Het is nooit een goed teken als je een film kijkt en je zit op het einde te wachten. Omdat je het gevoel hebt het allemaal wel gezien te hebben, je denkt dat je weet waar het allemaal heen gaat.
Ik zag eerdere films van Noah Baumbach én van Greta Gerwig (Frances Ha) , bij die eerdere films vond ik de spanningsboog steeds net even interessanter dan bij deze. New Yorks geneuzel in de beste Woody Allen-traditie, het kan gauw gaan irriteren. Deze film zal me dan ook niet heel lang bijblijven.
De film draait om de jonge Tracy, die naar New York komt om literatuur te gaan studeren. Aanvankelijk vindt ze moeilijk haar weg in de hypertensie van de stad, maar dat verandert als ze in contact komt met Brooke. Dat blijkt haar aanstaande zus te zijn: haar moeder en Brooke's vader hebben aangekondigd te gaan trouwen dus de twee zullen aan elkaar moeten wennen. Ze zullen elkaar op alle Thanksgivings, Kersten en andere momenten gaan tegenkomen.
Brooke is alles wat Tracy niet is: ze is flamboyant, staat midden in het leven, is zeker van zichzelf en ze oogt zelfs succesvol. Tracy ziet enorm tegen haar op en wil zelf ook een Brooke zijn.
Ze observeert en ze schrijft. Gaandeweg wordt Brooke steeds meer studieobject waarop Tracy haar literaire oefeningen kan loslaten. Dat gaat goed zolang het goed gaat. Uiteraard clasht hun fijne contact zodra Brooke ziet dat haar levenswandel beschreven wordt. En zeker hóe ze beschreven wordt.
Veel dialoog, bij vlagen leuk maar bij vlagen ook vermoeiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten