Crock of Gold op Moviemeter (3,81)
Ondanks dat het al ruim drie decennia werd aangekondigd (én verwacht), was ik vorig jaar toch danig geraakt door het overlijden van Shane MacGowan. Al jaren genoot ik van zijn fabuleuze dichtwerk ( 2x zag ik de Ierse zelfdestructor live met zijn fabuleuze band The Pogues: de ene was nog aan de goede kant van zijn fysiek, bij de tweede keer was zijn verval al dermate ingezet dat hij door zijn bandleden met zachte dwang van het podium werd geleid: het was beter als zij het zelf gingen doen). Ik ben altijd gek van volksmuziek geweest en eerlijk is eerlijk: Shane bracht de energie van de punk naar de tragiek van de folk. En dat werkte. Dat werkte zo goed dat ik bij zijn overlijden een heel playlistje bouwde met een persoonlijke selectie van zijn beste werk: als je zin hebt, luister dan naar Shane in mind.
De documentaire die Julien Temple over deze muzikale (en vooral tekstuele) grootheid maakte, begint als Shane de 60 al gepasseerd. Dat dit op zich al een wonder is, begrijpen we uit de opbouw van de docu die volgt. Van zijn armoedige katholieke achtergrond in Mayo op het Ierse platteland naar de verhuizing van het gezin naar London, waar Shane als 15 jarige jongen plots in een snoepwinkel terecht kwam. Drank en drugs volop voorradig, daarnaast een enorm aanbod aan bands en concerten. Shane wordt een veel (en graag) geziene gast bij de eerste punkconcerten, zijn wilde geest brengt hem steeds naar de voorste rijen waar het er ruig aan toe gaat. Omdat Shane altijd al gek van literatuur is geweest en daar ook zelf zijn eerste pogingen toe doet, is het nog maar een kleine stap naar het podium: na wat probeersels in eerste bandjes ontstaan uiteindelijk: the Pogues. Een keur aan sterke muzikanten (Philip Chevron, Spider Stacy) weet de emotionele en fatalistische teksten van MacGowan op muziek te zetten. Daarna gaat het snel.
Niet alleen snel met de carrière van the Pogues, maar ook snel met het fysieke verval van Shane zelf. Drinken deed hij altijd al, drugs komen er nu in allerlei varianten voorbij en daar komt nog eens het slopende tourbestaan bovenop. Iedereen maakt zich zorgen, maar hij is niet te stoppen: drinken en gebruiken doet hij niet omdat hij een doodswens heeft, nee: hij doet het juist omdat hij zoveel van het leven houdt dat hij álles er uit wil halen. Dat hij toch nog de 65 heeft aangetikt, mag met recht een godswonder heten.
Prachtige documentaire. (Maar misschien ben ik bevooroordeeld).
Met: Shane MacGowan, Siobhan MacGowan, Johnny Depp
FIN - song : The Pogues - A pair of brown eyes (altijd al mijn Shane-favoriet geweest, deze instant klassieker)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten