Sorry we missed you op Moviemeter (3,73)
Het fijne van de drama's van Ken Loach is dat ze dus nooit niét actueel zijn Vijf jaar geleden bij het verschijnen van deze film was ik er al zwaar van onder de indruk: het herkenbare lot van de familie Turner was vlijmscherp geschetst en vol in de roos.
Nu ik hem vijf jaar later nog een keer bekeek, vond ik m zo mogelijk nóg verontrustender: de kloof tussen arm en rijk is alleen maar gegroeid, zowel in Engeland als hier. Er zijn te veel mensen die moeite hebben om met een schamel inkomen voldoende geld bij elkaar te krabbelen om de hoge huren, de hoge prijzen en de hoge inflatie te weerstaan. Er wordt nog wel gedroomd, maar er wordt veel te weinig gerealiseerd. In Engelend is in ieder geval de politieke teneur nog omgedraaid, bij ons gaan we gewoon nog dapper voort in het belonen van beursgenoteerde bedrijven en hun topmannen. De kleine man heeft geen kans. Zo knap hoe Ken Loach die sfeer en die slepende tijdgeest weet te pakken.
Dit schreef ik er vijf jaar geleden over: https://begt.blogspot.com/2019/11/sorry-we-missed-you-ken-loach.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten