zondag, september 29, 2024

L'Immortale (aka The Immortal) - Marco d'Amore

L'immortale op IMDb (6,8)
 L'immortale op Moviemeter (3,27)

Twijfel of ik deze wel moest opnemen, toch gedaan. En nu, bijna een jaar later, ook nog gekeken. Mijn twijfel bleek terecht: De film is namelijk een spinoff van de aanvankelijk tamelijk sterke maffiaserie "Gomorrah" waarvan ik twee seizoenen gekeken heb. In die serie had voorman Ciro (gespreeld door Marco d'Amore, die hier ook de regie voor rekening neemt) een cruciale rol, een rol die echter niet genoeg blijkt voor een dragende film over de handlanger van de grote bazen. Bovendien borduurt d'Amore te veel voort op het mystieke imago van Ciro: veel meer dan roken en diepzinnig kijken doet hij in deze film niet.

Ciro heeft de aanslag op zijn leven door zijn oude hartsvriend Gennaro blijkbaar overleefd: hij wordt - meer dood dan levend- uit zee gevist, zijn leven kan nog net worden gered. Wel is hem duidelijk geworden dat hij weg moet uit Napels: als de clan hoort dat Ciro nog leeft, zullen ze het opnieuw proberen. Bovendien kan hij de moord op zijn liefje steeds maar niet van zijn netvlies krijgen. Hij laat dus de mythe bestaan dat hij nog ergens in de baai van Napels drijft en vertrekt naar het Oostblok. In Letland begint het hele circus weer opnieuw: hij wordt tussenpersoon voor coke-smokkel vanuit..juist ja..vanuit Napels. Al snel werkt hij zich omhoog in het misdaadclubje waar hij nu mee werkt, maar zijn doel is hoger; zelf een handelslijn met de Russen opzetten. Daartoe moet hij echter handig manoeuvreren. En - niet onbelangrijk- hij moet de ogen op de bal houden en zich niet laten afleiden door die mooie dame die rondom het misdadige clubje hangt. In de tussentijd krijgen we een inkijkje in de jeugd van Ciro, zodat we begrijpen hoe hij zover gekomen is.

Met: Marco d'Amore, Giuseppe Aiello, Salvatore D'Onofrio, Salvatore Esposito,  Marianna Robustelli

FIN - song : Stephen Barton/Kelsey Karter - Don't you forget about me

zaterdag, september 28, 2024

Haute Couture- Sylvie Ohayon


Haute Couture op IMDb (6,2)

Haute Couture op Moviemeter (2,56)

 Erg fijne Franse arthouse-film, die met een piepklein verhaaltje zeer veel zegt over de (te vaak afgesloten) leefwereld van mensen in onze moderne maatschappij. Heeft wel in ons filmtheater gedraaid, ben er destijds niet geweest maar ik ben heel blij dat men films als deze blijft programmeren. Doet publicitair niet veel maar is wel degelijk van belang voor de kijkende doelgroep. Het helpt mening te vormen, het helpt vooroordelen omver te halen. 

Die zag ze niet aankomen, onze Esther. Terwijl ze dromerig op weg is naar haar werk - alwaar ze bezig is aan haar allerlaatste Christian Dior-collectie - stopt ze in de gangen van de metro even om te luisteren naar een straatartieste. Ze weet niet dat het beginnende zangeresje Jade daar staat om de aandacht af te leiden van haar tasjesrovende vriendin. Esther is alles kwijt, het zangeresje verdeelt na afloop met haar mede-dievegge de schamele buit. 

Echter: wroeging speelt Jade parten, Ze graaft de tas op inhoud door en besluit hem terug te brengen. Gek genoeg valt Esther haar niet heel hard aan, bij een volgende ontmoeting biedt ze Jade zelfs aan om eens op haar werk te komen kijken, zodat ze weet wat voor mensen ze eigenlijk besteelt. Mensen die er hard voor moeten werken, zo blijkt: de wereld van de haute couture is een harde, Esther kent het klappen van de zweep maar moet er tot en met de laatste collectie bikkelhard aan trekken om haar werk goed te doen. Uiteraard kijkt Jade hier schamper tegenaan, ze wantrouwt immers de hele wereld dus deze dame zal ook wel bijbedoelingen hebben. Gaandeweg ziet ze echter dat Esther haar vertrouwen schenkt, steeds enthousiaster begint ze op de aanvankelijk vijandige werkvloer mee te doen. Wat haar parten speelt, is de afhankelijkheid die haar moeder haar toont: waarom ga jij ergens aan het werk terwijl je eigenlijk hier voor mij moet zorgen? Jade ziet steeds meer in dat werken de enige uitweg is uit haar achtergestelde sociale status en armoedige thuissituatie. Daarvoor moet ze echter weerstand overwinnen, zowel die van haarzelf als die van haar omgeving.

Met: Nathalie Baye, Lyna Khoudri, Pascalle Arbillot, Adem Bessa

FIN - song : Alain Barrière - Elle etait si jolie

Bitchin': The sound & fury of Rick James- Sacha Jenkins

Bitchin': the sound & fury of Rick James op IMDb (7,3)
 The sound & fury of Rick James op Moviemeter (3,29)

Diep tragische documentaire dit. En daardoor heel boeiend. Over succes, maar ook over miskenning. Over seks en drugs. En zelfs over rock 'n roll. Over een ambitieuze man, wiens narcisme hem helpt bij zakelijk succes maar hem in de weg zit bij zijn omgang met mensen. Rick James kennen we hier in Europa eigenlijk maar van één hit (hij had er wel meer, maar die zijn allemaal in de vergetelheid weggezakt) maar de man heeft veel meer gedaan dan dat. Veel meer opgestart in ieder geval, hij maakte helaas niet alles af.

Ver voordat hij de funkende glitterman werd, probeerde James het te maken in "de serieuze muziek". In zijn woonplaats Buffalo kwam hij in contact met oa Neil Young, met wie hij in the Mynah Birds zijn muzikale carrière begon. Uit die contacten ontstond oa Buffalo Springfield, daarmee scheidden ook hun wegen. James ging de kant van de funk op, hij had plannen. 

Hij komt in contact met het succesvolle platenlabel Motown waarvoor hij een paar liedjes opneemt. Gaandeweg ontwikkelt hij een stijl die er nog niet is: het soepele gevoel van de funk wordt gemengd met het opzwepende van de rock 'n roll. Die mix slaat aan: James ontwikkelt een rock n roll revue die druipt van de seks en de genotsmiddelen. Zo ambitieus als hij is met zijn muziekcarrière, zo slap en losbandig is hij in zijn omgang met mensen, met name zijn omgang met vrouwen is van een manier die we in de mensenwereld niet zouden accepteren. James laat alles van zich afvallen: het moralisme van mensen maar ook de liefde van zijn vrouwen en kinderen. Alles moet wijken voor de spotlights waarin hij moet schitteren: hij is de Super Freak. Dat gaat mis, dat weet u en dat weet ik.

FIN - song : Rick James- Mary Jane

Bob Marley: One Love - Reinaldo Marcus Green

Bob Marley: One Love op IMDb (6,3)
 Bob Marley: One Love op Moviemeter (3,20)

Mogelijk denken puristen er anders over maar ik vond dit een prettige film. Net zo goed hagiografisch als kritisch op de persoon, het was niet allemaal hosanna bij deze muzikant die als halfgod de geschiedenis in is gegaan. Heb zelf als jongklant nog aardig wat van zijn wereldwijde doorbraak meegekregen, heb zelf twee platen van hem. Misschien is het een teken dat dit allebei livealbums zijn: blijkbaar wist de man een persoonlijke sfeer neer te zetten die hem met zijn publiek verbond. 

De film start op een voor Marley moeilijk moment: hij is steeds populairder aan het worden op het door onlusten verscheurde eiland Jamaica. In zijn liefdevolle naïviteit besluit Marley een live-concert te organiseren waarmee hij de opgehitste bevolking wil verenigen. Daarmee wil hij de strijdende milities laten zien dat de oorlog moet stoppen en dat alleen kan gebeuren als de verdeelde bevolking samenwerkt en voor iedereen vrede en veiligheid brengt. Natuurlijk zijn dat obligate termen (die Marley overigens fe no me naal samenvat in zijn onverwoestbare gedicht/song "War"), maar het blijkt vooralsnog het verkeerde signaal: hij vormt een bedreiging voor de strijdende partijen en wordt zelf slachtoffer van een schietpartij. 

Hij overleeft, maar beseft dat de grond te heet onder de flexibele voeten is: hij verhuist met zijn band naar London alwaar hij met Island-platenbaas Chris Blackwell gestaag gaat werken aan een Europese (en mogelijk zelfs mondiale) doorbraak. Daarvoor moet de sound enigszins worden aangepast: het reggae-ritme wordt als een formule toegepast waardoor deze de ondergrond vormt voor de lyrische teksten van Marley die overlopen van menslievendheid en zendingsdrang (wat die teksten betreft; ik ben niet van de religieuze invloeden, maar de humanistische benadering van Marley - gelijkheid en gelijkwaardigheid voor iedereen- staat nog steeds als een huis). Het plan werkt: Europa wordt veroverd, gouden platen worden aaneengeregen. Alles lijkt in goud te veranderen. Nou, alles?

Robert Nesta Marley wordt niet zo maar succesvol, het succes verandert hem ook. Het verandert hem dusdanig dat er verwijdering ontstaat tussen hem en zijn toegewijde vrouw Rita Marley ( de "One Love" die ze voor elkaar voelen, komt geregeld onder druk), daarnaast krijgt de Tuff Gong te maken met geldhaaien die een stukje van zijn succes willen meepikken. Bob Marley blijkt niet onaantastbaar en boven de mensheid verheven en dat krijgt een heel naar staartje: na een voetbalongelukje wordt er bij hem kanker geconstateerd. Dat lijkt allemaal op tijd te gebeuren, maar Marley wil door: er moet hard gewerkt worden voor succes, er is geen tijd voor doktersbehandelingen. Dat loopt hij op. Niks geen "Every little thing is gonna be all right". 

Met: Kingsley Ben-Adir, Laslana Lynch, James Norton, Tosin Cole, Anthony Welsh

FIN - song : Bob Marley & The Wailers - One Love/People get ready

vrijdag, september 27, 2024

Firebrand - Karim Ainouz

Firebrand op IMDb (6,2)
 Firebrand op Moviemeter (3,08)

Toen de lichten aan gingen in de zaal, was ik er nog niet helemaal uit: was dit nou heel goed, gewoon goed of had ik naar een haperende film gekeken die gewoon te laat op gang kwam? Filmhuiscollega's die ik bij de uitgang sprak, waren heel lovend. Dat moest bij mij nog groeien (en is -een ochtendje later- inmiddels ook wel gegroeid, bovendien werd er door de hoofdrolspelers sterk geacteerd. Ruime voldoende dus.

Uit de vroegere geschiedenislessen kennen we haar man (Hendrik de Achtste) als een wrede heerser, een overdreven masculiene tiran die zich- voordat zij aan het hof kwam - al van meerdere van zijn echtgenotes had ontdaan. Onthoofding, brandstapel, andere gruwelijkheden: Hendrik poetste zijn minder geslaagde huwelijken met grofheden de geschiedenis in. Bij haar, bij Katherine Parr, is het echter anders.

Ze is een sterke vrouw, eigen mening and all, die niet bang is voor de brute koning omdat ze weet dat ze een heel sterk pluspunt heeft: ze is als een moeder voor alle kinderen uit zijn eerdere huwelijken. Daaruit moet zijn troonopvolger naar voren komen, dus Hendrik weet dat ie de zachtheid en pedagogische kwaliteiten van Katherine hard nodig heeft. Sterker nog: wanneer hji ten oorlog moet en het paleis moet verlaten, benoemt hij Katherine tot regentes. Dit zeer tot onvrede van zijn hofhouding, vooral van zijn hoogste bisschop, omdat die Katherine's vrijgevochten ideeën vrezen. Ze achten haar een ketter, een radicaal die heult met de religieuze vrijdenkers die het land steeds meer bevolken.

Ze denken dat overigens niet onterecht want Katherine zoekt contact met de rebelse geestelijk leider Anne Askew. Een gevaarlijk contact, zo zal blijken wanneer Hendrik gewond terugkeert aan het hof: de verwondingen aan zijn been blijken niet goed te behandelen, hij moet zich voorbereiden op een pijnlijk einde. Logischerwijze zou Katherine daarna op de troon moeten komen, maar daar willen de intriganten aan het hof een stokje voor stekken. Bisschop Gardiner slaagt erin de koning tegen Katherine op te zetten, ze moet vrezen voor haar leven.

Met: Alicia Vikander, Jude Law, Junia Rees, Sam Riley, Eddie Marsan, Erin Doherty, Simon Russel Beale

FIN - song : Dickon Hinchcliffe- Firebrand

Noot: bij de aftiteling werd ik nog even aangenaam verrast toen plots de klanken van "Down by the water" van PJ Harvey opkwamen. Tja, het ging immers over sterke vrouwen ;-]

Gezien in : Cinema Oostereiland

donderdag, september 26, 2024

Dr. Strangelove or how i learned to stop worrying and love the bomb- Stanley Kubrick

Dr. Strangelove op IMDb (8,3)
 Dr. Strangelove op Moviemeter (3,81)

Deze had ik al veel eerder willen herzien, maar het kwam er niet van. Desondanks wel in het vorige seizoen van onze filmquiz een scene nagespeeld uit deze film, dat was plezierig om te doen. En succesvol, opbeurende reacties kregen we vanuit de zaal. 
De film is inmiddels 60 jaar oud, maar staat nog immer met een torenhoge waardering op beide filmsites. Dat zegt iets. Ik lees op de wiki-pagina dat Kubrick niet de volgende thriller over de Koude Oorlog wilde maken, nee: het moest satirisch zijn. Welnu: daarin is hij volledig geslaagd.

Blijkbaar heeft hij iets te veel macht en mogelijkheden, die Amerikaanse generaal Jack D. Ripper (!!). Om "de communisten" een lesje te leren stuurt hij eigenhandig een bataljon aanvalsvliegtuigen op Rusland af. En niet zomaar vliegtuigen, nee: ze hebben kernwapens aan boord. De vliegtuigcrew begrijpt het ook niet: de aan hen doorgegeven codes wijzen toch écht op een aanval, klopt dat wel?

Terwijl de vliegtuigen koers zetten naar Russisch grondgebied wordt in allerijl de Amerikaanse president Merkin Muffley gealarmeerd die zijn adivseurs in een spoedzitting bijeen roept. Volgens Muffley moet de Russische ambassadeur daar ook bij zijn: in diens bijzijn pleegt Muffley een legendarisch telefoongesprek waarin hij aan zijn Oostblok-collega uitlegt dat zijn medewerkers een fout hebben gemaakt en dat er, tja, dat er dus bommen onderweg zijn. Geruststellend vertelt hij zijn collega dat het nog twee uur duurt voordat de vliegtuigen arriveren, dus misschien kan meneer ter plekke nog een en ander regelen?

Ondertussen overlegt Muffley koortsachtig met zijn staf: haviken naast duiven, men komt er niet uit. Gelukkig is ook de nucleair deskundige Dr. Strangelove aanwezig, die Muffley en de andere aanwezigen probeert te overtuigen van het geringe probleem dat die bommen zullen veroorzaken: over 100 jaar is al die fallout weg en kunnen we een nieuwe samenleving opstarten.

Met; Peter Sellers, George C. Scott, Sterling Hayden, Slim Pickens, Peter Bull, James Earl Jones

FIN - song : Vera Lynn - We'll meet again

woensdag, september 25, 2024

Burnt- John Wells

Burnt op IMDb (6,6)
 Burnt op Moviemeter (3,10)

Ik beleefde hem alsof het allemaal nieuw voor me was, maar ik heb deze film toch echt in 2016 al gezien en beschreven. Daarvan was dus niet veel blijven hangen. Behoorlijke sterrencast toch wel, maar blijkbaar ervaar ik veel van deze kookfilms als variaties op een thema. 

Hoe dan ook: hier de recensie uit 2016: https://begt.blogspot.com/search?q=burnt

FIN - song : Barns Courtney- Fire

dinsdag, september 24, 2024

Führer und Verführer (aka Goebbels and the Fuhrer/Führer and Seducer)- Joachim Lang

 

Führer und Verführer op IMDb (7,3)

Führer und Verführer op Moviemeter (2,93)

Verschrikkelijk. De mens is verschrikkelijk. Alles voor een beetje macht, we doen het elke keer weer. Ambitie wint het van menselijkheid, doelgerichtheid wint het humaniteit. Ik kwam droef uit de zaal vandaan. Natuurlijk wist ik waar de film over zou gaan, natuurlijk wist ik dat we naar de zwartste bladzijde uit de geschiedenis gingen kijken, maar er waren twee dingen die me gruwelijk beangstigden. Ten tweede was dat het gebruik van originele footage: beelden die je in varianten wel eens voorbij hebt zien komen maar die nu zo vakkundig in de tijdlijn van de film zijn geplaatst dat het effect ervan vele malen harden binnen komt. Dat ten tweede. Ten eerste namelijk een veel belangrijker ongemakkelijk gevoel dat de film bij me opriep: wapens zijn er in soorten en maten, technologie maakt ze immer verwoestender en verschrikkelijker. Maar het verschrikkelijkste wapen van allemaal, dat heeft iedereen tot zijn beschikking. Propaganda. Het is het instrument om de wandaden te legitimeren, maar het is vooral ook het instrument om volgelingen en begrip mee te creëren en te overtuigen. Kijk naar Rusland, kijk naar Israël, kijk naar Trump: gewoon overal om je heen worden de lessen van Joseph Goebbels gevolgd. 

Joseph Goebbels kickt er op: hij maakt deel van de intieme kring van adviseurs van Adolf Hitler, de man die hij een genie noemt en die hij simpelweg aanbidt. Sterker nog: die hij in zijn leven belangrijker vindt dan zijn vrouw en zijn grote gezin. Goebbels is ambitieus en wil een stoel dichterbij de Führer veroveren. Hij verwaarloost liever zijn gezin, hij staat oogluikend toe dat zijn vrouw zich voor een klein beetje liefde en genegenheid tot anderen wendt, hij kiest voor een verstandshuwelijk. 
Terwijl de moordmachine van de nazi's steeds verder op stoom komt, wordt het verhaal daarmee steeds belangrijker. Goebbels mag geen zwakte tonen, hij moet het Duitse volk overtuigen dat straffe taal niet langer volstaat, het Duitse volk moet ten oorlog. Het is aan Goebbels om die griezelige boodschap overtuigend te verspreiden, het volk te masseren voor de gruwelijkste misdaad uit de geschiedenis. Hitler eist van Goebbels dat hij zijn huwelijk op orde krijgt, al is het maar voor de buitenwereld: hij moet de Arische waarden die hij steeds verkondigt uiteraard zelf als allereerste uitstralen. 
Goebbels moet zijn maitresses vaarwel zeggen en pakt -extra verbitterd hierom- zijn werk nog gedegener aan dan ie al deed: de taal wordt harder, de leugens worden grover en de daden... oh oh oh de daden, ze worden onmenselijker en destructiever. Dat de mensheid deze gruwelijke haat heeft overleefd is een wonder, dat ze zich niet beter voorbereidt op herhalingen is net zo wonderlijk. Het maakt bang.

Gezien in : Cinema Oostereiland

zondag, september 22, 2024

Gisele Freund, portrait intime d'une photographe visionnaire - Teri Wehn-Damisch

Gisele Freund, portrait intime op IMDb (7,0)
 Gisele Freund, portrait intime op Moviemeter

Tweede fotografie-documentaire die ik deze week keek. Erg interessant weer, wat kunnen fotografen toch veel zeggen met beelden maar ook met denkbeelden. 

Jaren 30, vorige eeuw. De opkomend fotografe Gisele Freund bevindt zich in Frankfurt en Berlijn in activistische kringen. Samen met een aantal vrienden legt ze politieke bijeenkomsten vast van (communistische) tegenstanders van het opkomend nazi-regime. Als deze vrienden worden gearresteerd door de autoritaire machthebbers, weet Freund dat de grond te heet onder de voeten wordt: ze vlucht naar Parijs. 

Daar belandt ze opnieuw in activistische kringen, maar nu de meer artistieke: ze maakt kennis met uitgevers die haar vervolgens weer introduceren bij een nieuwe lichting schrijvers, waarvan ze indringende portretten maakt. Het werk van Freund wordt opgemerkt, ze komt in beeld bij het fotocollectief Magnum en Life Magazine en maakt naam. 

Unclenching the fists (aka Razzhimaya Kulaki) - Kira Kovalenko

Unclenching the fists op IMDb (6,6)
 Unclenching the fists op Moviemeter (3,17)

Wereldcinema doet het altijd goed bij mij, arthouse dito. Het leert je dat er zoveel samenlevingen bestaan die op andere manieren hun normen en waarden prioreteren. Niet beter, niet slechter maar anders. Dat zijn doorgaans geen vrolijke films, maar ik vind het interessant om te blijven leren dat onze - tamelijk verwende- westerse bril niet altijd alles scherp ziet. Zo ook bij deze oostblok-film: traag, zwaar maar wel met een goede zeggingskracht.

Ada zit in de knel. Als jonge vrouw zoekt ze naar mogelijkheden om zich te ontwikkelen maar die vrijheden krijgt ze niet. Of in ieder geval: amper. Het gezin is uit onrustig gebied vertrokken naar de regio van Moskou, Ada draagt nog de littekens van de oorlogshandelingen waar haar geboorteregio mee te maken had. 
Ze wordt kort gehouden door haar strenge en ziekige vader. Veel korter dan haar broers in ieder geval: Ada wordt door vader geclaimd om voor hem te zorgen, ze moet zich richten op de huishoudelijke taken en vooral niet te veel vertier buiten de deur zoeken. Hij houdt zelfs haar paspoort in om te voorkomen dat ze plots haar vrijheid zoekt. Haar broers zien haar strijd maar kunnen niet altijd iets voor haar doen omdat hun leefwereld nu eenmaal patriarchaal is ingericht. 
Ada richt zich op het vriendje dat ze opdoet, is bereid om ver met hem te gaan als hij haar maar bevrijdt uit dit juk. Steeds meer drijft Ada de boel thuis op de spits, het is tijd voor een breakout.

Met: Milana Aguzarova, Alik Karaev, Soslan Kugaev 



vrijdag, september 20, 2024

Beetlejuice Beetlejuice (aka Beetlejuice 2)- Tim Burton

Beetlejuice Beetlejuice op IMDb (7,1)
 Beetlejuice Beetlejuice op Moviemeter (3,10)

Eerlijk is eerlijk: ik vond m gewoon leuk. Geen lijstjesmateriaal, maar ik heb me gewoon wel vermaakt. Eigenlijk ging ik voor de visuele pracht die regisseur Tim Burton doorgaans etaleert. Ik kwam daarin volledig aan mijn trekken, want aan dynamiek en flitsende beeldwisselingen geen gebrek. Maar er was wel wat meer: fijne tongue-in-cheeck humor, lekkere muziek en her en der grappige verwijzingen naar de wereld van zwevers en therapeuten. Dat gaat niet van dikke planken, maar er is veel te genieten. Duim omhoog dus voor dit vervolg op de succesvolle eerste film uit 1988. 

Het verhaaltje is eigenlijk bijzaak en om die reden niet zo moeilijk: Lydia Deetz - paranormaal medium van beroep- heeft moeizaam contact met haar dochter Astrid, die alle verhalen van moeder en oma Delia maar onzin vindt. Ze snapt niet waarom de oude generatie zo koketteert met "geesten op zolder" en spoken of ondoden. 

Dat houdt ze knap vol, totdat ze valt voor de charmes van de knappe buurjongen, bij wie ze Halloween gaat vieren. Die jongen blijkt eigenlijk een overleden jongeman te zijn die eerder zijn ouders vermoordde. Dat zijn bedoelingen onzuiver zijn, blijkt wanneer hij Astrid een oude spreuk laat uitspreken waardoor ze de wereld van de doden kunnen betreden. Zijn doel is om het meisje zijn plaats in de dodenwereld te laten innemen zodat hij terug kan naar de mensenwereld. Moeder Lydia komt to the rescue, maar redt dat niet alleen. Ze weet wat ze moet doen: drie keer achtereen roept ze om Beetlejuice.

