Naast het heerlijke fenomeen film heb ik nog een andere jarenlange addictie: muziek. Luisteren doe ik sowieso nog veel, maar muziek kopen en concerten bezoeken komt ook nog frequent voor. Wanneer er dus een documentaire verschijnt over een fameus muzikant, dan wil ik die altijd wel zien. Niet dat ik - in dit specifieke geval - nu zo'n soul- en gospelliefhebber ben, maar levensverhalen tellen.
Dat van Donny Hathaway is een onwaarschijnlijke. Vakbroeders en critici zijn een voor een van mening dat deze man een grootheid had moeten staan, die bovenaan de lijst van inspiratiebronnen had gestaan. Boven Sam Cooke, boven Marvin Gaye en ook boven Stevie Wonder, die onomwonden heeft bekend dat hij zijn manier van zingen van deze Hathaway heeft overgenomen. Waarom is die man dan niet bekender geworden?
Wij leren dat dit alles te maken heeft met de psychisch instabiele toestand van dit wonderkind. Hij funkte en soulde, hij rockte zelfs bij vlagen maar in zijn hoofd woedde een storm. Hoe zeer hij ook de Heer aanriep in zijn liedjes, het gaf hem geen troost en rust. Derhalve zocht hij zijn heil in drugs en kalmeringsmiddelen, hetgeen overduidelijk tot een versneld einde geleid heeft. Voordat Hathaway richting hits en erkenning kon gaan, was hij al van het padje. Zodanig, dat hij het zelf uiteindelijk niet meer aankon.
De docu laat deze verwording goed zien. We leren iets meer van zijn muziek kennen , vooral in de prachtige scenes met zijn zussen en broer. Zij zingen samen werk van hun broer , ondertussen toegevend dat ook zij niet onberoerd zijn gelaten voor de hulp van verdovende middelen. Aangrijpend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten