Joe op IMDb
Er is geen tussenweg: je houdt van hem of je haat hem. Nicholas Cage is een acteur die bij veel mensen weerstand oproept, maar bij anderen veel waardering. Gek genoeg ben ik iemand die de tussenweg bewandelt: ik vind dat ie een aantal prachtige rollen heeft neergezet (met als onaantastbare piek zijn rol als Sailor in "Wild at heart") maar ik vind ook dat ie draken van dingen deed.
In Joe is hij weer het ruwe bolster-type. Dat kan ie goed, maar het ligt er wat mij betreft iets te dik bovenop. Waarin hij overigens niet alleen staat: iets te graag wil de regisseur benadrukken dat we hier met trailer trash te maken hebben, met volk dat met de handen spreekt en daarbij geen tegenspraak duldt.
Joe is een man met een fors strafblad en een hoge irritatiefactor voor autoriteit. Hij heeft zichzelf eigen gemaakt zich in te houden, hard te werken en aldus uit de bak te blijven. Dat gaat lang goed, maar hij wordt wel vaak uitgedaagd.
Als er een 15-jarig jochie bij hem aanklopt voor werk, strijkt hij over zijn hart. Als hij vervolgens ziet hoe dat joch worstelt met zijn agressieve en drankzuchtige vader komen er zowaar warme gevoelens bij hem boven. Hij ontfermt zich over de knul en zal zorgen dat hem niets overkomt.
Maar dat gebeurt natuurlijk toch. En dan moet Joe kiezen: zich in toom houden of handelen.
Met : Nicholas Cage, Gary poulter en Ronny Gene-Blevins.
maandag, juni 29, 2015
What if (The F Word) - Michael Dowse
What if op IMDb
Het verhaal gaat dat Daniel Radcliffe (de gewezen heer Potter) op de planken van het toneel echt serieuze acteerprestaties neerzet. Dat kan, maar ik zou dat graag in films ook terugzien.
In deze film doet hij het matig. En het jammere is, hij valt niet op
Kan een vrouw een mannelijke best friend hebben? En andersom? Kunnen zij hun verstandhouding op geestelijk niveau hoog houden zonder dat er amoureuze gedachten en verwikkelingen bij komen. Die gedachten mogen natuurlijk wél, maar de verwikkelingen zijn not done.
Wallace en Chantry varen dat schuitje. Chantry heeft al vijf jaar een relatie met Ben, Wallace is alweer meer dan een jaar zonder na het vreemdgangersgedrag van zijn vorige meissie.
Het ontwikkelt zich allemaal goed, ze blijven elkaar ontmoeten op vriendschappelijke basis maar de wereld om hen heen kijkt er vreemd van op. Dit kan toch niet lang zo gaan?
Als de vriend van Chantry voor een jaar naar het buitenland gaat , zullen de kaarten anders worden geschud. Daar gaat iedereen van uit.
Wat mij betreft een tienerfilm, een romkom of zoiets. Voor de liefhebber.
Met: Daniel Radcliffe, Zoe Kazan en Adam Driver
Het verhaal gaat dat Daniel Radcliffe (de gewezen heer Potter) op de planken van het toneel echt serieuze acteerprestaties neerzet. Dat kan, maar ik zou dat graag in films ook terugzien.
In deze film doet hij het matig. En het jammere is, hij valt niet op
Kan een vrouw een mannelijke best friend hebben? En andersom? Kunnen zij hun verstandhouding op geestelijk niveau hoog houden zonder dat er amoureuze gedachten en verwikkelingen bij komen. Die gedachten mogen natuurlijk wél, maar de verwikkelingen zijn not done.
Wallace en Chantry varen dat schuitje. Chantry heeft al vijf jaar een relatie met Ben, Wallace is alweer meer dan een jaar zonder na het vreemdgangersgedrag van zijn vorige meissie.
Het ontwikkelt zich allemaal goed, ze blijven elkaar ontmoeten op vriendschappelijke basis maar de wereld om hen heen kijkt er vreemd van op. Dit kan toch niet lang zo gaan?
Als de vriend van Chantry voor een jaar naar het buitenland gaat , zullen de kaarten anders worden geschud. Daar gaat iedereen van uit.
Wat mij betreft een tienerfilm, een romkom of zoiets. Voor de liefhebber.
Met: Daniel Radcliffe, Zoe Kazan en Adam Driver
Delivery Man - Ken Scott
Delivery Man op IMDb
Geestig. Bij vlagen. Druk. Continu. Hollywood. Honderd procent. En toch niet geheel onaardig, hij tikt net de voldoende aan bij mij. Dit type films ontwikkelt zich volgens een logisch proces (man met dilemma, problemen worden alleen maar groter, niemand kan hem helpen en toch ontwikkelen zich dwars tegen de stroom in ook mooie dingen waardoor hij realiseert dat hij eigenlijk gelukkig zou moeten zijn) . Hier wordt niet van afgeweken, er is dan ook niets verrassends dus de film moet het echt hebben van sentiment en bepaalde grappen. Zoals gezegd: dat blijft net aan aan de goede kant.
Middelbare man moet wat met zijn leven. Hij is voor het ongeluk geboren, houdt geen relatie vast en heeft stevige schulden. Het uitzichtloze baantje in het familiebedrijf houdt hem overeind, maar perspectieven zijn zero.
Als hij dan ook te horen krijgt dat hij voor de rechter zal moeten verschijnen omdat hij - door een actief donorverleden bij een spermabank- door maar liefst 533 kinderen als vader erkend wil worden, valt oorspronkelijk alle grond onder zijn voeten weg. Hij gaat - via een shabby advocatenvriendje - het proces aan maar in de tussentijd spreekt zijn geweten. Hij gaat enkele van die kinderen opsporen en probeert hun leven positief te wenden.
U raadt zelf al hoe het allemaal afloopt. En daar is op zich niks mis mee.
Met : Vince Vaughn
Geestig. Bij vlagen. Druk. Continu. Hollywood. Honderd procent. En toch niet geheel onaardig, hij tikt net de voldoende aan bij mij. Dit type films ontwikkelt zich volgens een logisch proces (man met dilemma, problemen worden alleen maar groter, niemand kan hem helpen en toch ontwikkelen zich dwars tegen de stroom in ook mooie dingen waardoor hij realiseert dat hij eigenlijk gelukkig zou moeten zijn) . Hier wordt niet van afgeweken, er is dan ook niets verrassends dus de film moet het echt hebben van sentiment en bepaalde grappen. Zoals gezegd: dat blijft net aan aan de goede kant.
Middelbare man moet wat met zijn leven. Hij is voor het ongeluk geboren, houdt geen relatie vast en heeft stevige schulden. Het uitzichtloze baantje in het familiebedrijf houdt hem overeind, maar perspectieven zijn zero.
Als hij dan ook te horen krijgt dat hij voor de rechter zal moeten verschijnen omdat hij - door een actief donorverleden bij een spermabank- door maar liefst 533 kinderen als vader erkend wil worden, valt oorspronkelijk alle grond onder zijn voeten weg. Hij gaat - via een shabby advocatenvriendje - het proces aan maar in de tussentijd spreekt zijn geweten. Hij gaat enkele van die kinderen opsporen en probeert hun leven positief te wenden.
U raadt zelf al hoe het allemaal afloopt. En daar is op zich niks mis mee.
Met : Vince Vaughn
zondag, juni 28, 2015
Wonderbroeders- Johan Timmers
Wonderbroeders op IMDb
Niemendalletje. Meer niet.
Formulefilm, dat is het gevoel dat je bij deze kreeg: van een groep mensen die moet stoppen zijn leven te leiden zoals dat al jaren gaat. Tenzij, tenzij er een wonder gebeurt.
Vijf broeders in een leegloopklooster. Zij krijgen de aanzegging dat ze het klooster moeten verlaten, er wordt een wellnesscentrum van gemaakt en zij kunnen hun laatste jaren wel slijten in een stilteklooster verderop.
Geld om het onderhoud zelf te betalen hebben ze niet, dus ze kunnen weinig doen tegen de machinaties van de projectontwikkelaar. Tenzij, tenzij er een wonder gebeurt.
Plots begint het Jezusbeeld in de tuin te bloeden en wordt de plek een bedevaartsoord. Rome komt er aan te pas om het wonder een officiële status te geven. Dat lukt bijna, het bedrog van de broeders komt net iets te vroeg uit. Niets kan hen nog redden. Tenzij, tenzij er een wonder gebeurt..
Met Ton Kas, Thomas Acda en Martin Waardenberg.
Niemendalletje. Meer niet.
Formulefilm, dat is het gevoel dat je bij deze kreeg: van een groep mensen die moet stoppen zijn leven te leiden zoals dat al jaren gaat. Tenzij, tenzij er een wonder gebeurt.
Vijf broeders in een leegloopklooster. Zij krijgen de aanzegging dat ze het klooster moeten verlaten, er wordt een wellnesscentrum van gemaakt en zij kunnen hun laatste jaren wel slijten in een stilteklooster verderop.
Geld om het onderhoud zelf te betalen hebben ze niet, dus ze kunnen weinig doen tegen de machinaties van de projectontwikkelaar. Tenzij, tenzij er een wonder gebeurt.
Plots begint het Jezusbeeld in de tuin te bloeden en wordt de plek een bedevaartsoord. Rome komt er aan te pas om het wonder een officiële status te geven. Dat lukt bijna, het bedrog van de broeders komt net iets te vroeg uit. Niets kan hen nog redden. Tenzij, tenzij er een wonder gebeurt..
Met Ton Kas, Thomas Acda en Martin Waardenberg.
vrijdag, juni 26, 2015
Prins - Sam de Jong
Prins op IMDb
De roem snelt met grote passen vooruit. Lyrisch is de pers over deze tweede "grote" film van Sam de Jong. Tot stand gekomen met steun van Gemeente Amsterdam, Stadsdeel Noord. In die fase bevinden we ons dus nog mensen: er is her en der geld bij elkaar gesjacherd om films als deze te kunnen maken. Dit soort films ligt mij len ver van de Hollywood-gedachte af, is daardoor ook bijna direct een indie-film en gemaakt voor een prettig klein publiek. Ik houd daarvan, ik vind het streetwise en ik vind het gedurfd. Alleen daarom al verdient deze film een groot publiek. Gistermiddag, premieredag, zaten we met drie mensen in de zaal. Dat kan beter. Dat moet beter.
De film draait om the coming-of-age van Ayoub, een straatschoffie dat de schoolpleintjes van Amsterdam behangt met zijn vriendencluppie. Beetje kattenkwaad, beetje stoerdoenerij, net niet meer geheel onschuldig.
De houding van Ayoub verandert als hij interesse in de meisjes krijgt en dan meer specifiek in dat bloedmooie meisje van twee portieken verderop. Ze ziet hem niet staan, hij is "een zwerver"en een "junkenkind" . Liever hangt ze rond met jongens die al wat hoger in de straatschoffies-boom zitten, die al op quads rijden en al tatoeages hebben.
Ayoub pikt het niet, hij wil hogerop en hij wil gezien worden. Daartoe papt hij aan met de best geslaagde wijkcrimineel Kalpa (een schitterend vervreemdende rol van Ferry Tratlener , die we kennen als Vjeze Fur uit de Jeugd van Tegenwoordig). Ayoub krijgt zwaardere taken, mag klussen uitvoeren en mag zelfs chauffeuren in de paarse Lamborghini van Kalpa.
Kan niet lang goed gaan, zegt u. Klopt. Ayoub krijgt ruzie met zijn vrienden maar ook met de al wat beter gesitueerde beginneling-criminelen van de wijk. Op naar de katharsis.
Lekker verveemdende film. aparte sferen., Ik dacht soms aan Spike Lee, soms aan Andrea Arnold (Fish Tank vooral) en aan Brits sociaal drama. In zijn totaliteit een grappige en redelijk goede film, die een breder publiek verdient. Geen lijstjeswinnaar, maar wel oke.
Met : Ayoub Elasri, Sigrid ten Napel, Elsie de Brauw en Ferry Tratlener.
De roem snelt met grote passen vooruit. Lyrisch is de pers over deze tweede "grote" film van Sam de Jong. Tot stand gekomen met steun van Gemeente Amsterdam, Stadsdeel Noord. In die fase bevinden we ons dus nog mensen: er is her en der geld bij elkaar gesjacherd om films als deze te kunnen maken. Dit soort films ligt mij len ver van de Hollywood-gedachte af, is daardoor ook bijna direct een indie-film en gemaakt voor een prettig klein publiek. Ik houd daarvan, ik vind het streetwise en ik vind het gedurfd. Alleen daarom al verdient deze film een groot publiek. Gistermiddag, premieredag, zaten we met drie mensen in de zaal. Dat kan beter. Dat moet beter.
De film draait om the coming-of-age van Ayoub, een straatschoffie dat de schoolpleintjes van Amsterdam behangt met zijn vriendencluppie. Beetje kattenkwaad, beetje stoerdoenerij, net niet meer geheel onschuldig.
De houding van Ayoub verandert als hij interesse in de meisjes krijgt en dan meer specifiek in dat bloedmooie meisje van twee portieken verderop. Ze ziet hem niet staan, hij is "een zwerver"en een "junkenkind" . Liever hangt ze rond met jongens die al wat hoger in de straatschoffies-boom zitten, die al op quads rijden en al tatoeages hebben.
Ayoub pikt het niet, hij wil hogerop en hij wil gezien worden. Daartoe papt hij aan met de best geslaagde wijkcrimineel Kalpa (een schitterend vervreemdende rol van Ferry Tratlener , die we kennen als Vjeze Fur uit de Jeugd van Tegenwoordig). Ayoub krijgt zwaardere taken, mag klussen uitvoeren en mag zelfs chauffeuren in de paarse Lamborghini van Kalpa.
Kan niet lang goed gaan, zegt u. Klopt. Ayoub krijgt ruzie met zijn vrienden maar ook met de al wat beter gesitueerde beginneling-criminelen van de wijk. Op naar de katharsis.
Lekker verveemdende film. aparte sferen., Ik dacht soms aan Spike Lee, soms aan Andrea Arnold (Fish Tank vooral) en aan Brits sociaal drama. In zijn totaliteit een grappige en redelijk goede film, die een breder publiek verdient. Geen lijstjeswinnaar, maar wel oke.
Met : Ayoub Elasri, Sigrid ten Napel, Elsie de Brauw en Ferry Tratlener.
Afscheid van de man - Dick Tuinder
Afscheid van de maan op IMDb
Een ode aan de vrije liefde in de jaren 70. Maar dan een negatieve. De veranderende moraal leverde uiteraard kansen op voor velen, maar vernietigde tegelijkertijd net zo veel relaties en levens.
We kijken naar een typische hoogbouw-galerij uit die tijd. Er komt een nieuwe buurvrouw wonen met een tienerdochter. De moeder is kunstenares en overduidelijk voorzien van een vrije moraal. Buurman vindt het maar wat spannend en gaat op het eerste het beste feestje al over de schreef. Gaat weg bij zijn vrouw, trekt in bij de kunstenares, op zoek naar zijn innerlijke zelf. Dat werk.
Zijn zoon ondertussen gluurt in volle bewondering naar de andere buurvrouw, een hunkerende schone die moet leven in de afwezigheid van haar man op zee. Smachtend brengt die de dagen door.
De moeder van dat jongetje dan weer is de enige die overduidelijk een andere standaard bezit. Ze vindt het allemaal maar gedoe, haar man moet weer normaal gaan doen, dan zal alles goed komen.
Forse dosis ongeluk dus, overdreven karikaturaal (zeg maar: Nederlands) gebracht. Bij vlagen vermakelijk, maar geen hoogvlieger. Wel fantastische retro-interieurs trouwens.
Met Marcel Hensema, David Eilander en Elise Schaap.
Een ode aan de vrije liefde in de jaren 70. Maar dan een negatieve. De veranderende moraal leverde uiteraard kansen op voor velen, maar vernietigde tegelijkertijd net zo veel relaties en levens.
We kijken naar een typische hoogbouw-galerij uit die tijd. Er komt een nieuwe buurvrouw wonen met een tienerdochter. De moeder is kunstenares en overduidelijk voorzien van een vrije moraal. Buurman vindt het maar wat spannend en gaat op het eerste het beste feestje al over de schreef. Gaat weg bij zijn vrouw, trekt in bij de kunstenares, op zoek naar zijn innerlijke zelf. Dat werk.
Zijn zoon ondertussen gluurt in volle bewondering naar de andere buurvrouw, een hunkerende schone die moet leven in de afwezigheid van haar man op zee. Smachtend brengt die de dagen door.
De moeder van dat jongetje dan weer is de enige die overduidelijk een andere standaard bezit. Ze vindt het allemaal maar gedoe, haar man moet weer normaal gaan doen, dan zal alles goed komen.
Forse dosis ongeluk dus, overdreven karikaturaal (zeg maar: Nederlands) gebracht. Bij vlagen vermakelijk, maar geen hoogvlieger. Wel fantastische retro-interieurs trouwens.
Met Marcel Hensema, David Eilander en Elise Schaap.
maandag, juni 22, 2015
Bloedlink - Joram Lürsen
Bloedlink op IMDb
Nog niet heel vaak lukt het een remake om beter te zijn dan het origineel. Zeker niet als het draait om verrassing, dan is kennis over het origineel eerder een last dan een lust. En helemaal al niet als je ziet dat men poldervarianten wil maken van films die eerder een stevige saus van een ander land en dus ook ander volk meekregen. Mijn advies: als je deze overweegt te gaan kijken, kies dan voor "The disappearance of Alice Creed", die is wél van begin tot het eind intrigerend . Wellicht door zijn Britishness, zijn lowlife karakters, maar in alles oprechter dan deze.
Twee ex-gedetineerden beramen een plan om een rijkeluisdochter te kidnappen en een flinke dot geld binnen te halen. Strak voorbereid, gewatteerd kamertje ingetimmerd, rolverdeling gemaakt, slachtoffer uitgezocht. Helemaal toppie.
Wat de ene van de andere niet weet, is dat zijn keuze voor juist deze gijzelaar niet toevallig is. Hij kent haar, hij wil zijn partner beduvelen en met haar de pleiterik maken. Intriges, intriges.
Of misdaad loont, dat zult u tot het eind moeten uitzitten.
Veel moeilijk-kijkerij: de ene doet de hele tijd boze blikken, de andere veinst de stuntel te zijn, de dame doet alsof ze heel slim de boel uit elkaar speelt. Geloofwaardig is anders.
Met : Tygo Gernandt, Marwan Kenzari
Nog niet heel vaak lukt het een remake om beter te zijn dan het origineel. Zeker niet als het draait om verrassing, dan is kennis over het origineel eerder een last dan een lust. En helemaal al niet als je ziet dat men poldervarianten wil maken van films die eerder een stevige saus van een ander land en dus ook ander volk meekregen. Mijn advies: als je deze overweegt te gaan kijken, kies dan voor "The disappearance of Alice Creed", die is wél van begin tot het eind intrigerend . Wellicht door zijn Britishness, zijn lowlife karakters, maar in alles oprechter dan deze.
Twee ex-gedetineerden beramen een plan om een rijkeluisdochter te kidnappen en een flinke dot geld binnen te halen. Strak voorbereid, gewatteerd kamertje ingetimmerd, rolverdeling gemaakt, slachtoffer uitgezocht. Helemaal toppie.
Wat de ene van de andere niet weet, is dat zijn keuze voor juist deze gijzelaar niet toevallig is. Hij kent haar, hij wil zijn partner beduvelen en met haar de pleiterik maken. Intriges, intriges.
Of misdaad loont, dat zult u tot het eind moeten uitzitten.
Veel moeilijk-kijkerij: de ene doet de hele tijd boze blikken, de andere veinst de stuntel te zijn, de dame doet alsof ze heel slim de boel uit elkaar speelt. Geloofwaardig is anders.
Met : Tygo Gernandt, Marwan Kenzari
zaterdag, juni 20, 2015
Zaytoun- Eran Riklis
Zaytoun op IMDb
Over het Palestijns-Israelisch conflict zijn al vele films gemaakt. Veel goede ook (de films van Hany-Abu Assad bijvoorbeeld, of Lemon Tree . Of...). Deze film benadert het conflict van een totaal andere kant.
We schrijven 1982, Beirut - Libanon. In het beruchte vluchtelingenkamp Chatila woont Hafed met zijn vader en opa. Hoewel alle jonge jongetjes voetballer willen worden, worden ze in hun vrije uurtjes ook nog eens opgeleid tot verzetsstrijder. Ooit immers moet de reis terug kunnen worden gemaakt: hun land, dat ze ontvlucht zijn vanwege de Israëische barbarij, wacht op hun terugkomst. Dat is hen beloofd.
Tijdens een van die trainingen schiet Hafed nogal toevallig een F16 uit de lucht, waardoor een vijandige piloot plots in hun gebied moet landen. Gevangen genomen, bruut behandeld , dat werk. Toch ziet Hafed ook één positieve kant aan dit verhaal: deze man zou hem over de grens kunnen helpen, zodat hij terug kan naar het dorp van vader en opa. Om daar de boom te planten die papa zo graag bij het ouderlijk huis had willen planten.
Hij bevrijdt de man en een vreemde vriendschap begint. Niet direct, het is eerst nog onvriendelijk aftasten maar gaandeweg zien beiden dat ze elkaar bij vlagen nodig hebben. En dat ze iets van elkaar kunnen leren.
Poëtisch verbeeld hoe een ongelijke strijd nooit gewonnen kan worden. Je bent of de morele verliezer of je bent het onderdrukte slachtoffer. Goede film!
Met: Stephen Dorff, Abdallah el Akal.
Over het Palestijns-Israelisch conflict zijn al vele films gemaakt. Veel goede ook (de films van Hany-Abu Assad bijvoorbeeld, of Lemon Tree . Of...). Deze film benadert het conflict van een totaal andere kant.
We schrijven 1982, Beirut - Libanon. In het beruchte vluchtelingenkamp Chatila woont Hafed met zijn vader en opa. Hoewel alle jonge jongetjes voetballer willen worden, worden ze in hun vrije uurtjes ook nog eens opgeleid tot verzetsstrijder. Ooit immers moet de reis terug kunnen worden gemaakt: hun land, dat ze ontvlucht zijn vanwege de Israëische barbarij, wacht op hun terugkomst. Dat is hen beloofd.
Tijdens een van die trainingen schiet Hafed nogal toevallig een F16 uit de lucht, waardoor een vijandige piloot plots in hun gebied moet landen. Gevangen genomen, bruut behandeld , dat werk. Toch ziet Hafed ook één positieve kant aan dit verhaal: deze man zou hem over de grens kunnen helpen, zodat hij terug kan naar het dorp van vader en opa. Om daar de boom te planten die papa zo graag bij het ouderlijk huis had willen planten.
Hij bevrijdt de man en een vreemde vriendschap begint. Niet direct, het is eerst nog onvriendelijk aftasten maar gaandeweg zien beiden dat ze elkaar bij vlagen nodig hebben. En dat ze iets van elkaar kunnen leren.
Poëtisch verbeeld hoe een ongelijke strijd nooit gewonnen kan worden. Je bent of de morele verliezer of je bent het onderdrukte slachtoffer. Goede film!
Met: Stephen Dorff, Abdallah el Akal.
woensdag, juni 17, 2015
Woman in Gold - Simon Curtis
Woman in Gold op IMDb
Stel: de erven Banning Cocq melden zich bij het Rijksmuseum om de Nachtwacht op te eisen. Het schilderij is immers hun rechtmatige eigendom omdat het vroeger in de woon/werkkamer van voorvader Frans heeft gehangen. Vul voor Nachtwacht en Rijks dan ook even Louvre en Mona Lisa is en u heeft het plaatje.
De "Woman in Gold" uit de titel is Adele Bloch-Bauer, die zo fraai in bladgoud is vereeuwigd door de vroeg 20e eeuwse schilder Gustav Klimt. Haar kleine nichtje Maria Altmann is verzot op tante.
Als de 2e Wereldoorlog ook in Wenen losbarst, moet de familie Baumann op de vlucht. Maria en haar zus weten de VS te bereiken.
Eind jaren 90: Luise, de zus van Maria, overlijdt en Maria treft in haar achtergelaten spullen enkele papieren aan die wijzen op het eigendomsrecht van het schilderij "Portret van Adele Bloch-Bauer" (volksmond "Woman in Gold"). Ze benadert een kennis van de familie - eveneens met Oostenrijkse achtergronden- die haar als advocaat op weg helpt om in ieder geval te informeren naar het schilderij. Dat hangt als een soort nationaal erfgoed in het Belvedere-museum in Wenen. Is daar een publiekstrekker van jewelste, logisch dat Oostenrijk er niet over peinst om het schilderij aan de familie terug te geven. "Dat zullen we nog wel eens zien".
De film is bij vlagen kitscherig, schmiert en is over the top. Maar de film is ook een steeds in betrokkenheid toenemende weergave van een persoonlijke overlevingsstrijd, een afrekening van een joodse vrouw met haar voorheen tirannieke geboorteland. Dát stuk van de film is sterk en wordt opnieuw weergaloos weergegeven door Helen Mirren. Zij maakt een metamorfose door van tangige vrouw naar beminnelijk oud dametje. En weer terug. En weer heen. Teveel verleden doet zeer, teveel pijnlijke momenten doen haar zich vastbijten in deze strijd. En dat heeft zijn weerslag op de steeds fanatieker wordende advocaat.
Ik was gewaarschuwd voor deze film, hij zou een drakerig karakter hebben. Achteraf denk ik daar toch anders over: er zaten zwakke delen in, maar zeker ook meespelende elementen. En zelf wil ik- na het zien van deze film- absoluut een reisje naar Wenen maken. Wat een fraaie gebouwen in beeld.
Stel: de erven Banning Cocq melden zich bij het Rijksmuseum om de Nachtwacht op te eisen. Het schilderij is immers hun rechtmatige eigendom omdat het vroeger in de woon/werkkamer van voorvader Frans heeft gehangen. Vul voor Nachtwacht en Rijks dan ook even Louvre en Mona Lisa is en u heeft het plaatje.
De "Woman in Gold" uit de titel is Adele Bloch-Bauer, die zo fraai in bladgoud is vereeuwigd door de vroeg 20e eeuwse schilder Gustav Klimt. Haar kleine nichtje Maria Altmann is verzot op tante.
Als de 2e Wereldoorlog ook in Wenen losbarst, moet de familie Baumann op de vlucht. Maria en haar zus weten de VS te bereiken.
Eind jaren 90: Luise, de zus van Maria, overlijdt en Maria treft in haar achtergelaten spullen enkele papieren aan die wijzen op het eigendomsrecht van het schilderij "Portret van Adele Bloch-Bauer" (volksmond "Woman in Gold"). Ze benadert een kennis van de familie - eveneens met Oostenrijkse achtergronden- die haar als advocaat op weg helpt om in ieder geval te informeren naar het schilderij. Dat hangt als een soort nationaal erfgoed in het Belvedere-museum in Wenen. Is daar een publiekstrekker van jewelste, logisch dat Oostenrijk er niet over peinst om het schilderij aan de familie terug te geven. "Dat zullen we nog wel eens zien".
De film is bij vlagen kitscherig, schmiert en is over the top. Maar de film is ook een steeds in betrokkenheid toenemende weergave van een persoonlijke overlevingsstrijd, een afrekening van een joodse vrouw met haar voorheen tirannieke geboorteland. Dát stuk van de film is sterk en wordt opnieuw weergaloos weergegeven door Helen Mirren. Zij maakt een metamorfose door van tangige vrouw naar beminnelijk oud dametje. En weer terug. En weer heen. Teveel verleden doet zeer, teveel pijnlijke momenten doen haar zich vastbijten in deze strijd. En dat heeft zijn weerslag op de steeds fanatieker wordende advocaat.
Ik was gewaarschuwd voor deze film, hij zou een drakerig karakter hebben. Achteraf denk ik daar toch anders over: er zaten zwakke delen in, maar zeker ook meespelende elementen. En zelf wil ik- na het zien van deze film- absoluut een reisje naar Wenen maken. Wat een fraaie gebouwen in beeld.
woensdag, juni 10, 2015
Charlie's Country- Rolf de Heer
Charlie's Country op IMDb
Bijzonder mooi om naar te kijken, deze film. Scherpe acteerprestatie ook van de Aboriginal-held David Gulpilil (o.a. Rabbit Proof Fence). Maar wat vertelt deze film een in- en intriest verhaal.
De Charlie uit de titel voelt zich niet meer thuis in zijn country. De blanke man kwam, zag, en overheerste. "They came to our land and build a police station on it", is Charlie's korte kwalificatie van de merites van het immigrantenras.
Hij heeft dan ook moeite met het gezag omdat ze hem zijn levenswijze hebben afgepakt. Niet alleen zijn land, maar ook zijn jachtgebied. En daarmee ook de manier om in zijn eigen onderhoud te voorzien: geweren mag hij niet bezitten, speren mag ie niet zelf maken omdat dit alles als gevaarlijke wapens voor de samenleving wordt gezien. Maar Charlie wil helemaal niet sámen, hij wil zélf leven.
Na de nodige slechte ervaringen neemt hij zijn besluit: hij zal verder de wildernis intrekken en leven als zijn voorouders deden. En daarmee zal hij tonen van wie dit land nu eigenlijk is. Maar Charlie is al oud en niet meer de snelste jager. De pijnlijke strijd mondt uit in een verlies: hij kan het niet meer en moet met hangende pootjes terug naar de maatschappij. Hoe kan hij ooit nog wennen?
Met o.a. David Gulpilil en Luke Ford (The Black Balloon)
Bijzonder mooi om naar te kijken, deze film. Scherpe acteerprestatie ook van de Aboriginal-held David Gulpilil (o.a. Rabbit Proof Fence). Maar wat vertelt deze film een in- en intriest verhaal.
De Charlie uit de titel voelt zich niet meer thuis in zijn country. De blanke man kwam, zag, en overheerste. "They came to our land and build a police station on it", is Charlie's korte kwalificatie van de merites van het immigrantenras.
Hij heeft dan ook moeite met het gezag omdat ze hem zijn levenswijze hebben afgepakt. Niet alleen zijn land, maar ook zijn jachtgebied. En daarmee ook de manier om in zijn eigen onderhoud te voorzien: geweren mag hij niet bezitten, speren mag ie niet zelf maken omdat dit alles als gevaarlijke wapens voor de samenleving wordt gezien. Maar Charlie wil helemaal niet sámen, hij wil zélf leven.
Na de nodige slechte ervaringen neemt hij zijn besluit: hij zal verder de wildernis intrekken en leven als zijn voorouders deden. En daarmee zal hij tonen van wie dit land nu eigenlijk is. Maar Charlie is al oud en niet meer de snelste jager. De pijnlijke strijd mondt uit in een verlies: hij kan het niet meer en moet met hangende pootjes terug naar de maatschappij. Hoe kan hij ooit nog wennen?
Met o.a. David Gulpilil en Luke Ford (The Black Balloon)
dinsdag, juni 09, 2015
Parkland - Peter Landesman
Parkland op IMDb
Zo!
Deze komt binnen. IJ ZER STERK begin, de eerste 20 minuten van deze film zijn zoals film moet zijn: een indrukwekkend beeldverslag van menselijk gedrag. In dit geval gedrag dat reageert op een schokkende gebeurtenis. Fantastisch. Hoewel de film daarna in iets kalmer vaarwater terechtkomt, blijft de boodschap recht overeind: wie handelt er kordaat? wie handelt er logisch? wie is flexibel en wie is stijf naar de letter van de wet?
Een druilerige novembermorgen, Dallas Texas. We schrijven 1963. De president komt langs vandaag en het stadje bereidt zich voor op een feestelijke dag. De magie die om de Kennedy's heenhangt, is duidelijk voelbaar in de stad, een bakvissenverliefdheid straalt van het volk af.
Binnen het uur na aankomst is die zoete droom uiteengespat. Moord, kille moord op de belangrijkste burger van de wereld. Wat doet dat met de mensen?
We volgen voornamelijk drie locaties: het ziekenhuis waar de president wordt binnengebracht om nog te redden wat er te redden valt. En het politiebureau waar de zoektocht naar de dader moet opstarten, waar de maker van de bekendste amateurfilm aller tijden moet worden opgesnord om de beelden te ontwikkelen en te bekijken. En we volgen de werkplek en familiesituatie van de broer van de moordenaar.
De hele film draait om de aftermath: wat kun je allemaal goed doen terwijl er een schokgolf van emotie over je heen waait ?
Prachtige film, ik was onder de indruk. En heb het begin gewoon twee keer bekeken, zo goed. Zo desperaat. Zien!
Met o.a. Billy Bob Thornton, Paul Giammati, Zac Efron.
Zo!
Deze komt binnen. IJ ZER STERK begin, de eerste 20 minuten van deze film zijn zoals film moet zijn: een indrukwekkend beeldverslag van menselijk gedrag. In dit geval gedrag dat reageert op een schokkende gebeurtenis. Fantastisch. Hoewel de film daarna in iets kalmer vaarwater terechtkomt, blijft de boodschap recht overeind: wie handelt er kordaat? wie handelt er logisch? wie is flexibel en wie is stijf naar de letter van de wet?
Een druilerige novembermorgen, Dallas Texas. We schrijven 1963. De president komt langs vandaag en het stadje bereidt zich voor op een feestelijke dag. De magie die om de Kennedy's heenhangt, is duidelijk voelbaar in de stad, een bakvissenverliefdheid straalt van het volk af.
Binnen het uur na aankomst is die zoete droom uiteengespat. Moord, kille moord op de belangrijkste burger van de wereld. Wat doet dat met de mensen?
We volgen voornamelijk drie locaties: het ziekenhuis waar de president wordt binnengebracht om nog te redden wat er te redden valt. En het politiebureau waar de zoektocht naar de dader moet opstarten, waar de maker van de bekendste amateurfilm aller tijden moet worden opgesnord om de beelden te ontwikkelen en te bekijken. En we volgen de werkplek en familiesituatie van de broer van de moordenaar.
De hele film draait om de aftermath: wat kun je allemaal goed doen terwijl er een schokgolf van emotie over je heen waait ?
Prachtige film, ik was onder de indruk. En heb het begin gewoon twee keer bekeken, zo goed. Zo desperaat. Zien!
Met o.a. Billy Bob Thornton, Paul Giammati, Zac Efron.
maandag, juni 08, 2015
Dorsvloer vol confetti- Talullah Hazekamp Schwab
Dorsvloer vol confetti op IMDb
Oer-Nederlandse film die zich volop stort op de streng-religieuze achtergrond van dit land. Waar dat in films als die van Van Warmerdam en in Diederik Ebbinge's "Matterhorn" echter met veel humor, ja eerder zelfspot gebeurt , is het hier echter bloedjeserieus. Hetgeen de film nogal saai maakt, maar de bedoelingen van de schrijfster en daarmee ook de hoofdpersoon zijn duidelijk: een mensenleven kan niet bedoeld zijn om het te hebben van strikte onderwerping aan het boek, aan de Heer en aan predestinatie. De mens is niet louter bedoeld om te werken in het zweet des aanschijns of, in vrouwelijk geval, de man ten dienste te zijn met vele huishoudelijke taken en een periodieke afdracht van een nakomeling.
Hoofdpersoon Katelijne (een sterke rol overigens van olijke nieuwkomer Hendrikje Nieuwerf) is zo'n verzetsmeisje. Ze houdt zich niet heel strikt aan de regels: ze wil lezen en weten van verhalen van de grote wereld. Dat wordt niet gewaardeerd door haar ouders en door haar omgeving.
De enige die een beetje begrip heeft , is haar oudere broer Christiaan. Die kijkt een beetje naar meisjes, die luistert naar de verhalen van zijn zusje en lijkt iets mondainer. Waarschijnlijk hebben de ouders dat ook door want Christiaan wordt zwaar tegen zijn zin "uitgehuwelijkt" aan de dochter van een andere bijbelgordel-familie. Katelijne probeert het op haar beurt goed te doen, maar als zij eindelijk haar vader eens mag helpen bij de boerderij-taken loopt het door slordigheden van haar kant helemaal mis. Terug naar het aanrecht en de schoonmaak, aldus paps.
Ze ziet nog maar één manier om hier uit te komen: de grote stad, wegwezen hier. Alles zet ze opzij om naar het VWO te mogen, zodat ze wel móét reizen, zodat ze iets meer ziet dan de benauwde dorpsomgeving. Maar overtuig daar eerst je zeer overtuigde ouders maar eens van..
Oer-Nederlandse film die zich volop stort op de streng-religieuze achtergrond van dit land. Waar dat in films als die van Van Warmerdam en in Diederik Ebbinge's "Matterhorn" echter met veel humor, ja eerder zelfspot gebeurt , is het hier echter bloedjeserieus. Hetgeen de film nogal saai maakt, maar de bedoelingen van de schrijfster en daarmee ook de hoofdpersoon zijn duidelijk: een mensenleven kan niet bedoeld zijn om het te hebben van strikte onderwerping aan het boek, aan de Heer en aan predestinatie. De mens is niet louter bedoeld om te werken in het zweet des aanschijns of, in vrouwelijk geval, de man ten dienste te zijn met vele huishoudelijke taken en een periodieke afdracht van een nakomeling.
Hoofdpersoon Katelijne (een sterke rol overigens van olijke nieuwkomer Hendrikje Nieuwerf) is zo'n verzetsmeisje. Ze houdt zich niet heel strikt aan de regels: ze wil lezen en weten van verhalen van de grote wereld. Dat wordt niet gewaardeerd door haar ouders en door haar omgeving.
De enige die een beetje begrip heeft , is haar oudere broer Christiaan. Die kijkt een beetje naar meisjes, die luistert naar de verhalen van zijn zusje en lijkt iets mondainer. Waarschijnlijk hebben de ouders dat ook door want Christiaan wordt zwaar tegen zijn zin "uitgehuwelijkt" aan de dochter van een andere bijbelgordel-familie. Katelijne probeert het op haar beurt goed te doen, maar als zij eindelijk haar vader eens mag helpen bij de boerderij-taken loopt het door slordigheden van haar kant helemaal mis. Terug naar het aanrecht en de schoonmaak, aldus paps.
Ze ziet nog maar één manier om hier uit te komen: de grote stad, wegwezen hier. Alles zet ze opzij om naar het VWO te mogen, zodat ze wel móét reizen, zodat ze iets meer ziet dan de benauwde dorpsomgeving. Maar overtuig daar eerst je zeer overtuigde ouders maar eens van..
vrijdag, juni 05, 2015
Those who feel the fire burning- Morgan Knibbe
Those who feel the fire burning
Gruwelijke documentaire. Gruwelijk, want de harde waarheid. De uitzichtloze situatie van vluchtelingen in Europa wordt hier klip en klaar neergezet: men kan niet voor of achteruit. In eigen land wellicht gelukkig genoeg om iets gespaard te hebben om de reis aan te gaan, in Europa tegen een muur opbotsend die in één klap het bestaan onmenselijk, onleefbaar en ongezond maakt.
Leven in de goten van steden, in het afvalputje van de maatschappij, om maar te proberen om hoop te houden op kleine gaatjes in de ambtelijke en afstandelijke muur: is er ergens een moment dat de bewaking niet oplet en dat een grens een klein stukje open gaat? Is er ergens een manier om een klein beetje geld te verdienen om aldus je leven iets draagbaarder te maken? Is er ergens ook maar ene kans op een geldig papiertje om door te mogen, om te mogen blijven, om niet steeds het gevoel te hebben dat je weer op die gruwelijke boot terug wordt gezet.
De film heeft de insteek dat een omgekomen bootvluchteling er met zijn geest, zijn ziel wél in slaagt Europa te bereiken. Zijn lichaam ligt op de zeebodem, maar de geest bereikt Athene. Is dit dan het paradijs? Waar ben ik? Moet ik hier leven? Waar zijn dan mijn mensen? Waar is mijn leven? Waar is mijn bestaan? Waar is mijn waardigheid?
Ik ben nog niet vaak met zoveel vragen uit de filmzaal vandaan gekomen. Gruwelijk. Want gruwelijk waar.
Gruwelijke documentaire. Gruwelijk, want de harde waarheid. De uitzichtloze situatie van vluchtelingen in Europa wordt hier klip en klaar neergezet: men kan niet voor of achteruit. In eigen land wellicht gelukkig genoeg om iets gespaard te hebben om de reis aan te gaan, in Europa tegen een muur opbotsend die in één klap het bestaan onmenselijk, onleefbaar en ongezond maakt.
Leven in de goten van steden, in het afvalputje van de maatschappij, om maar te proberen om hoop te houden op kleine gaatjes in de ambtelijke en afstandelijke muur: is er ergens een moment dat de bewaking niet oplet en dat een grens een klein stukje open gaat? Is er ergens een manier om een klein beetje geld te verdienen om aldus je leven iets draagbaarder te maken? Is er ergens ook maar ene kans op een geldig papiertje om door te mogen, om te mogen blijven, om niet steeds het gevoel te hebben dat je weer op die gruwelijke boot terug wordt gezet.
De film heeft de insteek dat een omgekomen bootvluchteling er met zijn geest, zijn ziel wél in slaagt Europa te bereiken. Zijn lichaam ligt op de zeebodem, maar de geest bereikt Athene. Is dit dan het paradijs? Waar ben ik? Moet ik hier leven? Waar zijn dan mijn mensen? Waar is mijn leven? Waar is mijn bestaan? Waar is mijn waardigheid?
Ik ben nog niet vaak met zoveel vragen uit de filmzaal vandaan gekomen. Gruwelijk. Want gruwelijk waar.
woensdag, juni 03, 2015
Schneider vs. Bax - Alex van Warmerdam
Schneider vs. Bax op IMDb
Zo onnavolgbaar als van Warmerdam's films zijn, zo moeilijk zijn ze ook te recenseren. Je vindt deze goed of niet, je vindt hem beter dan zijn vorige of jet vind het een keer een mindere. Maar altijd vind je het een Van Warmerdam. En dat is een kwaliteit. Onnavolgbaar in zijn dialogen, moeilijk in zijn scriptwendingen. Is het een komedie of is het een thriller? Is het klucht of is het arthouse?
Maakt niet uit: ik had weer een boeiende anderhalf uur en voor wie het weten wil: ik vond deze boeiender dan Borgman.
De titel refereert niet aan een Schneider vs Kramer - scheidingsverhaal. Heel andere koek: de twee opponenten uit de titel worden door een louche opdrachtgever aan elkaar gekoppeld. Schneider wordt ingehuurd om schrijver Bax om te brengen. Bax wordt tegelijkertijd op de hoogte gebracht dat Schneider er aan komt. Blijkbaar wil de opdrachtgever van beiden af.
Omdat in een AvW-film niets loopt zoals je verwacht, wordt ook hier de opdracht niet zo 1-2-3 vervuld. Daarvoor komen te veel passanten opduiken, die beurtelings slachtoffer of medewerker worden in dit langzamerhand bloediger wordende drama. Op haast komische wijze verfilmt de regisseur het sterven en lijden van enkele van zijn slachtoffers, gek genoeg zit je er met een glimlach naar te kijken.
Vanuit mijn beschrijvende stoel kan ik slechts zeggen: onderga deze film zelf en kijk of je hem leuker vindt dan "Abel" , "De Noorderlingen" , dan "De Jurk" of "Kleine Teun" . Ik zeg : niet zijn beste , maar wel weer een heel vermakelijke...
Zo onnavolgbaar als van Warmerdam's films zijn, zo moeilijk zijn ze ook te recenseren. Je vindt deze goed of niet, je vindt hem beter dan zijn vorige of jet vind het een keer een mindere. Maar altijd vind je het een Van Warmerdam. En dat is een kwaliteit. Onnavolgbaar in zijn dialogen, moeilijk in zijn scriptwendingen. Is het een komedie of is het een thriller? Is het klucht of is het arthouse?
Maakt niet uit: ik had weer een boeiende anderhalf uur en voor wie het weten wil: ik vond deze boeiender dan Borgman.
De titel refereert niet aan een Schneider vs Kramer - scheidingsverhaal. Heel andere koek: de twee opponenten uit de titel worden door een louche opdrachtgever aan elkaar gekoppeld. Schneider wordt ingehuurd om schrijver Bax om te brengen. Bax wordt tegelijkertijd op de hoogte gebracht dat Schneider er aan komt. Blijkbaar wil de opdrachtgever van beiden af.
Omdat in een AvW-film niets loopt zoals je verwacht, wordt ook hier de opdracht niet zo 1-2-3 vervuld. Daarvoor komen te veel passanten opduiken, die beurtelings slachtoffer of medewerker worden in dit langzamerhand bloediger wordende drama. Op haast komische wijze verfilmt de regisseur het sterven en lijden van enkele van zijn slachtoffers, gek genoeg zit je er met een glimlach naar te kijken.
Vanuit mijn beschrijvende stoel kan ik slechts zeggen: onderga deze film zelf en kijk of je hem leuker vindt dan "Abel" , "De Noorderlingen" , dan "De Jurk" of "Kleine Teun" . Ik zeg : niet zijn beste , maar wel weer een heel vermakelijke...
Poklosie (Aftermath) - Wladyslaw Pasikowski
Poklosie (Aftermath) op IMDb
Er zijn vele films op IMDb te vinden met de titel "Aftermath' dus mocht mijn verhaal je enthousiast maken, zoek daar dan op de oorspronkelijke Poolse titel "Poklosie".
Zeer indringend en uitermate bizar verhaal. En toch zou het zo gegaan kunnen zijn.
Poolse emigrant keert uit de VS terug in zijn vaderland om een paar maanden bij zijn broer te verblijven. Hij merkt dat zijn broer slecht ligt in de dorpsgemeenschap, er moet iets gebeurd zijn in de 20 jaar dat hij weg was.
Gaandeweg komt uit dat zijn broer, een rabauw van een Poolse christelijke landbouwer, inderdaad de hele bevolking tegen zich opgezet heeft toen hij het verleden van zijn dorpelingen stukje bij beetje ontdekte. Hij demonteerde een oude weg, die totaal geplaveid was met joodse grafstenen en gaf deze een plekje op een van zijn landerijen. De bevolking draagt hem dat na en al snel blijkt waarom.
De broers doen een zoektocht naar de legitimiteit van hun landgoed-eigendommen en komen er langzamerhand achter dat er in het dorp heuse pogroms hebben plaatsgevonden. En dat een aantal van de daders nog leven. Het gaat niet zonder slag of stoot: het kost ze have en goed, het levert ze een aantal gruwelijke ontboezemingen op maar ze zetten door: de -ahum- onderste steen moet boven.
Uitermate intrigerende film. Oosteuropese cinema op zijn rauwst, het gaat hard tegen hard en is bij vlagen onmenselijk en onvriendelijk. Maar toch: het zou zo gegaan kunnen zijn.
Er zijn vele films op IMDb te vinden met de titel "Aftermath' dus mocht mijn verhaal je enthousiast maken, zoek daar dan op de oorspronkelijke Poolse titel "Poklosie".
Zeer indringend en uitermate bizar verhaal. En toch zou het zo gegaan kunnen zijn.
Poolse emigrant keert uit de VS terug in zijn vaderland om een paar maanden bij zijn broer te verblijven. Hij merkt dat zijn broer slecht ligt in de dorpsgemeenschap, er moet iets gebeurd zijn in de 20 jaar dat hij weg was.
Gaandeweg komt uit dat zijn broer, een rabauw van een Poolse christelijke landbouwer, inderdaad de hele bevolking tegen zich opgezet heeft toen hij het verleden van zijn dorpelingen stukje bij beetje ontdekte. Hij demonteerde een oude weg, die totaal geplaveid was met joodse grafstenen en gaf deze een plekje op een van zijn landerijen. De bevolking draagt hem dat na en al snel blijkt waarom.
De broers doen een zoektocht naar de legitimiteit van hun landgoed-eigendommen en komen er langzamerhand achter dat er in het dorp heuse pogroms hebben plaatsgevonden. En dat een aantal van de daders nog leven. Het gaat niet zonder slag of stoot: het kost ze have en goed, het levert ze een aantal gruwelijke ontboezemingen op maar ze zetten door: de -ahum- onderste steen moet boven.
Uitermate intrigerende film. Oosteuropese cinema op zijn rauwst, het gaat hard tegen hard en is bij vlagen onmenselijk en onvriendelijk. Maar toch: het zou zo gegaan kunnen zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Anora - Sean Baker
Anora op IMDb (8,2) Anora op Moviemeter (4,05) Gouden Palm -winnaar in Cannes, deze film . Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij ui...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
de verkiezingen van gisteren tonen aan dat ons land zichzelf definitief de vernieling in heeft geholpen. de gespletenheid is dermate groot d...