Alsof we 30 jaar terug gingen in de tijd. Broer, schoonzus en ik op een rij in een filmzaal van wat ik voor het gemak nog even een filmhuis noem. Iraanse en anderszins Aziatisch of Arabische films zagen we destijds bij de vleet. Het arthouse-genre zijn we trouw gebleven, de wereldcinema opent nog steeds deuren voor ons. Belangrijker nog dan het verhaal zijn in films als deze de blikken op een totaal andere wereld, een andere wijze van denken en een andere wijze van communiceren.
Ook bij deze werkt dat zo: jong meisje wil naar toneelschool, mag dat niet van haar ouders, ze wordt alvast voorbestemd aan een huwelijkspartner en haar leven zit op slot. Uit wanhoop stuurt ze een filmpje naar een van 's lands bekendste actrices dat ze zelfmoord gaat plegen omdat ze geen uitweg ziet in een benauwd en voorbestemd leven.
De actrice trommelt een bevriende regisseur op en ze gaan op zoek, de binnenlanden in, bergen op en af. Onderweg komen ze een wonderlijke stoet aan mensen tegen, in wisselende niveaus van gastvrijheid. Steeds dichterbij het dorp van het meisje komend, merken ze hoezeer de bevolking de vrijheidsdrang van het meisje veroordeelt.
Via via stuiten ze uiteindelijk toch op het jonge meisje, haar filmpje bleek geënsceneerd maar haar noodkreet daarom niet minder waar. Er ontstaat eerst boosheid en afstand, omdat de actrice vindt dat je zo niet met elkaar om gaat. Maar uiteindelijk zien de twee stadse gasten toch wel verklaringen voor het gedrag van het meisje. En proberen ze dat de familie en de dorpelingen duidelijk te maken.
Een relatief dun verhaal dat met veel thee en gesprekken overgoten wordt. Panahi geeft daarmee een inkijkje op een deel van de Iraanse maatschappij, waarin de ene helft de 21e eeuw in wil en de andere nog blijft hinken op eeuwenoude traditionele gedachten. Niets nieuws voor ons natuurlijk, maar als het je lukt om respectvol te kijken naar de beweegredenen van de andere kant, zie je een sterke (met Gouden Palm bekroonde) film die in sfeer doet denken aan sommige van de Kiarostami- films. Wij zaten prettig, de familie op een rij. Zij reizen over twee weken naar het Iraanse platteland, hun bril was nog weer anders dan de mijne.
Met: Jafar Panahi, Behnaz Jafari , Marziyeh Rezael
Geen opmerkingen:
Een reactie posten