Twisters - Lee Isaac Chung

Twisters op IMDb (6,5)
 Twisters op Moviemeter (3,03)

Natuurlijk ken ik dat gegeven: een rampenfilm hoort er zo af toe bij, als je een breed scala aan filmgenres wilt bestrijken en bekijken. Ik zag ooit al de voorloper van deze winderige film, deze werd in 1996 door onze eigen filmmaker Jan de Bont op het doek geblazen. Het kan de geadapteerde herinnering zijn (die film is inmiddels 28 jaar oud) maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat in die film iets meer aandacht aan het verhaal was besteed. Er was veel om je aan te ergeren (dat pocherige Amerikanisme, ik trek dat toch altijd slecht) maar wat vooral storend was voor mij was dat er geen énkele verrassende ontwikkeling in het verhaal zat. We zaten met zijn tweetjes thuis de voortgang van het script steeds al te verklappen aan elkaar. En het klopte gewoon ook nog. Gemiste kans, het werd daarmee louter een formulefilm die nergens verrassingen kent. Een pluspunt vond ik nog wel de charmes van beide hoofdrolspelers, zij zorgden ervoor dat we niet eerder afhaakten.

Ooit gold ze als whizzkid, onze hoofdpersoon Kate. Gefascineerd door het weerfenomeen "tornado", dat in haar regio met enige regelmatigheid voorbij trok, wierp ze zich op studie om deze rampzaligheid wetenschappelijk te kunnen benaderen. Ze ontwikkelt een theorie waarbij ze denkt de wervelwind van binnenuit te kunnen bestrijden door chemicaliën de windkolom in te jagen en daarmee de heftige angel  er uit te halen omdat de storm tot rust komt. Ze weet een beurs te regelen voor het uitwerken van het idee en gaat met vier nerdy medestudenten (waaronder haar vriendje) het experiment aan. Het faalt jammerlijk, drie van haar vrienden waaien letterlijk uit haar leven weg. 

Vijf jaar later wordt ze benaderd door de enige overlevende van het experiment: hij heeft een nog verdere techniek ontwikkeld om orkanen van drie zijden te benaderen, als Kate daar haar chemische aanpak bij voegt kunnen ze veel betekenen voor de frequent getroffen steden en dorpen. Ze hapt toe maar nog niet volledig, ze wil eerst wel een week met hem meelopen in het nabije orkaanseizoen. Eenmaal aangekomen in de regio weet ze niet wat ze ziet: een compleet circus van amateur-weerkundigen wil "het event" meemaken. Er is zelfs een team aanwezig dat een youtube-kanaal in de lucht houdt waarop ze hun stunts tijdens de hevige rukwinden uitzenden. Kate ergert zich groen en geel, maar komt toch in contact met Tyler, de leider van die groep. Er zijn plagerijen (onder andere over de financiering van elkaars activiteiten), er is wantrouwen maar het lijkt erop dat ze ergens verderop in het verhaal toch iets van elkaar nodig hebben.

Met: Daisy Edgar-Jones, Glen Powell, Anthony Ramos, Brandon Peres, Maura Tierney, Sasha Lane

FIN - song : Miranda Lambert- Ain't in Kansas Anymore

The Outrun - Nora Fingscheidt

The Outrun op IMDb (6,9)
 The Outrun op Moviemeter (3,37)

In ieder geval geen makkelijke film, verhaal en beelden zijn behoorlijk intens. Zelf kon ik er wel wat mee, maar dat kan bij elke kijker anders uitpakken, getuige de uiteenlopende reacties die ik op deze film las en hoorde. Zelf sta ik aan de waarderende kant: niet alleen waren de beelden bij vlagen fantastisch, ook het direct-op-de-huid-gefilmde acteerwerk van de zich nog steeds ontwikkelende Saoirse Ronan komt hard binnen. Ik zat er goed in dus.

Het stormt in het hoofd van Rona; hoewel het lijkt of ze veel zaken goed op de rit heeft (studie min of meer afgerond, een lieve en begripvolle vriend aan haar zijde en een druk sociaal leven) weten wij al snel dat achter die facade een diepzee aan problemen leeft: Rona zit veel minder stabiel in haar vel dan ze doet voorkomen. Voor een deel komt dat uit haar lastige jeugd (stapelgek op haar vader die met de regelmaat van de klok terugval heeft vanwege zijn bipolaire aandoening, een moeder die om die reden iets meer op afstand van zowel hem als haar is gaan staan en die zich volledig heeft gestort op een ferme religieuze verdwazing), maar voor een deel ligt dat aan Rona zelf: ze glijdt af richting alcoholisme, ze ziet alles uit elkaar vallen wat ze aan zekerheden heeft opgebouwd maar ze heeft niet de tools om die neergang te stoppen.

Het gaat faliekant mis: haar vriend heeft geen andere keuze dan haar te verlaten, maar niet nadat hij haar heeft opgelegd aan zichzelf te gaan werken. Rona gaat naar de AA en lijkt vastberaden om zich terug te vechten. Uiteindelijk ziet ze daar nog maar een oplossing in: ze solliciteert op een natuurbeheer-functie op een van de winderige Orkney-eilanden : een paar eilanden verderop is ze opgegroeid, maar ze gaat nu nog verder richting isolement. Alleen zijzelf, het huisje met de houtkachel, de rotsen en de zeehonden bij het strand houden haar in het gareel. Tenminste, zolang haar vader geen terugval heeft, kan zij dit geïsoleerde bestaan volhouden en houdt ze zich staande. Wie wind zaait, zal storm oogsten.

Met: Saoirse Ronan, Paapa Essidu, Stephen Dillane, Saskia Reeves

FIN - song : The The - This is the day  (NB: ik ging zingend de zaal uit!)

Gezien in : Cinema Oostereiland

How it ends- Zoe Lister-Jones & Daryl Wein

How it ends op IMDb (5,4)
 How it ends op Moviemeter (2,27)

De disclaimer in de aftiteling vermeldt het wellicht ten overvloede: deze film is bedacht en opgenomen tijdens de corona-pandemie. Niet alleen blijkt dat uit de lege straten waarop de film speelt, ook de hele end-of-the-world teneur van het verhaal lijkt door de toenmalige mondiale situatie geschapen te zijn. Hoewel ik kort na aanvang overwoog af te haken, ben ik blijven hangen en zag een niet onaardige komedie die hier en daar wat reflecterende kritiek gaf op mens en maatschappij. Dat kan ik meestal goed hebben. 

Morgen vergaat de wereld toch, dus waarom niet vandaag her en der schoon schip gemaakt en daarna feestend ten onder gaan? De jonge Liza is weliswaar een twijfelkont, maar beseft dat haar weinig meer kan gebeuren als ze nu bepaalde mensen uit haar verleden de waarheid gaat zeggen. Ze neemt de uitnodiging aan om op een knalfeest te verschijnen en aldus de wereld min of meer buiten westen gedag te zeggen. 

Omdat haar auto prompt die dag gestolen is, moet ze lopend op weg. Ze gaat op pad, daarbij begeleid door haar jongere zelf. Deze young Liza wijst de oudere versie de weg langs een aantal alles bepalende ontmoetingen. Niet alleen haar vader en moeder, ook exen en bijzondere passanten krijgen de waarheid te horen óf vertellen Liza op hun beurt hun visie over hoe het einde in vrede te aanvaarden.
Een keur aan bekende gezichten komt voorbij, dat houdt de vaart in de film. Niet onaardig derhalve.

Met: Zoe Lister-Jones, Cailee Spaeny, Whitney Cummings, Olivia Wilde, Bradley Whitford, Sharon van Etten

FIN - song : Lemon Twigs- As long as we're together

Detroit - Kathryn Bigelow

Detroit op IMDb (7,3)

Detroit op Moviemeter (3,36)
 

Nog even heftig als de eerste keer dat ik deze film zag. Goed om deze nog een keer opnieuw te bekijken, want terwijl we hier in Nederland geloven dat antisemitisme de enige vorm van discriminatie is, weet men in heel veel landen dat racisme eigenlijk in alle maatschappijen voorkomt. Sterker nog: dat racisme nog maar een paar decennia geleden staand beleid was. Als je boos wordt bij het kijken van deze film, dan zit het met je empathie nog wel goed.

Mijn recensie van destijds (2017) : Recensie "Detroit"- BEGT 2017

FIN - song : The Roots & Bilal - It ain't fair

Fair Play - Chloe Domont

Fair Play op IMDb (6,4)
 Fair Play op Moviemeter (3,07)

Wegens een verbouwing kampeer ik bij de buren en kan ik dus niet bij mijn eigen voorraadschijf met films. Daarom klikte mijn vrouw gisteren deze aan, een film die ik in de synopsis niet herkende maar gaandeweg wel gezien bleek te hebben. Niet erg hoor, want er zit voldoende vaart en spanning in om deze nog een keer te bekijken.

Vorig jaar schreef ik er dit over: Fair Play recensie december 2023

FIN - song : Charles Hodges - There is love

Small things like these - Tim Mielants

Small things like these op IMDb (7,2)
 Small Things Like These op Moviemeter (3,50)

Lekker hoor, zo'n weekje er tussenuit. Maar ik miste daardoor wel de Hoornse Filmdagen, zodat ik nu een inhaalslag moet maken. Ik kan dat, maak je geen zorgen. Gisteravond de eerste kans, meteen gepakt. En wat voor een: een hypertrage film met een loodzwaar onderwerp. Die combinatie trekt niet iedereen maar ik ga daar heel goed op. Ik kwam dan ook met een goede beoordeling uit de voorpremière vandaan. En doorrrr!

Aan de buitenkant lijkt alles vredig in het leven van Bill Furlong. Hij moet dan wel bikkelhard werken in zijn kolen- en oliehandeltje maar hij kan er wel zijn grote gezin mee onderhouden, alsmede een aantal medewerkers financieren. Bill is geen klager, heeft motiverende woorden voor iedereen om hem heen: het goede hart straalt warmte uit naar iedereen om hem heen. Door de flashbacks die wij zien, weten we echter dat het niet altijd zo geweest is. 

Op school bij de zusters werd Bill blijkbaar gepest, moeder had het niet breed maar werkte bij een lieve rijke dame die ook voor Bill kerstcadeautjes regelde. Het leek vredig en doenbaar, totdat plots zijn moeder overlijdt. De flashbacks tonen een ongemakkelijk levenspad waar Bill zich uitstekend uit heeft gewerkt.

Een van de klanten waar Bill met zijn kolenleveringen komt, is het zustersklooster dat aan de rand van het stadje ligt. Zwijgend brengt Bill zijn spullen in het kolenhok, totdat hij daar op een dag een jong meisje aantreft. Zij, Sarah, is een van de Magdalene Sisters, die in het klooster wonen en daar naast hun scholing ook veel zwaar werk moeten leveren. Bill komt in conflict met zijn geweten: natuurlijk wil hij het klooster niet kwijt als klant, maar natuurlijk wil hij ook aan de kaak stellen wat er met dat meisje (en waarschijnlijk met heel veel anderen) allemaal mis gaat in het klooster. Het leidt tot stevige gesprekken met moeder-overste, waar Bill heel duidelijk voor keuzes gesteld wordt.

Met: Cillian Murphy, Eileen Walsh, Emily Watson, Clare Dunne, Zara Devlin

FIN - song : D.O.M. Destruction of Mankind- Rebel

Gezien in : Cinema Oostereiland

Conclave - Edward Berger

Conclave op IMDb (7,7)
 Conclave op Moviemeter (3,39)

Gisteravond werd in mijn woonplaats de aftrap gegeven voor het jaarlijkse filmfestival, dit jaar voor het eerst een vierdaagse. Lekker veel voorpremières, een feestje voor de filmliefhebber. Helaas kon/kan ik alleen maar bij de openingsavond aanwezig zijn, maar die pakte ik dan ook gretig mee. Een film over gedoe in het Vaticaan, daar smult een gewezen katholiek natuurlijk van. Naast die script-invalshoek (een boekverfilming van Robert Harris), die als een thriller over de kijker wordt uitgestort, was het ook nog eens een genot om de cameravoering te volgen. Die is prachtig: de beperkte ruimten die de kardinalen bevolken, worden magnifiek in beeld gebracht. Voor mij was het aldus een fijn avondje. 

De paus is op, doodgebleven in zijn bed. Men moet dus dringend op zoek naar een nieuwe. Na de grote reeks rituelen die bij het overlijden van de kerkvader horen, wordt zijn slaapkamer verzegeld om pas weer open te mogen als zijn opvolger bekend is. 

Daartoe hebben de kardinalen deken Lawrence aangewezen: een op het oog bescheiden kardinaal die zeer van plan is het proces strikt te begeleiden. Hij heeft zo zijn voorkeuren - wat hem betreft hijst kardinaal Bellini zich in de pauselijke robe- maar laat dat uiteraard niet blijken. Gaandeweg blijkt dat elke mogelijke kandidaat wel een vlekje heeft in de vorm van een geheim dat kan leiden tot een kerkschandaal, er duikt er zelfs een op die nog niemand voor die tijd kende. Zaak om dat dus binnenskamers te houden, maar uiteraard wel mee te laten spelen in de stemrondes die de kardinalen moeten ondergaan. Lawrence is in een slangenkuil gestapt, zo blijkt. Eentje die hem beurtelings antipathie en sympathie oplevert en af en toe zelfs gevaar. Lawrence is bereid om de geruchten tot op de bodem uit te zoeken, zonder dat ze het stemproces vertragen. Snelheid lijkt echter belangrijker dan zuiverheid, het volk wacht op witte rook. Er zijn al een stuk of vijf stemrondes in de Sixtijnse Kapel voorbij voordat duidelijk wordt welke mondiale koers de rooms-katholieke kerk de komende tijd wil varen. Het wordt spannend.

Met: Ralph Fiennes, Stanley Tucci, John Litgow, Lucian Msamati, Isabella Rosselini

FIN - song : Volker Bertelmann - Postlude of Conclave

Gezien in : Cinema Oostereiland

White Berry - Sia Hermanides

White Berry op IMDb (6,0)
 White Berry op Moviemeter (2,89)

Licht filmpje over zware onderwerpen. Het redelijk geloofwaardige spel van hoofdrolspeelster Latifa Mwazi maakt dat deze Movies that Matter- film verteerbaar blijft

Ze moet met enige regelmaat vluchten voor haar leven, de jonge Shawna. Ze is geboren als albino en dat is in een land als Botswana een garantie voor doodsbedreigingen en geweld. Niet gek dan ook dat haar broer haar continu beschermt en geen moment van haar zijde wijkt. 

We skippen een decennium en zijn tussen de Rotterdamse flatgebouwen beland. Shawna heet inmiddels Grace en leeft een zoveel mogelijk teruggetrokken leven. Haar broer, inmiddels pakketkoerier geworden, brengt haar elke dag naar school. Grace boekt daar weliswaar successen, maar het gaat haar niet makkelijk af: ze is dan wel behoorlijk slim, ze heeft door haar albinisme last van slecht zicht waardoor het volgen van lessen een hele inspanning is. Daarnaast: ook in het multiculturele Rotterdam wekt haar verschijning bijzondere reacties op, ook hier op het schoolplein wordt ze gepest. 
Ze reageert het allemaal af door op haar kamertje te dansen op snoeiharde hiphopbeats. Dat blijkt uiteindelijk ook haar sleutel naar contact met andere jongeren: een danscrew uit de buurt laat haar aarzelend toe omdat haar moves toch echt wel heel bijzonder zijn. Grace fleurt op door de aandacht, maar is die aandacht wel allemaal even oprecht? Misbruik van haar vertrouwen ligt op de loer, maar Grace is bereid ver te gaan voor een beetje menselijke behandeling.

Met: Latifa Mwazi, Emmanuel Ohene Boafo

FIN - song : Rul Reis Maia & Albi X- Mwana ya Mboka

The Mule - Clint Eastwood

The Mule op IMDb (7,0)
 The Mule op Moviemeter (3,42)

Het was er de avond voor, gisteren. Een film met een all American hero. Hoewel de kern van het verhaal nog wel in mijn achterhoofd zat, was ik de grote lijnen wel een beetje kwijt. Bovendien had mijn vrouw deze nog nooit gezien dus klikten we erop los. 
Aan mijn mening over de film is niet heel veel veranderd sindsdien. Mijn recensie van destijds: 
https://begt.blogspot.com/search?q=the+mule

FIN - song : Toby Keith- Don't let the old man in

Atlantique (aka Atlantics) - Mati Diop

Atlantique op IMDb (6,7)
 Atlantique op Moviemeter (3,15)

Voor mij was dit een tamelijk lastige film. In ieder geval om te beoordelen en te beschrijven. Ik ben groot fan van arthouse en wereldcinema, hou erg van het vaak heel andere tempo dat er gehanteerd wordt. Daarmee kwam ik dan ook goed aan mijn trekken in deze film. Maar. MAAR! Ik heb meestal wat moeite als regisseurs beginnen met geestverschijningen en parallelle werelden, dan haak ik vanwege de ongeloofwaardigheid al snel af. Natuurlijk is film vaak een weergave van een schijnwereld, ze hoeft daarmee echt niet altijd geloofwaardig te zijn. Maar het belemmert mij in mijn concentratie als ik met living dead te maken krijg. Derhalve; tweeslachtig gevoel, maar misschien halen andere kijkers er ook wel heel andere dingen uit. 

Ada vindt hem prachtig, die stoere durfal Souleyman met wie ze steeds stiekeme afspraakjes maakt. Haar moeder mag het allemaal niet weten, in ieder geval nóg niet weten, want moeder heeft grotere plannen voor haar dochter. Zij bereidt een gearrangeerd huwelijk voor, Ada moet volgens haar met een rijke jongeman gaan trouwen zodat zij een ander leven krijgt dan haar ouders. Ada voelt daar niets voor, Ada wil die zachte jongen die zo grappig en liefdevol met haar omgaat.

Plots wordt ze opgeschrikt door een verschrikkelijk bericht: Souleyman is met een aantal jongens uit het dorp op een boot gestapt waarmee ze gaan proberen Europa te bereiken. Hun kansen in het Senegalese kustplaatsje waar ze wonen, achten ze te klein om een echte toekomst tegemoet te gaan. Ada blijft verslagen achter, vooral omdat ze ziet dat haar moeder stug doorgaat met de voorbereidingen van het nieuwe luxe leven van haar dochter. Dat huwelijk vindt dus inderdaad plaats maar Ada blijft een grote leegte in haar leven ervaren, ze is overduidelijk niet enthousiast en zeker is ze niet onder de indruk van de luxe waar ze plotseling in baadt. Hoe het kan, weet ze niet maar plots schieten allerlei toevallige gebeurtenissen haar te hulp. Zou het dan toch....?

Met: Mama Bineta Sane, Ibrahim Traore, Amadou Mbow, Nicole Sougou, Aminata Kane, Ibrahim Mbaye

Anora - Sean Baker

Anora op IMDb (8,2)
 Anora op Moviemeter (4,05)

Gouden Palm-winnaar in Cannes, deze film. Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij uit naar een pittig arthouse-verhaal (je wint die prijs immers niet zomaar) maar daar is bij "Anora" geen sprake van. Ik kreeg er eerder een soort "Triangle of Sadness"-vibe bij: op een komisch-kritische manier werpt de film een blik op de wereld van de superrijken én op de wereld van de golddiggers daaromheen. Dit alles in een grote wervelende camera-show die je makkelijk doet vergeten dat de film zo'n 140 minuten duurt. Ik heb me goed vermaakt, laat dat duidelijk zijn.

De dame die de film haar titel verstrekt, Anora of kortweg Ani, verdient haar geld als lapdanceres en ze is er verdomd goed in. Natuurlijk heeft ze haar uiterlijk mee, maar ze straalt ook uit dat ze daadwerkelijk plezier heeft in deze rol van Ani-meermeisje. De baas dirigeert dan ook steeds de nieuwste hongerige klanten naar haar, hetgeen natuurlijk zorgt voor zowel waardering als afgunst onder de collega's. 

Plots is daar de jonge Ivan, een Armeense patser die met geld smijt en de clubeigenaar vraagt om een seksdanseres die Russisch spreekt. Anora gaat met hem het private kamertje in en er is sprake van wederzijds plezier. Anora gaat verder dan ze hoort te doen, waardoor Ivan denkt zich meer te kunnen permitteren: hij nodigt haar uit bij hem thuis voor een feestje, zij vindt dat best zolang hij maar betaalt. Meer en meer begint Ivan haar te claimen, meer en meer begint Anora gevoelens voor deze toch wel grappige rijkeluiszoon op te vatten. Wanneer Ivan haar voor een hele week huurt om mee te gaan op een tripje naar Las Vegas, slaat de romantiek-meter ver uit in het rood: plots staan de twee voor een trouwambtenaar en zeggen ze beiden gretig "ja" op haar vragen. 
Anora trekt bij hem in en het lijkt een heus Pretty Woman-verhaaltje te worden. Maar dan hebben we buiten de ouders van Ivan gerekend: zodra die in Armenië te horen krijgen dat hun zoon is getrouwd met een sekswerker stappen ze in het (privé)vliegtuig, maar niet nadat ze alvast hun in de VS gestationeerde pionnen op hun zoon afsturen. Die nietsnut moet op andere gedachten worden gebracht, het huwelijk moet worden geannuleerd. Dan kennen ze Anora nog niet.

Met: Mikey Madison, Mark Eidelshtein, Yura Borisov, Karren Kalagulian

Gezien in : Cinema Oostereiland

Flinch - Cameron van Hoy

Flinch op IMDb (5,6)
 Flinch op Moviemeter (2,66)

Als je, zoals ik, meerdere filmzenders in je tv-pakket hebt zitten, kom je bij het doorbladeren vaak titels tegen waar je niet eerder van gehoord heb en waar ook de acteursnamen je niet bekend voorkomen. Het is dan zaak dat de één- á tweeregelige beschrijving die bij de film staat, pakkend weergeeft wat je kunt verwachten. Bij deze film ging het net zo: de pointe van het verhaal viel dermate kort weer te geven dat ik precies wist wat ik ongeveer kon verwachten. In dit geval niet heel veel, maar goed, ik had al mijn klussen van die dag klaar en had nog een paar uurtjes voordat ik de deur uit moest. Klikken dus maar.

Joey Doyle komt schietend de film binnen en lijkt daar maar moeilijk mee op te kunnen houden. Komt natuurlijk doordat het zijn werk is - huurmoordenaar voor een schimmige organisatie - maar we krijgen daardoor slechts mondjesmaat te zien dat Joey wel degelijk een zachte kant heeft. Met die zachte kant zorgt hij voor zijn tobberige moeder, met die zachte kant bezoekt hij zijn vader die in de gevangenis zit. Want ja, Joey heeft het vak van pappie geleerd. Sterker nog: hij rolde erin omdat vader nog een schuld had te vereffenen met de onderwereldbaas die hem de opdrachten verschafte. Dat moet Joey nu dus doen.

Bij een van die opdrachten moet hij een corrupte wethouder uit de weg ruimen. Dat lukt, maar terwijl hij probeert de sporen van zijn misdaad op te ruimen, staat plots de assistente van de ambtenaar in de kamer. Joey kan hier nog een keuze maken: deze dame óók neerschieten of zorgen dat deze onschuldige vrouw verwijderd wordt van de plek des onheils. Hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om haar te doden, dus neemt hij haar mee en sluit hij haar op op zijn kamer, waarna hij een plan gaat bedenken wat hij met haar aan moet. Ondertussen wordt Joey aan alle kanten bevraagd: door zijn moeder over zijn plannen met deze (overigens best knappe) dame, door zijn opdrachtgever of het gelukt is om ongezien zijn opdrachtgever uit te voeren en door collega-huurmoordenaars of hij weet waar de assistente gebleven is die sinds de moord op haar baas niet meer gezien is. Joey zwijgt, maar begint wel in de tussentijd gevoelens te ontwikkelen voor de onschuldige assistente. Hoewel, onschuldig?

Met: Daniel Zovatto, Tilda Cobham-Mervey, Cathy Moriarty, David Proval, Buddy Duress

FIN - song : Miami Nights 1984 - Ascend