Had ik al gezegd dat ik Ken Loach - adept ben?
Al ruim vijf decennia lang maakt deze man de fraaiste films. En met fraai bedoel ik dan niet de technische kant van filmmaken, nee, Loach vertelt verhalen. Verhalen die gewoon bij ons om de hoek gebeuren, met mensen zoals jij en ik. Hij is een meester in het stapelen van onjuistheden in onze samenleving, waardoor de levens van de hoofdpersonen altijd zo ingewikkeld worden dat men volledig verstrikt raakt in "het systeem". Ik noem titels als "Ladybird, Ladybird", mijn eeuwige favoriet "My name is Joe" en zeker ook zijn vorige film "I, Daniel Blake". Sociaal drama, love it.
Had ik al gezegd dat ik Ken Loach - adept ben?
In deze film draait het om het lastige leven van het gezin van Ricky Turner. Ricky sjouwt al een flink aantal jaren van baantje naar baantje, bijna bereikte hij zijn droom van het kopen van een eigen huis totdat de kredietcrisis toesloeg: baantje weer kwijt. Uithuilen en opnieuw beginnen.
Om toch een keer de grote sprong te wagen neemt hij een enorme stap: hij wordt franchise-ondernemer van een pakketdienst. Moet zich flink in de schulden steken, want een eigen bus is noodzaak. Er wacht hem een zwaar leven: veertien uur per dag, zes dagen in de week onderweg om de pakjes te bezorgen binnen het voorgeschreven tijdsslot. Lukt dat niet, dan volgen waarschuwingen, uiteindelijk zelfs boetes. Ricky verwacht dit een aantal maanden te moeten doen om een mooie buffer te hebben opgebouwd.
Zijn vrouw Abby zit in net zo'n dwangbuis: thuiszorgmedewerker met een groot hart voor haar cliënten. Maar helaas ook met veel te weinig tijd om die zorg te verlenen: ook bij haar opgelegde targets over het aantal bezoeken per dag, de bestede tijd per cliënt. Abby maakt dus óók te veel uren en is elke avond nog maar net op tijd om haar kinderen naar bed te zien gaan.
U snapt: die kinderen zien helemaal het nut niet in van het welvaartsstreven van hun ouders. Ze willen hun ouders gewoon aan tafel, ze willen ze zien en spreken. Het oudste kind zit vol in de puberteit en ontspoort genadeloos. Hij geeft signalen af dat hij dan weliswaar zijn toekomst vergooit, maar zijn ouders zo mogelijk nog meer. De droom spat uiteen.
Had ik al gezegd dat ik Ken Loach-adept ben?
U snapt: die kinderen zien helemaal het nut niet in van het welvaartsstreven van hun ouders. Ze willen hun ouders gewoon aan tafel, ze willen ze zien en spreken. Het oudste kind zit vol in de puberteit en ontspoort genadeloos. Hij geeft signalen af dat hij dan weliswaar zijn toekomst vergooit, maar zijn ouders zo mogelijk nog meer. De droom spat uiteen.
Had ik al gezegd dat ik Ken Loach-adept ben?
Met : Kris Hitchen, Debby Honeywood, Katie Procter, Rhys Stone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten