Als je Benoit Poelvoorde op de poster ziet staan, denk je : dat wordt grappig.
Als je Charlotte Gainsbourg op de poster ziet staan, denk je: dat wordt heavy.
Deze film heeft het allebei. Ik dacht aanvankelijk naar een niemendalletje te gaan kijken, maar ik was na afloop behoorlijk onder de indruk. Het begint als een vrolijke comedy of errors, maar het eindigt als een thriller: de driehoeksverhouding die in dit verhaal centraal staat, sloopt alle hoeken en zijden van die driehoek.
Marc wordt, Parijse belastingambtenaar zijnde, gedetacheerd op het platteland om orde op zaken te stellen. Hij mist de laatste trein naar Parijs en voelt zich gedwongen door de straten te dwalen. Hij ontmoet een vrouw met wie het klikt, stevig klikt. Ze wandelen en praten tot zonsopgang en zij neemt een stevig besluit: ze gaat niet met haar man mee verhuizen naar Amerika, ze gaat naar Parijs om met Marc door te gaan. Ze maken een afspraak elkaar in de Tuilerieën te ontmoeten.
Dat gaat natuurlijk mis: zij is er, maar hij wordt opgehouden door zijn werk en komt pas twee uur later, als zij al teleurgesteld terug is. Om alsnog achter haar man aan te reizen naar de VS.
Hij heeft moeite de misslag te verwerken, maar dat wordt hem makkelijker gemaakt als hij in het plattelandsdorpje ook aan het werk moet voor een lokale antiekgallery-houdster. Die - hij weet het niet - de zus van zijn mislukte date is. Ze groeien naar elkaar toe, het gaat aan en ze gaan samenwonen.
Als Marc zijn vrouw op een gegeven moment ziet skypen met haar zus in de VS, krijgt hij de schrik van zijn leven. Hij zegt niks en zet zelfs zijn trouwplannen door. Maar in zijn hoofd knaagt het. Een confrontatie is onvermijdelijk. Wat te volgen: hoofd of hart?
De film werkt prachtig naar het einde toe, mede door sterk acteerwerk van alledrie (en natuurlijk van de moeder van de dames, de onvolprezen Catherine Deneuve). Goeie film!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten