Oude liefde van mijn vrouw, deze Emily Watson. Die kan bij haar niet veel fout doen.
Bijgaande film is een "waargebeurdje" en handelt over de dramatische periode dat uit huis te plaatsen kinderen in Engeland niet in weeshuizen werden geplaatst maar naar Australië werden gedeporteerd. Van vroeg in de 19e eeuw tot ergens in de 80's moet dat geregeld gebeurd zijn.
Watson speelt Margaret, een moeder werkzaam in de jeugd- en pleegzorg die bij toeval op twee verschillende verhalen stuit die bovenstaande indiceren. En ze gaat op onderzoek uit: zou het echt zo zijn dat Engeland hier aan meewerkte en zou ze er nog iets van terug kunnen vinden? Sterker nog: zou ze wellicht van die cliënten de moeder terug kunnen vinden?
De zoektocht leidt haar naar Australië , ze boekt enkele successen maar stuit vooral op een veelvoud van het verhaal. En op weerstand. Veel weerstand.
Ze komt terecht bij mensen die helemaal niet willen dat het verhaal opgerakeld wordt, ze stuit op internaten waar de broeders een dubieus verleden proberen te maskeren. En ze stuit op weerstand van haar eigen regering en tenslotte, op groeiende wrijving met haar eigen thuisfront.
Wat sterk is aan de film is dat het nergens sensationeel wordt, het had gierend emotioneel uit de bocht kunnen vliegen. Dat gebeurt nergens, Watson speelt behoudend maar goed.
Al met al een vette voldoende , script plus acteerwerk beklijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten