Poëtische plaatjes , daarvan ben je verzekerd als je je de film door een Iraanse regisseuse laat voorschotelen.
Deze is ongetwijfeld geen Iraanse inwoner meer, daar is de film iets te vrijgevochten voor.
Drie vrouwen in een lastig parket , op de vlucht voor de harde regels en wetten van het Iran van 1952. Eén andere vrouw vlucht niet, die houdt er gewoon mee op.
De pure schoonheid van de film zit m in de continue verwarring van het paradijselijke: zijn de vrouwen die de maatschappij ontvluchten en in de boomgaardwoning tot rust komen nu de gezegenden? Of is dat de vrouw die schier opstaat uit de zelfgekozen dood en vanaf haar wederopstanding helpt het land naar revolutie te brengen.
Veel metaforen (Arabische films Galore!), veel mooie gepijnigde blikken en een niet onsympathiek verloop van het verhaal. Ik doe het ervoor.
Kijkwijzer: pas op voor al te vrolijke en ontspannen verwachtingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten