes haat". Hij vindt het verschrikkelijk, maar het alternatief (de gevangenis in) is nog verschrikkelijker. Dus draait hij zijn diensten en verdomd, gaandeweg krijgt hij toch een beetje contact met de bewoners. Sterker nog: zij leren hem levenslessen die hij daadwerkelijk kan gebruiken om zijn problemen op te lossen. En passant doet hij het andersom ook: hij ziet onder welke gemene condities de directeur van het tehuis zijn bewoners vasthoudt en besluit daar wat aan te doen. Samen met zijn cliënten smeedt Milann een plan. 

Met : Kev Adams, Gerard Depardieu , Daniel Prevost, Omar Mebrouk

Zee van Tijd - Theu Boermans

Zee van Tijd op IMDb (7,8)

Zee van Tijd op Moviemeter (3,73)

Goede berichten hoorde ik over deze opener van het Nederlands Film Festival. Hij draait al een tijdje in de zalen, ik pakte van de week zo ongeveer de laatste gelegenheid om hem te gaan zien. Deur in huis: zo goed als mijn vrienden hem vonden of zoals de IMDb-bezoekers hem vonden, zo goed vond ik hem niet. Wel een zeer boeiend en meeslepend verhaal, maar ik viel een beetje over het acteerwerk. Juist van de vier relatieve grootheden die hier de hoofdpersonen spelen, had ik iets meer verwacht. Bij vlagen te houterig, niet geheel volgens de emoties die juist bij de rollen hoorden. My bad, ik zie teveel films , ik weet het. Maar zoals gezegd: het verhaal was boeiend genoeg voor een echte filmervaring. 

Een jong stel dat hun vrijheden wil kunnen combineren met de verplichtingen van een gezin, dat is waar we het over hebben in het geval van Lucas en Johanna. Hun zoontje Kai is nauwelijks vijf jaar oud als hij met zijn ouders meegenomen wordt op wereldreis. Ze zeilen over de Atlantische Oceaan , eerst van oost naar west. Op Barbados vieren ze de 5e verjaardag van het ventje waarna ze via de Azoren weer terug gaan zeilen. 

Alles gaat naar wens, het gebrek aan wind lijkt op de terugreis het grootste probleem. Lijkt, want plots is Kai verdwenen. In een onbewaakt moment (vader doet onderhoud aan de boot, moeder maakt vis schoon op het achterdek) is het jongetje van boord geglipt. Tegen beter weten in blijft het stel dagenlang rondcirkelen op de plek waar ze hem uit het oog verloren, maar ze vinden geen spoor meer van hun blonde oogappel. Het heeft een vernietigend effect op de jonge ouders: met het leven van hun zoontje verloren ze gevoelsmatig ook hun eigen bestaan. Johanna staat nauwelijks meer op uit bed, ze communiceert amper en drijft zichzelf tot waanbeelden. Het is op, voordat er nog ergere dingen gebeuren verdwijnt Johanna plotseling uit Lucas' leven. 

Een tijdssprong: 40 jaar later is Lucas een gevierd opera-regisseur die eindelijk schoon schip wil maken met de wanorde in zijn hoofd: hij maakt een voorstelling over het tragische verlies van zijn zoontje. Kort voor de première staat plotseling Johanna weer voor zijn neus. 

Met: Sallie Harmsen, Reinout Scholten van Aschat, Elsie de Brauw, Gijs Scholten van Aschat

Songs for while i'm away - Emer Reynolds

Songs for while i'm away op IMDb (7,4)

Songs for while i'm away op Moviemeter (3,43)

Lekkere documentaire die ik gisteren eindelijk oppakte nadat ie al een tijdje op mijn schijf stond. 

Een rocker pur sang, maar ook een poëet in hart en nieren. Ik heb altijd grote bewondering gehad voor mensen die yin en yang in zich verenigen, die hard én zacht zijn, die zacht én rauw zijn. Lynott was er zo een. Wel eentje die uiteindelijk aan zijn rauwe kant ten onder ging (hij stierf uitgeput op 36-jarige leeftijd) maar ook eentje die middels doorzettingsvermogen zijn artistieke gaven de volledige vrijheid gaf. 

Geboren in Engeland, vader nam meteen de benen, moeder trok terug naar haar geboortegrond in Dublin. Phil Lynott werd daar een buitenbeentje omdat hij van zijn vertrokken vader diens donkere huidskleur had geërfd. Hij moest dus steeds een stapje extra zetten om dingen te bereiken, het sterkte zijn ambitie. Na de start met tienerbandjes verruilde Phil gaandeweg zijn bescheiden rol als verlegen bassist in voor die van frontman en tekstschrijver. Met de band Thin Lizzy bereikte hij uiteindelijk wereldfaam, een tijdje lang waren ze "de hardste band ter wereld". De ene tekst een ruige rocker, de andere een bespiegelende ballad: Lynott gooide alles eruit en heerste op de wereldpodia. Totdat..

Totdat bandleden er de brui aan gaven, Lynott niet wilde opgeven en vervolgens zijn artiestenbestaan én zijn huwelijk op het spel zette door zich te buiten te gaan aan mateloos drank- en drugsgebruik. De boy kwam nooit meer back in town. 

Met : Phil Lynott

FIN - song : Thin Lizzy - A song for while i'm away 

The Help - Tate Taylor

The Help op Moviemeter (8,1)
 The Help op Moviemeter (3,78)

Hyperpopulaire film destijds, die ik om onduidelijke reden nooit heb bekeken. En mijn vrouw ook niet, dus het werd wel eens tijd. Immers: als een film 11 jaar na verschijning nog steeds met een 8,1 op IMDb staat, dan moet er echt wel iets inzitten. Dat klopt dan ook: "The Help" is gewoonweg een goede film, ondanks dat er regelmatig schaamteloos op het sentiment van de kijker wordt gespeeld. Alles zit erin: een conflict, liefde en romantiek, onrecht en sociale misstanden, catharsis en bewustwording. Voeg daarbij dat er een sterrencast voor je staat , waarvan enkelen ook echt proberen de sterren van de hemel te spelen. Je snapt: deze film gaat het goed doen. 

Aibileen Clark is een "help" , een huishoudster die al haar hele leven lang bij gegoede blanke families in dienst is om hun kinderen op te voeden, terwijl ze ook nog het eten verzorgt  en het huis schoonhoudt. Keer op keer moet Aibileen verbale vernederingen ondergaan, simpelweg omdat de regels van de staat Mississippi de werkgevers daarvoor de ruimte geven. Voor een schijtloontje sloven de huishoudsters zich door de dag heen, terwijl de witte middenklasse zich onledig houdt met kaartclubjes en goededoelen-fancyfairs. 

Skeeter Phelan is een jonge vrouw uit die witte middenklasse, maar ze voelt en denkt anders dan haar "vriendinnen". Ze is begaan met het lot van de huishoudsters, mede omdat ze zelf zulke goede ervaringen had met de vrouw die haar heeft opgevoed. Skeeter wil journalist of schrijver worden en trekt de stoute schoenen aan. Ze gaat voor een NewYorkse uitgeverij een artikel aanleveren over de misstanden in de ongelijke wereld van de huishoudsters. Maar dat gaat natuurlijk niet vanzelf: Aibileen en haar goede vriendin Milly aarzelen om hun medewerking te verlenen omdat ze weten dat het hun baan kan kosten. Daarmee is het wachten dus op het volgende exces, waarna de dames alsnog de drempel overschrijden en aan Skeeter hun schrijnende verhalen beginnen te vertellen. Het artikel schrijft zichzelf en wordt uiteindelijk zelfs een boek. Een boek dat de ongelijke verhoudingen in Jackson, Mississippi doet wankelen. De tijd is rijp, a change is gonna come. 

Met : Viola Davis, Octavia Spencer, Emma Stone, Bryce Dallas Howard, Jessica Chastain, Allison Janney, Sissy Spacek , Mary Steenburgen.

FIN - song : Mary J. Blige- The Living Proof

A Feleségem Története (aka The Story of my Wife) - Ildikó Enyedi

The Story of my wife op IMDb (6,2)
 The Story of my Wife op Moviemeter (2,17)

Moeizame film, maar heel geen slechte film. Met 2 uur en 3 kwartier een lange zit, er zit een bewuste traagheid ingebakken die gek genoeg aan het eind dan ook echt begint te werken. 

Jacob Störr is kapitein op de vrachtvaart, zelden heeft hij vaste grond onder de voeten. Wanneer hij medische klachten begint te ontwikkelen, neemt hij de tip van de scheepskok ter harte: ga trouwen! Een huwelijk zou hem enige regelmaat kunnen geven, een regelmaat die een gunstig effect zou kunnen hebben op zijn maagklachten. Maar hoe? Jacob is geen feestganger dus hoe kom je in aanraking? Bij een hotelafspraak met een van zijn opdrachtgevers neemt hij een groot besluit: hij zal trouwen met de eerste de beste vrouw die de hotellobby binnenloopt. 

Daar is ze dan , de wonderschone Lizzy. Jacob brengt zijn aanzoek overtuigend, zij is wel geporteerd van de stoere en knappe kapitein. Zonder elkaar goed te leren kennen, trouwen ze en begint een van de wonderlijkste huwelijken ooit. Jacob probeert vaker aan wal te zijn maar het lijkt niet altijd door Lizzy gewaardeerd te worden, in een paar korte stappen is hun huwelijk van vurig naar haperend geworden. Jacob wordt wantrouwend , het sluipt in hem. Hij weet dat Lizzy regelmatig de grote party's in de stad afstruint, maar hij weet niet of ze hem daarbij trouw blijft. Sterker nog; hij weet niet of ze hem nou stimuleert om zelf eens wat vaker buiten de gebaande paden te treden. Aantrekken en afstoten, misprijzen en ophemelen; de twee draaien in een achtje om elkaar heen. 

Met : Gijs Naber, Léa Seydoux, Louis Garrel

Youth in Oregon - Joel David Moore

Youth in Oregon op IMDb (5,8)
 Youth in Oregon op Moviemeter (3,17)

Het label "komedie" op de filmzender, de steunkleur en de auto op de poster, de synopsis waarin een roadmovie beschreven wordt waarin een oudere mopperkont naar de andere kant van het land gereden wordt: alle voorafgegeven details wezen op een film die hintte naar het succes van "Little Miss Sunshine". Wie soortgelijk vermaak verwachtte , kwam bedrogen uit. Ik keek namelijk naar een film die weliswaar komische momenten kent, maar die voornamelijk een bloedserieuze ondertoon heeft. Zelf kon ik het allemaal wel waarderen. 

Karakteracteur Frank Langella speelt Raymond, een gepensioneerde arts die het leven helemaal zat is. Zijn vrouw is voortdurend onder de invloed en begeeft zich liever onder anderen dan dat ze in zijn nabijheid is. Zijn dochter zit in een uitgeblust huwelijk, zijn kleindochter pubert als een bezetene. Allemaal overkomelijke problemen, ware het niet dat Raymond hartproblemen heeft en van de dokter te horen krijgt dat hij daaraan zal bezwijken als hij niet opnieuw onder het mes zal gaan. Bovenstaande problemen doen Raymond besluiten dat hij die operatie niet meer wil, het is mooi geweest zo. 

Hij besluit terug te reizen naar zijn geliefde staat Oregon, waar hij opgroeide en nog steeds een vakantiehuisje heeft. Oregon heeft liberalere opvatting dan de staat New York waar het euthanasie-wetgeving betreft: als hij daar eenmaal is aanbeland, zal hij met vakbroeders afspreken om de formaliteiten rond te breien. 

Aanvankelijk wil Raymond met de taxi die kant op, maar daar steekt zijn dochter een stokje voor. Die verplicht haar man om haar vader een stukje in die richting te begeleiden, zodat hij hem onderweg kan ompraten en weer naar huis kan doen terugkeren. Raymond's vrouw gaat - bepakt met een drankvoorraad- mee, waarna zich een emotionele lange reis ontvouwt die elk van de reizigers tot inzichten brengt. 

Met : Frank Langella, Billy Crudup, Mary Kay Place, Christina Applegate , Josh Lucas

The Card Counter - Paul Schrader

The Card Counter op IMDb (6,2)

The Card Counter op Moviemeter (3,11)

Duistere film die volledig leunt op de dreigende doch introverte blik van Oscar Isaac. Een "star vehicle" dus, dat gebruikt maakt van de beschouwende mimiek die deze acteur eigen is. Het verhaal lijkt in elkaar geknutseld, maar juist door het goede spel van Isaac zit er toch een vorm van logica in. 

William Tell is een gokker. Niet uit verslaving, niet uit winstbejag, maar gecalculeerd en wraakzuchtig. Hij blijkt tijdens zijn langdurige verblijf in de gevangenis dwangmatig aan het tellen geslagen zijn: bij elk kaart- en gokspel weet hij welke kaarten gepasseerd zijn, berekent hij razendsnel zijn kansen welke nieuwe kaarten hij zal krijgen en baseert daarop zijn inzet. Steeds gaat hij op zijn reis langs de casino's niet vol voor de hoofdprijs, maar neemt hij genoegen met een bescheiden doch rendabele winst, omdat hij weet dat hij anders tegenwerking zal krijgen van de casino-eigenaren (die hebben het niet zo berekende spelers). 

In een hotel ontmoet hij Cirk, een jongeman die hem al snel confronteert met zijn verleden. Cirk's vader blijkt bewaker te zijn geweest in de respectievelijke gevangenissen Guantanamo Bay en Abu Graib. Door de behandeling van commandant Gordo is zijn vader - vol gewetenswroeging-  aan lager wal geraakt, waarna hij zichzelf van het leven beroofde. Cirk wil wraak op Gordo en vertelt dit juist aan Tell omdat hij weet dat die in hetzelfde team heeft gewerkt en dus wellicht dezelfde wraakgevoelens koestert. 

Tell hapt niet toe, maar besluit wel zich over Cirk te ontfermen. Daar is geld voor nodig, geld dat hij verwerft door voor het bedrijfje van investeerder La Linda deel te gaan nemen aan pokertoernooien. Dat doet hij succesvol, maar elke winst brengt hem dichter bij de onvermijdelijke keuze: wraak of vermogen? 

Met : Oscar Isaac, Tiffany Haddish, Tye Sheridan, Willem Dafoe

FIN - song : Robert Levon Been/S.G. Goodman - Mercy of Man 

The Banshees of Inisherin - Martin McDonagh

The Banshees of Inisherin op IMDb (8,2)

The Banshees of Inisherin op Moviemeter (3,64)

Wie op basis van de affiche denkt "Ha, In Bruges" en om die reden een kaartje koopt, kan bedrogen uitkomen. Want het is inderdaad dezelfde regisseur en het zijn inderdaad dezelfde twee hoofdrolspelers, maar verder zijn beide films grotendeels onvergelijkbaar. Opnieuw knettert het tussen Farrell en Gleeson, maar wel op een heel andere , eerder sinistere manier. Hetgeen overigens opnieuw heel goed uitpakt, want ook deze film voelt voor een groot deel aan als een comedy. Maar dan wel een met gitzwarte randjes. Moet je tegen kunnen, hetgeen bij mij in ieder geval geen probleem is. 

1923, Inisherin, een eiland voor de westkust van Ierland. Terwijl op het vasteland de knallen van de burgeroorlog klinken, hoor je op het eiland helemaal niets. Niets anders tenminste dan je elke dag hoort: ruisende zee, loeiende koeien en balkende ezels. En het openen van flessen Guiness in de lokale pub, vanaf 14 uur. 

Het is bijna 14u , Padraic klopt op het raam van zijn beste vriend Colm. Dagelijks lopen ze van zijn huis naar de pub, dagelijks pinten ze daar een paar uurtjes. Maar niet vandaag; Colm reageert niet op de klop van Padraic, blijft stoïcijns zitten. Totaal in de war loopt Padraic naar zijn vaste plek aan de bar, waar kort daarna Colm alsnog verschijnt. Maar Colm doet vreemd: hij pakt zijn pint op en gaat aan een tafeltje zitten. Alleen. Na enig aandringen krijgt Padraic van hem te horen dat Colm de vriendschap wil opzeggen, vooralsnog zonder opgaaf van reden. Verbouwereerd en gekwets gaat Padraic naar huis, waar zijn zus hem opdraagt de volgende dag Colm om uitleg te gaan vragen. Dat doet hij maar wat hij te horen krijgt, bevalt hem niks: Colm heeft geen zin meer in nietszeggende gesprekken, hij vindt Padraic eigenlijk ronduit saai omdat ie altijd zo aardig is. Colm wil de tijd die hem in dit leven gegeven is, besteden aan het schrijven van muziek, niet meer aan voorspelbaar gewauwel van zijn "limited friend".

Het lijkt zo simpel, maar deze ontwikkeling ontregelt het hele dorp, iedereen vindt er iets van. De barkeeper natuurlijk, maar ook de agressieve politieagent, de babbelzieke dorpsgek, de dame van het postagentschap en de mysterieuze waarzegster. Colm besluit een daad te stellen: elke keer dat Padraic het waagt hem aan te spreken, zal Colm een vinger van zijn hand afknippen, waarmee Padraic dus ook Colm's muzikale toekomst in de , eh, hand heeft.

Met: Colin Farrell, Brendan Gleeson, Kerry Condon, Barry Keoghan

FIN - song : Johannes Brahms - 6 Gesange, Op.7: No. 3 Anklage 

Fisherman's Friend: One and all - Meg Leonard/ Nick Moorcroft

Fisherman's Friend: One and all op IMDb (6,3)

Fisherman's Friend: One and all op Moviemeter (3,00)

Het moet gezegd: de publieke perceptie van deze film tijdens de Hoornse Filmdagen was meer dan goed, uitbundig zelfs. Dat kan veroorzaakt zijn door het optreden voor- en achteraf van het lokale shantykoor, waarop dapper werd meegezongen en meegeklapt. Want aan de film zelf kan dat niet helemaal gelegen hebben. Feelgood, oh zeker, en niets aan de hand ook, enzo. Maar helaas wel een aaneenschakeling van cliché's . die nodig bleken om dit op waarheid gebaseerde verhaal te vertellen. Deze film is al een sequel , deel een was hartverwarmend maar mijns inziens is twee films over deze wonderlijke geschiedenis iets te veel van het goede. Maakt trouwens ook niet uit: de zaal werd vermaakt en ik trouwens ook, want vervelend was het nou allemaal ook weer niet. 

De story: nadat het succesvolle shantykoor uit Port Isaac, Wales, de nummer 1 notering heeft gehaald in de hitlijsten volgde een uitgebreide tour. Nu staat men voor de altijd lastige tweede plaat, een die het aanvankelijke succes moet continueren en hopelijk zelfs verbeteren. Maar ja, leadzanger Jim is een stevige drinker geworden na het overlijden van zijn vader en de platenmaatschappij dringt aan op een extra tenor-zanger voor een voller geluid. Die nieuweling zou zich dan moeten invechten in een vriendengroep die met elkaar opgegroeid is, hetgeen een onmogelijke opgave lijkt. Tevens wil de platenmaatschappij dat het mannenkoor zich wat minder ongenuanceerd zal uitlaten bij interviews en persconferenties. Tenslotte is er in de B&B van Jim's familie een jonge vrouw getrokken die op de vlucht lijkt voor een en ander. 

Gooi al deze ingrediënten in de blender , voeg daar nog wat vader-dochter-oma issues bij en je krijgt een tamelijk voorspelbaar kijkgeheel, dat desondanks met een glimlach bekeken kan worden. 

Met : James Purefoy, Sam Swainsbury, Maggie Steed, Imelda May

FIN - song : Fisherman's Friends- Wellerman

Triangle of Sadness - Ruben Östlund

Triangle of Sadness op IMDb (7,9)
 Triangle of Sadness op Moviemeter (3,70)

In den Wolken!

Terwijl ik begin te beschrijven wat "Triangle of Sadness" met me heeft gedaan, weet ik nog niet hoe en waar ik zal eindigen. Onmogelijk is het, om in een bondige recensie weer te geven wat je in deze film meemaakt. De conclusie dat je hebt gekeken naar een zeer maatschappijkritische film, die is wel gerechtvaardigd. Maar wat voor film was het? Was het een wrange komedie? Was het horror? Was het een rampenfilm? Was het een zich aan de actualiteit spiegelende arthouser? Weet je wat? Ik gooi het in de blender en zeg: het was het allemaal, het waren 4 of 5 films in 1. En toch was het één geheel. Een goed geheel, dat wil ik niet vergeten te vermelden. Een bewijs dat film je meeneemt op een reis waarvan je vooraf niet weet wat je ervaart en waarvan je achteraf niet weet wat je nou precies hebt meegemaakt. Schitterend, om het maar in één woord samen te vatten. 

Main characters in de film zijn Carl en Yaya, een mode-koppeltje. Hij leurt met wisselend succes een beetje langs de agentschappen voor werk, maar zij is een gearriveerd en dikbetaald model, Daarnaast is ze influencer met een groot instagram-gevolg, dus Carl moet echt knokken voor een beetje gelijkwaardigheid, hij moet zijn best doen om bij haar in beeld te blijven. 

Vanwege haar grote schare volgers krijgt Yaya een luxe cruise aangeboden, Carl mag lekker mee. Hij mag de foto's maken van zijn dame op het zonnedek, zijn dame in weer een ander badkledingsetje, zijn dame aan de koolhydraatarme dinertafel. Er heerst enorme luxe aan boord: dit reisje is alleen weggelegd voor de allerrijkste stinkerds der aarde: steenrijke Russen en Britten, IT-miljardairs en wapenhandelaars. Men koopt het personeel, zo lijkt het, omdat men gewend is de wereld naar zijn hand te zetten. De alcholistische kapitein van het schip laat zich zo weinig mogelijk zien omdat hij de status aan boord slecht kan rijmen met zijn marxistische inborst. Maar ja, hij kan natuurlijk niet wegblijven bij het "Captain's diner", een copieuze eetgelegenheid die volledig uit de hand loopt omdat het cruiseschip in zwaar weer beland. Eerst letterlijk, daarna figuurlijk. 

Na een paar gruwelijke gebeurtenissen draaien de rollen plots om: door een explosie op het schip stranden 8 passagiers op een eiland waar ze moeten zien te overleven. In een klap hebben de rijkaards niets meer aan hun geld omdat ze niet weten hoe ze een vuurtje moeten maken en hoe ze eten moeten zoeken. Er staan mensen op die aan boord steeds maar niet gezien werden, En er ontwikkelt zich een nieuw machtsspel. In den Wolken!

Hilarisch. Walgelijk. Afstotelijk. Aantrekkelijk. Stijlvol. Drek. De nieuwe film van Ruben Östlund, Gouden Leeuw in Venetië, is het allemaal tegelijk.Of eigenlijk: de film is het allemaal opeenvolgend. 

Met: Harris Dickinson, Charlbi Dean, Woody Harrelson, Zlatko Buric, Dolly de Leon, Vicki Berlin

FIN - song : Fred Again - Marea (we've lost dancing)

Close - Lukas Dhont

Close op IMDb (7,9)
 Close op Moviemeter (3,63)

Vijf sterren in de Volkskrant. Gouden Palm in Cannes. Een 7,9 op IMDb. Vanavond openingsfilm op de Hoornse Filmdagen. Wat een weelde voor deze film van de Belgische regisseur Lukas Dhont, die ons eerder al zo aangenaam verraste met "Girl". En wat een weelde dat ik deze gisteravond al kon zien. "Close"is een film met een onwaarschijnlijke diepe impact, wat mede veroorzaakt wordt door het overtuigende en natuurlijke spel van de jeugdige acteurs. Prachtig, prachtig, echt prachtig dit.

Leo en Remi zijn onafscheidelijke vrienden. Ze rennen door de bloemenvelden, ze stoeien, ze spelen legertje in de ruïnes vlakbij, ze brengen uren door op elkaars respectievelijke slaapkamers waarbij Leo de fantasierijke verteller is en Remi de wat stillere jongen, die zich voornamelijk uit met zijn muziekinstrument. Ze slapen bij elkaar, ze koesteren elkaar en slaan de armen over elkaar heen. Alles wat vrienden doen. Remi's moeder beschouwt Leo dan ook als "extra zoon". 

Als de twee naar de middelbare school gaan, wordt hun intieme omgang op het schoolplein plots anders uitgelegd door hun puberale klasgenootjes. "Zijn jullie een stel?" is de even openhartige als bikkelharde vraag die de zekerheden van beide jongemannen volledig door elkaar schudden. Vooral Leo blijkt er gevoelig voor, hij probeert af en toe aan te haken bij de sportieve stoere binken van de klas, iets dat Remi met lede ogen aanziet. Leo komt in een tweestrijd: hij wil natuurlijk dat zijn allerbeste vriend zijn allerbeste vriend blijft, maar hij wil ook niet in een isolement in de klas en op het schoolplein terecht komen. Langzaam maar zeker neemt hij meer afstand van Remi, totdat hij op een ochtend zelfs niet meer samen met hem naar school fietst. Remi is gekwetst, hetgeen grote gevolgen zal hebben. 

Echt, mensen, ga goed in je stoel zitten als je deze film gaat kijken. Hij komt binnen, recht in je gezicht en vooral recht in je gevoel. 

Met: Eden Dambrine, Gustav de Waele, Emilie Dequenne , Lea Drucker

FIN - song : Kerala Dust - Closer

Reign over me - Mike Binder

Reign over me op IMDb (7,4)

Reign over me op Moviemeter (3,63)

Had meer in gezeten wat mij betreft, maar 15 jaar na verschijnen nog steeds met een 7,4 op IMDb staan, dat is an sich een felicitatie waard. Dat ik daar licht anders over denk, heeft alles met de - IMHO - irritante Adam Sandler te maken, iets in zijn acteermaniertjes hindert me , ik kan er niet doorheen kijken of hij nou een goede rol speelt of niet. Met Don Cheadle heb ik dan weer veel meer, dus ik was bij de FIN niet helemaal ontevreden.

Alan Johnson heeft het allemaal goed voor elkaar: harmonieus gezin, een goedlopende praktijk als tandarts (nou ja, af en toe wel heel lastig stalkende klanten) , het gaat hem voor de wind. Toch begint hij zichzelf allerlei wezensvragen te stellen wanneer hij zijn oude studiegenoot Charlie Fineman opnieuw ontmoet. 

Charlie is totaal het padje kwijt, is verwilderd en verward. Al snel komen we er achter hoe dat komt: hij verloor zijn hele gezin toen die in een van de gecrashte vliegtuigen van 11 september zaten. Hij is net te goed om opgenomen te worden, maar te slecht om in de maatschappij te kunnen functioneren. 

Alan werpt zich op als beschermengel: tegen beter weten in wil hij Charlie weer overeind helpen, waar hij zoveel uren insteekt dat zijn gezin én zijn praktijk onder druk komen te staan. Alan beseft dat zijn eigen weelde tegelijk ook zijn gevangenis is, hij ziet dat Charlie vele malen onbezorgder door het leven gaat. Als filmkijker zeggen wij dan: dat zal ergens in het midden uit moeten komen.

Met : Don Cheadle, Adam Sandler, Liv Tyler, Saffron Burrows , Jada Pinkett Smith , Donald Sutherland
 

FIN - song : Pearl Jam - Reign over me

The Good Nurse- Tobias Lindholm

The Good Nurse op IMDb (6,9)
 The Good Nurse op Moviemeter (3,49)

Amy is een goede verpleegkundige. Zo goed dat ze veel te veel hooi op haar vork neemt en haar onderbetaalde baan met een overdaad aan drive vervult. Ze verwaarloost zichzelf daarbij, want feitelijk zou ze het behoorlijk rustig aan moeten doen. Ze heeft namelijk een hartafwijking, die bij teveel stress en inspanning fataal zou kunnen zijn en die haar dochtertjes wees zou kunnen maken. Maar ja, Amy is onverzekerd en kan zich (nog) geen operatie veroorloven: daarvoor moet ze eerst nog enkele maanden doorkachelen in de vele nachtdiensten die ze draait.

Gelukkig komt er hulp , er komt versterking in het nachtdienstteam. Deze wat schuchtere verpleegkundige, Charles Cullen genaamd, heeft veel ervaring opgedaan in andere ziekenhuizen en pakt al snel zijn taken op. Amy haalt wat opgeluchter adem, raakt zelfs met hem bevriend en introduceert Charles bij haar dochters, die opgelucht zien dat hun moeder meer regelmaat krijgt. 

Dat staat echter haaks op de gebeurtenissen op de ziekenhuisvloer: een aantal patienten van Amy overlijden , steeds op momenten buiten haar diensttijd. Als er een aantal weken later 2 rechercheurs verschijnen in het ziekenhuis worden die aanvankelijk door de directie nog afgeweerd, maar Amy begint zich wel af te vragen of hun plotse aanwezigheid te maken kan hebben met de veranderde bezetting van het team. 

Goed spel van de beide hoofdrolspelers , interessant kijkspel maken ze ervan in dit op waarheid gebaseerde verhaal. 

Met : Jessica Chastain, Eddie Redmayne, Nnamdi Asomugha, Noah Emmerich