Begin jaren 90 zag ik deze al, in het kleine lokale filmhuisje. Kan me herinneren dat ik het een moeilijke, nihilistische film vond. Gisteravond hadden wij filmclub, waarbij we ons laten verrassen door de verantwoordelijke filmkeuze van onze gastheer. Komt ie met deze.
Ik kon hem aanmerkelijk beter hebben dan destijds: nihilistisch was het nog steeds, maar beter dan destijds doorzag ik de dubbele lagen en de boodschap die sociaalfilmer Mike Leigh er wellicht mee had. Geen makkelijke film, eerder ongemakkelijk zelfs, maar bij mij kwam ie gisteren goed binnen.
Johnny is een etterbak, een nietsnut die weinig beter weet te doen dan iedereen tegen zich in het harnas jagen. Slim is ie, dat zeker. Praten kan ie, dat ook. Maar empathie, nee , dat is niet zijn effort. Gek genoeg lukt het hem elke keer weer om mensen te ontmoeten die op een of andere manier vallen voor zijn praatjes en die hem onderdak en voeding verlenen. Dat is vreemd, omdat Johnny niet nalaat iedereen om zich heen te schofferen, of het nu de hand is die hem voedt of niet.
Hij komt vanuit Manchester naar Londen om een oude vriendin het leven zuur te maken en dat lukt aardig. Ten eerste doordat hij eerst haar huisgenoot te grazen neemt: liefdeloze , agressieve seks is de deur naar een nieuw tijdelijk onderdak. Het simpele - en constant dronken- meisje raakt verliefd, maar daar is het Johnny allemaal niet om te doen. Niet deze Sophie, maar haar huisgenote Louise is het mikpunt van zijn pesterijen. U en ik zouden weglopen, maar Louise lijkt het over zich heen te laten komen. Om uiteindelijk toch soeverein te heersen.
Veel karikaturen in de film: de vrouwen zijn zorgzaam, zijn heersend, zijn onderdanig of zijn hoer. De steeds terugkerende man is de duivel. De later tamelijk succesvolle regisseur Leigh speelt met allerlei verwijzingen naar literatuur en bijbel om een zorgelijk beeld van de Britse zelfkant te schetsen. Geslaagd.
Met : David Thewlis , Katrin Cartlidge, Lesley Sharp, Greg Crutwell , Claire Skinner
Geen opmerkingen:
Een reactie posten