vrijdag, juni 24, 2011

Rabbit Hole - John Cameron Mitchell

Onverwacht goed, dit menselijk drama. Buitensporig veel pijn.
Heus waar, pijn is de grote hoofdrolspeler in deze film.
De pijn van de vader die zijn verongelukte zoontje mist.
De pijn van de moeder, dito, maar voor haar ook de pijn van het onvermogen om ook maar iets te voelen.
De pijn van de oma, die haar dochter ziet lijden, maar ook keihard geconfronteerd wordt met het verlies van haar eigen zoon.
De pijn van de zus, die meent dat haar het recht op geluk ontzegd wordt omdat anderen denken geen vreugde meer te mogen kennen.

Schitterend gespeeld, het moet gezegd, door Nicole Kidman en -hij vooral- Aaron Eckhardt. Kijk bij Eckhardt door zn fronsende blik heen, kijk bij Kidman door haar hopeloos vernielde gezicht heen en zie twee acteurs heel sterk gestalte geven aan het moeizaam opkrabbelen na een mega-tragische gebeurtenis.
Nietsontziend en egïstisch gaat men met elkaar om, louter en alleen omdat het andersom niet werkt: met genegenheid alleen kom je er blijkbaar niet.

prachtig, prachtig.

zaterdag, juni 11, 2011

The Wolfman - Joe Johnston

He le maal geweldig, die harddisk recorder die bij ons tvkastje zit.
Dan kun je tenminste dit soort films versneld afspelen en daarna weggooien. Benicio of niet..

Weerwolf maakt slachtoffer, broer gaat op zoek en wordt zelf weerwolf. wat blijkt: it runs in the family, want vader was de opper-weerwolf van het dorp. Of zo.

dus..

vrijdag, juni 10, 2011

The Blind Side- John Lee Hancock

Een ellenlange film met twee compleet verschillende gezichten. Het eerste uur (!) is ronduit vervelend, voorspelbaar en drakerig. Afhakers kan ik dan ook begrijpen.

Pas daarna ontwikkelt zich een fijn spel waarin ruimte is voor enige emotie, een spel waarin Sandra Bullock min of meer aantoont of ze de oscar voor vrouwelijke hoofdrol nu terecht ontving of niet.

Hyperrijk gezin ontfermt zich over arme zwarte jongen, die bovendien nog eens behept is met een laag IQ. Stom toevallig is t jochie een sporttalent en gaan de ouders alles uit hem naar boven halen. Zo'n film..

Had ruim een half uur vanaf gekund, dan was het emotionele deel een stuk beter overgekomen.

Il Papa di Giovanna- Pupi Avati

Zag deze film van de week voor de tweede keer, wat blijft deze toch leuk.
Vader van moeilijk aanpasbaar meissie wil dat zn dochter gelukkig wordt en heeft daar alles voor over. Als de dame na een heftige misdaad ontoerekeningsvatbaar wordt, doet de vader zelfs de ultieme opoffering. Hij schenkt zijn vrouw aan de beste vriend en verhuist naar de regio waar zijn dochter opgenomen zit.

In al zijn kleinheid is dit prachtig. Mooi sympathieke rol van de sukkelende vader, bitchy rol van moeder en de dochterrol wordt gedaan door Alba Rohrwacher, die hierin liet zien welke sterke actrice er aan zat te komen.

Italiaans zoals het hoort..

maandag, juni 06, 2011

Sonny Boy- Maria Peters

Lekker met (een deel van) het gezin naar de film. Dan dus ook maar een gezinsfilm.
Dat is leuk, dat is meteen succes.
De jongste vond het verhaal bij vlagen nog wat zwaar, daarmee heeft ze ook gelijk het meest geslaagde deel van de film te pakken. Het verhaal is boeiend, schier ongelooflijk hoe zwaar t lot de twee hoofdpersonen heeft getroffen. En verkwikkend om te zien hoe zeer de liefde tussen de twee hoofdrolspelers hen staande houdt, ondanks alle tegenslag.
Voor mij gold dat de film iets teveel leed onder het bekende "Nederlands-film-syndroom": de teksten worden teveel opgezegd, er wordt te weinig naturel gepraat. (de gunstige uitzondering op deze regel was in mijn opinie "Oorlogswinter"). In deze film waren mama Rika en de jonge Waldy degenen met het meest overtuigende acteerwerk, de rest bleef n beetje poppentheater.

Het verhaal van deze succesvolle film is genoegzaam bekend: jonge Surinamer komt in de jaren 20 van de vorige eeuw naar NL om te studeren, jonge fris gescheiden vrouw neemt hem in de kost en valt vervolgens voor hem. al reden genoeg voor tegenwerking, maar de rebelse geest van de vrouw zorgt er ook voor dat zij bij aanvang van WO2 onderduikers in haar pension opneemt. En dat vindt dan ook weer niet iedereen leuk.
Verhaal is goed, echt, had alleen een meer secure uitvoering verdiend.

donderdag, juni 02, 2011

Get low - Aaron Schneider

Menigeen heeft het zich wel eens afgevraagd: hoe zoe mijn eigen begrafenis eruitzien? Wie zouden er zijn, wie zouden er spreken en -dat vooral- wat zouden ze zeggen?

De nurkse en mensenschuwe kluizenaar Felix Bush is op dat punt aangekomen. Zijn afzijdige leven nadert het einde en hij is benieuwd of werkelijk alle mensen in het dorp bang voor m zijn en of ze het échte verhaal van zn leven wel kennen.
Bush meldt zich aan bij een uitvaartcentrum dat het nogal curieuze verzoek serieus neemt omdat er een fijne hoeveelheid dollars voor hun ogen wappert.
De voorbereidingen voor de teraardebestelling nemen hun aanvang.

Een film die vooral sterk is op het intermenselijke vlak: de ontbolstering van de ruwe Bush als zijn jeugdliefde (?) plots opduikt, de stap-voor-stap ontbloting van het waargebeurde dat vermengd wordt met de verzameling maren en fabels: de mens blijkt geneigd eerder in het veilige groepsdenken te stappen dan een zelden verteld verhaal te geloven.
Boeiend!

Blue Valentine- Derek Cianfrance

Blijkbaar is er niet heel veel nodig om een sterke film te maken: hoofdrolspeler, hoofdrolspeelster, een hotelkamer, een dochtertje en een vader.
Minimale middelen om een zwaar en persoonlijk verhaal je ogen, je oren en je hart binnen te laten dringen. Het verhaal is vaker verteld, maar nog niet vaak eerder zag ik de teloorgang van een liefdesrelatie zo sterk verbeeld.
Dean en Cindy hebben moeite om de vreugde en het vuur erin te houden nu ze eenmaal een jaar of acht bij elkaar zijn en hun dochtertje onbekommerd denkt te kunnen opgroeien. Dean werkt nauwelijks, drinkt veel, Cindy gaat veel op in haar werk en ze glijden langs elkaar heen.
Om de touwen der liefde weer eens aan te halen boekt Dean een hotelkamer met de bedoeling om middels een praatsessie weer nader tot elkaar te komen. Gaandeweg de avond krijgen we inzage in de vurige start van hun affaire, in de wording tot gezin en in de deplorabele staat waarin hun relatie zich nu bevindt.

Michelle Williams speelt werkelijk ij zer sterk, haar DonaldDuck-bekkie is gemaakt om snel te switchen van tevreden naar twijfel, van lach naar grimas.
Must see, must see!

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...