Tuurlijk is het een draak. Tuurlijk is het een goede film.
Beide kanten van het spectrum hoorde ik van beoordelingen van filmhuiscollega's en wat mij betreft hebben ze beiden een stukje gelijk. Er zitten overdramatische momenten in, die dik op het gevoel aansturen. Maar het historische stukje, het stuk sociale strijd, dat komt ook echt wel binnen.
Juist voor dat laatste stukje ben ik een sucker, want gek op geschiedenis en nogal een voorkeur voor de sociale invalshoek. Alleen daarmee al haalde de film dus bij mij een voldoende.
In de jaren 00 en 10 van de vorige eeuw was het hommeles in Engeland. Slechte werkomstandigheden voor man en vrouw, maar voor de laatste kwam er dan ook nog eens de volstrekte rechteloosheid bij. Niets hadden ze in te brengen op de werkvloer, thuis hadden ze alleen letterlijk wat in de melk te brokkelen , voor de rest moesten ze de man volgen.
Er ontstaat een beweging die ijvert voor vrouwenkiesrecht, onder aanvoering van de beroemde Emeline Parkhurst. Zij krijgt her en der volgelingen, maar die moeten zwaar boeten voor het uitkomen voor hun mening. Ontslag, ontzetting uit de ouderlijke macht. Toch, eenmaal bewust van het onrecht, blijkt er geen weg meer terug. De vrouwen betalen een zware prijs maar streven toch naar gelijkheid. In onze tijd lachen we erom, zo vanzelfsprekend als sommige van die rechten nu zijn, maar in die periode moest elke decimeter worden veroverd. Dát is het belang van deze film, dat ie dat laat zien. Dan neem je de rest op de koop toe.
Goeie rollen van Carey Mulligan en Brendan Gleeson. Bij elkaar een goed onderhoudende film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten