Niets conventioneels is mij vreemd. Januari is altijd een maand waarin repetitieve zaken de overhand krijgen. Nieuwjaarsborrels, belasting-aankondigingen en het "nieuwe" salarisstrookje bepalen even het gesprek van de dag.
Eén van de hoogtepunten van de maand is voor mij altijd het verschijnen van de nieuwste uitgave van
"Het aanzien van ....", waarbij je op de puntjes het afgelopen jaar dient in te vullen.
Nog eenmaal ga ik uitgebreid door het nieuws van het afgelopen jaar heen, rustiger dan in het nieuwsjaaroverzicht en net zo diepgaand als ik de krant lees (
de krant ja, niet de dagelijkse nieuwsvodjes).
Het traditioneel vormgegeven Aanzien brengt mij terug naar de herinnering aan de poepbruine kast in ons huisje aan de Dorpsstraat, waar mijn vader altijd náást de radio zat te luisteren naar "Recht en Slecht" van Mr.dr. Benno Stokvis.
In diezelfde kast stond een reeks mij zeer intrigerende boeken: vanaf (bijna) het eerste begin had mijn vader die serie gespaard. Op de jongste uitgave prijkt trots de kreet "sinds 1962", mijn vader was t jaar erna begonnen. Ik bladerde als klein kind al door die fascinerende fotoboeken, de kiem voor mijn "nieuwsgierigheid" was gelegd.
Toen na mijn vader mijn moeder overleed en het huis leeggeruimd werd, was t enige dat ik mee wilde nemen.. juist ja.. de Aanzien-serie. Trots ben ik er op dat ik m compleet heb! Compleet?
jawel, want een jaar of zes geleden kwam mijn inmiddels overleden broer op mijn verjaardag met een cadeautje: een morsig boek was 't! De editie 1962, het allereerste Aanzien. Van een rommelmarkt geplukt, speciaal voor mij!
U snapt, de boekenserie wijst me niet alleen op de recente geschiedenis, maar ook al die overleden familieleden delen mee: ik houd ze in Aanzien!!!