Met: Winona Ryder, Michael Keaton, Jenna Ortega, Catherine O'Hara, Willem Dafoe, JJustin Theroux, Monica Bellucci

FIN - song : Donna Summer- Macarthur's Park

Gezien in : Cinema Oostereiland

Dear Memories: Eine reise mit dem Magnum Fotografen Thomas Hoepker - Nahuel Lopez

Dear Memories op IMDb (7,6)

Dear memories op Moviemeter

Naast film, muziek en reizen is fotografie waarschijnlijk mijn vierde grote hobby. Mappen vol met foto's van reizen, van feesten, van concerten heb ik, een tijdje hield ik zelfs een fotoblog bij maar daar vind ik - vooralsnog- gewoon te weinig tijd voor. Soms vind je echter een documentaire die een aantal van die liefhebberijen verenigt: een scherp gefilmde documentaire over een dementerende fotograaf die dwars door de VS reist, dan rijden we toch echt richting crossroads.

Thomas Hoepker (oorspronkelijk Höpker) is aan het einde van het reislustige leven. Hij dementeert maar wil nog zo graag: het langetermijngeheugen functioneert nog uitstekend bij deze Magnum-fotograaf .Zijn vrouw Christine neemt hem nog een keer mee op een reis vol herinneringen: van de oostkust van de VS naar San Francisco aan de westkust. Onderweg rijden ze langs allerlei plekken waar Hoepker geschiedenis schreef met onvergetelijke foto's (van de brand in het WTC op 11/9, via ontmoetingsplekken met de fenomenale Cassius Clay/Muhammad Ali, het zet de fotograaf opnieuw aan het denken. Voor de kijker is hij bijzonder dat hij mee kan reizen in het hoofd van een visueel denkende man met een ongelooflijk humanistische inslag; hij wil nog eenmaal "gewone mensen" tegenkomen, die zijn voor hem eigenlijk veel bijzonderder dan de artistieke clan om hem heen. Verfrissende inzichten. 

Noot: de documentaire is van 2022, Hoepker zelf heeft het daarna niet lang meer volgehouden. Hij stierf afgelopen juli. 

 

Ninjababy - Ingvild Sve Flikke

Ninjababy op IMDb (7,2)
 Ninjababy op Moviemeter (3,32)

Lekker onaangepaste film met een prettige vaart en veel visuele vondsten. Mijn twijfel vooraf of ik een combinatie van animaties en bewegende beelden wel trok, het verdween al snel. Dit is grappig, dit is onconventioneel

Het onconventionele zit m niet alleen in de aanpak van de film, de hoofdrolspeelster straalt het op fanatieke wijze uit. Als ze merkt dat ze zwanger is, een tijdje al zelfs, bedenkt Rakel eerst allerlei manier om dit te ontkennen. En daarna: om er vanaf te komen. 

Voor een kind is helemaal geen plaats in haar leven, het past niet bij haar ritme van feesten, neuken, roken, beetje bankhangen en verder alleen maar tekenen. Ze moet zelfs graven in haar geheugen wie de vader zou kunnen zijn, de duur van haar zwangerschap stamt immers al van een paar toevallige sekspartners geleden. Ze beperkt de selectie tot twee mogelijke kandidaatvaders: met de ene (om anatomische redenen Pik Jesus genaamd) ziet ze al helemaal geen toekomst voor zich, die wil geen verantwoordelijkheden dragen in zijn leven (eigenlijk wil ze dat zelf ook niet , maar ja).

De recent aangewaaide lover Mos is eigenlijk een veel betere kandidaat, want liever/aandachtiger/zorgzamer. Maar ja, hij kan onmogelijk de vader zijn omdat hij nog maar net om de hoek is komen kijken, ze moet toen al zwanger geweest zijn. Rakel staat voor ongemakkelijke keuzes. En laat ze daar nu juist een hekel aan hebben: keuzes maken is niet haar effort.

Met: Kristine Kujath Thorp, Arthur Berning, Nader Khademi

FIN - song : Frokedal - Hybel

zaterdag, september 14, 2024

The Spy Who Loved Me - Lewis Gilbert

The Spy Who Loved me op IMDb (7,0)

The Spy who loved me op Moviemeter (3,35)

Nummer 10 alweer, men pakte voortvarend uit met het uitbrengen van James Bond-titels. De reeks was succesvol, spectaculair en - wat me gisteren vooral opviel - geldt soms ook als een vakantiebeurs. Een van de perks of being a special agent is blijkbaar dat je je werk over de gehele wereld moet doen. Dat maakt het voor filmkijkers aantrekkelijk om kennis te maken met exotische oorden. Zelf keek ik er nu eens op deze manier naar en concludeerde dat ik best veel van die exotische plekken ooit ook zelf heb bezocht (of ten minste het land waar het speelt). Thailand uit TMWTGG, bijvoorbeeld. In de nu te beschrijven film reizen we door Egypte: naast de pyramides komen we ook in fameuze Luxor waar de tempels van Karnak als decor dienen voor harde gevechten met de gemene vechtjas meneer Jaws. Bond reist graag, ik reis graag mee.

In deze film ontmoet James een evenknie, de Russische geheim agent XXX, Zij is een wonderschone vrouw, maar vooral ook een sterke en gevaarlijke vrouw. Na de nodige confrontaties  komen de supermachten erachter dat deze twee vaardige agenten beter de krachten kunnen bundelen om de dreiging te neutraliseren die op de wereld afkomt: ze moeten samen een microfilm bemachtigen die informatie bevat over het griezelige "world destruction" plan van Karl Stromberg. Deze wil de bovenwereld vernietigen om - met een veel kleinere wereldpopulatie- onder water verder te gaan. Daar is alles immers mooier en liever, dus weg met die bovengrondse ellende. 

007 en XXX hebben onderling ook nog een appeltje te schillen, maar wat James betreft wordt dat bijgelegd onder de lakens. We duimen voor je, James.

Met: Roger Moore, Barbara Bach, Curd Jurgens, Richard Kiel

FIN - song : Carly Simon - Nobody does it better 

The man with the golden gun- Guy Hamilton

The man with the golden gun op IMDb (6,7)
 The man with the golden gun op Moviemeter (3,24)

Allemaal, dat ga ik net niet redden: na een jaar vervallen de films van mijn harde schijf en er is ook steeds nog zoveel anders te doen. Maar gisteravond werkte ik er weer twee weg van de grote reeks James Bond-films die vorig jaar in korte tijd werden uitgezonden via Film1, het filmkanaal waarop ik al jaren ben geabonneerd. Deze zag ik destijds als tiener ('live', zeg maar, gewoon toen ie uitkwam). Vond het spectaculair destijds, maar ben nu natuurlijk wel anders gaan kijken. Daarover: bij deze valt op dat de Bond-formule wel is toegepast (world destruction, knappe vrouwen, snelle auto's en een onvervalste schurk als opponent) maar dat de schurk ditmaal minder extreem slecht is. Scaramanga is bij vlagen zelfs een heer met een voorliefde voor blingbling en omgangsvormen. Ook wel een keer leuk.

Alphonso Scaramanga heeft het desondanks niet goed voor met de wereld. Voor nu is hij nog een huurmoordenaar, een hele dure maar wel een huurmoordenaar. Voor een miljoen dollar helpt hij je vijand naar een andere wereld. Hij doet dat met een ingenieus in elkaar gezet gouden pistool (AHA!) waarmee hij gouden kogels afvuurt. Die kogels zijn schaars en al snel komt James de fabrikanten op het spoor die Scaramanga bevoorraden.

Maar James komt toch niet voor een huurmoordenaar opdraven? Nee klopt, Scaramanga heeft andere en veel gevaarlijker objectieven. Op zijn zonnige Thaise eiland (Noot van de schrijver: tegenwoordig toeristische trips daarheen te boeken onder de naam James Bond Island) heeft hij een installatie gebouwd die zonne-energie verzamelt. Nog niet ernstig, maar de boef heeft dus ook wapens gebouwd op zonne-energie. Deze kunnen met een allesvernietigende straal de grootste objecten (vliegtuigen, huizen en mogelijk zelfs steden) in de as leggen. Om te voorkomen dat de onderwereld dit wapen in productie krijgt, moet James - samen met de schone Goodnight, Bondgirl for a week- via omwegen op dat eiland terecht komen.

Met: Roger Moore, Christopher Lee, Britt Ekland, Hervé Villechaize, Maud Adams

FIN - song : Lulu - The man with the golden gun

vrijdag, september 13, 2024

De jacht op Meral Ö - Stijn Bouma

De jacht op Meral Ö op IMDb (7,4)
 De jacht op Meral Ö op Moviemeter (3,23)

Misschien was dat niet het beste idee om vandaag (vrijdag de 13e) deze film te gaan bekijken. Ik was al boos op de verwording van de maatschappij die we geworden zijn, maar zeker is dat deze film niet helpt om dat beeld positiever te kleuren. We zijn keihard op de mensen die toch al in de verdomhoek zitten, we zijn zacht op de grootverdieners en de geldmachines. Daar tussenin zit de overheid, zit een ambtelijk apparaat en zit de belastingdienst. Al deze radertjes draaien tegen elkaar in, mensen komen ertussen vast te zitten en kunnen geen kant meer op. Het kan niet anders dan dat dit ooit zijn weerslag zal hebben: teveel mensen rest weinig anders dan verzet of het kiezen van zijpaden en afslagen die je liever niet ziet. Maar goed, we waren er allemaal bij, we hebben zo gestemd: het toeslagenschandaal kwam echt niet uit de lucht vallen, het is een pad dat de politiek bewust uitgestippeld heeft.

Aanvankelijk is Meral, onze hoofdpersoon, nog fel op de bal: ze gaat dit rechtzetten. De belastingschuld die ze heeft opgelopen, kwam door die verplichte terugbetaling in eens. Dat er nu deurwaarders dreigen, dat er loonbeslag komt, ze kan het amper geloven maar ze verzet zich nog: ze belt zich een ongeluk maar loopt louter tegen muren op. Ambtenaren met te weinig bevoegdheid om haar te helpen, ambtenaren met ronduit kwade bedoelingen, ambtenaren met goede bedoelingen maar met verkeerde of of onvolledige informatie, jeugdzorgmedewerkers en onderwijspersoneel: allemaal werken ze stukje bij beetje mee om de hardwerkende maar weinig inkomen genererende Meral dieper in de stront te drukken. Haar voeten zuigen zich vast, ze kan niet meer bewegen: ze moet van te weinig geld haar kinderen in leven houden, uiteindelijk zelfs afgesloten van gas, water en licht. Ze wordt gevolgd, doorgelicht en kort gehouden.

Het is misselijkmakend om naar te kijken, het is gruwelijk: regisseur Stijn Bouma slaagt er enigszins een Ken Loach-gevoel op te wekken en de kijker in de zaal te ergeren. Nee, de kijker tot woede te wekken. In mijn bescheiden opinie: Nederland heeft zichzelf belachelijk gemaakt maar laat het onbeschaamd voortsudderen. Mensen die nooit van hun leven op de Zuidas zullen komen, zijn simpelweg niet interessant voor de economie. Daar willen we vanaf. Dus we pakken de bulldozer en nemen ze onder handen.

Met: Dilan Yurdakul, Gijs Naber, Quiah Shilue, Raymond Thiry, Olga Zuiderhoek

FIN - song : Fixate- Ruminate

Gezien in : Cinema Oostereiland

A beautiful imperfection (aka Een schitterend gebrek) - Michiel van Erp

Een schitterend gebrek op IMDb (7,2)
 Een schitterend gebrek op Moviemeter (2,33)

Pokkenfilm. Nee, dat bedoel ik niet zo. Omdat de film deels over de gevolgen van de ziekte handelt, wil het nog niet zeggen dat de film slecht is. Bekijk het vanuit de cinematografische hoek en onderga de werkelijk prachtige beelden (dank, dank, jij prachtige Erwin Olaf). Verteltechnisch heb ik er wel wat op aan te merken: ondanks de zwierige kostuums en de schitterende belichting kwam de film niet echt uit de verf. Niet dynamisch genoeg, mijns inziens. Ik heb het boek van Arthur Japin destijds niet gelezen maar ik weet dat hij prachtige verhalen vertelt met ook nog eens een beeldend woordgebruik (ik las wel andere titels van hem). Japin schreef mee aan het filmscript, hopelijk vindt hij voldoende terug van zijn bekroonde werk want ik heb de man hoog zitten.

We gaan naar het Italiaanse platteland, het jaar 1742. Lucia is de prachtige dochter van een dienstmeid op een chique landgoed, ze weigert genoegen te nemen met haar achtergestelde positie. Ze is een vrijgevochten denker die de hele bibliotheek van de baas van haar moeder stukleest. Daarmee valt ze óók op, het is niet alleen haar schoonheid die de hoofden van de bezoekers doet omdraaien. Een van die bezoekers is Giacomo Casanova, een jonge priesterstudent die valt voor de charmes van de fantasierijke jonge vrouw. Hij doet haar een aanzoek en vraagt haar te wachten op zijn terugkeer uit Venetië: zodra hij klaar is met zijn studie, zal hij haar komen halen. Het loopt anders.

Terwijl hij in Venetië zijn fameuze eponiem aan het verdienen is, breekt op het platteland de besmettelijke pokkenziekte uit. Het wonderschone gezicht van Lucia wordt zwaar gehavend, waardoor ze uitgestoten raakt uit de maatschappij. Ze trekt eerst naar Bologna en later naar Amsterdam, waar ze slechts weet te overleven door gemaskerd de courtisane uit te hangen. Ze verandert haar naam in het chiquer klinkende Galatée en zolang ze dat masker ophoudt, bouwt ze een aardige cliëntele op en weet ze haar eigen bestaan te financieren. Plots duikt daar een Franse aristocraat op die zich als groot charmeur ontpopt en vastberaden is het hart van Galatée te veroveren. Vanachter haar masker heeft zij echter allang door wie deze man werkelijk is.

Met : Dar Zukovsky, Jonah Hauer-King, Sam Hazeldine, Ruth Bequart, Maarten Heijmans



Gezien in : Cinema Oostereiland

Atlantique (aka Atlantics) - Mati Diop

Atlantique op IMDb (6,7)   Atlantique op Moviemeter (3,15) Voor mij was dit een tamelijk lastige film. In ieder geval om te beoordelen en t...