The Son - Florian Zeller

The Son op IMDb (6,5)

The Son op Moviemeter (3,36)

The Son op Wikipedia

Een verfilming van het zelfgeschreven toneelstuk van Florian Zeller, die ons eerder al verraste met het prachtige "The Father". De ouder-kind thematiek is blijkbaar bij Zeller het overheersende thema, want ook deze film draait om diezelfde as. Met het verschil dat dit keer de medische problematiek nadrukkelijker bij de jongere generatie ligt. Deze film is niet zo goed als "The Father" maar kent wel degelijk zijn goede momenten (én opnieuw kijken we even naar Anthony Hopkins, die hier de bikkelharde (groot)vader speelt.

Het jonge gezinnetje koetelt zichzelf lekker de dagen door met hun verse baby wanneer de deurbel de serene rust plots verstoort. Aan de deur staat Kate, de ex-partner van Peter en moeder van hun zoon Nicholas. Kate meldt dat ze de zorg voor hun tienerzoon niet langer kan dragen: Nicholas is niet meer vooruit te branden, is school-dropout en overduidelijk depressief. Of Nicholas misschien niet bij Peter en Beth kan wonen, mogelijk zou de gezinssituatie zijn gevoelens en gedachten op een ander spoor kunnen brengen. Peter zegt uiteraard ja (en stapt daarmee meteen over Beth's gevoelens heen) maar blijkt zich maar moeilijk te kunnen schikken in een begripvolle rol. Hij snapt niet dat zijn zoon (automutilerend, suïcidaal) zichzelf niet bij de kladden pakt, hij breekt niet door het sombere pantser van zijn zoon heen en blijkt zich zelfs geconfronteerd te voelen met een eigen stukje onverwerkt verleden. Dat blijkt stiefmoeder Beth een stuk beter te kunnen, ze weet Nicholas toch enigszins te bewegen tot contact. De vraag blijft of de anders gevormde zorg en aandacht voldoende zijn om Nicholas uit zijn diepe persoonlijke dal te trekken. 

Met: Hugh Jackman, Zen McGrath, Vanessa Kirby, Laura Dern, Anthony Hopkins

Train Dreams - Clint Bentley

Train dreams op IMDb (7,6)
 Train Dreams op Moviemeter (3,59)

Train Dreams op Wikipedia

Tempus fugit. Panta rhei. O tempora o mores. 
Al vanaf de oudheid bepaalt de tijd mede onze taal. En ons leven. Tijd is een van de kostbaarste goederen die we hebben, we moeten er dan ook zuinig op zijn. 
Waarom deze inleiding? Welnu, ik denk dat in onderstaande film niet Robert Grainier de hoofdpersoon is, noch zijn werk of zijn vrouw. Tijd speelt de belangrijkste rol, hiermee laat regisseur Bentley zien dat elk tijdvak zijn voor- én nadelen heeft. Je komt er niet met een "vroeger was alles beter" vanaf. 

Grainier is een eenvoudige houthakker in het begin van de vorige eeuw. Het is de tijd van de vooruitgang, complete wouden worden gekapt om spoorwegen en bruggen aan te kunnen leggen. Het gevaarlijke beroep betaalt goed, het levert Grainier bepaalde (tijdelijke) vriendschappen op. Hij verbaast zich over de intolerantie die er bij veel mensen leeft over vreemdelingen, over buitenlanders. Maar echt uitspreken doet hij zich niet. 

Alles verandert als Robert de lieftallige Gladys tegenkomt. Grainiers gevoelige inborst gaat een steeds belangrijker rol spelen: ze trouwen, ze bouwen een eigen huis en ze krijgen een kind. Helemaal af, zegt u: nou nee! Want er moet brood op de plank, dus zal hij toch nog met regelmaat voor klussen het land in moeten. En dan blijkt de idylle grof te kunnen worden verstoord. Terwijl Grainier zo kalm gebouwd had aan een eenvoudig doch vredig bestaan gooit het noodlot zijn hele leven omver. Een leven dat tot ver in de 20e eeuw wankel en sober blijft.

Met: Joel Edgerton, Felicity Jones, Alfred Hsing, William H. Macy, Clifton J. Collins

FIN - song : Nick Cave - Train Dreams

Rose - Nils Arden Oplev

Rose op IMDb (7,5)

Rose op Moviemeter (3,60)

Rose op Wikipedia

Eerder deze week zag ik een Deense film met oa Sofie "The Killing" Grabol. Dat bracht me tot het besef dat ik op mijn harde schijf ook nog een film met haar had staan. Die nu maar eens aangeklikt, ik was er destijds niet voor naar de zaal gegaan (en ik denk dat ik daar een beetje gelijk in had). Niet dat dit een slechte film is, maar het lijkt op regisseur Nils Arden Oplev geen keuze kon maken tussen kolder en ernst. De film haalt wel een voldoende hoor, maar ik weet niet of ik daar volgende week nog net zo over denk.

Ze gaan het aan, Ellen en Vagn. Wetend dat ze een enorme gok nemen, besluiten ze haar schizofrene zus Inger mee te nemen voor een reis naar Frankrijk. Ooit- jaren terug- was Inger daar ook, het moet zo ongeveer haar laatste belevenis zijn geweest voordat ze werd opgenomen en vervolgens nooit meer te herstellen van die ernstige aandoening. Ellen neemt nu het risico omdat ze denkt dat het een positieve invloed kan hebben op haar wegkwijnende zus. Ze bespreekt het met het verzorgend personeel, ze bespreekt het met haar tegenstribbelende moeder, ze bespreekt het met haar goedmoedige man. Hup, die touringcar in. 
Onderweg gebeurt alles wat u na bovenstaande zou verwachten: natuurlijk doet Inger raar, natuurlijk is ze een sfeerbederver voor de andere reizigers. Maar er gebeurt meer, veel meer. Inger blijkt meer noten op haar zang te hebben en zelfs een mooi stiekem plan voor de invulling van deze toeristische trip.

Met: Sofie Grabol, Lene Maria Christensen, Anders W. Berthelsen, Soren Malling, Luca Reichardt Ben Coker

FIN - song : Henrik Skram - Rose 

Àma Gloria - Marie Amachoukeli-Barsacq

Ama Gloria op IMDb (7,0)
 Ama Gloria op Moviemeter (3,37)

Ama Gloria op Wikipedia

Kinderen in de hoofdrol, het is altijd een riskante onderneming. Je kunt stevig raak schieten (Little Miss Sunshine, anyone?) maar je kunt ook tegen mindere goden aanlopen. Welnu, net als bij eerder genoemde titel is het bij "Àma Gloria" onmogelijk om je niet volledig in te laten pakken door de ontwapenende rol die kindactrice Louise Mauroy-Panzani neerzet. Wie hier niet meeleeft, wie hier niet méévoelt, heeft een tamelijk ernstig gevoelensprobleem. 

Cléo is gek op haar, ze houdt van Gloria. Dat is ook niet zo gek, want de Kaapverdische oppasmoeder is hartverwarmend en zorgzaam, ze is andersom zo gek op Cleo. Cléo's vader werkt altijd en laat daarom een groot deel van de opvoeding over aan Gloria. U begrijpt het onherstelbare verdriet als Gloria meedeelt dat ze teruggaat naar haar familie in Kaapverdië, omdat haar eigen dochter moeder wordt en ze daar oma wil gaan zijn. Ontroostbaar, onhandelbaar: Clèo gaat door alle fasen heen en stampvoet haar vader in de richting die zij wil: ze wil zijn toezegging dat ze de schoolvakantie bij Gloria mag doorbrengen, zodat ze - al is het tijdelijk- herenigd worden.

Het lukt, Cleo blij. Toch blijkt dat ze een lichte misrekening heeft gemaakt: niet voor niets is Gloria terug gegaan naar haar eigen gezin. Cleo ziet het gebeuren: Gloria is net zo hartelijk en net zo zorgzaam als eerst, maar ze spendeert die aandacht eerst en vooral aan haar eigen kinderen, Cleo zal moeten leren dat ze gast is en niet meer de hoofdpersoon. Opgroeien gaat van "AU". 

Met: Louise Mauroy-Panzani, Ilca Moreno-Zego, Abnara Gomes Varela, Fredy Gomes Tavares

FIN - song : Nilda Fernandez - Mon Amour

Sentimental Value (aka Affeksjonsverdi) - Joachim Trier

Sentimental Value op IMDb (8,0)
 Sentimental Value op Moviemeter (3,67)

Sentimental Value op Wikipedia

Hier keek ik echt naar uit: een film met een van de beste acteurs van Europa, met de actrice van een van de leukere films van de afgelopen jaren én een film van de hand van een bewezen kundige regisseur: an offer i couldn't refuse. De film draaide al op ons lokale filmfestival maar toen was ik niet in den lande, daarom nu maar fluks de kans op de voorpremière gepakt. Blij toe, ik was onder de indruk. Mooi complex verhaal, sociaal drama van de bovenste plank en sterk acteerwerk. Wat ben ik toch eenvoudig blij te maken.

De zussen zijn gespannen. Het is al moeilijk genoeg - de uitvaart regelen van je moeder- maar daar komt ook mee dat hun vader voor het eerst sinds jaren weer eens ten tonele verschijnt. Hij heeft het niet best gedaan, zo laten de zussen duidelijk merken: de voortdurende ruzies met hun moeder, zijn frequente en langdurige afwezigheid vanwege zijn werk en zijn onlesbare dorst maakten hem niet de vader die ze zich gewenst hadden. En nu lijkt hij ook nog eens gekomen om het huis, dat na de scheiding aan moeder en de kinderen werd verleend, terug te eisen. Alles wringt.

Ondanks die aan de oppervlakte liggende spanningen doet vader alsof hij zijn kinderen juist het beste gunde, sterker nog: dat doet hij nog steeds. Hij overhandigt de jongste dochter (groeiende steractrice met podiumvrees) een vers script dat hij (vermaard regisseur) wil verfilmen. Met háár in de hoofdrol.
Het is teveel voor de toch al zo getergde Nora: ze weigert, waarop vader een grote internationale ster invliegt om die rol, die op haar lijf geschreven rol, te spelen. Dat kan niet anders dan tot frictie leiden.

Met: Renate Reinsve, Stellan Skarsgaard, Inga Ibsdotter Lilleaas, Elle Fanning, Anders Danielson Lie

FIN - song : Labi Siffre- Cannock Chase

Gezien in : Cinema Oostereiland

Force of Nature: The Dry 2 - Robert Connolly

Force of Nature: The Dry 2 op IMDb (5,9)
 Force of Nature: The Dry 2 op Moviemeter (2,75)

Force of Nature: The Dry 2 op Wikipedia

Nog meer natuur dan in het eerste deel: de beelden zijn schitterend, het verhaal net iets minder boeiend dan het eerste deel van Jane Harper's reeks over inspecteur Aaron Falk. Dat komt mede door het iets meer gekunstelde plot dat in de opvolger zit: regisseur Connolly moet hard werken om de verschillende verhaallijnen bij elkaar te krijgen, zodat we uiteindelijk ook iets meer van de persoon achter de actieheld begrijpen. Ik moet zeggen: direct ná deel 1 hapt dit wel goed weg, mede door die prachtige ruige natuur die hier eigenlijk de hoofdrol voor zich opeist.

Na het nodige succes met het oplossen van moordzaken is agent Falk inmiddels opgeklommen tot inspecteur: hij stapte over van het veldwerk naar de wereld van financiële criminaliteit en corruptie. Ze hebben hun ogen gericht op de magnaat Daniel Bailey en zijn Bailey Tennants-company. Net als Falk met zijn compagnon Carmen Cooper het net rond Bailey dreigt te kunnen sluiten, overkomt die laatste iets dramatisch: op een bedrijfsuitje (survival-hike door het onherbergzame Giralang National Park verdwijnt een medewerkster van het bedrijf: de mannengroep belandt keurig bij het tweede kamp, maar de vrouwengroep slaagt daar niet in. Ze raken de adjunct-directeur Alice kwijt, waarna een zoektocht moet worden opgezet in het berggebied. De tijd dringt, storm is coming. Falk loopt met gemengde gevoelens rond: hij wil uiteraard zijn zaak afronden, maar de verdwijning van Alice roept bij hem emotionele herinneringen op aan zijn eigen eerdere bezoek aan het Giralang Park. Hoe om te gaan met die tijds- én emotionele druk? Hoe krijgt Falk deze zaak zonder gezichtsverlies en ontmaskering tot een goed einde?

Met: Eric Bana, Anna Torv, Deborra-Lee Furness, Robin McLeavy, Sisi Stringer, Lucy Ansell, Jacqueline McKenzie

FIN - song : Peter Raeburn - Nature holds us all to account

The Dry (aka Jane Harper's The Dry) - Robert Connolly

The Dry op IMDb (6,8)
 The Dry op Moviemeter (3,25)

The Dry op Wikipedia

Vergadering gisteravond ging plots niet door dus werden de plannen veranderd. Niet alleen die van mij maar ook die van mijn vrouw. Haar "serie-avond" werd dus ingeruild voor een avondje filmkijken met manlief. En wel dusdanig dat we er meteen twee uit één reeks keken. Met de blik op de Australische natuur én de blik op acteur Eric Bana pakten we twee boekverfilmingen van schrijfster Jane Harper mee. Te beginnen met deze.

Voor de uitvaart van een jeugdvriend keert officer Aaron Falk na twee decennia terug in zijn geboorteplaats Kiewarra. Dat valt hem niet licht: niet alleen wordt de overleden vriend verdacht van het ombrengen van zijn vrouw en kind (waarna hij de hand aan zichzelf sloeg), ook brengt deze hereniging met zich mee dat de dood van een gemeenschappelijke vriendin wordt opgerakeld: Aaron werd destijds met de dood van het meisje in verband gebracht omdat hij op de dag van haar overlijden een afspraak met het meisje had. 
De lokale bevolking is daarmee behoorlijk tegen Aaron gekant, er zijn slechts een paar mensen die hem dulden. Aaron wil zichzelf van blaam zuiveren en duikt opnieuw in de situatie van de vier vrienden van destijds. Terwijl het land zucht onder enorme droogte en immer uitblijvende regen gaat Aaron terug naar de restanten van de toenmalige rivier waar het meisje destijds gevonden werd.

Met: Eric Bana, Genevieve o'Reilly, Keir o'Donnell, John Polson, Matt Nable

FIN - song : The Church - Under the milky way  

The Last Viking (aka Den Sidste Viking/Back to Reality) - Anders Thomas Jensen

Den Sidste Viking op IMDb (7,5)
 The Last Viking op Moviemeter (3,60)

Den Sidste Viking op Wikipedia

Beiden succesvolle acteurs, waarbij Mads Mikkelsen iets meer internationaal succes behaalde dan de toch ook goed acterende Nikolaj Lie Kaas. Ze waren Bondschurk resp. Dept Q-detective, maar naast die serieuze rollen zoeken ze elkaar toch af en toe op om een absurde komedie neer te zetten. Samen met regisseur Anders Thomas Jensen deden ze dat al in het tamelijk flauwe "Men & Chicken", hun nieuwe samenwerking vind ik een stuk geslaagder. De zaal barstte frequent in lachen uit, er zat goed vermaak in het an sich verdrietige verhaal van twee broers en één zus. Hoe dan?

Het ging mis: Anker weet nog wel weg te komen met de buit van de bankoverval die hij met een maat pleegde, maar de politie staat al snel voor zijn deur. Snel geeft hij zijn broer de sleutel van een kluis waarin hij de buit verstopt heeft. Of broer Manfred de buit wil ophalen en vervolgens verstoppen bij een speelplek in het bos bij hun ouderlijk huis. Dat klinkt simpel, maar Manfred is niet simpel, vooral dénkt hij niet simpel. Hij lijdt aan een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis: hij denkt steeds iemand anders te zijn dan hij werkelijk is. Zijn hele jeugd lang leefde hij in de veronderstelling dat hij een Viking is, hetgeen zijn vader maar ook zijn hele school knettergek en boos maakt.
Als Anker na 15 jaar zwijgen in de gevangenis met "goed gedrag" vrijkomt, gaat hij direct richting zijn broer en zus. Dit uiteraard om zo snel mogelijk die buit op te halen. Probleempje: Manfred is Manfred niet meer, Manfred is zelfs geen Viking meer: Manfred is nu John. En niet zomaar een John, nee: hij is John Lennon. Anker moet hemel en aarde bewegen om zijn broer te laten vertellen waar hij de schat begraven heeft. Daar is haast bij want Anker wordt op de hielen gezeten door een voormalige criminele maat, die ook op de schat aast. Voordat er een schop in de grond gaat, zijn er talrijke verwikkelingen.

Met: Mads Mikkelsen, Nikolaj Lie Kaas, Sophie Grabol,  Nicolas Bro, Soren Malling, Lars Brygmann

Gezien in : Cinema Oostereiland

Atonement - Joe Wright

Atonement op IMDb (7,8)
 Atonement op Moviemeter (3,57)

Atonement op Wikipedia

Aan deze film kleeft nogal wat. Voor mij dan, he, dat kan voor u heel anders zijn. Daar is de haat/liefde verhouding die ik met het acteerwerk van hoofdrolspeler Keira Knightley heb (de ene ontwapenend sterk, de andere keer alleen maar maniertjes en mimiek). Er is de kennismakende rol van Saoirse Ronan, die hier haar eerste bepalende rol speelt. Maar boven alles telt voor mij dat dit de openingsfilm was van tweede lokale filmfestival: we hadden toen nog geen eigen meerzalentheater, dus moesten de grotere films worden vertoond in de lokale schouwburg, wat ons de verplichting gaf om 850 stoelen te verkopen voor de opener van het festival. Wat lukte, dat kan ik wel zeggen. Vier jaar later hadden we een eigen theater en ik durf wel te zeggen dat het succes van de filmfestivals (de Hoornse Filmdagen) zeker aan die realisatie hebben bijgedragen. Reden genoeg voor een nieuwe kijkbeurt.

Eind jaren 30, het Britse platteland. De Britse aristocratie ruikt nog geen onraad: op het landgoed waar de zussen Briony en Cecilia met hun moeder en haar personeel wonen, is het een komen en gaan van notabelen en industriëlen. Briony is een creatief meisje dat hele toneelstukken schrijft, toch voelt ze zich miskend. De knappe Robbie (zoon van de huishoudster) heeft namelijk alleen maar aandacht voor haar oudere zus Cecilia, het maakt haar jaloers. Dermate jaloers dat ze zint op wraak: wanneer haar neefjes en haar nicht op bezoek zijn, wordt die laatste tijdens dat bezoek aangerand. Briony is toevallig getuige van deze gebeurtenis, maar ze maakt er een ander verhaal van: om haar zus klem te zetten verzint ze dat Robbie degene was die de aanranding pleegde. De onschuldige Robbie wordt opgepakt en draait de bak in.

Vervolgens breekt de oorlog uit: Robbie tekent in voor het soldatenbestaan om aldus uit de gevangenis te komen. De beide zussen - uiteraard gebrouilleerd geraakt- gaan als verpleegkundigen aan de slag. Briony hoopt dat ze haar fout kan rechtzetten, stiekem hoopt ze dat Robbie tussen de gewonden zit.

Met; Saoirse Ronan, Keira Knightley, James McAvoy, Brenda Blethyn, Benedict Cumberbatch, Juno Temple, Harriet Walter, Daniel Mays

FIN - song : Dario Marinelli - The Cottage On The Beach

Second Victims (aka Det Andet Offer) - Zinnini Elkington

Second Victims op IMDb (7,5)
 Second Victims op Moviemeter (3,94)

Det Andet Offer op Wikipedia

Opvallend vonden wij (mijn vrouw en ik) het dat twee van de sterkste films van dit jaar zich volledig in een ziekenhuis afspelen en dat ze - van een afstandje bekeken- eigenlijk over hetzelfde onderwerp gaan: de gi-gan-ti-sche werkdruk die speelt in de zorg, een druk waarin de veelal goedbedoelende medewerkers onder dreigen te bezwijken. Net als bij "Heldin" (mijn "film van het jaar") krijgen we te maken het ontstaan van procedurele fouten die grote gevolgen gaan hebben. Deze "Second Victims" werd bij ons lokale filmfestival uitgeroepen tot publieksfavoriet, waarmee maar bewezen is dat een klein persoonlijk drama vaak ook tot de beste films leidt, helemaal zonder CGI en andere grote technieken. Ik vind dat winst, ik vind dat het de Europese cinema ook gewoon een goede toekomst belooft. 

En ze had het al zo druk. Ondanks haar volle agenda biedt Alex toch aan om achterwacht te zijn voor haar nieuwe - en nog tamelijk onervaren - collega Emilie. De andere collega's smoezen wat en duiken allemaal voor hun verantwoordelijkheden, Alex vindt dat niet fair ten opzichte van een net gestarte en nog ietwat onzeker collega. En ja hoor: terwijl ze net zelf bezig is een dame te helpen die binnengebracht is met een beroerte, piept haar collega Emilie haar op voor een second opinion, omdat ze twijfelt over een diagnose. Alex gaat - ogenschijnlijk- rustig de tests aan met de 18-jarige (met de nadruk op jarige) Oliver. Die klaagt over ferme hoofd- en nekpijnen, maar Alex ziet geen acute problematiek dus stuurt ze de jongeman en zijn moeder (Trine Dyrholm in een kleine, doch bepalende rol) naar huis. 
Nog in de gang van het ziekenhuis gaat het mis: Oliver valt neer en blijkt er dus wél ernstig aan toe. Alex heeft mogelijk de eerste signalen te licht opgevat omdat ze onder tijdsdruk stond. Deze misser wil ze goed maken door Oliver versneld door de noodprocedure (eerst scan, dan mogelijk operatie) te helpen maar hier stuit ze op de werkdruk én op de onwillige medewerking van collega's. Plots komt iedereen tegenover elkaar te staan: de artsen onderling, de artsen en de verpleegkundigen, de artsen en de familie van de cliënten. Een kort stressmoment heeft een lawine aan gevolgen.

Met: Özlem Saglanmak, Trine Dyrholm, Mathilde Arcel F., Olaf Johannessen

 

Gezien in : Cinema Oostereiland

Passages - Ira Sachs

Passages op IMDb (6,6)
 Passages op Moviemeter (2,90)

Passages op Wikipedia

Niet een makkelijke maar wél een heel boeiende film. Driehoeksverhoudingen zijn lastig, vooral voor de mensen die er middenin zitten. Dat komt hier volop tot uiting omdat de drie hoofdrolspelers stuk voor stuk krachtige en trotse persoonlijkheden zijn (en die hier ook nog eens goed geacteerd naar voren worden gebracht). Deze film werd geen hit (en da's jammer) maar wie van gedegen acteerwerk houdt, komt hier zeer zeker aan zijn trekken. 

Tomas is op, bijna op in ieder geval. Hij zit in de afronding van zijn nieuwste film, vandaag schiet hij de laatste scenes met zijn acteurs waarna een opgelucht feestje zal plaatsvinden. Hoewel Tomas gelukkig getrouwd is met Martin valt hij op dit feestje toch voor de verleidelijke Agathe (verleidelijk als in: superknappe vrouw die graag danst, ze is niet direct de initiator van de wederzijdse avances). Tomas komt thuis en biecht direct zijn intense escapade op. En wat daar bij komt: hij vertelt dat ie - nu hij voor het eerst met een vrouw heeft geslapen - dat er bijzondere gevoelens bij hem bovenkomen, gevoelens die hij niet eerder bij zichzelf waarnam. 
Lang verhaal kort: Tomas probeert de vrijheid in zijn eigen relatie volledig naar zich toe te trekken door het tegelijkertijd met Agathe aan te leggen. Hij ziet zelfs kansen om Martin ook een stukje van de taart te geven: Agathe raakt zwanger en Martin wilde altijd een kind. Tomas is 1+1 al aan het optellen maar hij rekent buiten de individuele belangen én de individuele vérlangens van de anderen. Conflict klopt op de deur.

Met: Franz Rogowski, Ben Whishaw, Adèle Exarchopoulos

FIN - song : Albert Ayler - Spirits Rejoice
FIN - song : Preben Torntoft- A perfect day

Wraak - Jonathan Elbers

Wraak op IMDb (6,3)
 Wraak op Moviemeter (2,93)

Wraak op Wikipedia

Er zijn mensen die smullen van misdaadverhalen. Die lezen de Panorama, die kijken de misdaadprogramma's op publieke en commerciële omroepen. Ze concluderen dan vaak dat onze wereld naar de kloten gaat, dat de maatschappij verhardt en dat de onderwereld regeert. Zelf ben ik niet van die school, hoewel ik natuurlijk wel weet dat er veel mis gaat en dat het criminele milieu nietsontziend is. Maar voor iemand die veel in de schijnwerkelijkheid van de wereld van de film vertoeft, besef ik terdege dat dit milieu door films en series vaak dermate geromantiseerd wordt dat er daadwerkelijk een groep mensen is die zich er toe aangetrokken voelt. Dat soort jochies (het zijn bijna altijd mannen) dénken MocroMafia, ze dénken Wraak. Die kunnen met deze film (een verhaal dat op meerdere punten geïnspireerd lijkt op het Marengo/Taghi - verhaal) hun hart ophalen: het gaat er soms grof aan toe. Zelf kon ik het maar matig waarderen: poldermisdaad met een sausje straattaal, als ik het in minder dan één zin wil zeggen.

De film draait om het advocatenduo Sabine Lamans en Yorick Lin, die met zijn tweetjes hun best doen om de mysterieuze Gio beet te nemen. Gio is de schuilnaam van Amsterdamse crimineel Samir, die opklimt in het moordmilieu, juist wanneer hij zelf aan een aanslag op zijn leven ontsnapt. Gio wijkt vanwege deze levensbedreiging uit naar Marokko maar stuurt nog wel zijn oude vriendenclub aan, een club waar toevallig zijn broertje Rayan ook steeds vaster deel van uit maakt. De groep criminelen blijft ongrijpbaar en kan doorgaan met hun terreurdaden, totdat Lamans op een gegeven moment de hand weet te leggen op een Blackberry van Rayan. Door een beetje lángs de lijntjes van de wet te lopen weten ze die telefoon te kraken, waarmee ze een schat aan informatie over de boevenclub openbaren. Maar: is die informatie ook daadwerkelijk bruikbaar om de groep op te rollen? Daar is meer voor nodig.

Met: Noortje Herlaar, Hamza Othman, Waldemar Torenstra, Yassine Ouaich, 

Miroirs no 3 - Christian Petzold

Miroirs no 3 op IMDb (6,7)
 Miroirs no 3 op Moviemeter (3,06)

Miroirs no 3 op Wikipedia

Hij staat er nou niet bepaald bekend om dat ie "makkelijke" films maakt. Regisseur Christian Petzold vraagt doorgaans veel van zijn kijker, zijn films verlangen verbeeldingskracht en inlevingsvermogen. Voeg daar nog een beetje psychologie bij en je krijgt ingewikkelde en trage verhalen waarbij de meest gehoorde reactie in de zaal is: "Daar gaan we thuis nog eens even over nadenken.". Precies goed, wat mij betreft: zijn films zijn na 180 minuten nog niet klaar, je moet nog een en ander op een rijtje zetten om jouw interpretatie van het vertoonde tot stand te brengen. Ze zijn niet allemaal even goed, maar ze zijn áltijd boeiend. Hup, Europese Cinema!

Al vanaf de eerste scene straalt ze ongemak uit: het gaat niet oké met Laura. Tegen heug en meug gaat ze desondanks mee met haar vriend die ergens buiten Berlijn een producer gaat ontmoeten. Laura voelt zich ongemakkelijk en wil naar huis, vriendlief zal haar naar de trein brengen. Dat gaat mis: ongeluk!
Terwijl haar vriend bij dit ongeluk het leven laat, overleeft Laura ternauwernood, waarna ze wordt opgevangen door een nabij wonende vrouw.
Deze vrouw, Betty, toont zich uitermate zorgzaam en stort zich op het fysieke en geestelijk herstel van Laura, die ze aanvankelijk per ongeluk "Elena" noemt. Een klein detail dat gaandeweg significant blijkt te zijn. Het kost Laura even om dat in te zien, er gaan meerdere - stuk voor stuk ongemakkelijke -ontmoetingen met de man en de zoon van Elena aan vooraf. Zowel gezin als gast wordt een spiegel voorgehouden.

Met: Paula Beer, Barbara Auer, Enno Trebs, Matthias Brandt

FIN - song : Frankie Valli & the Four Seasons - The night

Gezien in : Cinema Oostereiland

The Substance - Coralie Fargeat

The Substance op IMDb (7,2)
 The Substance op Moviemeter (3,59)

The Substance op Wikipedia

"Nee joh, dat is helemaal geen horror, die kun je gerust gaan kijken." Aldus probeerden enkele van mijn filmquiz-collega's mij van mijn onwil af te praten. Onwil om films als deze te kijken, omdat ze nooit brengen wat ik verlang van films. Deze zou echt wel een bijzonder verhaal brengen en daarmee ook door liefhebbers búíten het genre gezien moeten worden. Omdat wij kortelings een abo namen op Mubi en daarop deze titel aantroffen, klikten wij deze dan maar aan. Spijt, spijt alom. Mijn vrouw was al ruim voor de helft van de film opgestaan omdat ze "de onzin niet meer aan kon", ik heb m dan juist vanwege dit blog wel tot het eind volbracht omdat ik anders geen gefundeerde recensie zou kunnen brengen. We kwamen tot één positief punt: dat de toch aardig verbouwde Demi Moore zich voor deze film leende, om hier een vrouw te spelen waarbij de bereikte leeftijd het lichaam en bijbehorende schoonheid begint aan te tasten. Punt voor Moore. Verder: ik neem de "tips" van mijn collega's met iets meer zout dan voorheen.


Ze is een ster. In figuurlijke zin dan he, Elisabeth Sparkle heeft een ster veroverd op de Walk of Fame. Dat deed ze door jarenlang een fitnessprogramma op tv te presenteren, ze was daarmee een voorbeeld voor veleen. MAAR: ze heeft de leeftijd van 50 bereikt en wordt om die reden subiet aan de kant gezet door de maniakale manager Harvey. Een grote leegte dreigt.
Die leegte voorkomt ze door in te tekenen op een mysterieus pakket: ze tekent in op "The Substance", een goedje in een flesje dat ervoor moet gaan zorgen dat - eenmaal geïnjecteerd- er een jongere versie van jezelf ontstaat náást de oude sukkelaar die je zelf bent geworden: week op, week af. Er horen strenge regels bij die je moet opvolgen, anders gaat het mis. Welnu: de uitgerangeerde actrice trapt er in, spuit zichzelf vol en..POEF...daar is Sue! Sue is prachtig, Sue is sexy en lenig. En daarmee dus een waardig opvolger. Maar dénk erom: elke week ruilen jullie van bestaan. De een zuigt de ander leeg, om na een energieke week zelf aan de beurt te zijn. En dat alles met een goedje in een flessie.

Met: Demi Moore, Margaret Qualley, Dennis Quaid

FIN - song : Raffertie- The Substance

Gezien in : MUBI

Spinning Gold - Timothy Scott Bogart

Spinning Gold op IMDb (5,9)
 Spinning Gold op Moviemeter (2,78)

Spinning Gold op Wikipedia

Wat mij betreft een tegenvaller. Een aan alle kanten boeiend script, ook nog eens op waarheid gebaseerd en zich volledig afspelend in een interessante industrie: wat kan er mis gaan? Nou, van alles dus. Mogelijk ligt de oorzaak hiervan in het feit dat de regisseur het leven van zijn eigen vader verfilmt. Mogelijk durfde hij bepaalde dingen niet op de spits te drijven. Da's jammer, want er zaten voldoende haakjes in dit levensverhaal voor meer conflict en dus ook duidelijker stellingname. Het gevolg is dat een paar dingen ietwat ongeloofwaardig worden. Jammer, gemiste kans derhalve.

Neil Bogart weet zeker dat ie het anders gaat doen dan zijn mislukkende vader. Pappie zit in de (gok)schulden, leent daarom alles wat los en vast zit en moet dat ook regelmatig met een aantal forse klappen bekopen. Neil gaat dat pad niet op. Althans: dat is zijn voornemen, in de film blijkt dat hij ook niet schadevrij blijft rijden.
Het twaalfde ambacht moet hem dan eindelijk goud gaan opleveren: hij begint een independent-platenmaatschappij (Casablanca Records) en bindt de strijd aan met de grote labels. Hij babbelt zichzelf binnen bij enkele grote sterren en krijgt - verdomd as t niet waar is- inderdaad wat artiesten onder contract. Kiss, Bill Withers, The Isley Brothers, George Clinton. Grote namen toch? Ondanks die namen lopen de schulden steeds maar op, omdat de platenverkoop achterblijft bij de naam die de sterren maken. Bogart ziet dat hij toch niet ver van pappa's stam gevallen is maar ja....hij heeft maar één knaller, één hit nodig. Tegen beter weten in houdt hij vol.

Met: Jeremy Jordan, Michelle Monaghan, Jay Pharaoh, Lyndsy Fonseca, Wiz Khalifa, Jason Derulo

FIN - song : Jeremy Jordan - Last Dance

FIN - song : Jeremy Jordan - Greatest time  (Spinning Gold) 

Nuremberg - James Vanderbilt

Nuremberg op IMDb (7,6)
 Nuremberg op Moviemeter (3,73)

Nuremberg op Wikipedia

Ook als je denkt hier alles over gelezen te hebben, er alles over te wezen mogelijk, dan nog blijft dit onderwerp de mensheid fascineren. Talloze films zijn er over oorlogen gemaakt, waarbij - dit is mijn eigen invulling- die over de Tweede Wereldoorlog de anderen in aantal dik overtreffen. Blijkbaar is niet alleen de filmindustrie er gek op, ook het publiek blijft de films consumeren. Een bron die nimmer zal opdrogen, niet zolang als ik leef tenminste. Het rechtvaardigt het antwoord op de vraag of deze film nou wel gemaakt moest worden. Ja dus. Zelfs met zulke verrassende hoofdrolkeuzes, types die geen van allen een heldhaftige uitstraling hebben. Toch maken ze zich er goed van af; Michael Shannon is ALTIJD oké, Rami Malek is de ene keer beter dan de andere en Russel Crowe vind ik nooit een klap aan. Behalve deze keer dan: Crowe zet op sterke wijze de gestoorde persoonlijkheid van Hermann Goring neer. Film een goede voldoende, genoemde acteurs gaan zelfs naar dikke voldoende. 

1945, de meimaand: het leek allemaal eindelijk voorbij. De gruwelijkheden waren tot een einde gekomen, het machinale doden was gestopt. En nu? De wonden werden gelikt, de onherstelbare pijn kon nooit worden gelenigd maar wat mogelijk verzachting zou kunnen brengen, was de zoektocht naar gerechtigheid: de daders van deze moordindustrie mochten hier niet mee weg komen, de mensheid moest weten dat er recht gedaan zou worden. De gearresteerde nazi-kopstukken die de oorlog overleefden zullen zich moeten voorbereiden op een streng proces, waarvan de uitspraken eigenlijk al vooraf vaststaan. 
De film richt zich op drie hoofdpersonen: de Amerikaanse rechter Robert H Jackson die de aanklager gaat worden in het grote Neurenberg-proces, de vooraanstaande nazi Hermann Göring die in het beklaagdenbankje zal zitten en pyscholog Douglas Kelley, die genoemde Göring moet voorbereiden op dit proces en hem eigenlijk "aan het praten" moet krijgen. Geestelijke controle, menselijke controle, organisatorische controle: iedereen worstelde met wat ie moest doen. De strijd tussen goed en kwaad blijkt helemaal niet zo eenduidig: er moest geschiedenis worden geschreven.

Met: Michael Shannon, Rami Malek, Russel Crowe, Leo Woodall, Richard E. Grant, John Slattery,  Ben Miles

FIN - song : Ayon - Paradise

Gezien in : Cinema Oostereiland

Splitsville- Michael Angelo Covino

Splitsville op IMDb (6,5)
 Splitsville op Moviemeter (2,93)

Splitsville op Wikipedia

Zingend verliet ik de zaal gisteravond. Dat kwam niet louter door het heerlijk aanstekelijke slotliedje (zie mijn rubriekje FIN-songs onderaan mijn recensies: in dit geval een liedje van een album dat ik al eind jaren 70 op vinyl kocht). Nee, het kwam ook doordat de film me behoorlijk meeviel: ik was er met weinig verwachtingen heen gegaan maar liet me de kans op een première-avondje niet ontnemen. Oké, de slapstick-achtige vechtscenes hadden voor mij niet gehoeven, maar de gortdroge dialogen en de vele verwikkelingen in het script maakten dat ik het gevoel had naar een grappig eigentijds geheel te zitten kijken. Prima vermaak.

Ze laat het ineens vallen: ze wil scheiden. In de auto onderweg naar hun beste vrienden zegt Ashley het opeens op hyperdramatische toon aan haar man Carey. Voor hem komt het als een donderslag bij heldere hemel, ze zijn immers nog maar net een jaartje getrouwd en hij had niet het idee dat dit met veel problemen gepaard ging. Hij stapt uit de auto en gaat lopend en sluipend onderweg naar het bevriende stel Paul en Julie.
Daar legt hij zijn problemen op tafel, maar zij zijn er niet van overtuigd dat dit een probleem zou moeten zijn. "Neem een voorbeeld aan ons", zeggen ze, "wij hebben een open relatie". Een voorbode voor een hoop ellende, dat weet elke kijker. Een forse reeks vergissingen, aannames passeren de revue: niet alleen scheiding, maar ook fraude, opvoeding, geweld, zweverige therapieën, kinderfeestjes, jaloezie, mentalisme, leugens en spijt bouwen een op het oog onsamenhangend verhaal waarin toch keurig de lijntjes bij elkaar worden gelegd. Er gaat veel water naar de zee.
Met: Kyle Marvin, Dakota Johnson, Michael Angelo Covino, Adria Arjona, Simon Webster

FIN - song : Steve Forbert- Romeo's tune

Gezien in : Cinema Oostereiland