Love me love me not - Leila Sahir

Love me love me not op IMDb (6,2)
 Love me love me not op Moviemeter (2,85)

Op dit blog schreef ik al vaker over het fenomeen "telefilm": een kweekvijver van cinema-talent. Zowel beginnende regisseurs (filmstudenten vaak nog) als beginnend acteurs krijgen de kans om in een compact verhaal hun vaardigheden te etaleren en hun ideeën te ventileren. Gotta love that, al is lang niet elke uitvoering even geslaagd. Deze bijvoorbeeld: een iets te geforceerde poging om hip, schokkend en vlot te zijn, als je het mij vraagt. Zeer zeker zaten hier echter ook voldoende lichtpuntjes in, het was hoe dan ook een dynamisch geheel dat helaas gaandeweg begint in te zakken. Ik blijf de telefilms proberen, er zijn nog volop krenten te vinden. 

De film draait om de ADHD-persoonlijk van Ines. Zij is een wervelende erotisch dichteres, die in haar harde en openharitge poëzie de positie van de vrouw benadrukt. Ze deelt al haar geheimen met haar beste vriendin Maha, met wie ze een flat deelt. Ze heeft net weer een afwijzing van haar manuscript binnen, de dames - die elkaar al sinds de middelbare school kennen= besluiten het op een zuipen te zetten. Daar valt hun "No man Friday" plan al snel in het water omdat Ines voor de zoveelste keer een man opduikt die ze het toilet intrekt voor enige snackseks. De dames rollen al jaren zo, dus kijken er beiden niet van op.

De kentering komt echter wanneer Maha aankondigt te gaan samenwonen met haar vriend. Saai, aldus Ines. Burgerlijk, aldus Ines. Ze voelt zich eenzaam in haar huis en slaat volledig door in haar mannenverslindende gedrag. Dat gedrag zou inspiratie op moeten leveren voor haar erotische poëzie, maar het blijkt precies andersom te werken: de eenzaamheid slaat toe, ze mist haar vriendin maar heeft niet de tools om sorry te zeggen of haar gedrag te veranderen. Dan komt er plots toch interesse vanuit een uitgeverij: Ines veert op en besluit haar leven in stapjes te beteren. Tegelijk komt ze tot het besef dat haar poezie wel een oorsprong heeft, ze gaat wroeten in haar eigen verleden en komt tot een naargeestig besef.

Met: Nora el Koussour, Jade Olieberg

September says (aka Sisters) - Ariane Labed

September Says op IMDb (6,4)
 September Says op Moviemeter (3,31)

September Says op Moviemeter

Gisteravond niet voor de voorpremière-film gekozen maar voor de film vóór de voorpremière. Hopelijk houd ik dat nog heel lanf vol, dinsdagavond is de nieuwe maandagavond in ons filmtheater (als in : eerste dag ná het weekend). Weinig bezoekers voor deze film, dat bleek mede te komen door de mindere reacties die van eerdere bezoekers kwamen. Hij zou saai zijn, hij zou onbegrijpelijk zijn, etcetera. Dat laatste, daar ga ik een eind in mee maar saai is deze boekverfilming zeker niet. Traag, dat wel, maar dat vind ik vaak eigenlijk best een aanbeveling. Wat mij vooral voor de film won, is dat ik aan het eind concludeerde dat ik misschien wel op een hele verkeerde manier naar de hoofdpersonen had zitten kijken. Meer zeg ik niet.

Nou ja, wel een samenvattend stukje over het verhaal natuurlijk: de zusjes September en July zijn buitenbeentjes. Dat merken ze voornamelijk op school, waar ze die stille en enigszins artistieke meisjes maar vreemd vinden. U snapt, ze worden gepest. September, de oudste, waakt als een leeuwin over haar jongste zusje: elke pester of plager kan rekenen op ferme repliek, tot en met een pomp op de neus aan toe. Het betekent dat September met enige regelmaat tegen schorsingen aan loopt, momenten waarop haar zusje dus onbeschermd door de gangen van het schoolgebouw moet. July zelf is er overigens niet zo mee bezig, die leeft volledig in haar eigen wereld. Ze is platonisch verliefd op de knapste jongen van de klas en ze gaat ver - te ver- om zijn aandacht te trekken.

Haar actie heeft gevolgen, hun artistiek moeder Sheela houdt ze een tijdje thuis van school en neemt ze mee op een vakantie naar het strandhuis van oma. Als de dames daar zo geïsoleerd in dat huis zitten en de draaicirkel van de meiden steeds kleiner wordt, neemt de invloed van September op haar zus steeds verder toe. Angstvallig ver toe.

Met: Mia Tharia, Pascalle Kann, Rakhee Thakrar

FIN - song : Molly Nilsson- Mountain Time

American Night - Alessio Della Valle

American Night op IMDb (4,4)
 American Night op Moviemeter (1,59)

American Night op Wikipedia

Nu had ik een licht borreltje op (afscheidsreceptie van het werk) maar ik kon - eenmaal thuis op de bank- aan deze film geen touw vastknopen. En gezien de waarderingen op de filmsites hierboven, was ik daarin niet te enige. De film heeft allerlei pretenties maar maakt er eigenlijk geen enkele waar. Neo noir, het is een prachtige term maar als kijker weet je dan nog niet precies wat je kunt verwachten. Maar ja, ik had ooit mezelf opgelegd elke film te beschrijven die ik in zijn geheel bekijk. Komt ie dan:

We herkennen direct de knullige kruimeldief. Die wordt er door zijn schimmige opdrachtgevers om een gestolen Andy Warhol-schilderij (de print van Marilyn Monroe lekker compact opgerold) af te leveren op een locatie waar de anonieme koper ermee mag verdwijnen. Twee identieke sporttassen afgesproken, u kent dat wel. De deal loopt in het honderd, we leren al snel de andere partijen kennen: een wannabe galeriehouder, een maffiazoon die zelf wannabe kunstschilder is, een armlastige galeriehouder, een kunsthistorica en nog wat aanpalende figuren. Ieder heeft hierin zo zijn eigen ambities en zijn eigen problemen. Het knalt, het boemt! En ondertussen verschuift het schilderij steeds maar van tas naar tas, van eigenaar naar eigenaar.

Met: Jonathan Rhys Meyers, Paz Vega, Emile Hirsch , Michael Madsen

FIN - song : Wolfmother - Joker and the thief

Eismayer - David Wagner

Eismayer op IMDb (7,0)

Eismayer op Moviemeter (3,02)

Eismayer op Wikipedia

Er zijn meer films die het onderwerp "homoseksualiteit in het leger" behandelen, maar "Eismayer" is hierin wel uitzonderlijk. Het is namelijk geen knap in elkaar gezette fictie, dit verhaal berust op waarheid. Meneer Eismayer heeft echt bestaan: aan het eind van de film krijgen we nog enkele kiekjes uit zijn bestaan. Met die kennis in het achterhoofd bekijk je de film toch enigszins anders.

Zijn roem is hem vooruitgesneld, alle nieuwe rekruten vrezen te worden ingedeeld in het peloton van majoor Eusmayer. Waarom hij dan zo gevreesd is? Hij is bikkelhard, agressief en duldt geen enkele zwakte. Opgestapelde verhalen over de straffen die hij "falende" soldaten-in-spe oplegde, ze zijn in grote mate voorhanden. Kortom, iedereen schrikt als na de incheck de naam van de monsterlijke majoor valt. Iedereen? Nee, niet iedereen.

Rekruut Mario Fallak is blij met de benoeming van Eismayer tot zijn leidinggevende. Waarom? Mario is ambitieus, op twee totaal verschillende fronten. Hij wíl die loodzware trainingen en oefeningen doorstaan want hij wil beroepsmilitair worden, een hele goede ook. Daarvoor moet je vernederingen en ontberingen doorstaan, dat beseft hij. Maar Mario heeft nog een andere reden: Mario is homoseksueel en weet dat dit hem een uitzonderingspositie geeft in de groep rekruten. Mikpunt van spot, dat snapt hij, hij weet dat hij zal worden beproefd door zowel de legerleiding als de medeleerlingen. Fallak verbergt niet, is open over zijn geaardheid en denkt/hoopt de eerste soldaat te zijn die niets te verbergen heeft: door uit te blinken in zijn vak wil hij aantonen dat de stelling "het leger is niet voor mietjes" aperte onzin zijn, 
Terwijl wij steeds meer inzage krijgen over het privéleven van majoor Eismayer zien we dat die op de werkvloer overduidelijk moeite heeft met het uitdagende gedrag van rekruut Fallak. Een confrontatie is onvermijdelijk. 

Met; Gerhard Liebmann, Luka Dinic, Julia Koschitz

FIN - song : Lilit - Sun is low

Kwestie van geduld - Ruud Schuurman

Kwestie van geduld op IMDb (5,4)
 Kwestie van geduld op Moviemeter (2,14)

Kwestie van geduld op Wikipedia

Waarom ik het toch elke keer weer doe, Nederlandse romkoms aanklikken, weet ik niet meer zo goed. Het bevalt meestal matig tot slecht, maar ik vind wel dat ik het - met de nodige vertraging - wel moet blijven volgen. Ze bedienen een groot publiek, alleen daarom al is het terecht dat deze films gemaakt worden. Ook zijn ze een kweekvijver voor nationaal acteertalent, zowel voor oudere acteurs die zo aan het werk kunnen blijven als voor de jonge opkomende acteurs die de sterren van de toekomst kunnen worden. Ook voor de filmzalen zijn ze van groot belang want het publiek stroomt gretig toe. Tenslotte: als je pretendeert een gevarieerde filmquiz te maken met je team, moet je ook door genres hen waar je zelf niet als eerste aan denkt. Alle reden dus voor een <klik>.

Zoals zoveel van deze films beginnen we in hartje Amsterdam, waar chefkok Monica zeer succesvol is met haar kleine restaurantje. Dermate succesvol zelfs dat ze een Bib Gourmand verdient met haar kookkunsten. De "Bib" is een vooraankondiging van de Michelin-ster dus Monica beseft dat ze naar een andere locatie zal moeten om de verwachte aanloop te kunnen bedienen en de Bib daarmee te gelde te maken. Maar hoe financier je dat? Plots beseft dat ze nog een rekenng te vereffenen heeft in haar geboorteplaats. Ze tuft naar Limburg.

Daar aangekomen komt ze tot het besef dat haar keuze voor Amxterdam een terechte was. Alles is nog hetzelfde in haar dorpje, haar oude vrienden zijn er allemaal blijven hangen en doen hun dagelijkse- helaas niet zo ambitieuze- ding. Of toch? Ze komt erachter dat haar oude vriendinnen elk hun eigen drijfveer hebben. Maar vooral ontdekt ze dat haar oude liefde helemaal niet de sukkel is geweest die ze hem verwijt te zijn. 

Met: Barbara Sloesen, Frans Dam, Genelva Krind, Manuel Broekman

FIN - song : Roel Gommans/Jules Pelvers-  A matter of patience

FIN - song : Rowwen Heze- Limburg

En Fanfare (aka the Marching Band) - Emmanuel Courcol

En Fanfare op IMDb (7,4)
 En Fanfare op Moviemeter (3,65)

En Fanfare op Wikipedia 

Wat kunnen de Fransen dat toch goed: een lekker doorwrocht drama maken van kleine, middelgrote én hele grote menselijke problemen. Net als bijvoorbeeld "Bienvenue chez les Ch'tis" heeft deze film slechts een klein haakje naar verslechterende sociale omstandigheden nodig om een maatschappelijke problemen licht aan de kaak te stellen. Maar het belangrijkste nog is het wijzen op sociale cohesie, op gemeenschapszin, zowel in de grote stad als op het platteland. Hartverwarmend vaak, dit genre. Ik kwam dan ook blij uit de zaal, zeker na de imposante slotscene. Fijne film dit, de medewerkers van ons filmtheater vertelden dat ze fijne reacties krijgen van het publiek dat de zaal verlaat.

Thibaut is dirigent, wat zeg ik: mééster-dirigent die over de hele wereld gevraagd wordtom orkesten te begeleiden. Wanneer hij weer een keer terug in Parijs is, gaat het plots mis: hij zakt in elkaar met de baton nog in de hand. Ziek blijkt hij, doodziek zelfs. Hij blijkt leukemie te hebben en alleen door een beenmergtransplantatie gered te kunnen worden. Hij snelt naar zijn moeder en zus om ze om levensreddende medewerking te vragen. Uit tests blijkt zijn zus niet compatibel te zijn, simpelweg omdat ze zijn zus helemaal niet is. Pas nu- na zoveel jaren- begint zijn moeder uitleg te geven: zijn zus is niet zijn zus, zijn moeder is niet zijn moeder. Het pad naar het verleden wordt uitgestippeld, het loopt naarhet mijnengebied in  Noord-Frankrijk vanwaar Thibault destijds geadopteerd is. Uiteraard reageert Thibault geschokt, maar hij grijpt met beide handen de laatste kleine strohalm aan: hij heeft een broer.

Die broer blijkt op zijn beurt altijd gedacht te hebben dat hij enig kind was van zijn reeds lang overleden moeder. Heel anders dan zijn beroemde broer leidt hij een eenvoudig leven: hij is kok in het restaurant van een van de lokale mijnbouwbedrijven, blaast in de dorpsfanfare zijn partijtje mee en toont zijn grote sociale hart door de stakende mijnwerkers van een ander bedrijf dagelijks van eten te voorzien. 
De twee totaal verschillende broers moeten dus iets voor elkaar gaan betekenen, sterker nog, ze blijken van elkaar afhankelijk : Jimmy helpt uiteraard broer Thibault direct uit de medische brand maar valt direct terug in zijn bescheiden sociale leven. Dat gaat niet zomaar, want Thibault wil graag iets terug doen. Dat kan, zo blijkt: hun ver uit elkaar liggende muzikale werelden kunnen best érgens samen komen.

Zoals eerder gezegd: de finale van de film is majestueus en werkt vol op het gemoed. Het maakt dat je blij de zaal uitkomt. Dat deed ik toch al, ik was volledig ingepakt door de heerlijke rol van Pierre Lottin, die een ontwapend eerlijk personage neerzet.

Met: Benjamin Lavernhe, Pierre Lottin, Sarah Suco

FIN - song : Michel Petrossian - Valse pur Thibault

Joan Baez : I am a noise - Miri Navasky/Maeve O'Boyle/Karen O'Connor

Joan Baez: I am a noise op IMDb (7,0)
 Joan Baez: I am a noise op Moviemeter (3,38)
Joan Baez: I am a noise op Wikipedia

Getriggerd door "haar" prominente rol in de recente Bob Dylan-film bedacht ik dat deze nog op de harde schijf had staan. Alsnog maar kijken dus. Dat bleek nog geen onverdeeld genoegen: de materie razend interessant, maar de vertelvorm tegen het saaie aan. Dat loste ik op door het kijken in 3 delen op te knippen, dat lijkt me vast geen goed teken, waardoor ik het toch tot een goed einde bracht. 

Dat razend interessante in de materie zit m erin dat de van Indiaanse afkomst zijnde zangeres op beslissende momenten in de geschiedenis op de juiste plek was. Ze was er toen de young folkie Bob Dylan zijn eerste schreden op het muzikantenpad zette, er zouden vele albums,duetten en optredens volgen. Ze werden een liefdespaar, maar zagen allebei tijdig in dat daaraan vasthouden destructief zou zijn. 

Ze was aanwezig bij de cruciale momenten in de opkomst van Martin Luther King, ze volgde en ondersteunde de droom die hij had. Ze demonstreerde mee, liep mee in de mars naar Washington en liep over de brug bij Selma. Ze demonstreerde - met haar toenmalige partner, die ook de vader van haar kind werd- tegen de oorlog in Vietnam, ging daarbij zelfs zover dat ze zich liet arresteren. Ze was, kortom, een vrouw die stond voor haar mening. Een vrouw die streed voor gelijke rechten voor iedereen. Een vrouw die wist dat ze met haar hemelse stem de meningen van al die onderdrukten kon verwoorden. Activisme was haar handelsmerk. 
Tussen al die politieke, historisch bepalende momenten door krijgen we in de documentaire ook een inzicht in haar dramatische privéleven: niet alleen vond ze slechts moeizaam "de man van haar leven", ook nare jeugdherinneringen en familiaire trauma's komen aan bod. Baez is inmiddels ruim 80- enkele jaren geleden gestopt met touren- haar tijd wordt nu volledig gevuld met overdenkingen van haar roerige verleden. 

FIN - song : Sarah Lynch - Back Home