He, wat? Nu pas? Ja, nu pas.
De voor velen film van het jaar 2011 was aan mij voorbij gegaan. Wellicht dat de gedachte aan veel achtervolgingen me tegenhielden, wellicht dat opnieuw een hoofdrol voor de vorig jaar onvermijdelijke Ryan Gosling me tegenstond: ik weet het niet.
Wel weet ik dat ik de vertoning op het Film1-kanaal pas als eerste echte gelegenheid liet gelden om hem te zien.
En terecht, trouwens, want mijn vrees bleek onterecht. Het autoracen is slechts een minimaal deel van de film en zelfs het harde geweld komt pas laat op gang. Tot die tijd is "Drive" een aangenaam kabbelend verhaal met een hinderlijk rustige hoofdpersoon.
Daar komt verandering in als ie, uit piëteit met de aardige buurvrouw en haar zoontje, een crimineel klusje op gaat knappen samen met de buurman, die net uit de gevangenis is ontslagen.
Vanaf dat moment rolt ie , naar het schijnt ongewild, in de ene nare afrekening na de andere. En laat ie zich zelf ook niet onbetuigd.
Een film met twee gezichten, op het oog weloverwogen zo ingedeeld door de regisseur. Goed voor een avond boeiend kijkspel, maar wat mij betreft niet de topfilm die anderen eraan labelden. Ik heb blijkbaar het momentum gemist.
Bij de weg (sorry) : de soundtrack is uitmuntend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten