Wat houd ik daar toch van, van die films die volledig gedragen worden door twee karakters op een locatie. Klinkt als een toneelstuk, zegt u? Nou, dat klopt in dit geval volledig: de film is gebaseerd op het succesvolle toneelstuk "Gif" van Lot Vekemans, die voor deze film ook het scenario schreef. In zo'n beperkte setting komt het neer op mimiek, op het vermogen om emoties naar voren te brengen maar ook om de kunst om heel veel níét te laten zien. Dat werkt in deze verfilming in ieder geval erg goed: twee ervaren acteurs die je geloofwaardig meetrekken in een rivier van emoties. Sterk. Heel sterk.
Lucas stapt in de auto om van zijn woonplaats Zandvoort naar het Luxemburgse Vianden te rijden. Daar parkeert hij de auto bij de begraafplaats alwaar hij meteen richting zijn bestemming gaat. Gelukkig, de plek is er nog, het graf van zijn zoon is - ondanks de berichten over mogelijke ruiming wegens gif in de grond- nog ongewijzigd. Een harde confrontatie blijkbaar, want Lucas heeft het moeilijk. Hij legt wat schelpjes neer, overdenkt en gaat overduidelijk terug naar een pijnlijke plek in zijn hart.
Edith meldt zich ziek voor werk, stapt op de fiets en rijdt eerst nog even langs de bloemist. Met het bosje in het fietsmandje zet ze koers naar de begraafplaats. Daar aangekomen schrikt ze: hij is er. Ze ziet - voor het eerst in 10 jaar- haar ex-partner Lucas weer, hij staat bij het graf van hun zoon.
In de kapel op de begraafplaats raken de twee dan toch met elkaar in gesprek. Na een aftastend "hoe is het?" komen langzaam de verwijten, de verdrietige gedachten maar ook het gemis naar boven. Het verongelukken van hun zoontje betekende ook het einde van hun relatie, ruim 10 jaar later zoeken ze beiden naar verklaringen. Verklaringen en verwijten voor wat er mis ging, verklaringen en verwijten voor de wijze waarop ze elk hun leven opnieuw hebben ingericht, verklaringen en verwijten voor het verbreken en verklaringen en verwijten voor de stilte. Maar toch, heel af en toe tussendoor, ook verklaringen van een laatste restje van gevoel voor elkaar. In de scene waarin Lucas vertelt waarom hij vandaag toch gekomen is en hij begint over het kuiltje in de wang van Edith is een sleutelscene van onbeschrijflijke schoonheid. Het zegt alles.
Prachtige - meesterlijk geacteerde- film, ben blij dat ik die op de valreep van zijn roulatie nog even mee kon pikken.
Met: Tim Roth, Tryne Dirholm
Gezien in : Cinema Oostereiland
Geen opmerkingen:
Een reactie posten