Houston op IMDb (5,7)
Ik mag 'm best graag zien, die Ulrich Tukur. Gedegen Duitse acteur, die veel bijrollen heeft gespeeld en slechts in een aantal kleinere films (zoals John Rabe) de hoofdrol. Hij valt nooit tegen.
In deze film is hij Clemens Trunschka, een vertegenwoordiger die van zijn baas de opdracht krijgt om een grote Amerikaanse oliebaron te strikken voor een zakelijke deal. Aanvankelijk moet hij dat bij een in Duitsland gehouden conferentie doen, maar dat mislukt door eigen toedoen. Hij krijgt een hernieuwde kans van zijn baas en wordt op missie naar Houston, Texas gestuurd.
Langzaam verwordt Trunschka tot een irritante private detective die op allerlei manieren het leven van de zakenman probeert binnen te dringen.
Bovenstaande is de plotlijn van het verhaal, maar kernpunt van de film is het langzaam uit elkaar vallen van het leven van Trauschka. Zijn rammelende huwelijk kan hij niet meer op de rit krijgen, zijn baas stelt hij keer op keer teleur, zijn sociale omgang in het hotel is abominabel en zijn drankgebruik is bij tijd en wijle niet meer te beteugelen.
Hij glijdt af, alles valt uit zijn handen. Gek genoeg op precies hetzelfde moment als er een echt gesprek met de oliebaron tot stand lijkt te komen.
Moeilijke film, misschien ook wel niet echt goed. Maar Tukur is ok en is de enige reden dat de film zijn best doet er een voldoende uit te slepen.
Met : Ulrich Tukur, Garret Dillahunt, Jenny Schilly
zondag, april 30, 2017
Pelé : Birth of a legend - Jeffrey & Michael Zimbalist
Pelé: birth of a legend op IMDb (7,3)
Tja, wat zal ik hier nu van zeggen? Het is een biografie. Of nee, het is eigenlijk een hagiografie. We kijken naar de verbeelding van de opkomst van een van de grootste voetballers aller tijden. Voor de Brazilianen is hij de nummer 1, voor de wereld daarbuiten doen Maradona, Messi en Cruyff ook mee om die titel.
De film behandelt alleen de opkomstperiode, zeg maar van vroege tiener tot de jongste debutant op een WK ooit (1958). En uiteraard krijgen we te zien hoe hij vanuit armoedige leefomstandigheden zich een weg buiten de favela pingelt. Het sociale deel van de film is wel ok, of de voetballende beelden dat ook zijn , kan ik niet goed beoordelen maar ik vond het nogal vaak dezelfde trucjes in slow-motion.
Kernpunt van deze biopic moet zijn dat Edson Arantes do Nascimento op wonderlijke wijze als frivole goochelaar kon doorbreken in een periode dat Brazilie - na enkele smadelijke nederlagen - zijn best deed om Europees te gaan voetballen. En daarmee dus haar eigen spelletje van alle franje probeerde te ontdoen. Net op tijd ontsnapt dus, dankzij de "ginga", de vrije geest die terug te leiden is tot de tijd van de landing van Afrikaanse slaven op het Zuidamerikaanse continent.
U ziet, het plaatje wordt wat groter dan alleen maar het spelletje. Oordeel zelf of u dat kundig in beeld vindt gebracht.
Met: Kevin de Paula, Seu Jorge, Mariana Nunes
Tja, wat zal ik hier nu van zeggen? Het is een biografie. Of nee, het is eigenlijk een hagiografie. We kijken naar de verbeelding van de opkomst van een van de grootste voetballers aller tijden. Voor de Brazilianen is hij de nummer 1, voor de wereld daarbuiten doen Maradona, Messi en Cruyff ook mee om die titel.
De film behandelt alleen de opkomstperiode, zeg maar van vroege tiener tot de jongste debutant op een WK ooit (1958). En uiteraard krijgen we te zien hoe hij vanuit armoedige leefomstandigheden zich een weg buiten de favela pingelt. Het sociale deel van de film is wel ok, of de voetballende beelden dat ook zijn , kan ik niet goed beoordelen maar ik vond het nogal vaak dezelfde trucjes in slow-motion.
Kernpunt van deze biopic moet zijn dat Edson Arantes do Nascimento op wonderlijke wijze als frivole goochelaar kon doorbreken in een periode dat Brazilie - na enkele smadelijke nederlagen - zijn best deed om Europees te gaan voetballen. En daarmee dus haar eigen spelletje van alle franje probeerde te ontdoen. Net op tijd ontsnapt dus, dankzij de "ginga", de vrije geest die terug te leiden is tot de tijd van de landing van Afrikaanse slaven op het Zuidamerikaanse continent.
U ziet, het plaatje wordt wat groter dan alleen maar het spelletje. Oordeel zelf of u dat kundig in beeld vindt gebracht.
Met: Kevin de Paula, Seu Jorge, Mariana Nunes
vrijdag, april 28, 2017
38 Témoins - Lucas Belvaux
38 témoins op IMDb (6,2)
Interessant. Heel interessant. Een film over geweten. Wat doe jij?
Midden in de nacht wordt op straat een vrouw vermoord. Haar geschreeuw moet in alle woningen rondom de galerij hoorbaar zijn geweest. Toch is er niemand die de politie inlichten kan (later blijkt vooral: wíl) verschaffen. Men sliep, men was nog niet terug van werk of zelfs op vakantie. De politie tast in het duister maar gaat dapper op alle 38 mogelijke getuigen af. Iedereen die rondom de crimescene woont, wordt ondervraagd. Maar niets leidt tot informatie rondom de dader.
Nu moet ik oppassen voor een spoiler alert.
Laat ik het zo zeggen: de sfeer in de straat verander als één van de bewoners zegt dat ie wel degelijk iets gehoord heeft, maar niet gehandeld. In één keer draait het hele plot om: het gaat niet langer om waarheidsvinding aangaande de misdaad, het gaat om de onderlinge verhoudingen in de buurt. Wat maakt dat iedereen zich terugtrekt in zijn eigen vier veilige muren? Wat maakt dat niemand bereid is om vuile handen te maken door te melden dat hem wel iets is opgevallen die avond?
De buurt wordt tegen elkaar uitgespeeld door politie en journalistiek. En dat gaat zeer ten koste van de onderlinge ontmoetingen.
Een humaan experiment, deze film. De moeite waard.
Met Yvan Attal, Sophie Quinton
Interessant. Heel interessant. Een film over geweten. Wat doe jij?
Midden in de nacht wordt op straat een vrouw vermoord. Haar geschreeuw moet in alle woningen rondom de galerij hoorbaar zijn geweest. Toch is er niemand die de politie inlichten kan (later blijkt vooral: wíl) verschaffen. Men sliep, men was nog niet terug van werk of zelfs op vakantie. De politie tast in het duister maar gaat dapper op alle 38 mogelijke getuigen af. Iedereen die rondom de crimescene woont, wordt ondervraagd. Maar niets leidt tot informatie rondom de dader.
Nu moet ik oppassen voor een spoiler alert.
Laat ik het zo zeggen: de sfeer in de straat verander als één van de bewoners zegt dat ie wel degelijk iets gehoord heeft, maar niet gehandeld. In één keer draait het hele plot om: het gaat niet langer om waarheidsvinding aangaande de misdaad, het gaat om de onderlinge verhoudingen in de buurt. Wat maakt dat iedereen zich terugtrekt in zijn eigen vier veilige muren? Wat maakt dat niemand bereid is om vuile handen te maken door te melden dat hem wel iets is opgevallen die avond?
De buurt wordt tegen elkaar uitgespeeld door politie en journalistiek. En dat gaat zeer ten koste van de onderlinge ontmoetingen.
Een humaan experiment, deze film. De moeite waard.
Met Yvan Attal, Sophie Quinton
donderdag, april 27, 2017
Kelly & Cal - Jen McGowan
Kelly & Cal op IMDb (6,2)
Ingetogen film over kersverse moeder die het , in haar verse gezinswoning, even allemaal niet meer weet. Ze voelt zich slonzig, ze voelt zich ondergewaardeerd, de baby huilt en haar man is of met zijn werk bezig of met de tv. Steeds meer keert ze in zichzelf.
Daar komt verandering als ze de buurjongen ontmoeten, een bijna volwassen jongeman met een redelijk openhartige houding. Hij vindt zijn buurvrouw wel interessant en laat dat losjes merken. Nadeel: hij zit in een rolstoel na een stevig ongeluk waarbij hij een dwarslaesie opliep. Boos op de hele wereld is ie.
De twee ongelukkigen lijken elkaar op het juiste moment te ontmoeten. Vooral omdat ze praten en praten, hetgeen beiden oplucht. Maar ook omdat ze waardering voor elkaar lijken op te brengen, hetgeen voor de ander duidelijk als een opluchting komt.
Moeder Kelly krijgt het huwelijk met haar man maar niet op de rit, jonge buurman Calvin doet zijn moeder denken alsof zijn nieuwe buurvrouw toevallig ook zijn nieuw toegewezen therapeute is.
De spanning loopt op: kunnen de twee zo vriendschappelijk met elkaar om blijven gaan of broeit er teveel onderhuids? En - minstens zo belangrijk - zal hun omgeving niet ingrijpen in hun toenaderingen?
Met Juliette Lewis , Johnny Weston, Josh Hopkins, Cybill Shepherd
Ingetogen film over kersverse moeder die het , in haar verse gezinswoning, even allemaal niet meer weet. Ze voelt zich slonzig, ze voelt zich ondergewaardeerd, de baby huilt en haar man is of met zijn werk bezig of met de tv. Steeds meer keert ze in zichzelf.
Daar komt verandering als ze de buurjongen ontmoeten, een bijna volwassen jongeman met een redelijk openhartige houding. Hij vindt zijn buurvrouw wel interessant en laat dat losjes merken. Nadeel: hij zit in een rolstoel na een stevig ongeluk waarbij hij een dwarslaesie opliep. Boos op de hele wereld is ie.
De twee ongelukkigen lijken elkaar op het juiste moment te ontmoeten. Vooral omdat ze praten en praten, hetgeen beiden oplucht. Maar ook omdat ze waardering voor elkaar lijken op te brengen, hetgeen voor de ander duidelijk als een opluchting komt.
Moeder Kelly krijgt het huwelijk met haar man maar niet op de rit, jonge buurman Calvin doet zijn moeder denken alsof zijn nieuwe buurvrouw toevallig ook zijn nieuw toegewezen therapeute is.
De spanning loopt op: kunnen de twee zo vriendschappelijk met elkaar om blijven gaan of broeit er teveel onderhuids? En - minstens zo belangrijk - zal hun omgeving niet ingrijpen in hun toenaderingen?
Met Juliette Lewis , Johnny Weston, Josh Hopkins, Cybill Shepherd
The other side of hope (Toivon tuolla puollen) - Aki Kaurismäki
The other side of hope op IMDb (7,5)
Terugscrollend heb ik toch aardig wat films van deze maker gezien. Klaarblijkelijk (mooi woord toch) ligt diens manier van filmmaken mij wel. Het is gortdroog, het is traag, maar het is ook ingetogen komisch en immer uitermate menselijk. Nooit zijn het verhalen met onmogelijke scripts, maar altijd treden er situaties op die de kijker een andere invalshoek geven.
Na zijn "Le Havre" komt Kaurismäki opnieuw met een verhaal waarin immigratie en vluchtelingen het hoofdonderwerp zijn. Op het oog oordeelt de regisseur niet: hij geeft noch een mening over de soms dubieuze redenen van vluchten, noch sneert hij over de twijfelachtige regelgeving ten lande. U oordeelt zelf, is zijn devies.
Deze film vertelt ons het verhaal van Khaled, een Syrier die het gruwelijke Aleppo verliet om te kunnen overleven. Onderweg door Europa is hij zijn zus kwijtgeraakt en hij maakt zich zorgen. Zodra hij voet aan wal zet in Finland, meldt hij zich bij de vreemdelingenpolitie en ondergaat keurig het hele ritueel. Ondertussen doet hij wel zijn best om her en der informatie in te winnen over de verblijfplaats van zijn zus (en of ze überhaupt nog wel in leven is).
De tweede verhaallijn is luchtiger: een vertegenwoordiger op leeftijd is het zat. Steeds maar bedrijven langs om overhemden te slijten, thuis een sikkeneurige dronken vrouw. Hij gooit alles opzij: verkoopt de hele boel, vertrekt uit de echtelijke woning en trekt naar het casino. Daar heeft hij geluk , veel geluk en met de winst begint hij aan een nieuw leven: hij koopt een restaurant en begint een culinaire carrière.
U snapt al dat die twee lijnen bijeen gaan komen. En dat dat soms wringt en soms tot glimlachen dwingt. Al met al een fijne film, als je tenminste tegen de remmende Scandinavische aanpak kunt.
Met : Sakari Kuosmanen , Sherwan Haji , Ilkka Koivula
Terugscrollend heb ik toch aardig wat films van deze maker gezien. Klaarblijkelijk (mooi woord toch) ligt diens manier van filmmaken mij wel. Het is gortdroog, het is traag, maar het is ook ingetogen komisch en immer uitermate menselijk. Nooit zijn het verhalen met onmogelijke scripts, maar altijd treden er situaties op die de kijker een andere invalshoek geven.
Na zijn "Le Havre" komt Kaurismäki opnieuw met een verhaal waarin immigratie en vluchtelingen het hoofdonderwerp zijn. Op het oog oordeelt de regisseur niet: hij geeft noch een mening over de soms dubieuze redenen van vluchten, noch sneert hij over de twijfelachtige regelgeving ten lande. U oordeelt zelf, is zijn devies.
Deze film vertelt ons het verhaal van Khaled, een Syrier die het gruwelijke Aleppo verliet om te kunnen overleven. Onderweg door Europa is hij zijn zus kwijtgeraakt en hij maakt zich zorgen. Zodra hij voet aan wal zet in Finland, meldt hij zich bij de vreemdelingenpolitie en ondergaat keurig het hele ritueel. Ondertussen doet hij wel zijn best om her en der informatie in te winnen over de verblijfplaats van zijn zus (en of ze überhaupt nog wel in leven is).
De tweede verhaallijn is luchtiger: een vertegenwoordiger op leeftijd is het zat. Steeds maar bedrijven langs om overhemden te slijten, thuis een sikkeneurige dronken vrouw. Hij gooit alles opzij: verkoopt de hele boel, vertrekt uit de echtelijke woning en trekt naar het casino. Daar heeft hij geluk , veel geluk en met de winst begint hij aan een nieuw leven: hij koopt een restaurant en begint een culinaire carrière.
U snapt al dat die twee lijnen bijeen gaan komen. En dat dat soms wringt en soms tot glimlachen dwingt. Al met al een fijne film, als je tenminste tegen de remmende Scandinavische aanpak kunt.
Met : Sakari Kuosmanen , Sherwan Haji , Ilkka Koivula
Infinity Polar Bear - Maya Forbes
Infinity Polar Bear op IMDb (7,0)
Dat Mark Ruffalo gretig instemde op het verzoek deze rol te spelen, snap ik heel goed. Hij mag oeverloos schmieren en overdrijven, het past allemaal in het plaatje van het karakter dat hij speelt. Ondanks overdrijving her en der doet hij dat toch aimabel, je kunt als kijker niet echt een afkeer van de man in het verhaal krijgen. Dat is een verdienste.
Cameron Stuart heeft de diagnose "manisch-depressief" . Een van de kenmerken van die aandoening is dat het vaak ook heel erg goed kan gaan, dat niemand aan de buitenkant kan zien dat de persoon in kwestie lijdt. Aan vertwijfeling, aan heilig moeten, aan onrust en aan woede.
We vallen in de film als het net weer een keer wél uit de hand loopt: Cam houdt de kinderen thuis van school en doet aan natuureducatie, hij bedenkt woeste plannen met vaartochten zonder dat hij het gevaar ziet dat hij daarmee zijn kinderen aan doet. Het wordt teveel allemaal.
Ondanks de pijn die het de kinderen doet laat echtgenote Maggie hem opnemen voor behandeling. Als Cam weer thuis komt is hij -hoewel duidelijk gehavend door zwaar medicatiegebruik - weer enigszins genormaliseerd. Maggie , onzeker over wat de toekomst gaat brengen, neemt een besluit: ze gaat studeren om daarna zelf aan het werk te kunnen en de kinderen een betere toekomst te bieden. Dat houdt in dat Cam voor de kinderen moet gaan zorgen, dat hij ze naar school moet brengen en ze veiligheid moet bieden. Aan zijn vaderlijke intenties is niets mis, maar zijn wisselende gemoedstoestand levert bij vlagen gevaarlijke toestanden op voor de kinderen.
Zonder al te veel van het verhaal weg te geven, vertel ik u wel dat er uiteraard - naast de angst en de schaamte - ook een bijzonder intens gevoel van liefde en waardering van de kinderen voor hun vader groeit. Hij is er immers altijd, is nooit saai en kan van alles.
Het maakt IPB een onderhoudende film. Niet hartstikke goed, maar in ieder geval met een zeer originele invalshoek. En vooruit, ook met een prettige Mark Ruffalo.
Met: Mark Ruffalo , Zoe Saldana, Imogene Wolodarsky, Ashley Aufderheide
Dat Mark Ruffalo gretig instemde op het verzoek deze rol te spelen, snap ik heel goed. Hij mag oeverloos schmieren en overdrijven, het past allemaal in het plaatje van het karakter dat hij speelt. Ondanks overdrijving her en der doet hij dat toch aimabel, je kunt als kijker niet echt een afkeer van de man in het verhaal krijgen. Dat is een verdienste.
Cameron Stuart heeft de diagnose "manisch-depressief" . Een van de kenmerken van die aandoening is dat het vaak ook heel erg goed kan gaan, dat niemand aan de buitenkant kan zien dat de persoon in kwestie lijdt. Aan vertwijfeling, aan heilig moeten, aan onrust en aan woede.
We vallen in de film als het net weer een keer wél uit de hand loopt: Cam houdt de kinderen thuis van school en doet aan natuureducatie, hij bedenkt woeste plannen met vaartochten zonder dat hij het gevaar ziet dat hij daarmee zijn kinderen aan doet. Het wordt teveel allemaal.
Ondanks de pijn die het de kinderen doet laat echtgenote Maggie hem opnemen voor behandeling. Als Cam weer thuis komt is hij -hoewel duidelijk gehavend door zwaar medicatiegebruik - weer enigszins genormaliseerd. Maggie , onzeker over wat de toekomst gaat brengen, neemt een besluit: ze gaat studeren om daarna zelf aan het werk te kunnen en de kinderen een betere toekomst te bieden. Dat houdt in dat Cam voor de kinderen moet gaan zorgen, dat hij ze naar school moet brengen en ze veiligheid moet bieden. Aan zijn vaderlijke intenties is niets mis, maar zijn wisselende gemoedstoestand levert bij vlagen gevaarlijke toestanden op voor de kinderen.
Zonder al te veel van het verhaal weg te geven, vertel ik u wel dat er uiteraard - naast de angst en de schaamte - ook een bijzonder intens gevoel van liefde en waardering van de kinderen voor hun vader groeit. Hij is er immers altijd, is nooit saai en kan van alles.
Het maakt IPB een onderhoudende film. Niet hartstikke goed, maar in ieder geval met een zeer originele invalshoek. En vooruit, ook met een prettige Mark Ruffalo.
Met: Mark Ruffalo , Zoe Saldana, Imogene Wolodarsky, Ashley Aufderheide
zaterdag, april 22, 2017
Freeheld - Peter Sollett
Freeheld op IMDb (6,5)
Integere film , handelend over twee megagrote problemen. Het hoofdonderwerp is gelijkheid , anders gezegd de vrijheid van het kiezen van je liefdespartner. De andere is de problematiek van de zorgkosten. Waarbij de ene dan weer onder de andere kan lijden. En het verhaal is waargebeurd.
In concreto: we spreken 2002, nog maar 15 jaar geleden. Laurel Hester is een gevierde rechercheur, ze heeft al menig bende opgerold, menig moordenaar opgepakt en drugsdealers ingerekend. Daarvoor oogst ze veel waardering en staat ze op de nominatie voor bevordering. Haar vaste partner Dane (een heerlijke en eerlijke rol van de fabuleuze Michael Shannon) heeft sympathie voor haar, misschien wel te veel.
Hij komt echter niet dichterbij, want werk en privé zijn voor Laurel strikt gescheiden. We leren al snel waarom: ze valt op vrouwen en valt daarmee buiten de normen van het politiekorps (en ook die van het New Jersey van dat moment). Ze valt als een blok voor de veel jongere Stacie, een stoere meid die op motors crosst en liefst aan auto's sleutelt.
Gaandeweg wordt het steeds lastiger voor Laurel om Stacie uit beeld te houden, een paar keer voorstellen als "a friend" of 'my roommate" wordt al snel doorzien. Ze besluit meer in de openheid te treden, ze kopen een huis samen en Stacie vindt een baan in een garage. So far so good, ze kunnen keurig hun leventje leiden in hun eigen paleisje. Totdat.
Totdat er uitzaaiingen van kanker worden gevonden bij Laurel en ze al snel haar werk niet meer kan doen. De plekken blijken kwaadaardig, ze is terminaal ziek en het gesprek over "wat daarna?" begint. De wetten van de staat en het land staan niet toe dat de pensioenrechten over gaan naar een vriendin, je moet getrouwd zijn om de nalatenschap te kunnen vererven. Een taai gevecht ontspint, waarbij al snel blijkt dat heel langzaam de publieke opinie kan kantelen zolang Laurel en Stacie maar hun oprechte verhaal over gelijke behandeling houden. Op het scherpst van de snede.
Het is onvoorstelbaar dat dit nog maar zo kort geleden is gebeurd. Nog maar anderhalf decennium geleden mocht er openlijk gediscrimineerd worden, mochten regeltjes in het voordeel van de conservatieve machthebbers worden uitgelegd. Pas in 2013 werd in New Jersey het homohuwelijk toegestaan. En er zijn zelfs nu nog staten die niet zo ver zijn. Sterke pointe van deze film is dat hij aantoont dat the land of the free nog wel een stukje vrijer kan.
Met: Julienne Moore, Ellen Page, Michael Shannon , Steve Carell
Integere film , handelend over twee megagrote problemen. Het hoofdonderwerp is gelijkheid , anders gezegd de vrijheid van het kiezen van je liefdespartner. De andere is de problematiek van de zorgkosten. Waarbij de ene dan weer onder de andere kan lijden. En het verhaal is waargebeurd.
In concreto: we spreken 2002, nog maar 15 jaar geleden. Laurel Hester is een gevierde rechercheur, ze heeft al menig bende opgerold, menig moordenaar opgepakt en drugsdealers ingerekend. Daarvoor oogst ze veel waardering en staat ze op de nominatie voor bevordering. Haar vaste partner Dane (een heerlijke en eerlijke rol van de fabuleuze Michael Shannon) heeft sympathie voor haar, misschien wel te veel.
Hij komt echter niet dichterbij, want werk en privé zijn voor Laurel strikt gescheiden. We leren al snel waarom: ze valt op vrouwen en valt daarmee buiten de normen van het politiekorps (en ook die van het New Jersey van dat moment). Ze valt als een blok voor de veel jongere Stacie, een stoere meid die op motors crosst en liefst aan auto's sleutelt.
Gaandeweg wordt het steeds lastiger voor Laurel om Stacie uit beeld te houden, een paar keer voorstellen als "a friend" of 'my roommate" wordt al snel doorzien. Ze besluit meer in de openheid te treden, ze kopen een huis samen en Stacie vindt een baan in een garage. So far so good, ze kunnen keurig hun leventje leiden in hun eigen paleisje. Totdat.
Totdat er uitzaaiingen van kanker worden gevonden bij Laurel en ze al snel haar werk niet meer kan doen. De plekken blijken kwaadaardig, ze is terminaal ziek en het gesprek over "wat daarna?" begint. De wetten van de staat en het land staan niet toe dat de pensioenrechten over gaan naar een vriendin, je moet getrouwd zijn om de nalatenschap te kunnen vererven. Een taai gevecht ontspint, waarbij al snel blijkt dat heel langzaam de publieke opinie kan kantelen zolang Laurel en Stacie maar hun oprechte verhaal over gelijke behandeling houden. Op het scherpst van de snede.
Het is onvoorstelbaar dat dit nog maar zo kort geleden is gebeurd. Nog maar anderhalf decennium geleden mocht er openlijk gediscrimineerd worden, mochten regeltjes in het voordeel van de conservatieve machthebbers worden uitgelegd. Pas in 2013 werd in New Jersey het homohuwelijk toegestaan. En er zijn zelfs nu nog staten die niet zo ver zijn. Sterke pointe van deze film is dat hij aantoont dat the land of the free nog wel een stukje vrijer kan.
Met: Julienne Moore, Ellen Page, Michael Shannon , Steve Carell
vrijdag, april 21, 2017
The Sea Of Trees- Gus van Sant
The Sea Of Trees op IMDb (5,9)
Gus van Sant. Nooit saai. Je bent niet voor niets de maker van films als "Elephant", "Drugstore Cowboy" en "Milk". Altijd een stukje vervreemding erin, van Sant zet je als kijker aan het werk.
Bij deze film gaat hij daarin heel ver. Want juist het saaie ligt op de loer, voor wie niet ver genoeg kijkt. Zelf haalde ik er een heleboel uit, vooral het vermogen tot introspectie en het terugkomen op ingenomen standpunten. Mooi.
De komeet-acteur Matthew McConaughey (in 1 x goed geschreven) speelt in deze film een ingetogen wetenschapper die het kwijt is. "Het" is in dit geval alles: in zijn werk vindt hij geen inspiratie meer, zijn huwelijk is - mede om die reden - doodgebloed, zijn vrouw is alcoholiste en wordt uiteindelijk zelfs dusdanig ziek dat ze terminaal lijkt.
In geblokte stappen van tijd leren we in de film dat Arthur Brennan (McConaughey) het leven zat is. Hij boekt een enkeltje naar Japan omdat hij op internet gelezen heeft dat daar de meest vredige plek is om een einde aan je leven te maken: in het bos - onderaan de iconische berg Mount Fuji - dat "The Sea of Trees" wordt genoemd.
Vredig bereidt hij zijn zelfmoord voor, in flashbacks leren we langzaamaan steeds meer waarom hij tot deze stap is gekomen. Maar dan. Net op het ultiem kalme moment dat hij zijn rituelen wil aanvangen komt er een man voorbij in het bos. Die man , eerder ook van plan om ermee te kappen, heeft spijt en zoekt de uitgang van het bos. Een oerinstinct maakt zich meester van Arthur: eerst deze man redden, daarna komt hij weer aan zichzelf toe. Er ontstaat een bijzondere band.
Fijne film. Zwaar, maar fijn.
Met : Matthew McConaughey, Naomi Watts , Ken Watanabe
Gus van Sant. Nooit saai. Je bent niet voor niets de maker van films als "Elephant", "Drugstore Cowboy" en "Milk". Altijd een stukje vervreemding erin, van Sant zet je als kijker aan het werk.
Bij deze film gaat hij daarin heel ver. Want juist het saaie ligt op de loer, voor wie niet ver genoeg kijkt. Zelf haalde ik er een heleboel uit, vooral het vermogen tot introspectie en het terugkomen op ingenomen standpunten. Mooi.
De komeet-acteur Matthew McConaughey (in 1 x goed geschreven) speelt in deze film een ingetogen wetenschapper die het kwijt is. "Het" is in dit geval alles: in zijn werk vindt hij geen inspiratie meer, zijn huwelijk is - mede om die reden - doodgebloed, zijn vrouw is alcoholiste en wordt uiteindelijk zelfs dusdanig ziek dat ze terminaal lijkt.
In geblokte stappen van tijd leren we in de film dat Arthur Brennan (McConaughey) het leven zat is. Hij boekt een enkeltje naar Japan omdat hij op internet gelezen heeft dat daar de meest vredige plek is om een einde aan je leven te maken: in het bos - onderaan de iconische berg Mount Fuji - dat "The Sea of Trees" wordt genoemd.
Vredig bereidt hij zijn zelfmoord voor, in flashbacks leren we langzaamaan steeds meer waarom hij tot deze stap is gekomen. Maar dan. Net op het ultiem kalme moment dat hij zijn rituelen wil aanvangen komt er een man voorbij in het bos. Die man , eerder ook van plan om ermee te kappen, heeft spijt en zoekt de uitgang van het bos. Een oerinstinct maakt zich meester van Arthur: eerst deze man redden, daarna komt hij weer aan zichzelf toe. Er ontstaat een bijzondere band.
Fijne film. Zwaar, maar fijn.
Met : Matthew McConaughey, Naomi Watts , Ken Watanabe
maandag, april 17, 2017
Race - Stephen Hopkins
Race op IMDb (7,1)
Sobere biografie over de indrukkende atleet Jesse Owens. De man die voor eeuwig in de geschiedenisboeken staat als de man die Hitler zijn Spelen afpakte. Alle seinen stonden op groen voor een staaltje zelfvergenoegd Duitsland-triomfalisme. Dat liep , zoals we allen weten, anders.
Had allemaal heel anders kunnen lopen. Als Jesse niet specifiek die coach Larry Snyder had gehad bijvoorbeeld. Als Jesse niet zo'n armoedige achtergrond had gehad dat juist dit ene grote talent dat hij bezat hem uit die kansloze historie vandaan haalde. Als de VS het plan om de Spelen te boycotten hadden doorgezet. Als Avery Brundage op een minder corrupte manier met zijn IOC-boboschap was omgegaan.
Diverse malen had Owens de deurknop in handen om alles op te geven: een keer voor zijn vrouw Ruth, een keer toen hij besefte een rolmodel te zijn voor de zwarte beweging en dus eigenlijk een statement had moeten maken tegen de gruwelijke omstandigheden in Europa op dat moment. Toen hij, reeds 3 medailles in bezit, had kunnen besluiten om niet in te vallen voor de twee joodse hardlopers die plotseling uit de estafette-ploeg werden gezet.
Had hij allemaal kunnen doen, maar hij deed het niet. Hij rende , hij sprong, hij juichte. En werd een volksheld. Wat in die tijd natuurlijk ook in zijn thuisland helemaal niet kon: een zwarte man die verering verdient, dat zou nog wel enkele decennia duren vooraleer Amerika daar aan toe was.
Film is niet heel bijzonder, het verhaal natuurlijk wel.
Met : Stephan James, Jason Sudelkis, Jeremy Irons, Carice van Houten
Sobere biografie over de indrukkende atleet Jesse Owens. De man die voor eeuwig in de geschiedenisboeken staat als de man die Hitler zijn Spelen afpakte. Alle seinen stonden op groen voor een staaltje zelfvergenoegd Duitsland-triomfalisme. Dat liep , zoals we allen weten, anders.
Had allemaal heel anders kunnen lopen. Als Jesse niet specifiek die coach Larry Snyder had gehad bijvoorbeeld. Als Jesse niet zo'n armoedige achtergrond had gehad dat juist dit ene grote talent dat hij bezat hem uit die kansloze historie vandaan haalde. Als de VS het plan om de Spelen te boycotten hadden doorgezet. Als Avery Brundage op een minder corrupte manier met zijn IOC-boboschap was omgegaan.
Diverse malen had Owens de deurknop in handen om alles op te geven: een keer voor zijn vrouw Ruth, een keer toen hij besefte een rolmodel te zijn voor de zwarte beweging en dus eigenlijk een statement had moeten maken tegen de gruwelijke omstandigheden in Europa op dat moment. Toen hij, reeds 3 medailles in bezit, had kunnen besluiten om niet in te vallen voor de twee joodse hardlopers die plotseling uit de estafette-ploeg werden gezet.
Had hij allemaal kunnen doen, maar hij deed het niet. Hij rende , hij sprong, hij juichte. En werd een volksheld. Wat in die tijd natuurlijk ook in zijn thuisland helemaal niet kon: een zwarte man die verering verdient, dat zou nog wel enkele decennia duren vooraleer Amerika daar aan toe was.
Film is niet heel bijzonder, het verhaal natuurlijk wel.
Met : Stephan James, Jason Sudelkis, Jeremy Irons, Carice van Houten
La Tortue Rouge (The Red Turtle) - Michael Dudok de Wit
The Red Turtle op IMDb (7,6)
Het is niet een heel gelukkig huwelijk, dat tussen mij en animatiefilms. Maar hoogst zelden kan ik mijn aandacht erbij houden als ik naar getekende verhaaltjes kijk. Het doet me iets te vaak aan kiinderfilms (of op zijn best: tekenfilms) denken. Maar goed, deze was zo gelauwerd en geprezen dat ik het toch maar ben gaan proberen. Ik kan erover zeggen dat het inderdaad heel knap getekend, het is een poëtisch beeld dat geschapen wordt. En dan ben ik er wel zo'n beetje. Sorry daarvoor.
Man lijdt schipbreuk en komt op een onbewoond eiland terecht. Al snel is hij zijn verblijf daar zo zat dat hij begint met het bouwen van een vlot. Echter: zodra hij daarmee uitvaart, wordt het na een serie harde bonken uiteindelijk uit elkaar gebotst. Bij zijn derde poging ontdekt hij hoe dat komt. Een enorme rode zeeschildpad blijkt er voor verantwoordelijk, het dier lijkt hem daarmee een signaal te willen afgeven.
Weer terug aan land trekt de man de schildpad uit boosheid omver zodat deze hulpeloos verwenteld ligt. Na enkele dagen lijdensweg groeit er in het schild een prachtige vrouw (ja ja, niet vragen hoe). Die vrouw moet hij uiteraard eerst voor zich winnen, hetgeen hem uiteindelijk lukt. En ja, dan proberen ze nog lang en gelukkig te leven. Kindje erbij, alles klopt uiteindelijk in hun leven.
Er gebeurt nog wel wat meer in de film maar het zou zonde zijn dat allemaal te verklappen. Immers, het kan zijn dat u wél zeer onder de indruk bent van deze Oscar-kandidaat van eerder dit jaar. Ik wens u veel plezier.
Het is niet een heel gelukkig huwelijk, dat tussen mij en animatiefilms. Maar hoogst zelden kan ik mijn aandacht erbij houden als ik naar getekende verhaaltjes kijk. Het doet me iets te vaak aan kiinderfilms (of op zijn best: tekenfilms) denken. Maar goed, deze was zo gelauwerd en geprezen dat ik het toch maar ben gaan proberen. Ik kan erover zeggen dat het inderdaad heel knap getekend, het is een poëtisch beeld dat geschapen wordt. En dan ben ik er wel zo'n beetje. Sorry daarvoor.
Man lijdt schipbreuk en komt op een onbewoond eiland terecht. Al snel is hij zijn verblijf daar zo zat dat hij begint met het bouwen van een vlot. Echter: zodra hij daarmee uitvaart, wordt het na een serie harde bonken uiteindelijk uit elkaar gebotst. Bij zijn derde poging ontdekt hij hoe dat komt. Een enorme rode zeeschildpad blijkt er voor verantwoordelijk, het dier lijkt hem daarmee een signaal te willen afgeven.
Weer terug aan land trekt de man de schildpad uit boosheid omver zodat deze hulpeloos verwenteld ligt. Na enkele dagen lijdensweg groeit er in het schild een prachtige vrouw (ja ja, niet vragen hoe). Die vrouw moet hij uiteraard eerst voor zich winnen, hetgeen hem uiteindelijk lukt. En ja, dan proberen ze nog lang en gelukkig te leven. Kindje erbij, alles klopt uiteindelijk in hun leven.
Er gebeurt nog wel wat meer in de film maar het zou zonde zijn dat allemaal te verklappen. Immers, het kan zijn dat u wél zeer onder de indruk bent van deze Oscar-kandidaat van eerder dit jaar. Ik wens u veel plezier.
zondag, april 16, 2017
Remember - Atom Egoyan
Remember op IMDb (7,4)
Uitermate bijzonder plot. Natuurlijk zijn er meer films waarin de hoofdpersoon rare dingen doet vanwege zijn dementie. Natuurlijk zijn er meer films waarin een voormalige concentratiekampbewoner op zoek gaat naar zijn voormalige bewakers. Maar in de combinatie zoals in deze film getoond wordt, had ik het nog nooit gezien. Heel boeiend en intrigerend verhaal, bovendien uitstekend geacteerd door grootheid Christopher Plummer. Wat mij betreft een must-see.
Zev Guttmann is in de war. Hij wordt wakker en mist Ruth, zijn vrouw. Hij loopt de gang op alwaar de verpleegkundige hem meldt dat Ruth enkele weken daarvoor is overleden. Zev weet dat niet meer maar komt tot besef. In enkele pennenstreken is de toon gezet: Zev is zwaar dementerend en kersverse weduwnaar.
Tijdens de joodse rouwceremonie heeft hij een gesprek met Max, een joodse medebewoner. Max herinnert Zev aan zijn beloften. Het blijkt dat Zev hem beloofd heeft om , pas na het overlijden van zijn vrouw, op zoek te gaan naar Rudy Kurlander. Dat is de man die het gezin van Zev heeft omgebracht in Auschwitz. Maar hoe vindt je zo iemand, hoe pleeg je die daad als je zo zwaar dementerend bent?
Max heeft het complete stappenplan uitgeschreven in een brief. Die brief is voor Zev de continue herinnering aan wie hij is, wat hij doet en waartoe hij nog op aarde is. Als een onvaste bejaarde gaat hij op reis: in de brief staan de adressen van de vier mannen die in de VS allemaal die naam Rudy Kurlander dragen. Zev heeft een pistool, hij heeft geld en hij hoeft alleen maar de ontmoeting te regelen en te ontdekken wie van de vier de juiste is. In het geval van ontmaskering hoeft hij alleen maar de trekker over te halen.
Prachtig, zoals Plummer deze door het leven getekende man neerzet. Zijn reis is een reis door Amerika, maar ook een reis door de tijd. Daarnaast : het is ook een emotionele reis, hij zal zich ertoe moeten zetten om een gruwelijke daad te begaan om daarmee uiteindelijk de mensheid te bevrijden van een ernstig stukje kwaad.
Hele sterke film, wat mij betreft.
Met : Christopher Plummer, Martin Landau, Bruno Ganz
Uitermate bijzonder plot. Natuurlijk zijn er meer films waarin de hoofdpersoon rare dingen doet vanwege zijn dementie. Natuurlijk zijn er meer films waarin een voormalige concentratiekampbewoner op zoek gaat naar zijn voormalige bewakers. Maar in de combinatie zoals in deze film getoond wordt, had ik het nog nooit gezien. Heel boeiend en intrigerend verhaal, bovendien uitstekend geacteerd door grootheid Christopher Plummer. Wat mij betreft een must-see.
Zev Guttmann is in de war. Hij wordt wakker en mist Ruth, zijn vrouw. Hij loopt de gang op alwaar de verpleegkundige hem meldt dat Ruth enkele weken daarvoor is overleden. Zev weet dat niet meer maar komt tot besef. In enkele pennenstreken is de toon gezet: Zev is zwaar dementerend en kersverse weduwnaar.
Tijdens de joodse rouwceremonie heeft hij een gesprek met Max, een joodse medebewoner. Max herinnert Zev aan zijn beloften. Het blijkt dat Zev hem beloofd heeft om , pas na het overlijden van zijn vrouw, op zoek te gaan naar Rudy Kurlander. Dat is de man die het gezin van Zev heeft omgebracht in Auschwitz. Maar hoe vindt je zo iemand, hoe pleeg je die daad als je zo zwaar dementerend bent?
Max heeft het complete stappenplan uitgeschreven in een brief. Die brief is voor Zev de continue herinnering aan wie hij is, wat hij doet en waartoe hij nog op aarde is. Als een onvaste bejaarde gaat hij op reis: in de brief staan de adressen van de vier mannen die in de VS allemaal die naam Rudy Kurlander dragen. Zev heeft een pistool, hij heeft geld en hij hoeft alleen maar de ontmoeting te regelen en te ontdekken wie van de vier de juiste is. In het geval van ontmaskering hoeft hij alleen maar de trekker over te halen.
Prachtig, zoals Plummer deze door het leven getekende man neerzet. Zijn reis is een reis door Amerika, maar ook een reis door de tijd. Daarnaast : het is ook een emotionele reis, hij zal zich ertoe moeten zetten om een gruwelijke daad te begaan om daarmee uiteindelijk de mensheid te bevrijden van een ernstig stukje kwaad.
Hele sterke film, wat mij betreft.
Met : Christopher Plummer, Martin Landau, Bruno Ganz
The Nice Guys - Shane Black
The Nice Guys op IMDb (7,4)
Ik heb het er niet aan afgezien, maar ik begrijp uit de IMDb-waardering en uit sommige reacties dat mensen dit een aardige film vonden. Bij mij kwam ie niet binnen: de grappen te zwak, het schmieren met hun mislukte beroepskeuze, het te wijsneuzerige dochtertje. Maar ach, ik heb het geprobeerd.
Aan de verschillende uiteinden van het touw zijn twee privédetectives op zoek naar Amelia, een jonge actrice die iets dubieus heeft uitgevreten in het porno-circuit maar ook in het activistische circuit. In eerste instantie zitten de twee kruimelrechercheurs elkaar op de huid maar al snel komen ze erachter dat ze - vooral vanwege hun eigen onkunde- op elkaar aangewezen zijn om deze dame te vinden.
We leren iets over de moeder van het meisje, die een hoge functie bekleedt bij de juridische tak van de staat. Maar die tegelijkertijd dubieus overkomt in haar motivaties om haar dochter op te sporen.
Er is een mysterieus spoor van dood en verderf rondom het meisje: achtereenvolgens komen haar vriend, haar regisseur en medespelers om het leven. Er is dus iets met die film.
De twee rechercheurs krijgen het ondanks hun geknoei voor elkaar om het net rondom het meisje en haar belagers steeds strakker aan te trekken.
Met : Ryan Gosling, Russel Crowe, Kim Basinger
Ik heb het er niet aan afgezien, maar ik begrijp uit de IMDb-waardering en uit sommige reacties dat mensen dit een aardige film vonden. Bij mij kwam ie niet binnen: de grappen te zwak, het schmieren met hun mislukte beroepskeuze, het te wijsneuzerige dochtertje. Maar ach, ik heb het geprobeerd.
Aan de verschillende uiteinden van het touw zijn twee privédetectives op zoek naar Amelia, een jonge actrice die iets dubieus heeft uitgevreten in het porno-circuit maar ook in het activistische circuit. In eerste instantie zitten de twee kruimelrechercheurs elkaar op de huid maar al snel komen ze erachter dat ze - vooral vanwege hun eigen onkunde- op elkaar aangewezen zijn om deze dame te vinden.
We leren iets over de moeder van het meisje, die een hoge functie bekleedt bij de juridische tak van de staat. Maar die tegelijkertijd dubieus overkomt in haar motivaties om haar dochter op te sporen.
Er is een mysterieus spoor van dood en verderf rondom het meisje: achtereenvolgens komen haar vriend, haar regisseur en medespelers om het leven. Er is dus iets met die film.
De twee rechercheurs krijgen het ondanks hun geknoei voor elkaar om het net rondom het meisje en haar belagers steeds strakker aan te trekken.
Met : Ryan Gosling, Russel Crowe, Kim Basinger
vrijdag, april 14, 2017
Bram Fischer- Jean van de Velde
Wauw! Wat een aangename verrassing. Vorige maand voerde ik de titel in diverse programmeringsoverzichten en ik weet nog dat ik met de nodige scepsis de filmbeschrijving las. Waarschijnlijk daarbij ook getriggerd door de naam van de hoofdrolspeler en de regisseur. Die hebben beiden al veel dingen gedaan, ik heb er ook het nodige van gezien, maar nog nimmer kwamen ze met zo'n boeiend geheel als deze film. De lovende recensies na de première van gisteren zijn terecht: dit is een sterke film. Ik ben onder de indruk van de manier waarop dit op waarheid gebaseerde verhaal wordt gebracht. Goed acteerwerk, spannend en goed dichtgetimmerd plot.
Als je in de zaal gaandeweg een hekel krijgt aan bepaalde personages , als het daarbij om zaken van groot onrecht gaat, dan weet je dat de regisseur zijn werk goed heeft gedaan. Pluim!
We gaan naar begin jaren 60 (het favoriete filmtijdperk van heel veel regisseurs de laatste jaren). We zitten in Zuid-Afrika. Nelson Mandela is reeds opgepakt en we zijn getuige van de arrestatie van zo ongeveer de hele kopgroep van zijn beweging. De mensen die samen de leiding van het ANC en diens militante tak Umkonto we sizwe belanden in het gevang, hen wacht een proces wegens landverraad en sabotage. Vooral dat laatste prikt, want dat is al voldoende aanleiding voor de doodstraf.
De gevangenen (waaronder ook 2 blanke Zuidafrikaners) krijgen een advocaat toegewezen die overduidelijk sympathie heeft voor hun doelen maar die tegelijkertijd van alle kanten het advies krijgt zich - omwille van zijn gezin, zijn carrière en zijn leven - afzijdig te houden van deze netelige zaak. Op voorhand kent de zaak alleen maar verliezers: de verdachten uiteraard, maar ook de advocaten, de aanklagers, de rechter én de staat lopen grote kans zware smetten op hun blazoen te krijgen.
Zonder al te veel weg te geven, verklap ik u alvast dat advocaat Fischer steeds meer in het nauw raakt, ondanks zijn geweldige betogen. En ik verklap u ook niks als ik zeg dat zonder het bestaan van deze man de latere volksheld Nelson Mandela al in 1963 gestorven zou zijn. Op het schavot.
Echt waar. Hele sterke film. Ga zien.
Met: (een heel goede) Peter Paul Mulller, Antoinette Louw, Sello Motloung
woensdag, april 12, 2017
This is where I leave you - Shawn Levy
This is where I leave you op IMDb (6,6)
Er zijn van die momenten dat alles om je heen weg lijkt te vallen, dat je geen zekerheden en toekomst meer over lijkt te houden. Judd zit in zijn periode: in enkele dagen tijd verliest hij zijn huwelijk, zijn baan en zijn vader. Tijdens de rouwweek die de joodse familie houdt weet hij aanvankelijk de kennis over deze schade nog enigszins te beperken maar gaandeweg trekken zijn twee broers, zijn moeder en vooral zijn zus steeds meer informatie uit hem waardoor hij gaandeweg met de billen bloot moet.
Het wordt uiteraard eerst allemaal nog erger, bovendien blijkt de gehele familie niet heel succesvol in het onderhouden van stabiele relaties.
Een screwball-comedy , niet heel hoog van kwaliteit maar goed genoeg om als eerste film na de vakantie uit te testen. Een kernachtige hoeveelheid flauwe glimlachjes, dat was voldoende om er weer in te komen.
Met : Jason Bateman, Tina Fey, Adam Driver, Jane Fonda, Corey Stoll
Er zijn van die momenten dat alles om je heen weg lijkt te vallen, dat je geen zekerheden en toekomst meer over lijkt te houden. Judd zit in zijn periode: in enkele dagen tijd verliest hij zijn huwelijk, zijn baan en zijn vader. Tijdens de rouwweek die de joodse familie houdt weet hij aanvankelijk de kennis over deze schade nog enigszins te beperken maar gaandeweg trekken zijn twee broers, zijn moeder en vooral zijn zus steeds meer informatie uit hem waardoor hij gaandeweg met de billen bloot moet.
Het wordt uiteraard eerst allemaal nog erger, bovendien blijkt de gehele familie niet heel succesvol in het onderhouden van stabiele relaties.
Een screwball-comedy , niet heel hoog van kwaliteit maar goed genoeg om als eerste film na de vakantie uit te testen. Een kernachtige hoeveelheid flauwe glimlachjes, dat was voldoende om er weer in te komen.
Met : Jason Bateman, Tina Fey, Adam Driver, Jane Fonda, Corey Stoll
zondag, april 02, 2017
Gimme Danger - Jim Jarmusch
Gimme Danger op IMDb (7,2)
Verplichte kost. Tenminste, voor iemand als ik. Zestien was ik toen de punk uitbrak. En uiteraard viel ik meteen voor de muziek van die rare ruige, gevaarlijk uitziende meneer die de Toppop-studio afbrak. Heb hem in later jaren twee keer live gezien en ben als muziekadept - zeg maar: net zo muziek- als filmverslaafd - ook de historische wegen van meneer Osterberg nagegaan. Iggy is voor mij een held. Meer als icoon dan muzikaal, maar dat is persoonlijk.
Deze documentaire gaat juist over de zwaarwegende muzikale betekenis die zijn muziek heeft voor de popgeschiedenis. En dan eigenlijk vooral de muziek van zijn band. Ruimhartig geeft Iggy in deze documentaire toe dat hij maar een beperkte muzikant is en dat hij zijn verwoestende imago alleen heeft kunnen opbouwen door de gedegen rockfundamenten die zijn Stooges-band onder zijn teksten legde. In de jaren 70 stukgelopen op een gebrek aan begrip, maar in de jaren 90 en 00 opeens hergewaardeerd en erkend als "van grote invloed op de muzikale ontwikkelingen van de rock". in de film zit wat dat betreft een veelzeggend citaat. Als Iggy wordt gevraagd welke belangrijke bijdrage hij heeft geleverd aan de muziek, respondeert hij met "Well, I helped tear down the sixties".
Nogmaals: dit is voornamelijk interessant voor liefhebbers, maar ik moet wel zeggen dat Jim Jarmusch het opnieuw heel kundig verbeeldt. Fijne docu.
Met: Iggy Pop, Ron Asheton, Scott Asheton , James Williamson, Mike Watt
Verplichte kost. Tenminste, voor iemand als ik. Zestien was ik toen de punk uitbrak. En uiteraard viel ik meteen voor de muziek van die rare ruige, gevaarlijk uitziende meneer die de Toppop-studio afbrak. Heb hem in later jaren twee keer live gezien en ben als muziekadept - zeg maar: net zo muziek- als filmverslaafd - ook de historische wegen van meneer Osterberg nagegaan. Iggy is voor mij een held. Meer als icoon dan muzikaal, maar dat is persoonlijk.
Deze documentaire gaat juist over de zwaarwegende muzikale betekenis die zijn muziek heeft voor de popgeschiedenis. En dan eigenlijk vooral de muziek van zijn band. Ruimhartig geeft Iggy in deze documentaire toe dat hij maar een beperkte muzikant is en dat hij zijn verwoestende imago alleen heeft kunnen opbouwen door de gedegen rockfundamenten die zijn Stooges-band onder zijn teksten legde. In de jaren 70 stukgelopen op een gebrek aan begrip, maar in de jaren 90 en 00 opeens hergewaardeerd en erkend als "van grote invloed op de muzikale ontwikkelingen van de rock". in de film zit wat dat betreft een veelzeggend citaat. Als Iggy wordt gevraagd welke belangrijke bijdrage hij heeft geleverd aan de muziek, respondeert hij met "Well, I helped tear down the sixties".
Nogmaals: dit is voornamelijk interessant voor liefhebbers, maar ik moet wel zeggen dat Jim Jarmusch het opnieuw heel kundig verbeeldt. Fijne docu.
Met: Iggy Pop, Ron Asheton, Scott Asheton , James Williamson, Mike Watt
zaterdag, april 01, 2017
Above us all - Eugenie Janssen
Above us all op IMDb (5,1)
Het wordt iets te snel irritant, het cameravoeringstrucje dat deze film domineert. Opnieuw een film waarbij het verhaal meer mogelijkheden biedt dan uiteindelijk door de regisseur worden opgevoerd.
Uiteraard is dat de artistieke keuze van de maker - ik kan ook heel wat hebben - maar je kunt ook te artyfarty zijn.
De story dan maar: de film draait om Shay, een jong Australisch meisje. Half Aboriginal (van moeder's kant) en half Vlaams (van vaders kant). Ze leeft met haar familie (ouders, opa, broertje) een zorgeloos bestaan in de prachtige natuur van de outback. Totdat.
Totdat haar moeder ziek wordt en uiteindelijk overlijdt. Vader redt het als alleenstaande ouder niet in de woeste Australische pracht en neemt zijn kinderen mee naar België , naar Ieper.
Daar vindt een bijzondere vermenging plaats. Niet alleen is het een cultuurshock voor Shay en haar broertje, ook valt het haar op dat deze regio voortdurend bezig is de dood te benadrukken. De Eerste Wereldoorlog is nog steeds nadrukkelijk aanwezig in de omgeving en in de leefwijze van de bevolking. Veel herdenkingen, veel toerisme en een dagelijkse Last Post-serenade maken dat het meisje zich volcontinue geconfronteerd voelt met het wegvallen van haar moeder.
Ze vindt dat haar vader verandert, maar ze verandert zelf ook . En hoe goed de dorpelingen het ook bedoelen, ze krijgen het maar niet voor elkaar dat Shay zich een beetje thuis begint te voelen.
Interessant script met mogelijkheden, maar die camera blijft maar rondjes draaien.
Met: Maarten Baes, Pearl Davern ,
Het wordt iets te snel irritant, het cameravoeringstrucje dat deze film domineert. Opnieuw een film waarbij het verhaal meer mogelijkheden biedt dan uiteindelijk door de regisseur worden opgevoerd.
Uiteraard is dat de artistieke keuze van de maker - ik kan ook heel wat hebben - maar je kunt ook te artyfarty zijn.
De story dan maar: de film draait om Shay, een jong Australisch meisje. Half Aboriginal (van moeder's kant) en half Vlaams (van vaders kant). Ze leeft met haar familie (ouders, opa, broertje) een zorgeloos bestaan in de prachtige natuur van de outback. Totdat.
Totdat haar moeder ziek wordt en uiteindelijk overlijdt. Vader redt het als alleenstaande ouder niet in de woeste Australische pracht en neemt zijn kinderen mee naar België , naar Ieper.
Daar vindt een bijzondere vermenging plaats. Niet alleen is het een cultuurshock voor Shay en haar broertje, ook valt het haar op dat deze regio voortdurend bezig is de dood te benadrukken. De Eerste Wereldoorlog is nog steeds nadrukkelijk aanwezig in de omgeving en in de leefwijze van de bevolking. Veel herdenkingen, veel toerisme en een dagelijkse Last Post-serenade maken dat het meisje zich volcontinue geconfronteerd voelt met het wegvallen van haar moeder.
Ze vindt dat haar vader verandert, maar ze verandert zelf ook . En hoe goed de dorpelingen het ook bedoelen, ze krijgen het maar niet voor elkaar dat Shay zich een beetje thuis begint te voelen.
Interessant script met mogelijkheden, maar die camera blijft maar rondjes draaien.
Met: Maarten Baes, Pearl Davern ,
Abonneren op:
Posts (Atom)
Lee - Ellen Kuras
Lee op IMDb (7,0) Lee op Moviemeter (3,50) Enkele jaren geleden las ik dat Kate Winslet de filmrechten op het boek " The Lives of Lee...
-
I am all girls op IMDb (5,6) I am all girls op Moviemeter (3,18) Mensenhandel. Een van de laagste manieren van misdaad die er bestaat, in ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...