Fas ci ne ren de film. Ik kan het niet anders stellen. Diep onder de indruk verliet ik de zaal gisteravond. Waar had ik naar zitten kijken? Het was toch helemaal niet prettig? Het was geen aangename film? En het verhaal was toch eigenlijk te naargeestig voor woorden?
Allemaal waar. Maar ik kan niet anders dan de hoed afnemen en diep buigen voor de wijze waarop Martin Koolhoven dit heeft neergezet. Het was een langgekoesterde wens van hem, hij liep al jaren met het verhaal te leuren. De film komt dan ook geen dag te laat. Prachtig. Echt. Dan maar nachtmerries, dan maar boosheid maar dit moet gezien worden.
An sich is het verhaal niet heel complex: onderdrukte vrouwen in de tijd van het Wilde Westen, godsvrezende mannen die luisteren naar een dominee waar het foute van af druipt. Vanaf het begin weten we dat er meer speelt tussen The Reverend en de angstige Liz. Liz kan niet meer praten, haar tong is haar ontrukt. Pas later in de film leren we daar het fijne van.
Tot die tijd zien we een vrouw die zich als vroedvrouw staande probeert te houden in een haar onvriendelijk gezinde wereld. Als ze bij een lastige bevalling de keuze moet maken tussen het overleven van de moeder of het kind, belandt ze in een lastig parket. De uiteindelijke keuze wordt haar nagedragen, ze wordt belaagd en moet op de vlucht.
In vier delen verspringt de tijd die het leven van Liz ontvouwen. Die dominee, die steeds maar opduikt. Die alle mensen inpalmt en haar keer op keer angstig en ongemakkelijk maakt. En die haar steeds maar weer op de vlucht doet slaan.
De film raakt aan heikele thema's van toen en nu. Het is niet heel moeilijk om de hier behandelde religie in te wisselen voor heersende religies van nu. Het is niet moeilijk om de werkwijzen van de dominee te vertalen naar die van de imams en de priesters van nu. Het is niet moeilijk om de plaats van de vrouw van toen af te zetten tegenover die van de vrouw van nu. Koolhoven verbeeldt de dilemma's op een voor iedereen verschillende manier. Stel jezelf de vragen die hij ons ook stelt.
Wat de film nog extra aantrekkelijk maakt, is het indringende spel van Guy Pearce (voorwaar ik zeg u, u gaat een hekel krijgen aan die man). Maar ook de jonge Dakota Fanning zet een prestatie van formaat neer. Brimstone , mensen, is het tochtje naar de bioscoop alleszins waard. Abide with me!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten