Les Amours d'Anaïs (aka Anaïs in Love) - Charline Bourgeois- Tacquet

Les Amours d'Anaïs op IMDb (6,4)
 Les Amours d'Anaïs op Moviemeter (2,83)

Les Amours d"Anaïs op Wikipedia

Deur in huis? Stomvervelende film. Mogelijk klinkt dat iets te zwaar ten opzichte van de lichtvoetigheid die de film tentoonspreidt, maar de hypernerveuze hoofdrolspeelster irriteerde me dermate dat ik moeite had om sympathie voor het verhaal op te vatten. Want daar zat nog best enige poging tot verrassing in, maar het continue rondrennende vrouwtje (een foute combi van Lola en Amélie) was beeldbepalend. Misschien kunt u er iets mee. 

Besluiteloos is ze, onze ADHD-hoofdrolspeelster. Ze weet niet wat ze aan moet met haar relatie, ze weet niet wat ze aan moet met haar huurwoning, ze weet niet wat ze aan moet met haar nog steeds niet afgeronde literratuurstudie. Door die besluiteloosheid brengt ze zichzelf continu in problemen. En dat is niet het ergste: ook om haar heen overvalt twijfel de mensen die iets van haar verwachten. 

De huurbaas moet wachten op haar geld, de professor moet wachten op haar scriptie, de huidige vriend moet haar uitvluchten en voortdurende verzinsels weten te plaatsen: ze fabuleert er op los waardoor niemand enige grip op haar krijgt. 
Niemand, ook de plots opduikende uitgever niet. Een oudere man die wel wat ziet in de prachtige jonge vrouw, maar die al snel ziet wat ie zich op de hals heeft gehaald. Al snel besluit hij ervoor te kiezen bij zijn vrouw te blijven. Waardoor Anaïs juist weer op háár spoor gezet wordt: Emilie Ducret is een succesvol schrijfster en óók al niet ongevoelig voor de charmes van de schone spurter. Er ontstaan rare verhoudingen, letterlijk en figuurlijk.

Met: Anaïs Demoustier, Valeria Bruna Tedeschi, Denis Podalydés, Jean-Charles Clichet

FIN - song : DJ Tomban- Brighten up

The Last Showgirl - Gia Coppola

The last showgirl op IMDb (6,5)
 The last showgirl op Moviemeter (3,23)

The last showgirl op Wikipedia

"Ik zal ze eens wat laten zien". moet ze gedacht hebben. Cynici die reageren dat ze altijd al veel liet zien, zullen na het bekijken van deze film hopelijk hun mening over superster Pamela Anderson ietwat herzien. Vooral zullen ze mogelijk toegeven dat het haar lukt om te laten zien dat ze meer in haar mars heeft dan alleen "een verschijning" zijn. 

Terwijl dát precies is wat onze hoofdpersoon Shelly voor veel mensen is: een verschijning. Al tientallen jaren staat ze in het sleetse Las Vegas op het podium als gevederde danseres die aan het eind van de show moet laten zien wat ze allemaal ónder dat glitterpak te bieden heeft. Shelly is er goed in, ze is de postergirl van de show, ze is de nestor. Dat wil nog niet zeggen dat ze door haar collega-danseressen met egards behandeld wordt, helemaal niet. Hoewel ze zichtbaar steeds meer moeite heeft om het hoge tempo van opdraven, dansen, omkleden, opnieuw opdraven, opnieuw dansen te blijven volhouden, heerst er cynisme onder de collega's. Ja, ze kijken naar haar op als zijnde een moeder maar ze moet niet denken dat ze privileges heeft.

Buiten de show om heeft Shelly amper een leven: ze gaat veel om met de oude serveerster Annette, die een zwartgallige kijk op de samenleving tentoonspreidt waar Shelly nog lang niet aan toe is. Ze gaat om met spreekstalmeester Eddie, die haar status met enige regelmaat bevestigt. Maar het allerbelangrijkste in haar leven krijgt ze maar mondjesmaat toegediend: haar dochter Hannah, waarvoor ze de zorg niet kon combineren met haar danscarrière, staat opeens voor haar deur. Vol verwijten, dat wel maar Hannah probeert er dwars doorheen te denken: ze wil laten zien welke persoonlijkheid het dansen haar geeft, ze wil laten zien waarom haar leven liep zoals het liep. Confronterend, ontroerend, warmhartig. Mooie film!

Met: Pamela Anderson, Jamie Lee Curtis, Dave Bautista, Billie Lourd, Brenda Song, Kierrnan Shipka

FIN - song : Miley Cyrus - Beautiful that way

Gezien in : Cinema Oostereiland

American Fiction - Cord Jefferson

American Fiction op IMDb (7,5)
 American Fiction op Moviemeter (3,56)

American Fiction op Wikipedia

Wat een heerlijke film! Niet alleen door het ontwapenende spel van Jeffrey Wright en Sterling K. Brown, maar ook door de fijne plottwisten die er in zitten. Film is iets minder dan 2 jaar oud maar ik weet niet meer precies waarom ik m destijds niet opgepikt. Wel weet ik nog dat ie een fijne "rumour around the brand" kreeg (de discussies rondom "woke" en "Black Lives Matter" lopen al een tijdje). Het is erg fijn om te zien dat deze film er op luchtige wijze de draak mee steekt, dat het clichés uitvergroot hetgeen het verhaal ten goede komt. Zelf ging ik erg goed op het snobisme in de wereld van de cultuurprijzen, waar iedereen the "next big thing" meent te hebben ontdekt. 

Hoogleraar literatuur Thelonious "Monk" Ellison trekt het allemaal even niet meer . Hij kan met de dag minder hebben van zijn verwende studenten. Na de zoveelste uitval wordt hij dan ook op het matje geroepen en zelfs met verplicht verlof gestuurd. De oorzaak van zijn onvrede zit m erin dat het steeds maar niet lukt om een volgend boek geschreven te krijgen: zijn eerdere werk wordt weliswaar geprezen om de goede stijl en de scherrpe onderwerpkeuze, maar het verkoopt voor geen meter. Monk voelt zich miskend en reageert dat cynisch af op iedereen in zijn omgeving. Afgunstig ziet hij hoe andere schrijvers met een platte, populaire stijl wel de schappen uit vliegen. 

Monk zint op wraak, maar eerst moet er schoon schip gemaakt worden in de familie: zijn lieve zus overlijdt plotseling, zij nam een groot deel van de zorg voor hun licht dementerende moeder op zich, Monk besluit zijn sabbatical hier voor een goed deel aan te wijden, maar loopt ook hier tegen zijn eigen menselijke onvermogen aan: hij ruziet met zijn broer die hem elitarisme verwijt, hij heeft moeite met de verzorgenden in het tehuis. Wel ondervindt hij begrip bij een overbuurvrouw van zijn moeder, maar dat gaat ook alleen maar goed omdat Monk niet het achterste van zijn tong laat zien. Kortom: het roer moet om: als hij dan toch de wereld niet kan veranderen, dan zal hij het spel mee gaan spelen. 
Monk begint aan een boek dat stilistisch mijlenver van hemzelf afligt maar dat boeit hem niet: hij wil kijken of hij het kán, of hij een boek kan schrijven dat opschudding veroorzaakt en dat bij literatuurcritici op de bespreeklijst kan komen. 'Hij verkoopt zichzelf, maar what the fuck..

Met; Jeffrey Wright, Sterling K. Brown, Issa Rae, John Ortiz, Leslie Uggams

FIN - song : Cannonball Adderley- Autumn Leaves

Between Small Places- Robin Alysha Clemens

Between Small Places op NPOdoc
 

Mogelijk een vreemde eend in deze blogbijt, maar ik wilde hem toch even beschreven hebben. Korte films doen er immers ook toe, deze heeft het ook gebracht tot de voorselectie van de Nederlandse Filmdagen, de plek waar de Gouden Kalveren worden uitgedeeld. 

Ik zag deze kortfilm op een zeer bijzondere plek, namelijk in het Amsterdam Museum, dat op zijn beurt weer in het museale gebouw van het H'Art museum is ingebouwd. Met enige regelmaat bezoek ik die gecombineerde musea (ook een dependance van Museum van de Geest zit daar), altijd kom ik verrijkt terug. In het Amsterdam Museum was een expositie over dakloosheid in onze hoofdstad en daar liep ik tegen de vertoning van deze film aan. In een loop geprogrammeerd, ik bleef net zo lang zitten tot ik hem compleet gezien had. Want: een warme en uitermate persoonlijke benadering van de in Mokum neergestreken Amerikaan Brian, die zijn leven voornamelijk slijt in een van de stadsparken. 

Brian is filosofisch aangelegd, leeft op minimale behoeften en heeft - ondanks zijn minvermogendheid - een constructieve kijk op het leven. Als verkoper van Z magazine probeert hij zijn kopers iets mee te geven van onthaasting en tevredenheid. Dat werkt echt heel goed in deze documentaire, het toont de kijker dat er achter die bank- en parkslapers altijd een mens verborgen zit, een mens met gevoelens en inzichten. Het kan geen kwaad om dat af en toe te beseffen. Dáárom wou ik de kortfilm hier even beschrijven. 

Noot: in het Museum van de Geest ontwaarde ik nog een quote van Benedict Cumberbatch over de schilder Louis Wain, waarvan werken hier werden geexposeerd. Ik zag Cumberbatch ooit die rol spelen, dus ik was op meerdere vlakken met film bezig gisteren. \0/

The Salt Path- Marianne Elliott

The Salt Path op IMDb (7,3)
 The Salt Path op Moviemeter (3,50)

The Salt Path op Wikipedia

Opvallend veel seniore mensen in de zaal gisteravond, de jongeren waren in de minderheid. Dat zal ongetwijfeld door het onderwerp komen: wandelen (hiken, zo u wilt) is een ontspannende bezigheid voor oudere mensen. Niet voor niets worden LAW's als Pieterpad of De Camino voornamelijk belopen door mensen die in iederr geval de 50 al gepasseerd zijn. Deze op waarheid gebaseerde film geeft daar overigens ook een aantal redenen voor aan: wandelen kost tijd, wandelen werkt reinigend voor de geest en wandelen geeft je de opdracht naar het binnenste van jezelf te kijken. Hoever wil je gaan, letterlijk en figuurlijk?

In deze film gaan de hoofdpersonen ver, heeeeel ver. En daar is alle reden voor: niet alleen is Moth, de man, zojuist gediagnosticeerd met een chronische en vooral progressieve ziekte (hij zal gaandeweg steeds minder kunnen doen). ook is het stel onlangs door een foute investering huis en haard kwijt geraakt. Gelukkig zitten de kinderen al op de universiteit en zijn ze uithuizig, dat maakt het voor hen iets beter draagbaar. Omdat ze toch geen dak meer hebben en omdat het ziekteproces in een veel te vroeg stadium zit om urgentie te verkrijgen bij het zoeken van een woning nemen ze een radicaal besluit: ze kiezen voor de catharsis. Ze gaan de problemen van zich af wandelen, ze gaan zichzelf confronteren met fysieke én mentale uitdagingen. Het South West Coast Path wordt hun doel: ze willen hem he-le-maal lopen, tot aan het eindpunt op Land's End aan toe. Ga er maar aan staan: Moth loopt moeilijk, ze hebben geen cent te makken en moeten dus tamelijk zelfvoorzienend zijn, het weer werkt niet op alle fronten mee en de tocht verloopt veel trager dan hun inspiratiebronnen aangaven. Kortom: het is de ene confrontatie na de andere. Dat betekent dat je de lichtpuntjes op één hand kunt tellen, maar dat je dan misschien ook wel met die ene hand tevreden kunt zijn. Een les in zelfredzaamheid, een les in wilskracht en een les in liefde.

Met : Gillian Anderson, Jason Isaacs, Hermione Norris

Gezien in : Cinecenter

Langue étrangère - Claire Burger

Langue étrangère op IMDb (6,7)

Langue étrangère op Moviemeter (3,50)

Langue étrangère op Wikipedia

Dit had een heel vervelende of saaie tienerfilm kunnen worden, maar dat werd het niet. Dikke meevaller derhalve, dit Frans-Duitse coming-of-age verhaal over (tienerr)liefde en politiek.

Daar is ze dan, de Franse Fanny stapt in Leipzig uit de trein die uit Straatsburg vandaan komt. Ze wordt opgehaald door de moeder van haar penvriendin, die de logeerpartij geregeld heeft. Zelf is deze Lena op dit moment verhinderd wegens activistische activiteiten maar ze zal zich zo snel als kan bij hen voegen.

Lena blijkt maatschappelijk een stukje verder te zijn dan de nat-achter-de-oren zijnde Fanny. Lena is vegetarisch, veganistisch, anarchistisch, opstandig, activistisch; the whole shebang. Fanny is een 17-jarig meisje dat gepest wordt op school en daardoor haast mensenschuw door het leven gaat. Vanaf het begin kijkt ze dus bewonderrend op naar de dynamische Lena. 

Om te zorgen dat Lena haar ziet staan en haar niet als kleuter behandelt, verzint Fanny een aantal interessante gebeurtenissen in en om haar leven. Ze hoopt daarmee de aandacht te krijgen van Fanny die ze - behalve om het bovenstaande- ook op een andere manier interessant vindt. Als Lena de bemoeizucht van haar moeder even zat is, besluit ze met Fanny mee naar Straatsburg te gaan om haar daar te helpen met het oplossen van de raadsels die deze haar voorgelegd heeft. Ze vinden antwoorden, maar dan toch heel andere dan ze aanvankelijk vermoeden.

Met: Lilith Grasmug, Josefa Heinsoius, Nina Hoss, Chiara Mastroianni, Jalal Antawil

FIN - song : KOMPROMAT - Possession

The Young Victoria - Jean Marc Vallée

The young Victoria op IMDb (7,2)
 The young Victoria op Moviemeter (3,22)

The Young Victoria op Wikipedia

Deze had ik al eens gezien en daarna toch nog een keertje opgenomen maar steeds maar niet herbekeken. Nu ik toch al in de flow van adel en koningen zat door de Monte-Cristo graaf, pakte ik deze er toch nog maar weer even bij.
Nog steeds oké om te bekijken deze: een schijnende Emily Blunt, een welbekend verhaaltje van intriges en slechtheid en dan ook nog eens een keur aan goede bekende gezichten. Goed te doen, zeker voor een film van 15 jaar oud.

Mijn recensie van destijds (2023): https://begt.blogspot.com/search?q=young+victoria

Le Comte de Monte-Cristo (aka The Count of Monte-Cristo) - Alexandre de la Patelièrre/ Matthieu Delaporte

Le Comte de Monte-Cristo op IMDb (7,6)
 Le Comte de Monte-Cristo op Moviemeter (3,56)

Le Comte de Monte-Cristo op Wikipedia

Veelvuldig verfilmde schelmenroman van de grote Franse schrijver Alexandre Dumas, dit jaar zelfs 2 keer. De ene verfilming leidde tot een streamingserie, wij trokken lekker naar de filmzaal voor de grotedoekversie. En dat werkte goed, want als een verhaal dermate goed geschreven is, lijkt verfilmen een koud kunstje. Is het natuurlijk niet, maar de scriptschrijver is alvast een eind op weg geholpen door Dumas. Dan moeten de cameraman en de acteurs de rest doen. En in dit geval gaat dat in ieder geval hoofdrolspeler Pierre Niney goed af, hij zet overtuigend de revanchistische graaf neer. 

We beginnen echter ver, ver voor de goed geplande wraakactie. Bij aanvang is de graaf nog gewoon Edmond Dantès, een eenvoudige bootsman op de Middelandse Zee- vaart. Als hij bij een storm een vrouw redt die van een gezonken schip is geslagen, krijgt hij aanvankelijk niet de dankbaarheid die hij verdient. De kapitein verwijt hem dat zijn sprong in het diepe zijn medebemanningsleden én hun lading in gevaar heeft gebracht. De vrouw blijkt een brief bij zich te hebben van Napoleon, die op dat moment al verbannen op zijn eiland zit Als deze kapitein Danglars hem bij terugkomst in de haven wil laten arresteren, steekt de reder daar een stokje voor. Die waardeert juist de heldenmoed van Dantès en benoemt hem tot kapitein, waarbij Danglars dus gedegradeerd wordt. Een vijandschap voor het leven is geboren.

Dantes geniet van zijn nieuwe status en neemt voortvarende stappen: hij vraagt zijn geliefde vriendin Mercedes ten huwelijk, dit tot grote jaloezie van haar neef Ferdinand de Morcef die al jaren verliefd op haar is. Terwijl het paar voor het altaar staat, valt de marechaussee binnen: Dantès wordt gearresteerd omdat hij de opstandige Napoleon zou aanhangen, het bewijs ligt...juist ja.. in die brief van de geredde drenkeling. Dantes wordt dus geframed, slechts de steun van zijn oude vriend de Morcef kan hem nog redden van het gevang. U snapt, deze man ziet zijn kans schoon om alsnog Mercedes te huwen, hij offert daarmee Dantés op aan de procureur. Dantès gaat voor jaren het gevang in en zint daar - geïnspireerd door de verhalen van zijn medegevangene Abbé Faria - op de ultieme wraak. Daarvoor moet hij eerst weten te ontsnappen van het gevangeniseiland. Eenmaal aan wal begint hij aan de uitvoering van zijn doorwrochte plan: de drie mannen (en één vrouw) die hem hebben belazerd, moeten vrezen met groten vreze.

Met: Pierre Niney, Bastien Bouillon, Anais Demoustier, Anamaria Vartolomei, Laurent Lafitte, Pierfrancesco Favino, Patrick Mille

FIN - song : Jérome Rebotier - La vie d'après

Gezien in : Cinema Oostereiland

iHostage- Bobby Boermans

iHostage op IMDb (6,0)
 iHostage op Moviemeter (3,00)

iHostage op Wikipedia

Bombarie, dat is het meest passende woord bij de publiciteitscampagne rondom deze film. Interviews in de krant, reclame her en der, ondersteuning in de mediaprogramma's: de dikke vinger haalt Netflix voorlopig even niet uit de pap. Het was dan ook een mediageniek verhaal destijds, de gijzelingsactie op het Leidseplein in februari 2022. Maar helaas is het de makers van deze film amper gelukt om die spanning over te brengen aan de filmkijker. Een keur van bekende Nederlandse acteursgezichten trekt voorbij, de een slaagt er beter in dan de ander om het regeltjes-opzeggen-niveau te ontstijgen. Oordeel zelf, uiteraard, maar ik vond weinig thrill in deze thriller. 

Een Bulgaarse contractarbeider ontdekt - eenmaal ingecheckt in zijn hotel - dat hij tijdens de treinreis zijn oortjes is verloren. Eerst maar even snel langs de I-Store op het Leidseplein dan maar, want zónder oortjes kan ie niet. Dat "even snel" gaat een lange en zware dag voor hem worden. Hij heeft net afgerekend namelijk als er vanuit de deuropening wordt geschreeuwd: IEDEREEN OP DE GROND! NIEMAND BEWEGEN! DIT IS EEN GIJZELING!". Een deel van de mensen weet weg te komen naar boven, naar het bedrijfsrestaurant, drie mensen worden door een werknemer snel het magazijn in geleid om zich daar te verstoppen, maar onze Bulgaar is voor dat alles te  laat. Hij is daarmee de enige gegijzelde die in beeld is bij de gijzelaar, die dan ook alle pijlen op hem richt. Figuurlijk dan he, het blijft vooralsnog bij schoten in de lucht.

In het zenuwcentrum van het hoofdbureau van politie nemen onderhandelaar Lynn en commissaris Kees hun plaatsen in, ook voor hen zal het een lange en (in en in)spannende worden. Lynn moet contact met hem zoeken om de gijzelnemer kalm te houden en het idee te geven dat aan de vervulling van zijn eisen wordt gewerkt. Al snel ontdekt ze dat Ammar, zoals de gijzelaar na enig aandringen zijn naam onthult, weliswaar psychisch instabiel is maar wel over een soort van menselijke gevoelens blijkt te beschikken. Als ze die opening eenmaal heeft ontdekt, gaat ze op zoek naar de opening die tot de bevrijding van de gijzelaars kan leiden. Ze moet heel voorzichtig opereren want meneer de gijzelnemer is explosief, letterlijk en figuurlijk.

Met: Soufiane Moussouli, Loes Haverkort, Marcel Hensema, Emmanuel Ohene Bohafo, Louis Talpe

FIN - song : Givor Paradis - Non

The Last Champion - Glen Withrow

The Last Champion op IMDb (6,9)
 The Last Champion op Moviemeter (3,14)

The Last Champion op Wikipedia

Verrassend hoge waarderingen, wat mij betreft. Sportfilms, dat is niet helemaal mijn ding. Eigenlijk kunnen alleen Amerikanen dat een beetje oké: de opgeklopte winnaarsmentaliteit wordt er daar iets meer ingestampt dan bij ons. U zult - mocht u de film gaan bekijken - de lang uitgesponnen slotscenes wel ongeveer zien aankomen. Maar goed: er is een publiek voor, een markt misschien zelfs.

De film draait om twee getroebleerde mannen: de ene, voormalig worstelkampioen John Wright, komt na lange tijd weer terug in zijn oude stadje en wordt niet bepaald met open armen ontvangen. De andere, talentvol worstelaar Michael Miller, wil graag een heldenstatus in de sport bereiken maar ziet zijn toekomstplannen in duigen vallen als hij plotseling wees wordt (en daarmee verantwoordelijk voor de zorg van zijn jongere zusje). 

Terwijl John tegen een stad vol weerstand oploopt vanwege misdragingen in het verleden, lijkt hij wel de enige te zijn die de arme Michael ondersteunt; die laatste krijgt het aan de stok met het wat welgesteldere deel van de stad, waaronder de zoon van de stinkendrijke makelaar. Die zoon is natuurlijk ook een worstelaar. De pijnlijk levensverhalen van John en Michael schuiven als een harmonica in elkaar, maar hun opponenten hebben niet gerekend op de veerkracht van de worstelende (metafoor!!) heren. 

Met: Cole Hauser, Sean H. Scully, Annika Marks, Randall Bartinkoff

Vingt Dieux (aka Holy Cow) - Louise Courvoisier

Vingt Dieux op IMDb (7,2)
 Vingt Dieux op Moviemeter (3,30)

Vingt Dieux op Wikipedia

Blijkbaar ging ik met valse verwachtingen de wedstrijd in: na het lezen van de synopsis rekende ik op een mogelijk zoetsappig plattelandsverhaaltje waarin een jongeman zelfstandigheid bereikt na een lastige strijd in een dito tijd. Ik kwam bedrogen uit en hoe fijn bleek dat. Dit was geen feelgood, dit was een rauwe overlevingsfilm waarin de sociale problematiek van het doek spatte. Errug goed, ik voelde me meer dan aangenaam verrast. Achteraf begreep ik pas dat deze film hoog scoorde in het "Un certain regard" programma van het filmfestival van Cannes.

Hij laat zich ervoor lenen op  het dorpsfeest: voor een joelende massa gaat Totone uit de kleren, vervolgens laat hij de drank rijkelijk vloeien. Met een meissie mee naar huis (prestaties nul natuurlijk) en pas vroeg in de ochtend opgepikt door zijn zoekende vader. Die heeft hem nodig in de kaasmakerij: hij runt een armoedig bedrijfje dat met zijn marginale productie amper op kan tegen de grote boerderijen in de streek. Papa verdrinkt zijn zorgen, hetgeen hem na een feestavond fataal wordt: boem zegt de boom. Op dat moment is de nog onwetende Totone op de vlucht voor de wraak van twee broers die hij 0 in de strijd om een meisje- met een fles geslagen heeft.

Nu papa er niet meer is, rust de zorg voor zijn jonge zusje op Totone's schouders. Hij meldt zich voor werk bij de grootste boerderij/kaasmakerij van de streek, de boerderij van ...jawel.. die twee broertjes. Flinke klappen krijgt hij, maar hij beseft dat hij het geld nodig heeft voor de zorg en het overleven. Hij zet dus door, zolang als het gaat. Terwijl om hem heen de inboedel van zijn vader's kleine praktijk verkocht en opgehaald wordt, rusten zijn ogen op de enige achtergebleven kaasmachine. Totone weet dat er een enorme geldprijs wordt uitgeloofd voor degene die de lekkerste streekkaas maakt. Hij wil dat natuurlijk maar ja, hoe kom je aan de benodigde hoeveelheid melk. Direct denkt hij aan de grote en vijandige boerderij, hij moet het slim aanpakken. Charmes in de strijd!

Met : Clement Faveau, Maïwene Barthelemy, Luna Garret, Mathis Bernard

FIN - song : Linda Courvoisier - Generique

Gezien in : Cinema Oostereiland

For Evigt (aka Eternal) - Ulaa Salim

For Evigt op IMDb (5,1)
 For Evigt op Moviemeter (2,94)

For Evigt op Wikipedia

Door een interessant wetenschappelijk randje (zeebevingen, vulkanisme, oceanografie) én een fris van de lever spelende hoofdrolspeelster bleef ik hangen in dit scifi-niemendalletje. Het verhaal hinkt op twee gedachten. En daar wordt een film meestal niet beter van. Wat ik mede interessant vind, is dat de waarderingen op de twee door mij gefrequenteerde filmdatabases zo verschillen. Op IMDb een krappe 5, maar op Moviemeter wel een voldoende 6min. Moviemeter kent een iets jonger publiek, dat zou kunnen schelen. Hoe dan ook, u heeft recht op een korte beschrijving.

We donderen de film binnen, sterker nog: we storten haast in zee. Een aardbeving een stukje uit de IJslandse kust kalft een stuk van de kust af, neemt bijna de vuurtoren mee. Oceanograaf Elias lijkt niet verbaasd, zijn metingen kondigden dit al enige tijd aan. Maar Elias had even het hoofd er niet bij: hij heeft net de ravissante Anita ontmoet, een aankomend zangeres met een vrijbuitersinslag. 

Anita doet haar best om iets van Elias' werk te snappen, maar ze waarschuwt hem niet "te saai" te worden door alleen maar boven zijn onderzoeken te hangen: ze wil dansen, ze wil uitgaan, ze wil seks. 

De twee gaan langzamerhand een steady relatie aan, maar als het over toekomstplannen gaat, trekt Elias terug. Dan zegt hij toch voor een studiereis te gaan en vooral: voor een diepzee-onderzoek waarbij ze de ontstane zeeravijnen gaan proberen te dichten. Dat lijkt hem belangrijker dan kinderen. Maar u snapt: Anita wordt plots toch zwanger. De twee staan voor een keuze: gaan ze samen de diepte in of ontstaat er een breuk?

Met : Simon Seats, Nanna Oland Fabricius, Oscar Langer

De Fazantenmoordenaars (aka Fasandraeberne / Department Q: The Absent One) - Mikkel Norgaard

De Fazantenmoordenaars op IMDb (7,1)
 De fazantenmoordenaars op Moviemeter (3,49)

De Fazantenmoordenaars op Wikipedia

Had deze opgenomen met de gedachte dat ik deze film uit de reeks "Department Q" nog niet gezien had, maar dat bleek toch wel het geval. Destijds stond ie onder een andere titel te boek, waardoor deze boekverfilming van de thrillerschrijver Jussi Adler Olsen al snel bekend voorkwam. Geeft helemaal niks: een spannend verhaal dat wordt verbeeld door een sterke reeks acteurs, daar kun je altijd voor gaan zitten. Welke acteurs dat dan zijn? Nou, komt ie: Nikolaj Lie Kaas, Fares Fares, Pilou Asbaek en de ongrijpbare David Dencik (die ik ook de dag ervoor al in een film tegenkwam). 

Toen ik de film vorige keer zag (2016), beschreef ik hem aldus: 

BEGT recensie De Fazantenmoordenaars - 2016

FIN - song : Johan Soderqvist - Epilogue

Attachment (aka Natten Har Ojne) - Gabriel Bier Gislason

Attachment op IMDb (6,0)
 Attachment op Moviemeter (2,77)

Attachment op Wikipedia

Romantic horror? Een horrorkomedie? Het is goed dat ik al die beschrijvingen pas nu lees, nadat ik de film gezien heb, anders was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen. Ik ga daar niet zo goed op, op horror (mijn quizmaten vinden dan ook nog steeds dat ik "The Substance" nog moet gaan kijken). Maar voor deze film kan ik zeggen dat het me meeviel: niet al te veel onwaarschijnlijke scenes, niet al te potsierlijk in de scripting (nou ja, stukkie exorcisme toch wel) en vooral een goed opgebouwde spanning in het script zorgden samen al voor een acceptabel geheel, de sterke bijrollen van gevierde Scandinavische acteurs Sofie Grabol en David Dencik deden de rest.

Maja, een matig succesvolle actrice, ontmoet bij een optreden in een bibliotheek de interessante toeriste Leah, die opzichtig lang blijft hangen. De vrouwen gaan voor een borrel en jawel, ze raken aan de lip. Leah stelt haar terugreis naar London uit en de verhouding verdiept zich. Als Leah dan uiteindelijk toch terug naar haar moeder moet, besluit Maja met haar mee te gaan. Een besluit met grote gevolgen.

Maja krijgt in London namelijk Leah's moeder Chana erbij: ze woont in hetzelfde trappenhuis maar is opvallend vaak bij haar dochter over de vloer: die kan niet zonder haar, zegt Chana. Ze is ziek en ze heeft zorg nodig, zegt Chana. Maja moet af en toe even uit de buurt, want haar aanwezigheid is niet altijd goed voor Leah, zegt Chana. Kortom: Chana is een hinderlijk bijvoegsel (jaja, daar heb je het Attachment) bij hun relatie. 
Dat zou allemaal nog wel draagbaar zijn als er niet net iets te veel duistere dingen in en om het appartement zouden gebeuren, dingen die volgens Maja van Chaja en mogelijk van Leah's oom Lev vandaan komen. Maja komt heimelijk in contact met Lev, die haar inwijdt in de duistere kant van enkele Jiddische gebruiken. Gebruiken waar Chana volledig van overtuigd is en waarom Leah volgens haar bescherming verdient. Enter the Dybbuk!

Met : Josephine Park, Ellie Kendrick, Sofie Grabol, David Dencik

FIN - song : Lars H.U.G. - Elsker dig for evigt

The Conspirator - Robert Redford

The conspirator op IMDb (6,9)
 The Conspirator op Moviemeter (3,38)

The Conspirator op WIkipedia

Een relatief oudje al weer, 15 jaar is lang in de filmwereld. Maar ja, met Robert Redford als regisseur wil ik het altijd wel zien, die man heeft mooie dingen gemaakt (en ook wel kitsch hoor). Bovendien weet je dat hij altijd een trits aan gerenommeerde acteurs weet op te trommelen, dus ik hoefde hier niet lang over na te denken.

Een aanslag op het leven van de Amerikaanse president, het is geen uitzondering in de geschiedenis. Voor onze generatie spreekt die op Kennedy natuurlijk het meest tot de verbeelding, maar voor veel Amerikanen is dat heel lang anders geweest. Na de slopende burgeroorlog was Amerika tot op het bot verdeeld (what's new) en Abraham Lincoln leek de kordate man die zowel orde op zaken kon stellen als de wonden te laten helen, waarmee de beide polen weer wat dichter bij elkaar zouden moeten komen. Hij kreeg de kans niet: op 14 april 1865 werd hij bij een theaterbezoek omgebracht door John Wilkes Booth. Deze daad kwam voort uit een samenzwering, een complot waarvoor de vergaderingen plaats vonden in het pension van Mary Surratt. Hoewel zij niets met de moordplannen te maken zou hebben gehad (het was haar zoon die de groep bijeenbracht, maar zijn moeder onwetend liet om haar te beschermen), wordt ze toch voor het gerecht gebracht. 

Het volk zint op wraak, het hof is aan alle kanten bevooroordeeld: Barbertje moet hangen. Het enige tegenwicht wordt hierin gebracht door de jonge advocaat Frederick Aiken, die het algemene gemoed van het Amerikaanse volk weliswaar goed aanvoel, maar die vindt dat dit tniet het pad der gerechtigheid mag blokkeren. Mary Surratt heeft recht op een eerlijk proces, ook als ze al bij voorbaat veroordeeld lijkt. Aiken moet - soms tegen zijn wil en eigen mening in- alle zeilen bijzetten om gaten te schieten in de beschuldigingen die the American People uit de duim lijkt te zuigen. Aiken komt ver, met regelmatig succes weet hij hun stellingen te weerleggen. Maar of het genoeg is om het leven van Surratt te redden...?

Met : James McAvoy, Robin Wright , Tom Wilkinson, Kevin Kline, Colm Meaney, Evan Rachel Wood

FIN - song : Mark Isham - Peace at last (niet op Spotify helaas, dus niet in de playlist)

Ghost Trail (aka Les Fantômes) - Jonathan Millet

Ghost Trail op IMDb (6,7)
 Ghost Trail op Moviemeter (3,43)

Ghost Trail op Wikipedia

Ongemakkelijke film, maar jeetje, wat goed. Een op waarheid gebaseerd post-oorlogsverhaal kan vele kanten op, gelukkig dus ook de goede. Bij het verlaten van de zaal praatten we nog even na met andere bezoekers: we kwamen tot de geruststellende conclusie dat er altijd mensen zullen zijn die aan waarheidsvinding doen en die daarbij zelf bepalen op welke mate ze hun wraakgevoelens laten meespelen. Meer kan ik niet zeggen zonder spoilers...

Hamid heeft de verschrikkingen van de oorlog in Syrië overleefd. Hij heeft uiteindelijk in Duitsland een status gekregen maar wij treffen hem aan in Straatsburg, Frankrijk. En dat heeft een reden. Hamid verleent zijn medewerking aan een organisatie die oorlogsmisdadigers opspoort (we weten immers allemaal dat enkelen daarvan ook met de vluchtelingenstroom naar Europa zijn meegekomen). Door de informatie die Hamid van zijn organisatie heeft gekregen, denkt hij nu in Straatsburg de man te vinden die hem gemarteld heeft in de gevangenis. Hij verwijt hem niet alleen de persoonlijke pijn, hij verwijt hem ook dat deze agent hem verhinderd heeft om zijn vrouw en kind te beschermen tegen het oorlogsgeweld. Slechts een foto rest hem nog als herinnering aan zijn gezin.

Hamid komt -na enkele gesprekjes in het park met zijn sleutelpersoon- steeds dichter bij zijn doel. Hij volgt hem, hij ruikt hem, hij hoort hem praten. Doordat hij geblinddoekt was tijdens de mishandelingen, hebben zijn andere zintuigen overuren gedraaid: steeds meer raakt hij ervan overtuigd dat Harfaz de man is die hij zoekt. Terwijl hij zijn organisatie verslag doet, raakt hij zelf door toeval in contact met de nietsvermoedende Harfaz. Dit blijkt een zachtmoedige man te zijn die open het gesprek aangaat, maar die niet door lijkt te hebben met welk doel Hamid tegenover hem zit. Hamid's hoofd en hart maken overuren: terwijl de organisatie tot actie wil overgaan, wil Hamid eerst meer los krijgen van Harfaz. Maar ja, hoe doe je dat in een drukbezette universiteitsbibliotheek?

Een waarlijk schitterende rol van hoofdrolspeler Adam Bessa. Wat een waardigheid.

Met:     Adam Bessa, Tawfeek Barhom, Julia Franz Richter, Hala Rajab

FIN - song : Yuksek - Les Fantômes

Gezien in : Cinema Oostereiland

Il Sol dell'Avvenire (aka A Brighter Tomorrow) - Nanni Moretti

Il sol dell'avvenire op IMDb (6,7)
 Il sol dell'avvenire op Moviemeter (2,67)

Il sol dell'avvvenire op Wikipedia

Wat heeft deze man toch mooie dingen gemaakt. Regisseur Nanni Moretti bracht ons eerder al pareltjes als "Caro Diario" en "Habemus Papam, maar vooral van zijn prijswinnende "La stanza del figlio" was ik onder de indruk, zwáár onder de indruk. Misschien had ik daarom deze film niet moeten opnemen, ik had de herinnering bijzonder moeten laten zijn. Want de film die ik hieronder kort ga beschrijven, is ronduit een vervelende film, een uitermate jammere koffievlek op de mooie werkkleding van Moretti. Voor mij werkt de insteek van een film-in-film komedie volstrekt averechts, hopelijk kunnen anderen er wél wat mee want het zou zonde zijn als de Italiaanse topregisseur dit als zijn finale beschouwt. 

Moretti speelt - zoals zo vaak- zélf de hoofdrol in zijn film. Dat hij hierin ook nog eens een maatschappelijk betrokken filmregisseur speelt, doet vermoeden dat er een stukje autobiografie in zit. Komisch bedoeld waarschijnlijk maar het helpt niet. Giovanni- de regisseur- is bezig met een film over het effect van de bloederige Sovjet-inval in Boedapest in 1956, maar vooral op de impact die deze opstand had op de Italiaanse Communistische Partij van destijds. Terwijl Giovanni zijn goedwillende crew bijspijkert over de impact van de politieke ontwikkelingen van toen heeft hij niet door dat zijn relatie en gezin hem door de vingers glippen. Zijn vrouw, met wie hij altijd samenwerkte op de filmset, is voor een andere regisseur aan de gang gegaan en is bezig een scheiding in gang te zetten. Giovanni is namelijk een onverbeterlijke betweter met een hoog-moralistische inslag. Hij heeft niet door dat hij de mensen om zich heen met zijn ongevraagde adviezen alleen maar van zich vervreemdt. Zo komt die film natuurlijk nooit af.

Met: Nanni Moretti, Margherita Buy, Silvio Orlando, Barbora Bobulova, Matthieu Amalric

FIN - song : Franco Piersanti - Il Corteo del Circensi

Ballad of a white cow (aka Le Pardon/Ghasideyeh Gave Sefid) - Maryam Mogadam/Behtash Sanaeeha

Ballad of a white cow op IMDb (7,1)
 Ballad of a white cow op Moviemeter (3,51)

Ballad of a white cow op Wikipedia

De tweee Iraanse film voor mij deze week. Geïnspireerd door die prachtige van eerder deze week klikte ik nu deze aan, die a een tijdje op de harde schijf stond. Destijds gemist in mijn lokale theater dus ik greep die tweede kans. Want, hoe verdorven de Iraanse maatschappij ook is, er komen toch steeds weer kritische verhalen ten tonele. De een mild kritisch, de andere hard kritisch, maar nooit zonder risico voor de filmmaker. Voorzichtige conclusie kan zijn dat kritiek op het regime riskanter is dan maatschappijkritiek Met dat laatste houdt deze film zich bezig: bureaucratie maar met name het patriarchaat moeten het in deze mooie film ontgelden. Ik kan wel wat met de Iraanse cinema, heeft al eerder heel mooie dingen opgeleverd. 

In de openingsscene zien we Mina haar man nog wel bezoeken in de gevangenis, maar we weten dat deze hartverscheurende ontmoeting een afscheid is: kort daarna zal haar man worden geëxecuteerd door het onmenselijke regime. Haar man zou een moordenaar zijn geweest immers. Terwijl Mina haar leven probeert te leiden (fabrieksbaan, een dove en opstandige dochter), krijgt ze plots bericht van de overheid dat er zich een ontwikkeling in de moordzaak heeft voorgedaan door de bekentenis van een tweede getuige. Haar man blijkt ten onrechte geëxecuteerd, "foutje, ja sorry, jammer dan. Maar u krijgt een schadevergoeding, zo zijn we ook weer!". Het feit dat Mina dit onder begeleiding van haar voormalige zwager moet aanhoren, toont al aan hoe zwak haar positie als weduwe - als vrouw überhaupt- is. 

Ze is nauwelijks bekomen van de schok als er een onbekende man aan de deur staat. Die zegt dat hij Mina financieel wil vergoeden omdat hij een schuld bij haar man had in te lossen. Mina weet even niet waar ze dit bericht nu weer moet plaatsen: terwijl de wereld onder haar voeten wegzakt, lijkt ze er juist financieel steeds beter voor komen te staan. Dat blijkt allemaal schijn: in deze vrouwonvriendelijke maatschappij mag je niet zomaar een onbekende man bij je thuis ontvangen, , in deze vrouwonvriendelijke maatschappij moet je voor de rechter bewijzen dat je geen ontaarde moeder bent en dat je dochter onder jouw zorg behoort, in deze vrouwonvriendelijke maatschappij moet je ook knokken voor de uitkering waarop je uitgesproken recht hebt gekregen. Reza, de man aan de deur, gaat steeds verder in het aanbieden van zijn hulp aan Mina en dochter Bita. Mina is afhoudend, want is hij wel wie hij zegt te zijn? 

Met: Maryam Mogadam, Allreza Sani Far, Avin Poor Raoufi

FIN - song : Franz Schubert/Alban Berg Quartet- String Quartet No 14 in D minor

Finding Steve McQueen - Mark Steven Johnson

Finding Steve McQueen op IMDb (6,2)

Finding Steve McQueen op Moviemeter (2,99)

Finding Steve McQueen op Wikipedia

Tamelijk niemendallige heist-film, een beetje mozaïekig opgezet. Ik betrapte mezelf erop dat ik - na een hele dag buiten wandelen en slenteren door de hoofdstad- hier maar moeilijk de aandacht bij kon houden, dat zegt wellicht al iets. Hoe dan ook: het is vermakelijk, maar misschien net niet mijn vermaak.

Begin jaren 70, de Nixon-years. We maken kennis met Harry, een goed uitziende vent die zijn best doet om de fraaie Molly aan de haak te slaan. Ze zit bij hem aan de bar en is van plan om kneiterlam de tent te verlaten. Barman Harry doet hoffelijk tegen haar en langzaam bloeit er iets moois. De twee beloven elkaar geen geheimen voor de ander te hebben, dat zal ze later nog lelijk opbreken.

Er komt namelijk een moment dat hij haar moet opbiechten dat hij eigenlijk een bankrover op de vlucht is. Enkele jaren daarvoor heeft hij met een klunzenclubje de bank beroofd waar president Nixon veel van zijn duister verkregen centen had gestald. De gedachte daarbij was: Nixon staat toch al zo onder vuur, die gaat vast geen stennis schoppen als zijn onrechtmatig verkregen dollars worden weggenomen. 
De kraak is succesvol, de heren gaan elk hun eigen weg maar worden al snel op de huid gezeten door FBI-rechercheur Lambert. Die knoopt de eindjes aan elkaar en weet uiteindelijk de link te leggen door de dandy chauffeur bij de bankoverval en de Steve McQueen- ambities van barman Harry. Nu Harry alles opbiecht aan Molly staan ze voor de keuze: overgave of Bonnie & Clyde.

Met : Travis Fimmel, Rachael Taylor, Forest Whitaker, William Fichtner

FIN - song : Eddie Rabbitt - Drivin my life away