zondag, mei 28, 2017

The sense of an ending -Ritesh Batra




Veel meer mijn ding was de film die ik eerder die avond zag. Acteursfilms, mijn favoriete genre. Niet al te veel gebeurtenissen, veel dialoog en veel meningsvolle blikken. Daar houdt Begt van. 

In deze film naar een boek van Julian Barnes draait het om de gepensioneerde Tony Webster. Gescheiden man die zijn leven slecht tussen het schrijven van brieven naar de krant en het rondschuifelen in zijn zieltogende winkeltje vol oude fotocamera's. Leica's , dat dan weer wel. 
Tony is een gepikeerde en tobbende man en we leren waarom. Hij krijgt een brief over een nalatenschap van een oud-studente. Nee, eigenlijk niet van haar maar van haar moeder. Blijkbaar bezat die het dagboek van de overleden Adrian, studievriend van Tony en zelfmoordenaar middenin die vriendschap.
Tony moet nog een aardige inspanning leveren om dat dagboek te bemachtigen. Hij schakelt de hulp van zijn ex in die het weliswaar een pathetisch verhaal vindt maar die toch haar ex-man helpt in zijn strijd tot zelfreiniging. We leren namelijk al snel dat Tony niet altijd die kritische naarling is geweest, ooit was hij een veelbelovend literatuurstudent met een mysterieus vriendinnetje. En dat vriendinnetje, u begrijpt het al, is de dochter om wie het nagelaten dagboek draait. 

An sich een verhaal waar we binnen een uurtje uit moeten kunnen komen, toch? Gelukkig pakt de regisseur het kalm aan en geeft hij de kijker de tijd om vol te kunnen duiken in de moeizame geest van de gesjeesde student, van die van zijn vriendinnetje (toen en nu) en van alle pogingen die die twee in het latere leven hebben gedaan om ongecompliceerd de gebeurtenissen van toen een plek te geven. Ik ben er van, ik houd van dit soort films. Het draait niet om spanning, al is dat maar schijn. Het draait om personages van vlees en bloed, met al hun onhebbelijkheden van dien. 





Triple 9 - John Hillcoat

Triple 9 op IMDb (6,3)
Het moet voor regisseurs een van de interessantste genres zijn, actiefilms. Immers, die kan zijn hele visuele stijl er op los laten, schaven en schuren en vervolgens een zo duizelingwekkend mogelijke reeks beelden inzetten. Zodat je als kijker maar geïmponeerd raakt. Ik probeer als kijker zo breed als mijn smaak het toestaat naar films te kijken, vandaar dat ik actiefilms af en toe meepik. Maar vrolijk word ik er niet van. En inder de indruk ben ik al zelden.

Dit is er weer zo een : good cop, bad cop - verhaaltje. Reeks corrupte agenten is - onder druk van een joods-Russische maffiabende - aan het bankovervallen geslagen. De goede agent Woody Harrelson probeert de bende op te rollen en in de tussentijd zijn jonge neefje (Casey Affleck) een goede politie-opleiding te geven. Maar ja, die werkt nou toevallig net samen met een van die foute agenten. En die vindt ie nog aardig ook.
Er moet nog flink worden geschoten en gevloekt voordat de foute agenten opgeruimd dan wel opgepakt zijn en de goede agenten vol trots terugkijken dat ze dit zaakje hebben opgelost. "Dat gaat niet zonder bloedvergieten."

Met: Woody Harrelson, Casey Affleck, Chiwetel Ejiofor, Aaron Paul, Kate Winslet

vrijdag, mei 26, 2017

Dubbelspel (Double Play) - Ernest R. Dickerson

Dubbelspel op IMDb (7,8)
Een 7,8 op IMDb. Dat is hoog, dat is echt hoog. De film ging gisteren in Nederland in première , ik denk dat langzamerhand het gemiddelde cijfer zal dalen. Zo fabuleus goed is de film niet. Hij is aardig, heeft een charmante kijk op het leven op een eiland en is bij vlagen zelfs spannend. Een voldoende dus zeker , dat telt. Maar geen 7,8.

40 jaar na dato bezoekt Ostrik- een welvarende Curaçaose Hollander- het eiland. Zijn doel is duidelijk: hij wil in het reine komen met zijn verleden en vooral met die bizarre gebeurtenissen die zijn leven voor altijd bepaalden. In een dubbelspel (grapje) met de tijd leren we hoe het heftige verleden zijn complexe heden bepaald heeft.
Ostrik is een jongetje dat probeert onbezonnen te zijn maar daar amper de kans voor krijgt. Zijn verantwoordelijkheidsgevoel is groot. Hij helpt zijn moeder waar hij kan , hij is gek op zijn landloperige vader die een marginaal bestaan als taxichauffeur combineert met een periodieke rondgang langs de prostituees van het eiland. Dat laatste kost geld , dat snapt u. Geld dat daardoor niet aan de kinderen kan worden besteed. Geen geld , geen schoenen. Geen schoenen , geen school. En daarmee komt de zo ferm beloofde toekomst van Ostrik in gevaar: "ooit wordt jij dokter, jongen. Ooit maak jij ons trots.".  Niet dus, want hij mag dan goed kunnen leren, op zijn slippertjes wordt Ostrik steeds geweigerd in de klas.
Slippertjes, zij vormen de grote leidraad van de film. Want de "vriendengroep" waarmee Ostrik's vader Bubu dagelijks zijn spelletje domino speelt, wordt gevormd door mannen die hetzij zelf vreemdgaan dan wel partner zijn van een echtgenote die dat doet. Het onschuldige stenenspelletje wordt een metafoor voor de onderlinge strijd die de mannen uitvechten.
De oude Ostrik wil voor eens en voor altijd uitvogelen waar de jonge Ostrik nu precies middenin zat.

Het boek waar deze film naar gemaakt is, wordt algemeen erkend als een hoogtepuntje in de vaderlands-Caribische literatuur. Frank Wilhelm Arion maakte nog net mee dat zijn boek een verfilming zou krijgen, hij heeft de première echter niet meer gehaald.

Met : Colin Salmon , Lennie James, Alexander Karim, Louis Gossett Jr.


woensdag, mei 24, 2017

Heaven on earth (Sa ock pa jorden) - Kay Pollack

Heaven on earth op IMDb (4,6)
Het kon niet anders dan misgaan. Een vervolg maken op de sympathieke feelgood "As it is in heaven", de filmhuishit van een jaar of 10 geleden. Het gaat dan ook mis. Opnieuw is het verhaal nog wel sympathiek te vinden, maar dit keer gaat het faliekant mis in het amateuristische acteerwerk. De ene karikatuur na de andere springt op het toneel, zelden lijkt een scriptschrijver zo makkelijk weggekomen met knip- en plakwerk.

Klein Scandinavisch dorpje heeft moeite met leeglopende kerk en onttakelende gemeenschapszin. Een countryzangeres , kersverse moeder, neemt het op zich om voor de heropening van de kerk een uitvoering op te zetten van een van de lastigere werken van Händel.
Dat kan niet goed gaan natuurlijk. Oh ja, toch wel.

met : Frida Hallgren, Björn Bengtson , Niklas Falk


zondag, mei 14, 2017

El Ciudadano Ilustre - Gaston Duprat/ Mariano Cohn

El Ciudadano Ilustre op IMDb (7,5)
Onverwacht leuke film. Komisch bij vlagen, cynisch af en toe en tussendoor ook nog een beetje poging tot rechtvaardiging van zowel plattelandsmentaliteit als culturele interesse. Knap geheel, ik heb me vermaakt.

Daniel Mantovani wint de Nobelprijs voor literatuur. Dat mag best een wonder heten, want in zijn romans beschrijft hij op neerbuigende wijze het leven op het Argentijnse platteland. Dat platteland waar ie zelf vandaan komt en dat hij op zijn 20e is ontvlucht. Met een veilige Europese blik beschrijft hij het simplistische bestaan van de arbeidersgemeenschappen , ver verwijderd van de hoofdstad. Feitelijk staan ze model voor elk platteland, in elk land en in elk deel van onze beschaving.
Mantovani wordt bedolven onder de uitnodiging voor spreekbeurten op festivals, voor openingen en voordrachten. Samen met zijn PA weigert hij ze allemaal. Allemaal. Op eentje na. Hij krijgt opeens een uitnodiging om terug te keren naar zijn geboortestadje Salas. Hij zal er tot ereburger (juist ja, tot Ciudadano Ilustre) worden uitgeroepen. Hij wikt en weegt, niet voor niets heeft hij zich er lang tegen afgezet maar hij besluit te gaan. Na 40 lange jaren keert hij terug in Salas.
Wat hem bezield heeft, is voor ons als kijker slechts te raden. Want hij houdt niet van aandacht, niet van ceremonie en al helemaal niet van kleinburgerlijkheid. Maar plots zit hij er midden in: lezingen in het lokale café, jurylid voor de plaatselijke amateurschilder-wedstrijd, onthulling van een beeld en uitnodigingen bij mensen thuis. Daniel ondergaat het aanvankelijk allemaal, maar al snel komt de weerstand van sommige burgers naar buiten. Wie denkt hij in godsnaam te zijn, met zijn Europese meninkjes? Met zijn snobisme en zijn vernederende beschrijving van zijn oude stadgenoten?
Al snel slaat de verering om in een gespannen sfeer en worden zijn lezingen verstoord. Daniel is slechts een weekje terug in zijn oude stad, maar hij krijgt er nog een flinke kluif aan het er zonder kleerscheuren vanaf te brengen.

Erg fijne film, waarbij ik persoonlijk aan beide kanten iets herken: ook ik ben gek op "de hogere cultuur", ik vreet film en muziek en soms literatuur. Maar ik ben ook maar een gewone dorpsjongen, een arbeider en ik ken mijn rituelen. En die van mijn streekgenoten. Prachtig spanningsveld, altijd reden tot verschillen van inzicht.

Met : Oscar Martinez, Dady Brieva, Andrea Frigeio

zaterdag, mei 13, 2017

Sami Blood (Sameblod) - Amanda Kernell

Sami Blood op IMDb (7,7)
Indringende film. Wonderschoon geacteerd, maar wrang van karakter. Wat zit er toch een boel naarheid in de mens, wat bezitten we toch een aangeboren dwang tot onderscheiden van verschillende menstypen. Hokjesdenken, het heeft zoveel belemmeringen opgeleverd in de geschiedenis. En soms, heel soms, dan breekt iemand eruit en ervaart dan welke weerstand dat maatschappelijk oplevert.

Elle Marja is zo iemand. Ze is Sami, hetgeen betekent dat haar toekomst is vastgelegd als lid van een rendieren verzorgend volk, dat semi nomadisch leeft in de noordelijke regionen van Finland. Traditioneel, uiteraard. Maar ook onderdrukt, armoedig en zonder al te veel kansen op moderne ontwikkelingen. Elle Marja ziet het voor zichzelf heel anders. Als ze - aan de overkant van het water - op het internaat belandt om de Zweedse taal en manieren te leren, besluit ze dat ze dan ook all the way wil gaan. Niet ruiken aan de maatschappij om vervolgens weer terug te gaan naar de eigen toendra's, nee. Ze wil lezen, ze wil leren , ze wil vooruit. Maar helaas, ze is Sami en dat betekent dat het voor haar is voorbestemd.
Maar dan heeft men buiten haar wil gerekend: ze ontdoet zich van de traditionele Sami-kleding, grijpt een jurk van een waslijn en stapt dapper binnen op een dansfeestje. Ze ontwijkt de vreemde blikken, ze zet - ondanks de ene terugval na de andere- door. Uiteindelijk belandt ze zonder onderdak in Uppsala, de eerste grote stad in de buurt. Ze zal moeten knokken, ze zal moeten liegen om hier een bestaan op te bouwen. Ze gaat er zich hard voor maken.

Een film waar je even stil van wordt. Je gaat nadenken over je eigen aannames. Hoe normaal vind jij het dat afkomst bepalend is voor je levensreis?

Met : Lene Cecilia Sparrok , Mia Erika Sparrok , Maj-Doris Rimpi

A Perfect Day - Sebastian English, Fernando Leon de Aranoa

A Perfect Day op IMDb (6,8)
Balkan, 1995. De oorlog loopt op zijn eind, maar daar merkt de bevolking nog bitter weing van. Een clubje vredeswerkers/hulpverleners heeft de handen vol aan het lenigen van de nood van de lokale bevolking. Ze rijden van hot naar her en laveren tussen rebellen, VN- troepen en agresssieve dorpsbevolkingen. Vooral proberen ze zich niet uit de tent te laten lokken door de respectievelijke belangengroepen, ze proberen goed te doen waar goed te doen valt. Een dag uit hun leven.

Voor water is de bevolking afhankelijk van de waterputten in de bergachtige omgeving. Het gaat mis als in één van de drie putten een lijk wordt aangetroffen dat als de wiedeweerga omhoog getakeld moet worden voordat het bederf het water gaat besmetten. Haast is geboden, de andere twee putten zijn immers door mijnen omgeven en daardoor niet te benaderen. De hulpverleners doen hun best om te helpen takelen maar het ontbreekt aan normaal goed touw. Een zoektocht door de regio begint, steeds opnieuw stuiten ze op blokkades die hen verhinderen de hulp te verlenen die ze zo graag zouden willen. Regels, belangen en macht: of het nou rebellentroepen zijn of UNPROFOR, vaak blijkt dat de in het nauw gedreven burger de dupe is van alle tegenstrijdigheden.

Dat is de grootste verdienste van deze film, dat het je doet inzien dat wij natuurlijk ook maar de helft horen van wat er zich in oorlogsgebieden afspeelt. Vaak denken we dat niemand iets doet om het leed te stoppen, terwijl er altijd wel mensen en kleine organisaties zijn ter plaatste enige nood proberen te lenigen.

Met: Benicio del Toro, Tim Robbins, Olga Kurylenko , Melanie Thierry

vrijdag, mei 12, 2017

Song to Song - Terrence Mallick

Song to song op IMDb (6,6)
Je weet waar je aan begint als je de nieuwe Terrence Malick boekt. En dus ook als je hem bezoekt.
Vrijdagmiddag, 2 mensen in de zaal waarvan er een ook nog eens halverwege vertrok. Bij Mallick is het simpel: je houdt ervan of je vindt het pretentieuze snobfilms. Ik ga - met enig voorbehoud - voor het eerste. Het lijkt of hij knipt en plakt uit sequenties om de kijker bewust op het verkeerde been te zetten. Tijd en plaats verspringen vaak, en het geheel wordt verpakt


Zoals gezegd: visueel wordt je al behoorlijk verwend maar ik zag ook nog eens een zich langzaam ontspinnend web van relatieproblemen tussen mensen die werkzaam zijn in de muziekbusiness en hen die daar graag bij willen horen. De film is volop zinnelijk, sensueel, sexy desgewenst. En zoals er de clichématige conclusie aan hangt dat rock-n-roll-leven een lege huls is, zo hangt er ook een conclusie aan dat er desondanks mensen zijn die over hun teleurstellingen heen stappen en van elkaar begrijpen dat ze het samen moeten rooien.


Vier echte stevige acteurs en actrices dansen om elkaar heen in een poging elkaar te verleiden. Die verleiding heeft zowel het minnespel op het oog als roem en succes. Iedereen wil het maken in die branche en de een heeft daar meer touwtjes voor in handen dan de ander.
Een belangrijke rol is weggelegd voor de voormalige punk-priesteres Patti Smith, die de jonge Faye begeleidt in haar stappen in het wereldje. Tekstueel en moreel is ze de absolute piek van deze film. Naast haar flitsen ook Iggy Pop, Lykki Li, Red Hot Chili Peppers en vergelijkbare muzikanten voorbij.
Ik heb het doorstaan, het waren twee pittige uren, maar ik heb weer wat geleerd.

Met : Ryan Gosling, Rooney Mara, Michael Fassbender , Natalie Portman , Cate Blanchett

donderdag, mei 11, 2017

Noodkreet in de fles (Flaskepost Fra P) - Hans Petter Molland

Noodkreet in de fles op IMDb (7,0)
Deel 3 van de Jussi Adler-Olsen Trilogie. Opnieuw spelen Nikolaj Lie Kaas en Fares Fares de moeizaam doch onverbiddelijk met elkaar samenwerkende rechercheurs die de meest onverkwikkelijke zaken moeten oplossen. Zoals deze.

Er spoelt een fles aan met een brief erin. De brief is duidelijk wat jaartjes oud en half aan het vergaan, maar enige deductie leert dat hij van een kind afkomstig is dat in handen is gevallen van religieuze fanaten. Analyse op analyse, het betere speurwerk en enkele eureka-momenten brengen ze op het spoor van een dubieuze priester die in een afgelegen kustdeel van het land de gelovige knoet er flink overheen jaagt. Men ontdekt een patroon in verdwijningen van kinderen en komt langzaam in de richting. Totdat er opnieuw twee kinderen gekidnapt worden en de tijd gaat dringen. Men is gedwongen tot onorthodoxe stappen.

Je bent ervan, of je bent het niet. Ik zweef er tussenin.

Met : Nikolaj Lie Kaas, Fares Fares , Pal Sverre Hagen , Jakob Ulrik Lohmann

woensdag, mei 10, 2017

American Ultra- Nima Nourizadeh

American Ultra op IMDb (6,1)
Niet heel bijzonder actieverhaaltje. Wat mij betreft haalt alleen Kristen Stewart hier een voldoende, voor de rest valt alles onder de maat. Ook Jesse Eisenberg, ja, die ik wel betere dingen heb zien doen.

Hier is hij Mike, een beetje dromerige softie die moeite heeft zijn drugsgebruik en het dagelijks leven te combineren. Zijn lieve meissie Phoebe pikt veel van hem, zelfs als ze weet dat het haar beperkt in haar mogelijkheden. Te vaak vervalt Mike in angsten die hem verhinderen te reizen of een keer normaal in restaurantjes te zitten.
Plots krijgen we een verklaring voor zijn gedrag. Mike is geen softie, nee. In feite is hij een getrainde vechtmachine, die als een soort project door de CIA is opgeleid en ontwikkeld. Door beleidswijzigingen bij de geheime dienst wordt het project waar Mike onder valt opgeheven en dient hij geëlimineerd te worden. Maar u snapt het: hij is iets te goed getraind om zich zomaar gewonnen te geven. Wat volgt is een bloederige strijd waarbij de CIA een staatsondermijnende rol speelt en Mike de ene na de andere strijder moet uitschakelen.

Ik vond het allemaal nogal ongeloofwaardig, nogal dubbel.

Met : Jesse Eisenberg , Kristen StewartChristina Britton


maandag, mei 08, 2017

Eat that question: Frank Zappa in his own words - Thorsten Schütte

Eat that question: Frank Zappa in his own words op IMDb (7,4)
Het werd een bijzondere middag. We organiseren al lang muziekdocumentaire-middagen in ons filmtheater, maar de afgelopen maanden laten we ons daarbij inspirerend door het vuistdikke boek "Het Jasje van David Bowie" van voormalig popjournaliste Elly de Waard. Alle grootheden uit de popmuziek tussen eind jaren zestig en eind jaren 80 kreeg zij aan de interviewtafel, alles is gedocumenteerd. We kiezen een muzikant, we zoeken er een aanstekelijke documentaire of muziekfilm bij en we kleden de middag leuk aan. Elly doet een inleiding met wat persoonlijke ontboezemingen over haar belevenissen met de muzikant et voila: een totaalpakket.
Gisteren was opnieuw een uitverkochte middag, 110 enthousiastelingen beleefden hun persoonlijke band met Zappa even opnieuw. We kregen zeer tevreden en bij vlagen ontroerde reacties. Blij.

De docu zelf was voor mij een bevestiging van de reden dat ik de man ooit volgde. Minder vanwege zijn muzikaal experimenteren en zijn wijdlopige composities maar meer vanwege zijn controversiële opstelling en zijn scherpzinnige taalgebruik. Af en toe plat gericht op seks (maar hey, je kon het me toen al niet kwalijk nemen dat ik dat leuk vond) maar veel vaker nog gericht op het kwaad der machinaties: de muziekindustrie, de industrie in het algemeen, de dubieuze Amerikaanse moraal en vooral de Amerikaanse (buitenlandse) politiek: vlijmscherp ging Francis Vincent Zappa daartegen tekeer. En , het moet gezegd, hij stond voor zijn uitspraken: menigmaal verdedigde hij zijn vrije woordkeuze in rechtbanken, voor commissies en in tv-praatprogramma's. Direct, goudeerlijk en niet van zijn stuk te brengen: geharnaste interviewers kregen het niet voor elkaar hem in een hoek te duwen.
Dát was mijn grote beleving van deze heerlijke documentaire. Een prachtige inkijk in het moeilijke maar tegelijkertijd ook zeer joyeuze leven van een groot muzikant.

En ja, ik zag hem een keer live. En ja, ik draai sommige liedjes nog wel eens. En ja, er zitten nog vele vele teksten vastgebeiteld in mijn hoofd.


zondag, mei 07, 2017

Django - Etienne Comar

Django op IMDb (6,1)
Hoewel ik had verwacht een ander type film te gaan zien, toch een aardige tijd gehad met deze. Ik had méér nadruk verwacht op de muziek, de man is immers een gitaarheld van ongekende statuur. Daar bovenop kwam dan nog eens het tamboereren op het Rosenberg-trio, de huidige onbetwiste koningen van de gypsy-gitaarsound. Zij meldden dat ze moeite hadden om het hoge niveau van het spel van Reinhardt te halen.
Natuurlijk zit er heel veel muziek in de film, maar het zwaartepunt van dit verhaal ligt m.i. toch echt ergens anders. Dat zit hem volgens mij veel eerder in de angst voor vervolging, een lot dat de zigeuners in Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog overal ten deel viel, dus ook in het mondaine Parijs van toen. Daar is Django Reinhardt bezig met een lekker leventje: optreden, applaus in ontvangst nemen, feestje en borreltje acheraf, naast de pot piesen, de volgende dag een beetje vissen en hup: volgende optreden.
Dat komt allemaal in de knel als de Duitsers in Parijs hem min of meer dwingen om een tournee door Duitsland te gaan doen. Hij mag zelfs gaan spelen voor Goebbels. Echter, dat mag allemaal alleen als hij de muziek wat minder "entartet" maakt , wat in hun ogen betekent "minder volks, minder vulgair en vooral : "minder neger". Reinhardt heeft daar uiteraard moeite mee: als muzikant speel je met je hart en veel minder met je hoofd. Reinhardt merkt dat hij in de knel zit , management en omgeving wordt onder druk gezet. Toch weigert hij toe te geven, sterker nog: hij probeert te vluchten en komt daarbij tot aan de Zwitserse grens. Daar beginnen de confrontaties opnieuw, zeker als de Duitsers doorhebben wie ze voor zich hebben. Het web sluit zich, wat wordt het? Optreden voor de Nazi's of komt Reinhardt toch nog tijdig over de bergen heen in Zwitserland terecht?

Ik verklap u verder weinig, het is een op waarheid gebaseerd verhaal waarbij kundig veel fictie in gemixt is. Maar blijf kijken, want het einde van de film is indrukwekkend.
Sowieso is de film ook de moeite waard vanwege het grootse spel van Reda Kateb, die opnieuw een glansrol op zich neemt na die in "Un Prophete".

Met : Reda Kateb , Cécile de France , Bea Palya

Nightcrawler - Dan Gilroy

Nightcrawler op IMDb (7,9)
Lastig om sympathie te krijgen voor Lou Bloom, de hoofdpersoon van deze met een 7,9 op IMDb fors gewaardeerde film. Ik zag het er niet helemaal aan af, maar blijkbaar valt het verhaal bij veel kijkers in bijzondere aarde. Bijna een 8 voor een film die al twee jaar oud is, dat betekent wel iets. Bij mij komt het de 6,5 niet te boven maar goed, ik ben er ook maar één.

Louis Bloom is wanhopig op zoek naar werk. In L.A. is uiteraard van alles te vinden maar hij zoekt - naast het grote geld- ook iets van roem en erkenning. Op het irritante af dringt hij zich op, vangt overal bot totdat hij door stom toeval een gat in de markt ziet: hij is getuige van een ongeluk op de snelweg en ziet razendsnel de politiescan-reporters opdoemen die wrak en slachtoffers filmen. Om vervolgens de beelden te verkopen aan de nieuwszenders.
Lou denkt dat hij dat allemaal beter kan, directer ook. Camera aangeschaft, deal gemaakt met een zender-in-problemen en erop af. Inderdaad weet hij naam te maken omdat hij nét even brutaler, net even directer filmt. Af en toe negeert hij een politieverzoek , komt iets dichter op de crimescene dan andere camera's hetgeen hem exclusievere beelden oplevert. So far so good.
Hij neemt iemand voor weinig in dienst om hem te begeleiden bij zijn "stadscross" om overal als eerste ter plekke te zijn. Dat gaat uiteindelijk heel ver: bij een driedubbele moord in een villa-wijk zijn de reporters ver voor de politie aanwezig, zien de daders wegrennen en hebben op de verlaten set van het huis alle kans om slachtoffers te filmen ver voordat de eerste politiewagens komen.
Fijne beelden voor de tv-zender natuurlijk, maar de politie heeft er zo haar vragen over. Lou wordt van getuige langzamerhand verdachte.

Met : Jake Gyllenhaal, Rene Russo, Bill Paxton

vrijdag, mei 05, 2017

Raw (Grave) - Julia Ducournau

Raw (Grave) op IMDb (7,5)

Gruwelijke film. Voor mij althans.  Ik ben hier niet van.
De reden dat ik hem toch ben gaan kijken , is dat ik er een discussie over had met een maat van mij. Hij wordt niet gedraaid op mijn favoriete filmlocatie, past niet binnen het aanbod.
Maar in recensies krijgt hij toch wél een arthouse-predicaat in plaats van de horror-stempels die je er gezien het verhaal op zou kunnen zetten. Interessante materie, zeker gezien het hoge gemiddelde cijfer dat de film tot nu toe op IMDb scoort.
En gezien de dito waardering die de Cannes-jury afgelopen jaar voor deze film had. U kent mijn bijna-standaard reactie dan al: oordeel zelf.
Dat probeerde ik dus. En ik moest het bijna bezuren. Even overwoog ik om de zaal uit te lopen, maar dan was mijn maag met mijn principes in aanvaring gekomen. Dilemma. Uitgekeken dus maar.

Justine is beginnend studente diergeneeskunde. We leren haar kennen als ze door haar ouders afgeleverd wordt op de campus. "Zoek je zus zelf maar op, we hadden haar hier verwacht maar ze laat het weer eens afweten".
Al snel ontdekken we waarom: zuslief is een losgeslagen corpsmeisje die veel wilde dingen doet die corpsmeisjes doen. En nog een paar meer.
Justine gaat de ontgroening in , een gruwelijk rituele periode waar ze dan ook al snel in capituleert. Van huis uit is het meisje vegetarisch, maar hier wordt ze gedwongen om vlees te eten. Rauw vlees zelfs.
Het zorgt uiteindelijk voor een radicale switch in het gedrag van de briljante studente. Het begint met uitslag en jeuk, maar het uit zich vervolgens in een schreeuwende honger. In (al dan niet rauw) vlees. Ze plundert de koelkast van haar kamergenoot en, als dat niet voldoende blijkt, vervolgens de koelcellen van de dierenopleiding.
Het wordt grover en grover. Haar eerste amoureuze ontmoeting loopt mis omdat ze de onschuldige jongen een stuk van zijn lip afbijt. Dat werk.
En daarboven op komen dan nog de uitdagende spelletjes van haar zus. Die misbruikt de onervarenheid van het jonkie om haar in te zetten voor spelletjes die je niet meer studentikoos kunt noemen.

Zoals gezegd: ik vond het goor, bij vlagen walgelijk zelfs. Maar misschien is het wel wat voor u.

Met :  Garance Marillier, Ella Rumpf , Rabit Nait Oufella

Transit - Hannah Espia

Transit op IMDb (7,2)
Vluchtelingenepos uit onverwachte hoek. Er zijn meer films over arbeidsmigranten, vaak gaat het daarbij over de lastige positie die ze bekleden: ingeklemd tussen baas en de regels van het land. Deze film doet dat iets anders. Ten eerste door de locatie: we bevinden ons in Israël, een land dat gevormd lijkt door en voor migratie. Dan nog: ook hier blijk je A- en B-keus te hebben.

We volgen de lijdzame strijd van een Filippijnse familie. Zoals op veel plekken in het Midden-Oosten en Arabië zijn ze werkzaam als huishoudelijke krachten. En zoals in veel landen lopen ze op eieren: één overtreding van de regels en ze kunnen vertrekken. In Israël lijkt dat anders te lopen: veel van de werkgevers zijn blij met hun medewerkers en blijken bereid tot een leugentje om bestwil hier en daar. Kinderen van arbeidsmigranten die in Israël worden geboren zijn Israëlier en geen Filippijn.
Daar is echter een jaar of 20 geleden een verandering in gekomen: kinderen tot 5 jaar kunnen nog worden uitgezet als hun ouders niet de juiste papieren blijken te hebben. Niet des Israels, zegt u. Dan zal deze film u het een en ander verhelderen.
Het lukt de familie lange tijd om keurig onder de radar te blijven. Bijna is het jongetje 5 jaar oud.

Met : Irma Adlawan, Ping Medina , Mercedes Cabral


dinsdag, mei 02, 2017

The trials of Cate McCall- Karen Moncrieff

The trials of Cate McCall op IMDb (6,3)
Rechtbankdrama, maar dan net even anders.

Eerst leren we Cate kennen als een dame in de verdomhoek. Een verfomfaaid vrouwtje dat moeite heeft haar demonen te bevechten. Lastige ex-man, voogdijproblemen maar vooral heeft ze een joekel van een alcoholprobleem. Kip, ei , advocaat.
Vergeef me deze flauwe woordspeling, ze is inderdaad ook nog eens advocaat en eigenlijk best een goeie.
De voogdijzaak vreet aan haar en ze is vastbesloten zich van haar beste kant te laten zien. Ze bijt zich vast in een moordzaak waarin de verkeerde verdachte veroordeeld is.
Ze is overtuigend, ze haalt het ene na het andere overtuigende bewijs naar boven en krijgt uiteindelijk haar cliënte vrij.
Zaak gewonnen, maar achteraf blijkt ze ook weer veel te hebben verloren: ten eerste de aandacht voor haar kind, dat ze een aantal keren moest afzeggen omdat de zaak haar opslokte.
Ten tweede een aantal getuigen in de zaak die ze nu tegen zich in het harnas gejaagd heeft.
Ten derde, en dat blijkt pas later, zichzelf. Direct na de vrijlating blijkt dat de verdachte de advocaat om de tuin heeft geleid en nu dus is vrijgesproken voor een moord die ze wel beging.

Cate vervalt opnieuw in drankgebruik, haar ex hakt de knoop door en zegt de stad uit te verhuizen - met medeneming van hun dochter. Er lijkt geen eind te komen aan de pech voor Cate,
die het toch zo oprecht goed probeert te doen. Het enige wat ze nog kan doen, is zichzelf eerst volledig afbreken voordat ze zichzelf weer kan oprichten. Ze heropent de geruchtmakende zaak.

Met : Kate Beckinsale, Nick Nolte , James Cromwell.

Manglehorn - David Gordon Green

Manglehorn op IMDb (5,6)
Manglehorn is oud en der dagen zat. Oke, hij werkt nog wel in zijn sleutelwinkel, maar eigenlijk heeft hij nergens meer zin in. Hij mijmert nog slechts over zijn verloren liefde. Een liefde die nog niets de vrouw werd waar hij mee zou trouwen, nee, hij was haar daarvoor al verloren.
Het laatste restje liefde dat nog in hem zit, bewaart hij voor zijn huiskat. Daar heeft ie alles voor over, over de mensen om hem heen is hij een stuk negatiever.
Dat is hij zelfs over Dawn, de meer dan aardige dame die hem wekelijks aan zijn geldopnames helpt bij de bank. Dawn is duidelijk op zoek naar meer dan dat wekelijkse gesprekje, maar Manglehorn kan het allemaal niet meer opbrengen. Een geforceerde date-afspraak gaat dan ook faliekant mis.

Niets lijkt hem nog een paar gelukkige jaren te kunnen bezorgen. Nou ja, helemaal niets?

Film is een Pacino-vehikel, hij krijgt weer volop de kans zijn pessimistische bespiegelingen los te laten. Niet goed, niet slecht.

Met : Al Pacino, Holly Hunter , Harmony Korine

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...