Feelgoodje die ik al een tijd op de schijf had staan maar waarvoor gisteravond het uitgelezen moment was gekomen. Mijn vrouw, moet u weten, is tamelijk gek van katten. En van reizen. Een aantal jaren geleden tripten we naar Istanbul, een wervelende stad die we verlieten met de belofte om zeker terug te keren. Dat was tot nu toe niet gelukt, maar met deze film lukt het althans voor een deel.
Elke wereldstad kent ze: zwerfkatten. Maar er lijkt geen andere stad te zijn dan deze waar er zo met ze wordt omgegaan. De film volgt een trits aan straatdieren en een even zo grote trits aan mensen die de zorg voor deze dieren op zich nemen. Men ervaart het als een plicht, men ervaart het als "gunstig stemmen van de schepper" , men ervaart het als niet meer dan normaal.
Talloos zijn de voorbeelden van vissers, restauranthouders, huiseigenaren en dergelijke die allemaal hun vaste viervoet-bezoekers hebben. Van kitten tot terrorist, van zorgmoeder tot 'king of the road": het kattentype is gevarieerd. Eigenlijk net zo gevarieerd als de mensensoort, dat leer je zeker uit deze film. Tikje filosofie, tikje burgerplicht, tikje menselijkheid: de film is leerzaam.
Actuele noot: vorige week maakt het stadsbestuur van Istanbul bekend de zorg voor de straatkatten zo veel mogelijk over te nemen , nu er tijdelijk minder mensen op straat mogen zijn door Covid-19. Alles goed en wel, maar dierenliefde gaat door. En gaat voor, voor velen in die stad. (en voor die dame naast me op de bank).
Onthaastend en bemoedigend, dat is zeker een effect van deze film. Beetje herstel van vertrouwen in de mensheid. En dan ook nog eens fraaie beelden van die prachtige stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten