Long Promised Road op Moviemeter (3,29)
Weinig bands kennen zo'n ambivalente waardering als The Beach Boys. Wie - zoals ik - geboren werd begin jaren 60, opgroeide in de jaren 70 en pas aan het eind daarvan goed muzikaal ontwaakte, kon niet om deze Californische zanggroep heen. Oudere broers zorgden er wel voor dat hun zonnige stranddeuntjes regelmatig door de kamers zongen, ik denk dat ik de meesten nog woord voor woord kan meezingen. Na de eerste - tamelijk holle - liedjes over zand, zon, meisjes en auto's nam de muziek een scherpe bocht: plots kwamen er lagen in, werden het complete symfonieën, plots was er geen meer gelaagde en ingewikkelde popmuziek te vinden dan die muziek die zo goed als allemaal voortsproten uit het ongekend muzikale brein van bandleider Brian Wilson.
Wilson had een fenomenale gave om een deuntje een song te laten worden. Om vervolgens van die song een compositie te maken. Met het simpelweg betitelen van Wilson als "muzikant" doe je hem dan ook te kort, Wilson was een componist. Een die bejubeld werd en word door de groten der aarde: The Beatles verafgoodden hem, Elton John (zelf ook al niet de minste songschrijver) en vele generaties daarna roemen het werk van Wilson. Zijn "God only knows" werd officieus uitgeroepen tot "het allermooiste liedje ooit gemaakt", zijn album "Pet Sounds" staat te boek als de allerbeste elpee in de muziekgeschiedenis. U leest het goed, deze werken worden eerder genoemd dan the Beatles. Dat die laatsten dan toch de grootste band aller tijden werden, komt mede doordat Wilson een breakdown kreeg. En daar gaat deze documentaire dieper op in dan eerder gemaakte docu's of biopics die over hen gemaakt zijn.
Wilson raakte in de jaren 80 diep in de geestelijke put: psychische aandoeningen kwamen aan het oppervlak, mogelijk versterkt door de alcohol- en cocaïneverslaving waar hij aan leed. Er kwam geen noot meer uit zijn handen, de band werd ontbonden, de brille was zoek. "Long Promised Road' geeft prachtig weer hoe Wilson heel langzaam uit diepe dalen weer omhoogklom, hoe hij persoonlijk leed verwerkte (hij verloor twee broers tijdens zijn eigen moeilijke periode) en hoe hij uiteindelijk besloot toch weer muziek te gaan maken. De hemelse stemmen kreeg hij niet meer bijeen, maar hij weet wel een tipje van de sluier op te lichten waar al die prachtige zangpartijen en akkoorden nu vandaan kwamen. Een zwaar gemedicaliseerde man die vecht tegen de tranen bij zoveel pijnlijke herinneringen. Indringend prachtig, deze docu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten