Wild Romance- Jean van de Velde

Wild Romance op IMDb (6,5)
 Wild Romance op Moviemeter (3,21)

Wild Romance op Wikipedia

Over anderhalve week is het weer 11 juli. Niet bijzonder voor u en mij wellicht, maar voor de talrijke volgers van speedrocker Herman Brood is het de datum waarop zij hun held uit het leven zagen stappen. Nou ja, stappen; hij sprong. De man had de energie niet meer om zijn kleurrijke leven te vervolgen en koos voor de harde uitweg. Ook ik had hem meermaals zien optreden (alleen al in 1977 en 1978 zag ik hem al een keer of vier, er zouden er daarna nog een paar volgen). Zijn spraakmakende album "Sphritz" kocht ik en draaide ik grijs, latere albums heb ik slechts mondjesmaat tot me genomen omdat de hoogtepunten daarop steeds schaarser werden. Hoe dan ook: het is niet verwonderlijk dat de man in een film vereeuwigd zou worden. Dynamiek volop, al had ik zelf iets te vaak het gevoel dat het allemaal wel erg plat werd verbeeld. Maar goed, de liefhebber he, de liefhebber zal dit gevreten hebben. Positief gezien vond ik de mooie rol van Marcel Hensema als manager Koos van Dijk. Die rol toont keurig aan hoe lastig het leven in de nabijheid van de Zwolse zanger moet zijn geweest.

De film begint waar het eindigt: in "The Amsterdam Hilton" zien we Brood een afscheidsbriefje schrijven en zich naar het dak begeven. Jump! Pas daarna gaat de film zich bezighouden met hoe dat allemaal zo gekomen is: vanaf de eerste contacten tussen Brood en van Dijk, verder met de zegetocht langs Nederlandse zalen om tenslotte letterlijk de grenzen te verleggen en te kijken naar ons omliggende landen en uiteindelijk zelfs de grote markt van de Verenigde Staten. Brood maakt het allemaal niet zo veel uit: als hij maar dagelijks zijn shot krijgt, is ie bereid om alles te doen. Manager Koos heeft meer problemen: hij is zowel dealer als pooier als zakenman en moet continue over zijn eigen morele grenzen heen stappen om het Broodbedrijf staande te houden. Rise and fall. En dat een keer of tig.

Met; Daniel Boissevain, Marcel Hensema, Andy Nyman, 

FIN - song : Herman Brood - My way

High and low (aka Tengoku to Jigoku) - Akira Kurosawa

High and low op IMDb (8,4)
 High and low op Moviemeter (3,95)

High and low op Wikipedia

Wat kan filmkijken toch een feest zijn, Tegenwoordig heeft de industrie een enorme reeks middelen ter beschikking maar vroeger ("in mijn jonge jaren") moest men het met veel minder doen. Dan kwam het neer op de creativiteit van vooral de regisseur om spraakmakende en zelfs bepalende films te maken. Een zo'n regisseur was de Japanse grootmeester (zo noem je dat dan altijd) Akira Kurosawa. Hij maakte films die de tand des tijd moeiteloos zouden doorstaan, die latere filmmakers ter voorbeeld dienden en die nu - met dank aan ons nationale filminstituut Eye- voor een deel weer in een prachtig retrospectief te zien zijn in de theaters. Ik koos gisteravond voor de koele filmzaal om het exemplarische "High and low" te gaan bekijken. De film is 62 jaar oud maar staat nog steeds met een 8,4 (!!!) waardering op IMDb.com , ongekend hoog. Terecht overigens want ook ik als amateur zag hoe invloedrijk de wijze van Kurosawa's filmen is geweest. 

De gearriveerde schoenontwerper Mr Gondo krijgt het aan de stok met de directie van zijn werkgever National Shoes. Directie gaat voor snelle winst en wil met flutmateriaal goedkopere serieproductie gaan maken zodat mensen sneller hun schoenen moeten vervangen en de omzet dus hoger wordt. Gondo vindt dat verwerpelijk: hij heeft altijd degelijke schoenen gemaakt, hij gaat altijd voor de combinatie 'betaalbaar en duurzaam'. Hij voelt dat de bazen hem willen wippen maar heeft zelf al een backupplan: hij heeft de agelopen jaren gewerkt aan zijn aandelenpakket: met de stiekeme aankoop van een pakket van een handelaar zal hij voldoende aandelen hebben om de drie gezamenlijke directieleden te overrulen en daarmee zijn werk en zijn ethos veilig te stellen. 

Terwijl hij zich in zijn kapitale villa op de heuvel (high) voorbereidt op die overname krijgt hij een telefoontje dat zijn spelende zoontje is ontvoerd. Maar dat kan helemaal niet want die komt net na het telefoontje rustig de kamer binnen wandelen. De kidnapper heeft zich vergist, hij heeft het speelmaatje van zoonlief ontvoerd. Wat te doen? De vader van dat jongetje kan het gevraagde losgeld niet betalen, Gondo kan dat wél maar dan kan hij zijn aandelenpakket niet meer vergroten. Een moreel dilemma dat verstrekkend zou kunnen zijn, ware het niet dat Gondo toch niet de harde zakenman blijkt te zijn waar men hem voor houdt. 
"Film klaar" zou u zeggen, maar nee, Kurosawa begint dan pas: we gaan hand in hand met de ingeschakelde politie door het onderzoek, we volgen elke stap: al snel krijgen we informatie dat de ontvoerder uit de wijk moet komen die aan de voet van de heuvel ligt (low). Een spannend spel dat de complexiteit van de Japanse samenleving goed aantoont. Moraal en ambitie gaan met elkaar het gevecht aan. 

Met: Toshiro Mifune, Yutaka Sada, Tatsuya Nakadai, Kyoko Kagawa

Gezien in : Cinema Oostereiland

Stop Making Sense- Jonathan Demme

Stop Making Sense op IMDb (8,7)

Stop Making Sense op Moviemeter (3,44)

Stop Making Sense op Wikipedia

Een jaar of zes geleden werd ik gevraagd om support-dj te zijn bij een optreden in ons lokale muziekcentrum. Ik zou de omlijsting verzorgen bij een optreden van een tribute-band die integraal de set uit de monumentale film "Stop Making Sense" zou gaan spelen. Dezelfde liedjes, dezelfde dansjes, dezelfde ritmes maar dan door bewonderaars gespeeld. Het werd een schone avond. 

Voor mijzelf was het een schok om te ervaren dat de film die ik eertijds nog gewoon in het donkere zaaltje van Victoria 2 had gezien (en waarbij het publiek opstond om in het gangpad te gaan dansen), dat die film al 35 jaar oud was. En inmiddels dus al 41 jaar oud. De film is recent gerestaureerd, die versie had ik nog niet gezien dus toen ik er deze week opeens middenin viel, klikte ik direct op REC. En keek ik opnieuw naar die mooie mix van drie concerten die hier één werden. Zelf had ik Talking Heads 2,5 jaar voor verschijning van de film live gezien in België, bij mij nog steeds eenzaam op één als "beste concert ooit" (en wie mij kent, weet dat dit iets zegt want ik zag echt héél veel bands live).
Ik had (en heb inmiddels weer) the Heads compleet op vinyl, ik keek destijds ook naar "American Utopia" maar ik heb in mijn "recensententijd" nooit meer naar "Stop Making Sense" gekeken. Tot nu dus. HEERLIJK!

Dark Places- Gilles Pacquet-Brenner

Dark Places op IMDb (6,2)
 Dark Places op Moviemeter (2,97)

Dark Places op WIkipedia

Er zijn films waarvan je na 30 jaar nog bijna elke scene woord voor woord kent, maar er zijn ook films waarvan je compleet vergeten bent dat je ze gezien heb, soms al binnen 10 jaar. Dat komt in dit geval mooi uit want dan heeft het geen zin om films met een verrassende ontknoping nog eens te gaan bekijken. Zoals deze dus; ik blijk m in 2016 al beschreven te hebben, ook toen was ik blij dat er aan het eind een wending kwam die de verder tamelijk voorspelbaar voortkabbelende misdaadfilm op slag aantrekkelijker maakte. Tot die tijd ging ik voornamelijk goed op het acteerwerk van enkelen, gelukkig kwam er nu ook nog een acceptabel slot bij. 

Dit schreef ik er in 2016 over : BEGT recensie Dark Places - 2016

Met: Charlize Theron, Nicholas Hoult, Christina Hendricks, Chloe Grace Moretz, Tye Sheridan, Corey Stoll

FIN - song : Belong- Never came close

Joika (aka The American) - James Napier Robertson

Joika op IMDb (7,1)
 Joika op Moviemeter (2,83)

Joika op Wikipedia

Het lijkt allemaal heel verwarrend: een Nieuw-Zeelands/Poolse productie over een in Rusland werkende Amerikaanse met daarbij oa een Duitse steractrice in een van de hoofdrollen. Maar goed: we snappen natuurlijk dat er geen mogelijkheid bestond om deze productie vanuit Rusland zelf te maken, dus maakte het op waarheid gebaseerde verhaal de nodige omzwervingen voordat het van de grond kwam. Maar dan krijg je ook wat: een inkijkje in de bittere wereld van het topballet. Heeft u ooit wel eens een "positieve" balletfilm gezien? Ik denk aan Black Swan, And Then We Danced, Girl of recenter nog "Encore": stuk voor stuk films over de harde, gemene en hypercompetitieve wereld van de topsport (want zo mogen we ballet toch echt wel noemen. En toch, toch lokte het danseres Joy Womack naar Moskou.

Waarom dan? Welnu: Joy heeft op haar kamer een foto hangen van Natalia Osipova, in haar ogen de beste prima ballerina aller tijden. De vrouw die haar motiveerde zelfs, die haar dusdanig inspireerde dat ze haar vaderland en haar familie achterliet om het te gaan maken in Rusland. Dáár zit namelijk de Champions League van het ballet, van daaruit heerst het ongeëvenaarde Bolshoi-Ballet over de planken. Hoewel ze weet dat nog nooit een Amerikaanse is doorgedrongen tot het primaballerina-korps gaat ze er vol voor. Ze belandt in een wereld van intriges, haat en nijd en zelfs persoonlijke aanvallen. Een wereld die geleid wordt door bikkelharde trainers die je genadeloos laten vallen bij het minste of geringste foutje. Toch ziet Joy kansen: ze merkt dat ze bij de kille lerares Tatiyana Volkova langzaam begint door te dringen. Daartoe moet ze de competitie aan met de ambitieuze Natascha, die vooralsnog meerdere streepjes voor heeft. Na de loodzware lessen blaast Joy stoom af bij medeleerling Nicolas, die -gelukkig voor haar- een veel beter relativeringsvermogen heeft. Toch lukt het ook de vriendelijke jongeman niet om Joy af te remmen in haar vaste voornemen: ze gáát prima ballerina worden, ze is bereid daar héél veel voor op te geven. Te veel?

Noot 1: Verwar deze "The American" niet met de film die wij van Anton Corbijn kennen.
Noot 2: Joy Womack bestaat echt. Ze danste de "body double" in deze film voor actrice Talia Ryder.

Met : Talia Ryder, Diane Kruger, Oleg Ivenko, Natasha Alderslade

FIN - song : Dana Lund- Winter palace

Gezien in : Cinema Oostereiland

Hope Gap - William Nicholson

 

Hope Gap op IMDb (6,9)

Hope Gap op Moviemeter (3,39)

Hope Gap op Wikipedia

Sommige films lukt het, he, om nét zo indrukwekkend te zijn bij het opnieuw bekijken. Bij "Hope Gap" ervoer ik thuis op de bank precies hetzelfde als toen ik destijds in de pluchen filmstoel zat. Wat een onovertroffen sterk acteerwerk, wat een krachtige dramatiek, wat een poëtische sfeer die ondanks alle relatie-ellende heel veel liefde voor elkaar uitstraalt. Wat mij betreft een van de sterkste films van de laatste 10 jaar, vlak onder "Supernova" hoog aan de top. 

Aan mijn beleving van de film blijkt niet veel veranderd. Lees de BEGT-recensie van augustus 2020: HOPE GAP volgens BEGT

Met: Annette Bening, Bill Nighy, Josh O' Connor

FIN - song : Alex Heffes - i have been here before

If I Stay - R.J. Cutler

If I Stay op IMDb (6,7)
 If I Stay op Moviemeter (3,17)

If I Stay op Wikipedia

Viel me niet eens tegen, ik zeg het eerlijk. Een middelmatig coming-of-age verhaaltje had ik verwacht, maar er zaten best mooie emotionele, ja zelfs liefdevolle momenten in. Daarnaast vond ik dat de hier nog best jonge actrice Chloe Grace Moretz zich kranig weert, ze zet kundig een geloofwaardige rol neer.

Moretz speelt Mia Hall, een highschool meisje dat anders is dan al haar schoolgenoten. Mia is niet into rock- en filmsterren, haar idolen leefden in vroeger eeuwen: ze is gek van Beethoven en Bach. Dat is an sich al bijzonder, maar nog gekker is dat als je bedenkt dat haar ouders echte rockbeesten zijn. Papa was drummer in een succesvolle band, moeder liep alle concerten af. Mia's aandacht gaat uit naar het zwaardere werk, ze is geboeid geraakt door een van de moeilijkere instrumenten: de cello.

Zodra ze van paps een instrument gekregen heeft, oefent ze zich de versuffing. En ze kán het. Zo goed zelfs dat ze kans maakt om toegelaten te worden tot de prestigieuze Juillard-school. Appeltje-eitje, zou je zeggen, film ingepakt. Maar precies dan komen natuurlijk de problemen: op haar school loopt ook Adam rond. Adam is rockgitarist, alle meisjes lopen kwijlend om hem heen maar hij heeft zijn zinnen gezet op Mia. Die is weliswaar vereerd door de aandacht, maar ziet heel scherp dat zij in twee verschillende werelden leven. Maar goed: er wordt tóch gezoend en gefriemeld, al zet Mia wel de rem erop want ze wil zich vooral concentreren op het toelatingsexamen van de muziekopleiding. Liefde blijkt lastig en weerbarstig, maar toch: op beide fronten maakt Mia vorderingen. En terwijl ze zit te wachten op de uitslag van haar examen komt dan opeens die gruwelijke dag.

Met: Chloe Grace Moretz, Mireille Enos, Jamie Blackley, Joshua Leonard, Liana Liberato, Stacy Keach

FIN - song : Tom Odell - Heal

Italian for beginners (aka Italiens for Begyndere) - Lone Scherfig

Italian for beginners op IMDb (7,0)
 Italian for Beginners op Moviemeter (3,19)

Het was een confronterend bericht om te lezen dat het al weer dertig jaar geleden was dat de eerste DOGMA95-films verschenen. Films die zich volgens concept afzetten tegen Hollywood, tegen CGI en tegen meer van de kunstmatige verrijkingen die de filmwereld zich de voorafgaande decennia had aangemeten. Het moest rauwer, het moest origineler en het meer ongekunsteld. We kregen er prachtige titels voor terug (Festen, Idioten, Dogville et cetera). Tussen al die titels zat er ook een die meer vrolijkheid uitstraalde, al zat er wel degelijk een wrange ondertoon van eenzaamheid en onbegrip in. In het thans in de bioscopen draaiende retrospectief-programma van DOGMA is dit een redelijk opbeurende afwijking.

Spil in het verhaal is dominee Andreas, die in een klein stadje arriveert om daar tijdelijk de plek van de geschorste (!) voorganger in te nemen. Andreas is nog maar kort weduwnaar en probeert langzaam weer wat zonniger kanten aan zijn leven toe te voegen. Een nieuwe baan zou daar bij kunnen helpen, maar hij blijkt toch in een klein wespennestje te zijn gestapt. Alcoholisme, agressie, eenzaamheid, verlegenheid, eigenlijk alles wat je in een normale stad kunt aantreffen: het lijkt in iets te hoge concentratie in Andreas' parochie voor te komen.

De mensen die stuk voor stuk op zoek zijn naar geluk hebben één gezamenlijke ontsnappingsmogelijkheid: de cursus Italiaans die in het wijkcentrum wordt gegeven, biedt hen de mogelijkheid grootser te dromen en zich de openingszinnen van romantiek en een ander wereldbeeld eigen te maken. De cursusavonden zijn het epicentrum van alles wat er mis gaat in deze gemeenschap. Maar, vreest niet, gelukkig ook van alles wat daar dan weer voor moois uit kan ontstaan.

Heerlijke film, ik heb bij vlagen heel hard zitten grinniken.

Met: Anders W. Berthelsen, Ann Eleonara Jorgensen, Anette Stovaelbaek, Peter Gantzler, Lars Kaalund, Sara Indrio Jensen

Gezien in : Cinema Oostereiland

Hypnotic - Robert Rodriguez

Hypnotic op IMDb (5,5)
 Hypnotic op Moviemeter (2,65)

Hypnotic op Wikipedia

Mij hebben ze er nooit voor kunnen vangen, maar er zijn hordes mensen die vallen voor de wereld van "mentalists". De Rasta Rostelli's, de Victor Mids'en (die naam heb ik speciaal even voor u opgezocht, zodat u weet over welk wereldje ik het heb). Ik zou daar dus ook niet gauw een film over gaan kijken, maar ja: Robert Rodriguez (From Dusk Till Dawn) op regie, Ben Affleck (oa het hyperactuele "Argo") in de hoofdrol. Dan zou het mogelijk nog iets kunnen worden. Wat dus niet gebeurde, we belanden in een "Truman Show meets Inception". Maar dan niet zo goed.

Hij beleeft het allemaal opnieuw, daar in de werkkamer van zijn therapeute. Detective Danny Rourke wordt door haar onder hypnose gebracht om terug te gaan naar dat verschrikkelijke moment: terwijl hij maar éven de andere kant op keek, wordt zijn spelende dochter ontvoerd uit het speeltuintje. Samen proberen ze erachter te komen wat er daadwerkelijk gebeurde, waardoor hij misschien leads heeft om haar terug te vinden. 

Rourke heeft inmiddels zoveel sessies gehad dat hij toch weer aan het werk zal moeten. Direct bij zijn eerste klussie is het raak: hij schiet te hulp bij een bankoverval waarbij de medeplichtigen door een schurk onder hypnose zijn gebracht. Rourke vindt in een kluisje daar een foto die verwijst naar zijn gekidnapte dochter. Hij gaat achter de schurk aan, belandt in de wereld van de mentalists en ontmoet daar de hypnotiseur Diana Cruz, die bereid is hem te helpen en achter boef Lev Dellrayne aan te gaan. Maar die hulp moet je ruim zien.

Met : Ben Affleck, Alice Braga, William Fichtner, JD Pardo

Godland (aka Vanskabte Land) - Hlynur Palmason

Godland op IMDb (7,1)
 Godland op Moviemeter (3,39)

Godland op Wikipedia

Een pittige zit, deze indrukwekkende en ook behoorlijk indringende film. Deze had het lastig in de filmhuizen, onder andere vanwege de lange duur maar ook door de zware onderwerpkeuze, maar toch hoorde ik wel positieve berichten van zij die het ondergingen. Nu dus maar de Film1- mogelijkheid gepakt toen die zich voordeed.

We verpakken het nu in peperdure reizen, de liefde voor de onnavolgbaar fraaie en ruige natuur van IJsland. Dat was in de tweede helft van de 19e eeuw allemaal nog lang niet mogelijk. De jonge Deense priester Lucas wordt dan ook streng toegesproken door zijn geestelijke meerderen: je móét daarheen, je móét een kerk gaan bouwen en het woord verspreiden. Maar je moet dat nú gaan doen, omdat je op je bestemming moet zijn voordat de bikkelharde winter over het vulkaaneiland valt. Lucas slikt tweemaal, maar neemt de opdracht toch aan. Naast zijn devote karakter heeft hij namelijk ook nog een frivool kantje: hij heeft de pas ontstane wereld van de fotografie ontdekt. Om die reden wil hij dus eerst een stuk door de rauwe IJslandse natuur trekken voordat hij zich op één plek, in één gemeenschap gaat vestigen. Op zijn rug de fotokast en de daarvoor benodigde glasplaten, hij is vast van plan diep in de IJslandse natuurwetten te duiken.

Een barre tocht is daarvoor nodig: eenmaal aan land wacht hem een niet-Deens sprekende gids (waarnaast gelukkig ook een tolk staat). De gids is ruwer gebolsterd dan een bolster ruw kan zijn, priester Lucas weet maar lastig met zijn houding en zijn vreemde onafhankelijke gedrag om te gaan. Een tocht vol ontberingen volgt (een tocht die zelfs niet iedereen van het gevolg overleeft) voordat Lucas daadwerkelijk een mooie bouwlocatie voor zijn houten kerk heeft gevonden. Daar wacht hem een nieuwe confrontatie: de lokale bevolking is godvrezend doch stug, de enige leuke aanspraak heeft Lucas met de twee dochters van de naastgelegen boerderij. De ontberingen vallen hem zwaar, Lucas begint te twijfelen aan de steun van God en langzaam, heel langzaam begint hij versoepelingen in diens strenge leer toe te passen omdat hij het anders simpelweg niet overleeft. 
Fantástische natuurbeelden, alleen die al maken de film de moeite waard. Daarnaast een paar mooie rollen en - dat is persoonlijk - een ontwapenende blik op de streng religieuze maatschappij van destijds: ze maken de film (overigens gebaseerd op de vondst van oude foto's die zo'n zendelingpriester daar daadwerkelijk maakte) zeer de moeite waard.

Met: Elliott Crosset Hove, Ingvar Sigurdsson, Vic Carmen Sonne, Jacob Lohmann

FIN - song : Paul Schierbeck & Copenhagen University Choir- I Danmark er jed fogt

Loveable (aka Elskling)- Lilja Ingolfsdottir

Loveable op IMDb (7,7)
 Loveable op Moviemeter (3,50)

Oef! Wat zeg ik? OEF! O.E.F. 
Dit is dus waar je het voor doet, als filmliefhebber. Een piepklein verhaaltje waar je desondanks volledig ingezogen wordt. Bij deze film is dat volledig te danken aan het volstrekt geloofwaardige acteerwerk van de voor mij nog onbekende actrice Helga Guren. Ze zet een vrouw neer die je beurtelings afstotelijk en meelijwekkend vindt. Het is arthouse zoals arthouse bedoeld is (en menig lezer van dit blog weet dat ik daar voor val): ik verkondig vaak het evangelie van de veelzeggende film over kleine menselijke drama's (die dan ook weer maximaal uitvergroot kunnen worden). 

Loveable. In eerste instantie vertaal je dat natuurlijk met "lieflijk, schattig". Maar een taalliefhebber zoals ik ben, ziet in dit woord ook de twee delen "love" en "able". Want dat is waar Maria, onze allesverzengende hoofdpersoon mee worstelt: is ze wel in staat tot het geven én ervaren van liefde?

Maria staat er alleen voor als haar man bij haar weggaat. Ze maken nog afspraken over de kinderen, maar verder verdwijnt hij zo goed als helemaal uit haar leven. We weten niet waarom. Nog niet.
Als Maria zich enigszins herpakt heeft, zoekt ze weer iets meer het leven op. Op een feestje van vrienden ziet de charmante en knappe verschijning Sigmund opeens in haar leven komen. Ze zet haar zinnen, ze gaat hem binnen hengelen. Dat lukt: de rustige Sigmund trekt bij de vurige Maria in, er komen zelfs nog twee kinderen bij. Niets aan de hand, zou u zeggen.

Maar langzamerhand stapelt bij Maria de onvrede op, ze is de burnout nabij. Is dit alles? Helemaal niets heeft ze met haar carrière gedaan, ze doet eigenlijk niet anders dan voor de kinderen sloven. Dat wordt nog lastiger als artiest Sigmund voor zijn werk af en toe een paar weken achtereen op toer moet. Direct bij thuiskomst krijgt hij een Himalaya aan verwijten naar zijn hoofd geslingerd: hij trekt er lekker op uit, hij maakt dingen mee in zijn leven terwijl zij niet anders doet dan pyjama's wassen en proberen Jan Steen buiten de deur te houden. De onschuldige Sigmund weet niet wat hem overkomt: als hij thuis is, neemt hij Maria zoveel mogelijk de zorg uit handen maar er zal toch ook brood op de plank moeten komen. Maria gedraagt zich in zijn ogen onredelijk. Terwijl wij steeds meer leren over Maria's complexe persoonlijkheid en dito familiegeschiedenis zien we het koppel in sneltreinvaart richting relatiebemiddeling koersen.

Liefde is complex. Geven is al lastig, maar ontvangen blijkt zo mogelijk nog moeilijker.
Wat een indrukwekkende film. De stille aftiteling drukt je diep in je stoel.

Met: Helga Guren, Oddgeir Thune, Maja Tothammer-Hruza, Heidi Gjermundsen

Gezien in : Schuur

Collection - Marianna Palka

Collection op IMDb (4,2)
 Collection op Moviemeter (1,75)

Collection op Wikipedia

Wie A zegt, moet ook B zeggen. Als je je eenmaal hebt voorgenomen om een beschrijving te maken van elke film die je ziet, moet je dat ook consistent doen. Het is vaak een voorrecht maar soms is het ook een plichtmatig nummer. Zoals deze. Dik hout, een zaag en een aantal planken. Dan ben je er. 

De "Collection" waar we hier naar kijken, is niet die in de betekenis van een verzameling. Nee, het is eerder die van het woord dat wij kennen als "collecte". We duiken namelijk in de onzuivere wereld van de incassobedrijven. Sinds wij met zijn allen het ongebreideld kapitalisme in zijn gegleden, zijn schulden ook gewoon handel. Zo koopt in deze film een duo (de oude schoolmaatjes Brandon en Ross) steeds hele schuldenpakketten op om die vervolgens op agressieve wijze te incasseren. Indringende telefoongesprekken, een klop op de deur en vooral het mis-/gebruiken van veel achtergrondinformatie van de cliënten maakt dat ze druk op de armlastige kunnen opvoeren. Als er dan zo'n schuld alsnog betaald wordt, strijken de heren daar steeds een percentage van op. 

Het is handel, we vinden het allemaal normaal tegenwoordig dat er mensen zijn die hun brood verdienen over de ruggen van anderen (al is duidelijk dat de Amerikaanse maatschappij hierin een stuk harder is dan de onze. Nog wel). Brandon en Ross rekruteren voornamelijk mensen met een licht strafblad om deze telefoongesprekken te doen, die weten precies waarmee ze een dreigende toekomst door de hoorn kunnen laten schallen. Alles gaat goed, totdat Brandon verliefd wordt op een nachtclubdanseres. En u weet al láng van te voren dat die nog ergens een schuld heeft uitstaan.

Met; Alex Pettyfer, Mike Vogel, Shakira Barrera, Jacques Colimon

FIN - song : Vivian Scotson - Broken love

Materialists- Celine Song

Materialists op IMDb (7,0)
 Materialists op Moviemeter (2,98)

Materialists op Wikipedia

Ik huiver altijd enigszins voor ik me eraan waag: de term "romantische komedie" is de laatste jaren dermate veel niveau kwijtgeraakt dat je eerst goed moet checken of je niet in de zoveelste Negen Straatjes-Notting Hill toestand terecht komt. Waarom ik deze dan toch ging kijken? Welnu: ten eerste troonde mijn vrouw me mee (altijd +1), ten tweede is deze onder regie van Celine Song. Misschien niet direct rinkelende bellen alom, maar als ik u zeg dat zij verantwoordelijk is voor het fenomenale "Past Lives" dient u de oren te spitsen: een van de allerbeste films van de laatste jaren. Welnu, zó goed is de opvolger niet, maar ik vond het geheel uiteindelijk niet onaardig. In de eerste helft van de film schetst Song de contouren, in de tweede helft kleurt de daar de diepgang bij in. Opnieuw knap werk.

We betreden de griezelige wereld van relatiebemiddeling. Hoofdrolspeelster Lucy is er onnavolgbaar goed in, ze rijgt de ene succesvolle match aan de andere. Voor Lucy is het simpel: relaties draaien niet om liefde, ze draaien om wiskunde. Stel een som op van de wederzijdse karaktertrekken, welstandigheid en uiterlijke kenmerken en je kunt heel makkelijk berekenen of iemand overmatig dan wel ondermaats gekwalificeerd is voor degene waar Lucy haar client aan moet koppelen.

Zo makkelijk als het Lucy in haar werk afgaat, zo lastig gaat het in haar privéleven. Ze heeft nog uitstekend contact met haar oude lover John maar het feit dat hij een armlastige toneelspeler was, is en blijft maakt voor haar dat ze nooit met hem verder kan. Immers: haar eigen eerste eis voor een serieuze partner is baden in rijkdom. Dat doet zich dan uiteindelijk ook voor: ze matcht een stel en ontmoet op de bruiloft de charmante, puissant rijke broer van de bruidegom. Met deze Hoffelijke Harry gaat ze het aan: ze date, ze zoent, ze vrijt en ze drentelt door zijn miljoenen-appartement. Maar ze mist iets. Als er een eerste conflictje dreigt, belt ze toch haar oude vriend weer op om haar hart te luchten. John is niet zo goed in wiskunde, maar blijkt wel een hulpvaardige vent: zijn ex is de burnout nabij en denkt hard na over haar toekomst. Terwijl ze álles heeft, wijst John haar erop dat ze iets cruciaals mist.

Met: Dakota Johnson, Chris Evans, Pedro Pascal

FIN - song : Japanese Breakfast - My baby (got nothing at all)

Gezien in : Cinema Oostereiland

Mama Sranan (aka Mother Suriname) - Tessa Leuwsha

Mama Sranan op IMDb (7,3)

Mama Sranan op IDFA
 

Dat mijn liefde voor Suriname groot is, weten de mensen om mij heen. Een razend interessant land met een loodzware geschiedenis. Een prachtig land met fenomenale flora en fauna. Een indrukwekkend trots volk dat de term "multicultureel" al jaren in de praktijk bracht lang voordat wij er in Europa een probleem van begonnen te maken. Nog geen anderhalf jaar geleden bracht ik er een maand door, het zou een van meest gewaardeerde reizen worden (en dit in een toch al niet heel gematigde lijst). Suriname kortom heeft mijn hart gestolen, ik vreet de verhalen en berichten en hoop oprecht dat het land de voorzichtig ingeslagen weg naar verbetering en "modernisering" blijft volgen. En vooral hoop ik dat democratie zijn kans krijgt: het land is jong- het land had ook weinig goede voorbeelden om zich heen- en moet nog leren lopen. Het komt.

Goed, lange inleiding om deze ingetogen verfilming te beschrijven. Documentairemaker Tessa Leuwsha (ook schrijfster van het onlangs verschenen boek over Boni, dat ik zeker ga aanschaffen) kiest voor een vertelvorm waarin Fansi (een oude vrouw die naar het voorbeeld van Leuwsha's oma wordt geportretteerd) ons door de 20e eeuw loodst. We beginnen in 1908, in het noordwestelijke deel. In het arme Nickerie wordt het leven bepaald door de landbouw. En dan met name door de eigenaren van plantages en landbouwgrond. De vrouw groeit op in een pleeggezin (een "kwekertje" noemen ze dat in die tijd nog) en ondergaat het leven dat de arme bevolking daar allemaal ondergaat: officieel is de slavernij natuurlijk afgeschaft, maar dat wil nog niet zeggen dat de leefomstandigheden van de arbeiders reden tot juichen zijn. Dat gaat langzaam: Fansi groeit op, bouwt een gezin op waar ze alleen voor moet zorgen (haar man werkt in een ander deel van Suriname in de bauxiet- en goudindustrie). Een hard bestaan, een trots bestaan: ondanks het harde leven, ondanks het verlies van een van haar kinderen, weet Fansi een bestaan op te bouwen dat haar kinderen een beter perspectief geeft dan zij zelf had. Die kinderen, die vertrekken naar Nederland en halen haar uiteindelijk over. Fansi kan tussen die grote flats slecht aarden, ze mist het groene en warme Suriname. En dan komt daar alsnog de zo vurig gehoopte onafhankelijkheid. Fansi weegt haar kansen.

White Elephant - Jesse V. Johnson

White Elephant op IMDb (4,5)
 White Elephant op Moviemeter (2,13)

White Elephant op Wikipedia

De harde schijf schreeuwt om schoning en ruiming, dan moet je als filmkijker af en toe door grazige weiden heen die je achteraf liever overslaat. Deze film bijvoorbeeld is wel een echte actie/misdaadfilm (dus is absoluut voor een bepaalde markt gemaakt) maar is wel dermate knullig en recht-toe-recht-aan uitgevoerd dat ie snel de vergetelheid zal ingaan. Heel niet erg, zeg ik.

Special agent Vanessa Flynn zit op de uitkijk: ze hebben de Latino-maffiabaas Velasquez op het oog waarvan ze een volgende deal met een heterdaadje willen voorkomen. Vanuit de autostoel ontgaat het hen dat er een slagvaardige misdadiger van de concurrerende clan van Arnold Solomon bij Velasquez binnenloopt om daar een aanslag te plegen. Ze zien Carlo Garcia, de aanslagpleger in kwestie, wel weglopen maar hij ziet hen ook. Het betekent dat Flynn en haar partner nu in het vizier zijn bij de Solomon-bende. Ze moet op de vlucht en dat blijkt niet heel makkelijk. Solomon heeft namelijk, naast de agressieve Garcia, ook nog de oude huurmoordenaar Gabriel Tancredi in dienst. Deze Tancredi werkt rustig en slim naar zijn doel toe: al snel hebben ze Flynn getraceerd. Flynn overleeft de eerste aanvallen en krijgt daarbij plots hulp uit onverwachte hoek. Ze is haar leven niet zeker, dus die steun kan ze goed gebruiken.

In de film zit ook nog een schimmig rolletje voor John Malkovich, een rol die dermate onbeduidend is dat je je afvraagt wat er in godsnaam van deze vroegere steracteur geworden is dat ie hiermee zijn pensioenverzekering moet betalen.

Met: Olga Kurylenko, Michael Rooker, Bruce Willis, John Malkovich, Vadhir Derbez 

FIN - song : Outlaw Ritual - Trouble in my time

12 years a slave - Steve McQueen

12 years a slave op IMDb (8,1)

12 years a slave op Moviemeter (3,76)

12 years a slave op Wikipedia

De huidige situatie in de VS stemt niet vrolijk. Alsof we niets geleerd hebben van vroeger. Indianen, Afro-Amerikanen gingen ze voor: nu hebben de Latino's het besmette label dat ze niet bij de witte indringers passen. Tijd om deze film er nog eens bij te pakken, tijd om te beseffen hoe gruwelijk de mens is, hoe gevaarlijk superioriteitsdenken is.

Dat de film bijna12 jaar na verschijning nog steeds met een 8,1 gewaardeerd wordt op IMDb toont aan hoe sterk de verfilming van dit onmenselijke drama was. Goed spel en bij vlagen iets te realistisch beeld maken dat de impact van de film ook bij het opnieuw bekijken enorm groot is. Het toont aan dat de 3 Oscars van destijds meer dan terecht waren. 

Mijn recensie van ruim 11 jaar geleden (!) : BEGT recensie 12 Years A Slave - jan 2014

FIN - song : Hans Zimmer- Solomon

Mads Mikkelsen: Van Balletdanser tot Bondschurk - Jeanne Burel

Kijk de documentaire via deze link van NTR 

De documentaire op NPO Doc

Mads Mikkelsen op Wikipedia

Het uur van de wolf op Wikipedia

Uitermate informatieve documentaire over de fenomenale Deense acteur Mads Mikkelsen. Zijn voorliefde voor afwijkende rollen is opvallend: liefst speelt hij geen helden maar mensen die klappen krijgen van het leven. Zijn markante kop en zijn fysieke manier van acteren doen daarbij de rest. 

Mikkelsen komt van ver : hij danste in verschillende gezelschappen, hij deed veel amateurtoneel voordat hij in de Pusher-reeks van zijn jeugdvriend Nicolas Windig Refn een eerste hoofdrol te pakken had. Het smaakte naar meer, Dogma kwam en Mikkelsen andere lifelong friend Thomas Vinterberg zette hem vervolgens goed in de spotlights. Als blijk van dank zou Mikkelsen daarna nog meermaals met Vinterberg samenwerken. Terwijl hij in Denemarken al een grootheid was, moest de wereld nog even op hem wachten. Dat kwam goed: als je eenmaal de rol van Bondschurk te pakken hebt, is je naam voorgoed gevestigd. 

Gelukkig maar, ik vind Mikkelsen fenomenaal goed en probeer zijn gevarieerde oeuvre nauwlettend te volgen. 

Gezien op : Het uur van de Wolf

 

The Teacher Who Promised The Sea (aka El Maestro Que Prometió el Mar) - Patricia Font

The Teacher Who Promised The Sea op IMDb (7,4)
 The Teacher Who Promised The Sea op Moviemeter (nog geen stemmen)

The Teacher Who Promised The Sea op Wikipedia

Mijn vrouw is dochter van een hoofdonderwijzer, vier van mijn broers zijn onderwijzer en ook bij neven, nichten en schoonzoons spreekt de liefde voor het lesgeven luid en duidelijk. Dat was al reden 1 om deze film te gaan zien, voeg daarbij dat een waargebeurd verhaal is (dat nog steeds niet afgerond is) én voeg daaraan toe de actualiteit van burger- en andere oorlogen (mijn gedachten dwaalden frequent af naar het nu): je snapt dat deze voorpremière-avond om een bezoek schreeuwde. Heen!

Het verhaal speelt in twee tijdvakken: een actuele (nou ja, 2010) en een in de donkere jaren van de 20e eeuw (1935 en iets verder). Uit de actuele lijn weten we dan al dat er verschrikkelijke dingen gebeurd zijn in het Spaanse bergdorpje waar we straks naar terugreizen in de tijd. We weten dat kleindochter Ariadna voor haar dementerende opa Carlos op zoek gaat naar diens roots, ze heeft vernomen dat er in een massagraf mogelijk overblijfselen van haar overgrootvader zijn gevonden. Het onderzoek in dat massagraf is nog in volle gang, zodat Ariadna de tijd heeft om in de regio navraag te doen of iemand haar opa en/of overgrootvader heeft gekend.

Opa Carlos is ooit kleine jongen geweest, en een lastige ook. Wanneer zijn vader als politieke gevangene wordt vastgezet, draagt een vriend de zorg voor Carlos over aan de flamboyante onderwijzer Antonio Benaiges, die dan net in een klein bergdorpje een schooltje aan het opzetten is. Ik zeg "flamboyant" maar ik moet eigenlijk "onconventioneel" schrijven: in het zwaar katholieke dorpje durft Antonio het aan om non-confessioneel onderwijs te gaan geven. In zijn beleving moeten kinderen leren over het leven, over de natuur, over de wereld in plaats van leren over hoe het volgens een oud boek allemaal moet. Daarmee plaatst Antonio zichzelf direct onder een vergrootglas waarbij de dorpspastoor én de burgemeester hem nauwlettend in de gaten houden. Antonio trekt zich er niks van aan, hij onderwijst volgens de Freinet-onderwijsmethode : hij brengt een drukpers mee in de klas waarmee hij zowel het lezen en schrijven aanjaagt maar waarmee hij vooral de fantasie van kinderen prikkelt. Ze drukken hun eigen schoolboeken met hun zelfgemaakte tekeningen en zelfgeschreven verhalen. Het werkt, het stimuleert. Antonio trekt met ze de bergen en bossen in en leert ze dromen: hij belooft de hele klas mee te nemen op een schoolreisje naar het mooiste wat er op aarde bestaat; de zee!

Dat kan niet goed gaan, dat weten we al. De burgeroorlog meldt zich, Franco zet zijn troepen op tegen de eigen bevolking. Antonio wordt het werken onmogelijk gemaakt. De dromerig-romantische toekomst maakt plaats voor een grauwe en harde realiteit.

Met: Enric Auquer, Laia Costa, Ramón Agirre, Luisa Gavasa

FIN - song : Pablo Casals - Canciones Popular Espanolas (Nana)

FIN - song : Natasha Arizu - Vision de unos ninos que no lo han visto nunca

Gezien in : Cinema Oostereiland