The Marksman - Robert Lorenz

The Marksman op IMDb (5,7)
 The Marksman op Moviemeter (2,77)

The Marksman op Wikipedia

Eigenlijk is Liam Neeson een filmgenre op zich. Er is vast iemand die bijgehouden heeft hoeveel van zijn talloze filmrollen steeds maar weer op hetzelfde neerkomen: een oudere, in het leven teleurgestelde, strijder voor rechtvaardigheid die met zijn oude gestel net iets te vaak in stevig fysieke actie moet komen om zijn gelijk te halen. Het ziet er vaak niet uit, vooral de vechtscenes niet, maar toch slaagt de oude Ier er in om een vorm van credibility op te bouwen: we zijn er als kijker immer van overtuigd dat de man uit nobele overwegingen handelt. En dat is knap. Vandaag een pluimpje dus voor deze bedaagde filmheld.

Mexicaans-Amerikaanse grens. Jim ziet met lede ogen aan hoe schuldeisers zijn ranch komen opeisen, hij heeft nog een paar maanden om de boel schoon op te leveren en aldus zijn betalingsachterstanden te voldoen. Ooit redde Jim het allemaal makkelijk, maar toen leefde zijn vrouw nog. Haar ziekteproces kostte hen al hun spaarcenten, Jim had bij haar overlijden nog maar net een nagel over om zijn gespierde kont te krabben. 

Maar nog één keer veert hij op: als hij een tweetal vluchtelingen op zijn gebied ontwaart. Zij, moeder en kind, zijn de grens overgestoken op zoek naar veiligheid: ze zijn op de vlucht voor een drugskartel. Bij het grenshek vindt een vuurgevecht plaats, waar Jim instinctief aan deelneemt; hij schakelt enkele Mexicanen uit (want ja, Jim is oud-marinier) maar de vrouw wordt fataal getroffen. Net voor zij sterft, vraagt ze Jim te beloven voor haar zoontje te zorgen: hij moet het ventje naar familie in Chicago brengen. 

Jim zegt dat toe , maar weet nog niet dat ie zich daarmee de woede van het kartel op de hals haalt. De vrouw draagt een tas met geld bij zich waarop zij azen. En het feit dat Jim de broer van de bendeleider heeft neergeschoten, helpt ook niet. On the road, on the run: dwars door Amerika zit men achter elkaar aan.

Met: Liam Neeson, Katheryn Winnick, Juan Pablo Raba, Jacob Perez

FIN - song : Sean Callery - Arriving in Chicago

FIN - song : Andrew Simple - In the end

The killing of Kenneth Chamberlain - David Midell

The killing of Kenneth Chamberlain op IMDb (7,1)
 The Killing of Kenneth Chamberlain (3,28)

The Killing of Kenneth Chamberlain op Wikipedia

Bedrieglijk eenvoudig lijkt het, maar wat een maximaal effect. Zo simpel kan het zijn: in een beperkte ruimte met een beperkt aantal spelers een spanning opbouwen die een aantal keren over de top gaat, ondanks dat je precies weet hoe alles gaat aflopen (daar doet de filmtitel geen goed aan, dat is niet bepaald een spoiler alerrt). Helaas een op waarheid gebaseerd verhaal. En vooral dat zorgt ervoor dat deze film een enorme impact heeft op de kijker, ik keek m op het puntje van de bank. Als filmkijker zeg ik "SCHITTEREND", als mens zeg ik "GRUWELIJK". U mag zelf zeggen of uw mening hier ergens tussenin gaat liggen. 

We gaan terug naar 2011. In New York woont de oude Kenneth Chamberlain nog zelfstandig in zijn flatje. Vanwege zijn hartproblemen heeft hij een monitoringssysteem in huis, een hulpmiddel dat hem uiteindelijk de das om zal doen. Als dat apparaat op een nacht een storing krijgt, geeft het een alarmsignaal af bij de centrale, die - geheel te goeder trouw- een politie-eenheid naar de flat sturen om te checken of het allemaal wel goed gaat met de bewoner. 

Chamberlain - zelf oud-marinier- raakt danig in de war van die nachtelijke klop op de deur en vraagt- door de gesloten deur heen- wat de agenten komen doen. Die beantwoorden hem met een hulpvaardige houding en melden dat ze alleen even willen checken hoe het gaat, ze willen hem even zien. Chamberlain, nog halfslagerig, raakt danig in de war en schiet in zijn oude militaire reflex: met mij gaat alles goed, jullie kunnen weer gaan, Hij weigert ze toegang te geven tot zijn flat,tot zijn veilige haven. Precies daar gaat het mis: de agenten aan de andere kant van de deur vertrouwen het niet. Wat voert Chamberlain in zijn schild, waarom doet ie niet open? Heeft hij drugs of wapens in huis, houdt ie iemand gegijzeld? De heren persisteren in hun wens om de woning te betreden en gaan langzaam overr tot agressieve kreten en klappen op de deur. Ook Chamberlain verlaat zijn stellingen niet: er is niets aan de hand, heren, vertrek alsjeblieft. Wat een eenvoudige hulpdienst had moeten zijn, resulteert in een dreigende inval, Een kleine man versus een machtig apparaat. 

Met: Frankie Faison, Steve o'Connell, Enrico Natale, Ben Marten

Nel mio amore (aka Answer me) - Susanne Tamaro

Nel mio amore op IMDb (6,0)

Nel mio amore op Moviemeter (2,58)
 Nel mio amore op Wikipedia

Velen van u zullen wellicht weten dat ik - met een aantal medefreaks- jaarlijks een filmquiz maak waarmee we het land rondtoeren. In de voorbereidingen komt van alles voorbij, ieder draagt zijn voorstellen aan. Van mij wordt verwacht dat ik met lange reeksen aan arthouse-titels aankom, zodat ze die eens even lekker als "te moeilijk" kunnen afwijzen (niet altijd natuurlijk, er zitten elk jaar wel een paar titels in die uit mijn grote koker vandaan komen). Wat er wat mij betreft te weinig in zit, zijn Italiaanse films. Al sinds mijn jonge jaren ben ik groot liefhebber van de Italo-cinema, of het nou de druk gesticulerende titels zijn of de wat meer ingetogen en meer visuele drama's.
Van die laatste categorie is deze titel er een. Ik zag hem al eerder maar kwam hem op de filmzender tegen dus klikte het nogmaals aan. Opnieuw onder de indruk van de veelzeggende blikken van hoofdrolspeelster Licia Maglietta, die hier een sterke rol neerzet. Mooie natuurbeelden, dik aangezet sociaal drama; ik zat er opnieuw goed in.

Mijn recensie van destijds BEGT recensie "Nel mio Amore"

FIN - song : Irene Fargo - Nel mio amore

American Dreamer - Paul Dektor

American Dreamerr op IMDb (6,0)
 American Dreamer op Moviemeter (2,62)

American Dreamer op Wikipedia

Behoorlijke rare, maar vooral wisselvallige film. Het lijkt gericht op de lach, maar dat zal hier dan toch vooral een grimlach moeten zijn. Niet dat er niet OK geacteerd wordt overigens - dat lukt de ervaren Dinklage en MacLaine uiteraard prima- maar het verhaal weet niet helemaal te binden: van realisme maar magie naar cynisme naar ogenschijnlijk resultaat. Deze kan ik niet helemaal goed plaatsen, derhalve.

Ze hangen aan zijn lippen, hoogleraar Phil Loder weet de saaie economiecolleges een boeiende vorm te geven. Ondanks die waardering vanuit de studenten heeft Phil maar een lastige plek binnen het team, zo lukt het hem al heel lang niet om een vaste parkeerplaats dicht bij de collegezalen te krijgen. En dat is lastig omdat Phil een lilliput-formaat benen heeft. Dat gebrek aan waardering is ie wel een beetje zat. 

Hij overlegt met "zijn goede vriend" Dell, een makelaar met een vlot voorkomen maar met een onderhuidse neiging tot zelfverrijking. Dell adviseert Phil over een advertentie die deze zag, een advertentie waardoor hij misschien toch zijn Amerikaanse droom kan waarmaken: hij kan zich inkopen in een joekel van een villa, waar een onevenwichtige weduwe woont die voor haar eigen veiligheid wel iemand in de buurt wil hebben. Phil moet elke reparatie en elk onderhoud zelf betalen, maar hij maakt wel kans om de gehele villa over te kunnen nemen mocht Astrid, de oude dame, komen te overlijden. 
Astrid blijkt een vurig leven te hebben gehad want plots komen allerlei kinderen van allerlei verschillende vaders op de proppen. Hierdoor ziet Phil zijn glorieuze toekomst- waarvoor hij toch een heus contract heeft getekend- weer in de mist verdwijnen. Astrid's dochter Maggie is juriste en legt Phil al snel uit dat ie erin getuind is: die villa in zijn bezit, dat gaat m natuurlijk niet worden. Of ie maar even wil tekenen om er afstand van te doen, hij krijgt een compensatiebedrag daarvoor dat hem op geen enkele manier zijn investeringen doet terugverdient. Phil is klein maar dapper, hij laat zich niet zomaar wegzetten en is vast van plan de stuurse Astrid hierop aan te spreken.

Met: Peter Dinklage, Shirley MacLaine, Matt Dillon, Kimberly Quinn, Danny Glover

FIN - song : Barry Everitt - What a beautiful day

L'Amour Ouf (aka Beating Hearts) - Gilles Lelouche

L'amour ouf op IMDb (7,0)
 L'Amour Ouf op Moviemeter (3,12)

L'amour ouf op Wikipedia

Romantische komedie? Wikipedia is een beetje in de war, denk ik, of tenminste de bijdrager van dit stuk op de online encyclopedie. Dat romantische, daar kan ik nog wel inkomen, maar komedie wordt het nergens. Daarvoor is de film te hard, te heftig. Maar tjongejonge, wat een heerlijke film en wat een sterk spel. Opnieuw brengt Adele Exarchopoulos (oa La vie d'Adele) een karakter voor het voetlicht dat rust uitstraalt maar van binnen kookt, Machtig is haar expressie op de momenten dat ze bevraagd wordt over haar gedachten. Regisseur Gilles Lelouche trekt alles uit de kast om - net op het moment dat de film in een harde misdaadfilm dreigt te eindigen - dit fraaie "pieken en dalen"- liefdesdrama een alleszins bevredigende afloop te geven.
(Enneh: wat een heerlijke muziek in deze film)

Schijnheiligheid is het beste alibi.

De tiener Jackie zit er helemaal niet op te wachten, op die aandacht van dat straatschoffie dat haar steeds opwacht bij de schoolbus. Jackie is net van school veranderd nadat het op de vorige school misging; Jackie sombert nog veel over het ongelukkige verlies van haar moeder, een voor haar traumatische ervaring. Haar lieve vader probeert wat ie kan om zijn dochter bij de les te krijgen en voor te bereiden op een goede toekomst maar het pakt nog niet zo goed uit: Jackie kan weliswaar goed leren maar droomt zich nog steeds teveel af tijdens de lessen en tijdens het verplichte huiswerk. 

Een deel van die mijmering spendeert ze aan datzelfde straatschoffie: de energieke Clotaire - een school dropout- is aan alle kanten bloedirritant, maar ook lief en grappig. Jackie gaat goed op de aandacht en laat zich stap voor stap veroveren, terwijl ze weet dat Clotaire gemaakt is voor onrust en ophef. De romantische seks-in-de-korenvelden-periode maakt dan ook al gauw plaats voor verkilling, als Jackie steeds meer op het tweede plan (b)lijkt te komen: Clotaire is het kattenkwaad voorbij en heeft zich laten inpalmen door een regionale misdaadorganisatie. Zijn aandacht voor Jackie verslapt, hij gaat voor het grote geld. Dat gaat natuurlijk mis, Clotaire draait langdurig de bak in. Eerst nu moet blijken hoe sterk hun liefde was: blijven ze aan elkaar denken, blijven ze elkaars namen noemen? De tijd heelt vele wonden, maar allemaal...?

Schijnheiligheid is het beste alibi.

Met: Francois Civil, Adele Exarchopoulos, Malik Frikah, Mallory Wanecque, Alain Chabat, Benoit Poelvoorde

FIN - song : Foreigner - Urgent

Gezien in : Cinema Oostereiland

Genius - Michael Grandage

Genius op IMDb (6,5)
 Genius op Moviemeter (2,77)

Genius op Wikipedia

Toen ik van de week "Devil's Knot" een tweede kijkbeurt gaf, concludeerde ik dat de film niet heel bijzonder was maar dat er toch wel een ferm lichtpunt in zat: Colin Firth! Wat een acteur is dat, wat een geweldige mimiek en dito blik heeft de man toch: angst en lef, gelatenheid en gedrevenheid; het zit allemaal in zijn spel. Ik kan dan zo 123 ook niet echt een slechte rol van hem opnoemen. Slechte films waarin hij zat, maar meestal weet hij het gemiddelde toch nog steeds omhoog te krikken. Fenomenaal was hij in "Supernova", wat mij betreft een van de mooiere films van de laatste 10 jaar. 

Hoe dan ook, deze overdenking inspireerde mij tot het opnieuw bekijken van deze film, die ik toch nog op de schijf had staan. Een hyperirritante Jude Law (hoort bij de rol hoor, dat doet ie goed) komt tegenover de bedachtzame, intelligente en ervaren Firth te staan. De twee maken iets in elkaar los.

Hierbij mijn recensie van destijds: BEGT recensie Genius april 2018

Met: Colin Firth, Jude Law, Nicole Kidman, Laura Linney, Vanessa Kirby, Guy Pearce, Dominic West

FIN - song : Adam Cork - Requiem / Dear Max

Quislings siste dager (aka Quislings: the final days) - Erik Poppe

Quislings: the final days op IMDb (7,1)
 Quislings: the final days op Moviemeter (3,38)

Quisling: the final days op Wikipedia

Niet dat het nu direct tot een goede film leidde (mijn vrouw vond hem maar zo-zo) maar ik was al snel enthousiast over dit historisch verantwoorde drama. Sowieso houd ik van geschiedenisverhalen, dus ook in films. Maar bij Quisling gaat het allemaal nog een treetje hoger: de man is in herinnering gebleven omdat "een Quisling" thans ook in de taal model staat voor "een verrader". De man is een eponiem geworden en staat daarmee dus in een rijtje van oa Boycott, Zeppelin en zo meer. Dat maakt de film nog niet meteen knap, maar het zorgt er = door de taallink- wel voor dat ie wat langer in mijn herinnering blijft.

Het is 1945. Ook in Noorwegen komt de Tweede Wereldoorlog tot een einde hetgeen tot verdeelde reacties leidt: het volk is blij en dankbaar maar de regering ziet de bui al hangen. Zij weten dat ze door datzelfde volk veroordeeld zullen worden vanwege hun coöperatie met de Duitsers. Ze zullen ter verantwoording worden geroepen en dan met name de minister president, Vidkun Quisling. Die is aanvankelijk nog vastberaden: hij denkt politie, rechters én volk nog te kunnen overtuigen van de juistheid van zijn handelen. Quisling verpakt het onder de motivatie dat -als hij geen samenwerking met de Duitsers was aangegaan- het land zou worden veroverd door de Bolsjewieken, die hij als een veel grotere dreiging inschatte dan de nazi's. 

Hoewel het hiermee een politieke film dreigt te worden, pakt het door de aanpak geheel anders uit: uiteraard krijgt Quisling in zijn dodencel een geestelijk verzorger toegewezen. Deze Peder Olsen heeft alle reden om zijn cliënt te verafschuwen maar begrijpt ook dat hij uit humanistische overwegingen wel in gesprek móét gaan met de abjecte nazi die hij voor zich acht. De bezoeken zijn intens, de mannen zijn het bitter met elkaar oneens maar toch.. maar toch..maar toch weet Olsen een klein stukje menselijkheid bij Quisling naar boven te krijgen, die mogelijk alsnog tot inkeer kan leiden. 
Wat mij betreft was dit deel het sterkste van de film: de battle tussen twee mensen aan weerszijden van het humane spectrum, die noodgedwongen elkaars overtuigingen moeten uitventen.

Met: Gard B. Eisvold, Anders Danielsen Lie, Lisa Carlehed, Lisa Loven Kongsli

FIN - song : Kim Andre Arnesen/Trondheim Solistene - Magnificat II: ecce enim

Gezien in : Cinema Oostereiland