vrijdag, januari 31, 2025

The Ice Road - Jonathan Hensleigh

The ice road op IMDb (5,6)
 The ice road op Moviemeter (2,70)

Na een sportief bedrijfsuitje vroeg in de avond thuisgekomen gisteren, vrouwlief ging op tijd naar bed dus ik had nog tijd voor een film. Echter: ik wilde niet al te diep gaan (sic) dus koos voor een actiefilm. Liam Neeson, altijd leuk. Altijd druk in de weer om geloofwaardige actieheld te spelen, ook al is de houdbaarheidsdatum daarvoor al lang gepasseerd. Hij komt echter altijd wel over als sympathiek acteur, een mens van goede wil. Dus klikte ik op deze, die ik een jaartje geleden ergens opgenomen had. 

Aan de koude kant van Canada gaat in het voorjaar opeens van alles mis in een oude mijn. Methaangas hoopte zich op, zorgde voor ontploffingen en een stuk of twintig mijnwerkers zitten plots opgesloten. Gaandeweg de film komen we er achter dat er hier van alles aan te voorkomen was, maar daar richt het verhaal zich pas heel laat op. Het grootste deel van de film gaat namelijk op aan de reddingsactie: omdat de mijn in onherbergzaam gebied ligt, kunnen de benodigde boorkoppen slechts over de bevroren meren met vrachtwagens aangeleverd worden. Maar is dat wel slim, zo aan het einde van de winter? Is het ijs dik genoeg om drie zware trucks dwars over te laten steken? 

Men vindt een klein team bereid om de oversteek te wagen: iemand van de betrokken verzekeringsmaatschappij, een jonge activiste wier broer in de mijn opgesloten zit, een lokale ondernemer die vaker reddingsoperaties deed en een oudere vrachtwagenchauffeur met zijn LVB- broer. De tocht is hachelijk, zo goed als zeker gaan ze niet alle trucks aan de overkant krijgen dus er moeten afspraken worden gemaakt. Afspraken die een van hen natuurlijk overtreedt. En tamelijk bewust ook.

Met: Liam Neeson, Marcus Thomas, Laurence Fishburne, Amber Midthunder, Benjamin Walker

FIN - song : Gary LeVox - We got fight

donderdag, januari 30, 2025

Gladiator 2 (aka GladIIator/ Gladiator II) - Ridley Scott

Gladiator 2 op IMDb (6,6)
 Gladiator II op Moviemeter (3,12)

Vrouwlief is alweer ietsje aan de beterende hand, ze durfde nu een lange film aan om vanaf de bank te bekijken. Ridder die ik ben, liet ik ik haar de keuze welke dat dan zou worden. Zelf zou ik deze niet direct gekozen hebben, maar eenmaal het bekijken gestart zag ik toch wel genoeg om bij te blijven. Paul Mescal stelt nóóit teleur en ook Denzel Washington komt in deze film lekker in zijn vel te zitten. Kortom: we hadden een onderhoudend avondje samen.

Van het eerste dee (25 jaar oud!!) weet ik gek genoeg niet meer of ik m helemaal uitgekeken heb destijds, maar wel dat er vele scenes nog uit het geheugen op te duikelen waren. Of het dus bij flarden gebleven is, weet ik niet meer. Toch bezat ik net voldoende kennis om met deel 2 te kunnen starten want dat gaat wel degelijk verder waar de vorige eindigde. Jaren later weliswaar, maar toch.

De in het noorden van het Afrikaanse continent gelegen vesting Numidia wordt aangevallen door de Romeinen. Landbouwer Hanno trekt zijn vechtjas aan om ze te bestrijden, ook zijn vrouw Arishat spant de pijl en boog. De overmacht is echter te groot, vele stedelingen komen om bij de verdediging. Onder hen ook Arishat, terwijl Hanno gevangen wordt genomen en per schip wordt afgevoerd naar Rome. Daar wacht hem het lot van arena-vechter, hij komt onder de hoede van "gladiator-manager" Macrinus die grote vechtpotentie in Hanno ziet. Hoewel hij weinig keus heeft, gaat Hanno schoorvoetend akkoord met het aanbod te vechten voor zijn vrijheid. Hij stelt 1 voorwaarde: als Macrinus hem generaal Acacius uitlevert - de man die verantwoordelijk was voor de dood van zijn vrouw - is Hanno bereid om de spierballen te laten rollen. 
Lang verhaal kort: Hanno blijkt een geboren vechtjas, Acacius blijkt zo slecht nog niet en zelfs getrouwd met een vrouw (Lucilla) die echt iets in het leven van Hanno betekent. Ondertussen ontpopt Macrinus zich als ambitieuzer dan zijn managersrol zou doen verwachten.

Met: Paul Mescal, Denzel Washington, Pedro Pascal, Connie Nielsen, Joseph Quinn, Fred Hechinger

FIN - song : Hans Zimmer / Lisa Gerrard - Now we are free

Gezien in: Pathé Thuis.

woensdag, januari 29, 2025

Queer - Luca Guadagnino

Queer op IMDb (6,5)
 Queer op Moviemeter (3,33)

Enigszins voorbereid was ik wel: Daniel Craig in een atypische rol, regisseur Luca Guadagnino maakt (doorgaans goede) films die meestal handelen over bijzonder intieme vriendschappen, Midden- en Zuid-Amerika zouden de locaties zijn en homoseksualiteit zou een leidend thema in de film zijn. Dat kwam dan ook allemaal uit. waardoor ik me lekker op de gebrachte kwaliteit zou kunnen richten. In de voorbereiding had ik echter één detail over het hoofd gezien: het gaat hier om de filmische bewerking van een William S. Burroughs-verhaal. Dat betekent dus dat er een hallucinante sfeer wordt geschapen waarbij veel harddrugs danwel geestverruimende middelen worden ingezet. Het gaf de film een tamelijk ander beeld dan ik vooraf verwachtte, maar gelukkig kwamen de meeste verwachtingen wel gewoon uit; van Guadagnino weten we sinds "Call me by your name" dat hij fraaie films kan maken, van Daniel Craig vermoedden we al dat er meer in zat dan alleen de archetypische James Bond-rollen. Hij acteert sterk en moet behoorlijk diep gaan om zijn karakter de geloofwaardigheid mee te geven die het verhaal vereist. Kortom: het was een filmische ervaring. Positief gestemd verlieten we de zaal derhalve.

Mexico, jaren 50. de welgestelde William Lee doorkruist dagelijks de stad. En dan vooral de lokale kroegen, waar hij hoopt een fraaie jongeman op te kunnen pikken voor wat snackseks. Dat lukt verrassend vaak, als wel wat oudere maar toch nog zeer gesoigneerde heer straalt hij de nodige aantrekkingskracht uit. Achter die opgesmukte buitenkant zien we echter al snel iets meer dan onzekerheid en promiscuïteit: Lee blijkt maar niet los te komen van zijn harddrugsverslaving, de reden ook waarom hij de Verenigde Staten inwisselde voor een anonieme Mexicaanse kustplaats met een actieve gayscene. 

Hoewel aardig uitgeblust, heeft nog wel enkele dromen over. Ten eerste wil hij de prachtige jongeman Eugene Allerton nog verslinden, een wens die moeilijk uit lijkt te komen omdat Allerton steeds maar niet zo happig lijkt en liever schaak lijkt te spelen met steeds maar dezelfde vrouw. Lee weet dus niet of Eugene wel 'queer' kan worden geacht en of hij wel te verschalken maar het weerhoudt hem er niet van steeds weer nieuwe pogingen tot verleiding te doen. Tweede droom die William nog over heeft, is het maken van een reis naar Zuid-Amerika om daar het mysterieuze "yaga", een geestverruimende stof die telepathische vermogens zou verschaffen. Lee zuipt, spuit en slingert maar hij geeft zijn beide dromen niet op. Toch maar eens op die mooie knul afgestapt dan.

Met: Daniel Craig, Drew Starkey, Jason Schwartzmann, Lesley Manville

FIN - song :  Adriana Paz- Las damas que pasan
FIN - song : Trent Reznor & Atticus Ross- Vaster than empires

Gezien in : Cinema Oostereiland

dinsdag, januari 28, 2025

Quand vient l'automne (aka When fall is coming) - Francois Ozon

Quand vient l'automne op IMDb (6,9)
 Quand vient l'automne op Moviemeter (3,64)

Mijn tweede Ozon-film in ongeveer een week tijd. Het blijft wonderlijk om te zien hoe makkelijk de regisseur laveert tussen verschillende genres, iets wat ik eigenlijk verder vooral van een Michael Winterbottom ken. Niet alles is dan ook even goed, maar je herkent doorgaans de meesterhand wel. In deze film speelt hij met 'iedereen verdient een tweede kans', waarbij het beurtelings aan ons en aan de regie is om op het verkeerde been te staan voor wat betreft de bedoelingen van de hoofdpersonen. Dat is knap, het leidt tot een rustig kabbelend verhaal met een reservoir aan ondertonen en verwachtingen.

De gepensioneerde Michelle zorgt voor alles en iedereen in haar omgeving: haar tuintje, haar huisje, haar inwendige mens en ook haar beste vriendin Marie-Claude kan op steun rekenen. Michelle rijdt haar steeds naar de gevangenis waar Vincent, de zoon van Marie-Claude, zijn tijd uitdient. Tijdens de boswandelingen kan haar vriendin haar ei kwijt over de zorgen voor de toekomst. Ondertussen plukken de dames paddenstoelen die Michelle wil gebruiken voor morgen, als haar dochter Valerie komt lunchen.

Dat gaat mis, er blijken foute paddenstoelen tussen te zitten en Valerie - toch al geen hoge pet op van haar moeder- legt bijna het loodje. Valerie verdenkt haar moeder van opzet, langzaam krijgen we inzicht in waar de wrok van de dochter vandaan komt: die heeft alles te maken met het ooit geheime verleden van moeder. Valerie vertrekt direct terug naar Parijs en ontneemt haar moeder daarmee de kans op een fijne vakantieweek met haar kleinzoon. 
Ondertussen komt Vincent vrij, hij krijgt van Michelle de kans om zijn bestaan opnieuw op te bouwen. Ze bezorgt hem klussen en financiert zelfs een nieuw project voor hem. In al zijn dankbaarheid gaat Vincent proberen te bemiddelen tussen Michelle en haar dochter maar dat had hij beter niet kunnen doen.

Met; Helene Vincent, Josiane Balasko, Ludivine Sagnier, Pierre Lottin

Gezien op: Pathé Thuis

maandag, januari 27, 2025

The Lesson - Alice Troughton

The Lesson op IMDb (6,1)
 The Lesson op Moviemeter (2,68)

Goed gevlochten psychologische thriller, met oa een lekker schmierende Richard E. Grant en de ongenaakbare Julie Delpy. Een web van intriges vliegen we in en het blijft lang zoeken naar de weg daaruit.

Liam - aankomend schrijver- wordt benaderd voor een bijzondere opdracht: of hij  schrijflessen wil geven aan Bertie, zoon van de grote schrijver E.M. Sinclair. Hij verblijft daarvoor in een bijgebouw van het grote landhuis dat de Sinclair-familie bezit. Vader heeft zijn schrijfkamer, moeder heeft haar atelier en Bertie en Liam werken en studeren vervolgens beurtelings buiten bij het vennetje dan wel in Liam's verblijf.

Al snel merkt Liam dat er spanningen heersen in het gezin die eigenlijk allemaal terug te leiden zijn tot de (zelfgekozen) dood van de oudste zoon van het echtpaar. Deze Felix was misschien wel een betere schrijver dan zijn vader, maar kon slecht omgaan met het autoritaire gedrag van zijn succesvolle pa. Bertie blijkt lang niet het talent van zijn broer te bezitten en wordt daarom door zijn vader honds behandeld. Het is aan Liam om de jongen zelfvertrouwen te geven en straks toch het toelatingsexamen voor de literaire opleiding te doen halen. Vier individuen op hun kleine ruimte, elk bezig met het behalen van eigen doelen: dat kan niet lang goed gaan. Beurtelings wordt Liam betrokken bij de een, maar daardoor gewantrouwd door de ander. Langzaam ontvouwt hij geheimen.

Met: Daryl McCormack, Richard E. Grant, Julie Delpy, Stephen McMillan

FIN - song : Clamor no deserto - Restaura me

zondag, januari 26, 2025

Emilia Pérez - Jacques Audiard

Emilia Perez op IMDb (6,2)
 Emilia Pérez op Moviemeter (3,34)

Dit is een lastige, hoor. Beladen met nominaties ging deze film 2025 in, de eerste zijn al verzilverd. Duidelijk een lieveling van pers en filmcritici, maar de publiekswaardering op de moviesites laat dat nog niet zo zien. Over een paar jaar nog maar eens kijken hoe deze film voor de eeuwigheid beoordeeld gaat worden. Hoe dan ook, na enige tijd er tegenaan te hebben gehikt, huurden we gisteravond deze. En ja, ik snap de aarzelingen over het te pas en vooral te onpas in zingen uit te barsten, maar echt waar: het verhaal is sterk, het sleurt je mee in een achtbaan van emoties. En dat is een sterke prestatie van gelauwerd regisseur Audiard

Ambitie drijft de jonge advocate Rita tot grote hoogten. Hoewel ze daarbij soms tegen haar principes in moet gaan, bereikt ze voor de grootste criminelen van het land met regelmaat vrijspraak of lagere straffen. Dat valt op. In ieder geval bij de levensgevaarlijke misdager Manitas la Monte. Na weer een succesvolle zaak benadert hij haar en regelt een geheime ontmoeting. Hij belooft Rita een rijke vrouw te maken die nooit meer hoeft te werken, als ze maar het pad plaveit voor zijn geheime plan. Een plan waar zelfs zijn gezin niets van weet. 

Eerst moet Rita dat gezin in veiligheid brengen: naar het buitenland, nieuwe identiteit erbij en een vers anoniem bestaan opbouwen daar. Daarna begint het echte werk voor Rita pas: ze moet Manitas niet alleen aan een nieuwe identiteit helpen, maar ook aan een nieuw wezen. Manitas voelt zich - in weerwil van zijn masculiene gruwelgedrag- al zijn hele leven een vrouw en wil een volledige transformatie. Chirurgie, hormoonbehandelingen, the whole shebang. Pas dan kan hij - onder zijn nieuwe naam Emilia Perez - zijn leven een wending geven. Zij wil weg van zijn misdaad, zij wil veiligheid voor zijn gezin en wil een goed mens zijn. Die kans krijgt ze als ze geconfronteerd wordt met familie van zijn vroegere slachtoffers. Rita moet vol aan de bak, Emilia heeft ambitieuze plannen: werken aan een wonder.

Met : Zoe Saldana, Karla Sofia Gascon, Selena Gomez, Adriana Paz

FIN - song : Adriana Paz & Mexican choir- Las damas que pasan

Gezien in: Pathé Thuis.

Stasi FC - Arne Birkenstock/Daniel Gordon/Zakaria Rahmani

Stasi FC op IMDb (7,0)
 Stasi FC op Moviemeter (3,00)

Zeer interessante documentaire  over de vermenging van totalitarisme en populisme. We weten allemaal dat het er in de DDR fout aan toe ging met de behandeling van mensenrechten, maar het is elke keer weer schrikken als je inkijkjes krijgt in hoever men daarvoor durfde te gaan. Het volk is bedrogen, bijna 45 jaar lang, maar de Oostduitsers waren ook nog eens nergens veilig: niet thuis, niet op feestjes, zelfs niet in de voetbalkleedkamer. De enige plek waar wat meer kans op meningsuiting bestond, was de voetbaltribune.

Een doorn in het oog van Erich Mielke, de machtige tweede man van de Deutsche Demokratische Republik. Hij had een gruwelijke hekel aan individualiteit en merkte dat jongelingen kansen zagen om binnen de supportersgroep kreten en meningen te uiten die hem onwelgevallig waren. Ingrijpen dus. 

Omdat de DDR-voetbalcompetitie op dat moment bestond uit bedrijfs- of organisatie-gerichte voetbalverenigingen (Carl Zeiss Jena was eigendom van optiek en staal-firma Zeiss, de beide Dynamo's van Dresden en Berlijn waren opgericht vanuit de politie-organisatie) was het voor Mielke makkelijk om er een naar zijn hand te zetten. Hij besloot dat Dynamo Berlin voortaan landskampioen moest zijn: de voetbalbond werd geïnstrueerd, de scheidsrechters volgden en vervolgens werd met de ploegen afgesproken wat het eindresultaat van de wedstrijden zou moeten zijn. Dat ging lang goed, "verrassend genoeg" reeg Berlin kampioenschap na kampioenschap aan de zegekar. 

De docu toont gesprekken met voetballers die de zware verantwoordelijkheid moesten dragen om winnaar respectievelijk verliezer te zijn, maar er zijn ook gesprekken met supporters die aanvankelijk natuurlijk blij zijn met de successen maar op een gegeven moment wegblijven omdat elke spanning en spontaniteit uit hun liefhebbende leven is weggeëbd. De doorzichtige trucs van Mielke hadden uiteindelijk een ongewenst effect. 

zaterdag, januari 25, 2025

The unbearable weight of massive talent - Tom Gormican

The unbearable weight of massive talent (7,0)
 The unbearable weight of massive talent op Moviemeter (3,18)

Is een film mét Nicolas Cage doorgaans al over the top, een film óver Nicolas Cage is dat dan al gauw helemaal. Zo ook deze, een star vehicle dat alle kanten op schiet en dat bij vlagen ook best leuk en onderhoudend is. Voorwaarde is dus wel dat je tegen de maniertjes van de acteur moet kunnen, want die worden hier met regelmatig zowel tégen als in het voordeel van de Coppola-telg gebruikt. Mijn mening: het is niet geweldig maar het is juist door het spelen met dat imago wel redelijk te doen.


Het gaat niet goed met Nicolas Cage, carrière raakt ietwat in het slop en ook vrouw en dochter zitten hem dicht op de huid: hij verwaarloost zijn vaderlijke rol en is te vaak afwezig om te proberen weer een klapper te maken die hem de lust in het vak weer terug moet doen krijgen. In arren moede neemt hij een schnabbel aan waarbij hij op het verjaardagsfeest van een rijke stinkerd op Mallorca een beetje moet meespelen met de feesteling, die denkt dat hij een heuse scriptschrijver is.

Cage reist af naar het zonne-eiland maar wordt bij aankomst meteen opgevangen door twee CIA-agenten: of hij wel weet dat Javi Gutierrez, de man naar wie Cage onderweg is, behoort tot een fout misdaadkartel dat onlangs ook de dochter van de Catalaanse premier heeft gekidnapped. De CIA vermoedt dat Javi haar op zijn landgoed vasthoudt. Het is aan Cage om een soort driedubbelrol te gaan spelen: de meewerkende feestgast die een spel met Javi speelt, de informant die voor de CIA met gaan spioneren en..Nicolas Cage, die laveert tussen twijfelaar en actieheld. 

Met; Nicolas Cage, Pedro Pascal, Tiffany Haddish


FIN - song : Warren Zevon - Keep me in your heart

vrijdag, januari 24, 2025

Mon crime (aka The crime is mine) - Francois Ozon

Mon crime op IMDb (6,5)
 Mon crime op Moviemeter (2,84)

Van regisseur Francois Ozon ben ik wat meer diepgang en gepsychologiseer gewend, maar dat is bij deze film ver uit beeld gehouden. De naam John Lanting kwam zelfs bij me op bij het bekijken van deze comedy-of-errors, het was eerder kluchtig dan een misdaadverhaal. Had me dus verkeerd voorbereid en dat had waarschijnlijk zijn weerslag op mijn waardering voor deze film. Een beetje "mwoah" nu.

Parijs, jaren 30 vorige eeuw. Madeleine, een nog niet al te succesvolle actrice heeft een afspraak bij een producent om te kijken of er een rolletje voor haar beschikbaar is. Ze is een knappe verschijning, de producent kan zich niet beheersen en randt haar aan. Bij thuiskomst in het appartement dat ze met haar beste vriendin (advocate Pauline) huurt, lucht ze haar hart. Dan: de bel! Er staat een politie-inspecteur aan de deur die komt vragen of zij misschien degene was die de producent bij of na haar bezoek heeft omgebracht. 

Na de aanvankelijke ontkenning ziet Pauline opeens een uitweg uit haar armoedige bestaan: als ze nu de moord - die niet door haar gepleegd is- alsnog bekent, is ze in ieder geval de komende tijd voorzien van onderdak en voeding, waarmee ze de aanstaande huisuitzetting kan voorkomen. De zaak komt voor, zowel Madeleine als Pauline grijpen met beide hand de kans aan om te shinen in hun eigen vak: Madeleine acteert een belaagde jonge vrouw, Pauline legt de nadruk op de wandaden van het patriarchaat. Er volgt vrijspraak en plots gaan de deuren voor Madeleine open: ineens staan roem en rijkdom bij haar op de stoep. Dat kan natuurlijk niet lang goed gaan: zowel de rechercheurs die de zaak niet los laten als de daadwerkelijke moordenaar kunnen flink roet in het eten van de dames gaan gooien.

Met: Nadia Tereszkiewicz, Rebecca Marder, Isabelle Huppert, Fabrice Lucchini, Dany Boon, Andre Dussolier

FIN - song : Philip Rombi - Final
FIN - song : Danielle Darrieux- Le bonheur c'est un rien

donderdag, januari 23, 2025

Who killed the KLF? - Chris Atkins

Who killed the KLF op IMDb (7,2)
 Who killed the KLF op Moviemeter (3,63)

Vermoedelijk is er niemand die deze documentaire met volledige instemming heeft bekeken. Het gedrag van de betrokken hoofdpersonen is dermate uiteenlopend en bij vlagen tegenstrijdig dat je het onmogelijk met álles eens kunt zijn. Echter: er zitten wel degelijk delen van maatschappijvisie en van David tegen Goliath in die bij mij veel waardering opwekten. Met een Pietje Bell wil ik me graag vereenzelvigen, met aandachtstrekkers heb ik echter veel minder. De heren van The KLF (of zoals ze eerder heetten: Justified Ancients of Mu Mu) hebben van beiden net iets te veel om sympathie op te wekken, maar daar lijkt het ze ook helemaal niet om te doen.

Bij het begin beginnen: eind jaren 70, de heren Bill drummond en Jimmy Cauty rommelen wat in bandjes maar het wordt m allemaal net niet. Drummond acht zich eerder een ontregelende conceptueel kunstenaar (aanhanger van het Discordianisme) dan een muzikant en haalt in de jaren 80 zijn gram als nieuwe technieken hem de gelegenheid geven om muziek op een vervreemdende wijze te samplen waardoor onwerkelijke nieuwe stukken ontstaan. Zelf is ie er heel blij mee maar de oorspronkelijke artiesten van wie hij materiaal inzet, zijn dat een stuk minder. Rechtszaken volgen, boetes dreigen: Drummond vindt het prachtig en maakt er een mediaproject van: hij had de oplage van zijn platen gewoon kunnen vernietigen maar hij besluit dat bij de ABBA-studio's te gaan doen. Eerst werpen ze op de boot een deel van de platen in de Noordzee, de rest moet ter plaatse worden overhandigd. Niet nodig, maar publicitair wel erg lekker. 

De heren weten hoe het werkt: via danceprojecten als the Timelords belanden ze uiteindelijk in The KLF, waarmee ze plots hit na hit scoren. Ze worden zo groot dat het ze tegen gaat staan. Abrupt besluiten ze hun carrière te beëindigen, hun muziek te vernietigen en met de noorderzon te verdwijnen. Er is echter nog een ding dat ze moeten afronden: ze hebben miljoenen verdiend en ze willen dat "bloedgeld" niet meer. Een laatste project moet volgen: op een van de Schotse eilanden verbranden ze ritueel miljoenen ponden. Het lijkt stoer, maar het is randje strafbaar en het verandert de publieke opinie: plots zijn de lievelingen van het anti-establishment geworden tot vijanden van de Britse samenleving.

FIN - song : The Maccabees - Spit it out

woensdag, januari 22, 2025

Een Oekraïens dorp in Vlaardingen - Jack Westerlaken

Een Oekraïens dorp in Vlaardingen op IMDb
 Een Oekraïens dorp in Vlaardingen op Moviemeter (3,50)

Met meer dan bovenmatige interesse deze NPOdoc - documentaire gekeken. En dat niet alleen omdat het een boeiende docu is die een goed beeld geeft van waar een samenleving toe in staat is als men maar allemaal de grenzen van het mogelijke durft op te zoeken. We kijken naar een typisch voorbeeld waarbij men gelukkig verder is gekomen dan vooraf alleen maar te zeggen: "kan niet, dat gaat nooit lukken". Sinds drie jaar ben ik zelf werkzaam in een hieraan rakend project: toen Poetin de soevereine staat Oekraïne binnenviel, werden de gevolgen voor Europa direct duidelijk. Ook in Nederland kregen we een toestroom van ontheemden, waarvoor bij mijn organisatie ook direct een team werd samengesteld. In dat team kwam ik terecht en in die hoedanigheid heb ik ook enkele weken mogen meewerken aan de voorbereiding van een tender om dit project in Vlaardingen te gaan helpen beheren. Wij zijn het niet geworden, maar we volgen de realisatie met tevredenheid. 

Om te voorkomen dat de grote groep Oekraïense vluchtelingen in Vlaardingen ook van aftands bedrijfsgebouw naar leegstaande sporthal moest trekken, besloot men een waagstuk te realiseren: een complete wijk voor zo'n 1000 OEK-vluchtelingen bouwen op een locatie die pas over een aantal jaren een andere bestemming zou krijgen. Een ambitieuze betrokken wethouder beet zich er in vast: ze moest in menig vergadering de akkoorden voor de poorten van de hel wegslepen, ze moest de in Nederland zo gangbare opinie van "doe eerst eens wat voor onze eigen mensen' steeds ontkrachten met motivaties waarom dit voor de gemeente het beste was om te doen. Het meest toekomstbestendig ook. De gemeente overtuigde haar bevolking dat men verantwoordelijkheid diende te nemen, dat ze een voorbeeld wilden zijn dat liet zien dat Nederland bereid is zijn steentje bij te dragen. 

Het dorp komt er, Mrija werd een feit. Er komt een schooltje, er komen winkeltjes, er ontstaat interactie tussen de bewoners. Alles lijkt prima, alleen: er is een deadline afgesproken. De gemeenteraad ging alleen akkoord als vooraf bekend zou zijn tot wanneer dit traject, dit project zou lopen. Dat zou drie jaar zijn, men is nu precies halverwege en zal moeten beraadslagen over de bevindingen: tellen we de successen? Gaan we in juli 2026 de hele wijk weer ontmantelen? Gaan we de wijk ook openstellen voor onze eigen bewoners? Hebben we die waterzuivering-centrale die er moet komen echt wel nodig? Ergens tussen "afspraak is afspraak" en "met de kennis van nu" zal Vlaardingen tot een besluit moeten komen. 

Hoe dan ook, het is al een succesverhaal. 1000 mensen zijn tot rust gekomen op een plek waar ze - ondanks hun heimwee en de afstand tot hun familie- toch min of meer een eigen leven konden opbouwen.

dinsdag, januari 21, 2025

Superposition- Karoline Lyngbye

Superposition op IMDb (6,1)
 Superposition op Moviemeter (3,03)

Het meetkundige verschijnsel "Superpositie" zei me tot gisteravond nog niets. Ik begon dan ook aan deze film met een heel andere gedachten; een jong stelletje dat zich langdurig afzondert in een bos, dat kan alleen maar de foute kant op gaan. Laat het maar aan de Scandinaviërs over om daar dan een magisch-realistische twist aan te geven. Het maakte de film draaglijk.

Ze willen even hun jachtige bestaan ontvluchten, de jonge radiomaker Teit en zijn vrouw Stine, die een volgende stap in haar schrijverscarrière wil maken. Ze melden zich aan voor een sociaal experiment: een jaar lang zullen ze in afzondering gaan leven, ver van de bewoonde wereld. Middels een podcast zullen ze verslag doen van hun overlevingsstrategie in de ruige bossen, ver van hun bekende wereldje in Kopenhagen. Een eis van de opdrachtgever (het radiostation waar Teit voor werkt) is dat ze in hun podcasts volstrekt eerlijk zijn: over het natuurschoon maar ook over de eenzaamheid, over de rust maar ook over hun onderlinge communicatie en gedrag. Dat gaat immers vast wrijving opleveren, hetgeen het tot een boeiend media-experiment maakt.Als de kijker goed oplet, kan hij al aan het begin de bedoelingen van de regisseur zien: de entree in hun nieuwe onderkomen is veelzeggend. 

Ze hebben al twee afleveringen van hun podcast gemaakt als bij Stine het ongemak begint op te spelen: hen was volledige afzondering beloofd maar zij heeft toch echt aan de overkant van het meer rookwolken van een vuurtje waargenomen. Zijn dat wandelaars of zijn ze helemaal niet zo alleen met hun jonge gezinnetje als ze denken?

Met: Marie Bach-Hansen, Mikkel Boe Folsgaard, Mihlo Olsen

FIN - song : Whoareyoupeople- Teitoh Hotel

maandag, januari 20, 2025

Casting Call- Sharif Abd el Mawda

Casting Call op IMDb (6,8)
 Casting Call op Moviemeter (2,86)

Kleine film over de grote gevolgen van ambitie. Niet wereldschokkend, aardig wat clichés en rolbevestigende zaken maar wel met fijn ingetogen spel van de hoofdrolspeler. Deze film zal niet de geschiedenis aangaan maar raakt wel aan aardig wat actuele onderwerpen. Derhalve toch wel bestede tijd.

Amir weet van geen ophouden: voortdurend stuurt hij filmpjes naar castingbureaus. Hij is vastbesloten om een gevierd acteur te worden, maar voorlopig komt hij niet verder dan de gruwelijke typecasting van geblurde overvaller in "Opsporing Verzocht" achtige misdaadprogramma's. Hij wordt uitgelachen door de vrienden van zijn broer (en door zijn broer zelf), zij snappen niet waarom hij zoveel energie verspilt aan een kruimelcarrière terwijl het op straat allemaal veel makkelijker te verdienen is. 

Als Amir voor een auditie naar Brussel mag, vraagt zijn moeder om even wat te bezorgen bij familieleden die daar wonen. De auditie mislukt, Amir wordt boos en besluit zijn leed te verdrinken , samen met zijn neef die hem meeneemt naar zijn duistere vriendengroep. Daar ziet dancingeigenaar Ibo in Amir een potentiële koerier, hij ziet dat Amir op het snijvlak staat van carrière-ambitie en "snel geld verdienen". Welke afslag neemt Amir?

Met: Ahmed Bouyagrouhmni Issaka Sawadogo, Omar Ahaddaf

zondag, januari 19, 2025

Nothing to laugh about (aka Ingenting a Le Av) - Peter Naess

Nothing to laugh about op IMDb (7,3)
 Nothing to laugh about op Moviemeter (3,10)

In sfeervolle aansluiting op de film hieronder keek ik deze goed gewaardeerde Noorse tragikomedie. Het is me nog niet eerder in mijn leven overkomen dat ik in twee opeenvolgende films het woord "remissie" hoorde vallen, het was er blijkbaar een dag voor. Net als bij "We live in time" wordt het loodzware onderwerp van terminale ziekte aangekleed met een vorm van wrange humor. In deze film draait het daar zelfs helemaal om: humor is het wapen van de hoofdpersoon om het onwerkelijke bericht over zijn eigen sterfelijkheid vorm te geven. Het tilt hem enigszins op, het verlicht hem en het maakt het ondraaglijke een stukje meer draaglijk.

Als klein jongetje droomt hij al van optreden in de grootste theaterzaal van Oslo. Kasper Berntsen moet er een lange en vooral pijnlijk hobbelige weg voor afleggen om er te komen. Het wordt zelfs een race tegen de klok: net zoals zijn carrière in een stroomversnelling raakt na zijn diagnose neemt ook de ziekte een spurt om Kasper's lichaam in beslag te nemen. 

Kasper lijkt voor het ongeluk geborden: op de dag dat hij van de directeur van het standupcomedy-theater de wacht krijgt aangezegd, krijgt hij ook van de arts te horen dat er botkanker bij hem is geconstateerd. Plus: als hij dat bericht met zijn vriendin wil bespreken, krijgt hij daar de kans niet eens voor omdat zij het gesprek kaapr door te zeggen dat ze wil dat zij tweeën uit elkaar gaan.
Alles valt in duigen, zijn vriend en manager Erik Elisabeth (M/V) raadt hem aan een praatgroep te bezoeken. Daar volgt de recalcitrante Kasper de regels niet, hij zet de groep op stelten door eenieder te vragen wat ze nog echt willen doen in hun leven voordat de kanker ook hen definitief te pakken krijgt. Uit al die ellende ontstaat voor elke groepsdeelnemer wel iets moois, vooral voor Kasper: die heeft opeens een stuwmeer aan nieuw repertoire van harde grappen voorradig. Hij wil tóch het podium weer op.

Met: Odd-Magnus Williamson, Sara Khorami, Oyateib Martinsen, Karoline Kruger

zaterdag, januari 18, 2025

We live in time (aka L'Amour au présent)- John Crowley

We live in time op IMDb (7,0)
 We live in time op Moviemeter (3,40)

Ze kondigden zich al aan maar bleven uiteindelijk veilig op hun plek: waterlanders, tranen, noem ze wat je wilt. "We live in time" gaat vól voor het sentiment en dat werkt bij de een beter dan bij de ander. Ik zit dus blijkbaar in de gevoelige hoek, want ik kon hier wel wat mee. Naast het niet-lineair vertelde verhaal werd ik vooral gegrepen door sterk acteerwerk van Andrew Garfield en - schepje er bovenop- majesteus spel van Florence Pugh. Sowieso ben ik al aardig gecharmeerd van haar explosieve acteerwerk - als zij in beeld komt, gebeurt er iets - maar in deze rol bereikte ze grote hoogten. Wat mij betreft dan: ik hoorde ook mindere reacties op de film maar ik ging geraakt- én tevreden- naar huis. Sentimentele sucker, ik. 

We volgen het stormachtige liefdesverhaal van de ietwat schlemielige graanproductenverkoper Tobias en de vurige Almut, een vrouw boordevol kwaliteiten maar ook boordevol geheimen. Hun ontmoeting is letterlijk ongelukkig, wanneer Almut hem aanrijdt als ie onoplettend de weg oversteekt. Zij vergezelt hem naar het ziekenhuis en wanneer Tobias bij komt ontstaat er een bijzonder gesprek: zij voelt zich schuldig maar hij heeft geen flauw idee wie zij is. Almut is restauranthouder en een topchef, ze nodigt hem uit in haar restaurant omdat ze het gevoel heeft dat ze iets goed moet maken. 

Schuchter maakt de herstellende Tobias stapjes in haar richting maar voor ze het weten is het seks en solide gesprekken. Hun verschillende toekomstbeeld (hij tevreden met zijn commerciële baantje, zij ambitieus en hunkerend naar mondiale erkenning) lijkt een toekomst samen in de weg te zitten. Bijna is er een breakup, maar ze zetten door. Dan krijgt Almut de tijding dat ze ernstig ziek is, baarmoederhalskanker. Weg toekomst, weg gezinnetje samen, zo lijkt het in eerste instantie. Maar toch; met behulp van de wetenschap en een secure chirurgische ingreep weet Almut alsnog zwanger te worden. Alsnog lijkt het geluk compleet, maar niemand weet hoe lang..

Met: Florence Pugh, Andrew Garfield, Lee Braithwaithe, Adam James

Noot: tweede film deze week waarin Bryce Dressner van The National de filmscore verzorgde. Nice!

FIN - song : Bryce Dressner - Closing (We live in time Original Soundtrack)

Gezien in : Cinema Oostereiland

donderdag, januari 16, 2025

In restless dreams _ The music of Paul Simon- Alex Gibney

In restless dreams op IMDb (7,7)
 In restless dreams op Moviemeter (3,57)

Ellenlange doch boeiende documentaire over de sympathieke muzikale grootheid Paul Simon. Ik zag tot nu toe alleen deel 1, het tweede staat op opnemen. Dan zitten wij op ongeveer vier uur beeld en geluid over de muzikale carrière van Rhymin'Simon. En dat blijkt veel interessanter om naar te kijken dan ik vooraf dacht.

De docu speelt in de actualiteit van de opnames van zijn "Seven Psalms" album, een door God gegeven muziekopdracht aldus Simon. Dat is gelijk het minst interessante stuk, althans voor mij: wat is dat toch dat zoveel mensen hun gaven en kunsten proberen op te hangen aan - in hun ogen - hogere machten? 

Anyways, we hebben het er maar mee te doen: op een ochtend werd de bard wakker en herinnerde zich een droom waarin hij de opdracht kreeg om 7 moderne psalmen te schrijven. We zien zijn werkwijze en we zien vooral de problemen van een tachtiger. Niet alleen is zijn gehoor zwaar verslechterd, ook zijn ooit zo zoetgevooisde keel heeft moeite om de noten te halen die hij destijds achteloos rondstrooide. Dát stuk is interessant, dát stuk is menselijk. 
Veel interessanter dan dit slepende project is de inkijk die we krijgen in Simon's wording: hoe de ontmoeting met Art Garfunkel, een buurtgenoot uit de Queens-wijk in New York, allesbepalend werd voor het verloop van zijn carrière. De twee sleutelen op hun kamertjes aan liedjes: hoewel Simon alle teksten schrijft én de gitaren voor zijn rekening neent, beseft hij terdege dat juist de wisselwerking van hun twee - destijds prachtige- stemmen zijn liedjes diepte kan geven: pas in die harmonie komt de kleur en de diepte van ongekend prachtige songs als "The Sound of Silence", "Bridge over troubled water" en persoonlijke favoriet "Kathy's song" tot volledige wasdom. 
Het gaat goed zolang het goed gaat: de twee stijgen tot grote internationale hoogten maar gaandeweg blijkt hun verschil van input een wig te drijven in een van de meest betekenende muziekduo's ooit.

Benieuwd naar deel 2.

The year Dolly Parton was my mom (aka Dolly Parton is mijn moeder) - Tara Johns

The year Dolly Parton was my mom op IMDb (6,2)
 The year Dolly Parton was my mom op Moviemeter (3,22)

Prettige jeugdfilm waarin - op een lichtkomische manier- meerdere sociale problemen aan bod komen, om uiteindelijk te leiden tot wijze inzichten waar de kijker prima mee uit de voeten kan. Ik had regelmatig een glimlach om de mond, dus het werkte blijkbaar.

Elisabeth zit met zichzelf in de knoop. Meerdere meisjes in haar klas zijn al zover, maar bij haar wil het "groot meisje worden" maar niet lukken: elke dag checkt ze op het toilet of de eerste tekenen van menstrueren (en dus volwassen worden) zich al aantekenen maar nee, niets daarvan. Het maakt haar steeds meer tot een paria in de klas, zelfs bij haar beste vriendinnetje die na deze grote stap voorwaarts ook overstapt naar een andere vriendinnengroep. 

Maar dat is nog niet Elisabeth's grootste probleem: na een biologieles over bloedgroepen duikt ze in haar eigen gezinssituatie en ze ontdekt dat ze niet het biologische kind van haar ouders kan zijn: ze is geadopteerd! Haar vertrouwen in haar ouders verdwijnt als sneeuw voor de zon: waarom hebben ze haar hier nooit iets over verteld? Wie is ze eigenlijk, waar komt ze vandaan? 
Op haar kamertje draait ze de platen van haar heldin Dolly Parton en het onvermijdelijke gebeurt; in de teksten van de countryzangeres hoort Elisabeth de waarheid over haar eigen afkomst. Dolly móét haar moeder zijn, zo raak zijn de liedjes voor haar. Ze zoekt uit waar ze haar moeder, haar heldin, kan ontmoeten en sluipt het huis uit. Op de fiets naar Dolly!

Met; Julia Sarah Stone, Macha Granon, Rebecca Croll, Gil Bellows

FIN - song : Marie-Christine Depestre- The seeker

Le royaume - Julien Colonna

Krachtige film , met een jeugdige powervrouw in de hoofdrol. Hoewel de film uitermate Italiaans aandoet, is het toch echt een Franse film. C...