Mijn lief houdt net zo veel van films als ik. Andere films soms, maar films. Waar ze echter weinig tevredenheid uit haalt, zijn trage tot zeer trage films. Vanavond zag ik er weer een die ze, ondanks de korte duur, niet uit kon zitten. Jammer, want ze kreeg volgens mij de interessante pointe van het verhaal niet te pakken.
Helen is een 17-jarig weesmeisje dat niet veel mee heeft in het leven. Eenzaam op school, afgesloofd bij haar bijverdien-baantje, levenslange weeshuis-ervaring.
Dit verandert allemaal als ze door de politie gevraagd wordt om een rol te spelen in de reconstructie van een vermissing. Joy, een slim en populair meisje van Helen's school, is na een wandeling in het bos verdwenen en Helen wordt gevraagd stand in te zijn bij de mogelijke opsporingsfilm.
Ze maakt kennis met de ouders van het meisje, met de vriend van het meisje en gaandeweg ervaart ze , nee : interpreteert ze hoe het leven in een gezin eruit moet hebben gezien., Ze wórdt Joy, bij wijze van spreken.
Niet als enge persoonsverwisseling, nee meer als plotseling de waarde zien van een mogelijk leven.
Schitterend is de scene waarin ze bij de ouders van Joy te eten is gevraagd, na hun aanbod om haar te helpen met haar wiskunde. Dochter Joy vond wiskunde leuk en was er goed in. Als ze eenmaal haar probleem op tafel legt, begint de vader met uitleg maar breekt al spoedig omdat ie dan pas echt ziet dat Helen helemaal niet de plaatsvervanger is van zijn verdwenen dochter, maar gewoon een heel ander meisje op zoek naar menselijke warmte.
Zoals gezegd, hypertraag, maar als je fijnproever bent moet je dat kunnen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten