Zwarte komedies, ik kan er doorgaans wel wat mee. Een zwaar onderwerp als de dood mag soms ook best eens luchtig worden aangepakt. Dat gebeurt in deze film wel, het enige probleem is dat het eigenlijk nergens écht grappig wordt. De film heeft zijn momenten, maar draagt niet genoeg mee om te beklijven.
We zitten ergens in België, randje Frankrijk. In een klein kasteeltje heeft een arts een levensbeëindigingskliniek opgezet. Zelfmoordlustigen kunnen zich - tegen forse betaling uiteraard - bij hem melden om middels het uitvoeren van een allerlaatste wens onstoffelijk te worden. Omdat hij daarmee op de rand van wetten balanceert, is als bedrijfspolicy ingevoerd dat er eerst terdege moet worden geprobeerd om cliënten van hun idee af te brengen. Als je nog niet ziek genoeg bent, als je niet overduidelijk zwaar lijdt aan het leven, gaat het geheel niet door. De film lijkt dan ook gemaakt met een goede knipoog naar de Nederlandse euthanasiewetgeving.
Een bonte stoet cliënten verschijnt. De zakenman die het allemaal wel gezien heeft en nog een keer met een lekkere blonde het bed in wil en die ook op die plek en in die positie wil sterven. De zangeres die haar carrière moest beëindigen omdat haar stem haar in de steek liet en die niet kan leven met het gegeven dat niemand haar meer om een handtekening vraagt. De helemaal niet zieke man die de ergste aandoeningen verzint om maar in aanmerking te komen voor een plekje in een van de sterfruimtes.
In het dorp buiten het kasteel groeit het verzet. "Moordenaars, Moordenaars!!" klinkt het steeds luider langs de oprijlanen van het kasteel. Het gaat uit de hand lopen. De burgers verenigen zich en vallen het kasteel aan. En nu komt de ironie van het verhaal, het stukje dat het black comedy maakt: veel van de zelfmoord-kandidaten komen nu op een andere, veel gewelddadiger manier aan hun einde dan ze eerst hadden gedacht.
Met o.a. Benoit Poelvoorde en Bouli Lanners.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten