Nuremberg - James Vanderbilt

Nuremberg op IMDb (7,6)
 Nuremberg op Moviemeter (3,73)

Nuremberg op Wikipedia

Ook als je denkt hier alles over gelezen te hebben, er alles over te wezen mogelijk, dan nog blijft dit onderwerp de mensheid fascineren. Talloze films zijn er over oorlogen gemaakt, waarbij - dit is mijn eigen invulling- die over de Tweede Wereldoorlog de anderen in aantal dik overtreffen. Blijkbaar is niet alleen de filmindustrie er gek op, ook het publiek blijft de films consumeren. Een bron die nimmer zal opdrogen, niet zolang als ik leef tenminste. Het rechtvaardigt het antwoord op de vraag of deze film nou wel gemaakt moest worden. Ja dus. Zelfs met zulke verrassende hoofdrolkeuzes, types die geen van allen een heldhaftige uitstraling hebben. Toch maken ze zich er goed van af; Michael Shannon is ALTIJD oké, Rami Malek is de ene keer beter dan de andere en Russel Crowe vind ik nooit een klap aan. Behalve deze keer dan: Crowe zet op sterke wijze de gestoorde persoonlijkheid van Hermann Goring neer. Film een goede voldoende, genoemde acteurs gaan zelfs naar dikke voldoende. 

1945, de meimaand: het leek allemaal eindelijk voorbij. De gruwelijkheden waren tot een einde gekomen, het machinale doden was gestopt. En nu? De wonden werden gelikt, de onherstelbare pijn kon nooit worden gelenigd maar wat mogelijk verzachting zou kunnen brengen, was de zoektocht naar gerechtigheid: de daders van deze moordindustrie mochten hier niet mee weg komen, de mensheid moest weten dat er recht gedaan zou worden. De gearresteerde nazi-kopstukken die de oorlog overleefden zullen zich moeten voorbereiden op een streng proces, waarvan de uitspraken eigenlijk al vooraf vaststaan. 
De film richt zich op drie hoofdpersonen: de Amerikaanse rechter Robert H Jackson die de aanklager gaat worden in het grote Neurenberg-proces, de vooraanstaande nazi Hermann Göring die in het beklaagdenbankje zal zitten en pyscholog Douglas Kelley, die genoemde Göring moet voorbereiden op dit proces en hem eigenlijk "aan het praten" moet krijgen. Geestelijke controle, menselijke controle, organisatorische controle: iedereen worstelde met wat ie moest doen. De strijd tussen goed en kwaad blijkt helemaal niet zo eenduidig: er moest geschiedenis worden geschreven.

Met: Michael Shannon, Rami Malek, Russel Crowe, Leo Woodall, Richard E. Grant, John Slattery,  Ben Miles

FIN - song : Ayon - Paradise

Gezien in : Cinema Oostereiland

Splitsville- Michael Angelo Covino

Splitsville op IMDb (6,5)
 Splitsville op Moviemeter (2,93)

Splitsville op Wikipedia

Zingend verliet ik de zaal gisteravond. Dat kwam niet louter door het heerlijk aanstekelijke slotliedje (zie mijn rubriekje FIN-songs onderaan mijn recensies: in dit geval een liedje van een album dat ik al eind jaren 70 op vinyl kocht). Nee, het kwam ook doordat de film me behoorlijk meeviel: ik was er met weinig verwachtingen heen gegaan maar liet me de kans op een première-avondje niet ontnemen. Oké, de slapstick-achtige vechtscenes hadden voor mij niet gehoeven, maar de gortdroge dialogen en de vele verwikkelingen in het script maakten dat ik het gevoel had naar een grappig eigentijds geheel te zitten kijken. Prima vermaak.

Ze laat het ineens vallen: ze wil scheiden. In de auto onderweg naar hun beste vrienden zegt Ashley het opeens op hyperdramatische toon aan haar man Carey. Voor hem komt het als een donderslag bij heldere hemel, ze zijn immers nog maar net een jaartje getrouwd en hij had niet het idee dat dit met veel problemen gepaard ging. Hij stapt uit de auto en gaat lopend en sluipend onderweg naar het bevriende stel Paul en Julie.
Daar legt hij zijn problemen op tafel, maar zij zijn er niet van overtuigd dat dit een probleem zou moeten zijn. "Neem een voorbeeld aan ons", zeggen ze, "wij hebben een open relatie". Een voorbode voor een hoop ellende, dat weet elke kijker. Een forse reeks vergissingen, aannames passeren de revue: niet alleen scheiding, maar ook fraude, opvoeding, geweld, zweverige therapieën, kinderfeestjes, jaloezie, mentalisme, leugens en spijt bouwen een op het oog onsamenhangend verhaal waarin toch keurig de lijntjes bij elkaar worden gelegd. Er gaat veel water naar de zee.
Met: Kyle Marvin, Dakota Johnson, Michael Angelo Covino, Adria Arjona, Simon Webster

FIN - song : Steve Forbert- Romeo's tune

Gezien in : Cinema Oostereiland

About dry grasses (aka Kuru Otlar Ustüne/ Les Herbes Sèches) - Nure Bilge Cilan

About Dry Grasses op IMDb (7,7)
 About dry grasses op Moviemeter (3,51)

About Dry Grasses op Wikipedia

Natuurlijk, als kijker hoef je niet zoveel af te zien als de hoofdpersonen in de film, maar 3u17m kijken naar de trage doch indringende films van bejubeld regisseur Nure Bilge Cilan is toch best een inspanning. Het is vechten om de aandacht erbij te houden: veel van de dialogen lijken nergens toe te leiden of ergens over te gaan, voor het gevoel had het een stuk korter gekund. Achteraf snap je het echter ook wel weer: het tempo van de film is een getrouwe weergave van het harde bestaan van de hoofdpersonen op het Oost-Turkse platteland. 

En met Oost-Turks bedoel ik dan ook echt het uiterste oosten: we gaan naar het onherbergzame deel van het land, naar Kurdistan, waar de winters meedogenloos zijn en de seizoenen eindeloos op zich laten wachten. Leraar Samet vindt dat hij er zijn tijd verdoet, liever verhuisde hij naar het swingende Istanbul. Zover is het nog niet, hij zal eerst nog weer een jaargang les moeten geven op zijn archaïsche plattelandsschool. 
Alles lijkt te kabbelen, Samet wisselt de lesdagen af met drankgelagen met collega's of met foto-wandeltochten in de onherbergzame gebieden in de buurt. Maar dan worden hij en een collega bij de schooldirecteur geroepen: er is een aanklacht tegen hen ingediend wegens 'grensoverschrijdend gedrag'. Hoewel ze zich beiden van geen kwaad bewust zijn, weet Samet direct uit welke hoek dit vandaan komt. Het is over en uit met zijn communicatieve manier van lesgeven, alles wordt directief en onpersoonlijk. Alleen zo weet hij afstand te houden van zijn klas en vooral van zijn voormalige favoriete leerlinge Sevim. Het wordt overleven of opgeven.

Met: Deniz Celiloglu, Merve Dizdar, Musab Ekici, Ece Bagci

A Taste Of Friendship - Merel Hoogerheijde/Sammy Shefa Idris

A Taste Of Friendship op IMDb (6,9)
 A Taste Of Friendship op Moviemeter (2,12)

A Taste Of Friendship op Ned Filmacademie

De laatste uit de reeks korte films van 2024, allen uit de Nacht van de Korte Film. Nog geen aankondiging gezien van een nieuwe Nederlandse editie maar wonder boven wonder trof ik gísteren een "avond van de korte film" aan op de Belgische publieke zender (ik check die zenders altijd voor de eventueel te vertonen films, nu was er zowaar een ganse vooravond aan het fenomeen "korte film" gewijd). Klikken als een bezetene, ik dus. 

Deze was voorbij voordat ik er erg in had: in nog geen 10 minuten flitsten we door het magisch-realistische bestaan van een arme visserman die tijdens zijn werk opeens een vis aantreft op het droge. Niet zijn gebruikelijke visstek, maar flapperend in het zand. De branchevreemde locatie maakt dat de visser op een andere manier naar het bewuste dier kijkt dan hij gebruikelijk doet. Hij ziet de doodsstrijd die het beest in de buitenlucht voert, hij besluit te helpen. Diertje in een plastic bak mee naar huis, hij gaat voor haar zorgen en er ontstaat een vriendschappelijke band tussen mens en dier. En dat loopt de visser op, want hij moet natuurlijk op een gegeven moment wel gewoon zijn bestaan runnen: een mens moet eten. 

Met: Joenoes Polnaija

Eleanor the Great - Scarlett Johansson

Eleanor the Great op IMDb (6,6)
 Eleanor the Great op Moviemeter (3,18)

Eleanor the Great op Wikipedia

De eerste grote speelfilm waarbij Scarlett Johansson niet vóór de camera staat maar waar ze áchter de camera zit, dat wil ik zien (ik kan haar afwisselende keuze voor commercie en onafhankelijke films zeer waarderen). En wat werd het? Welnu, het is een sentimentele draak. Wel een sympathieke hoor (het is allemaal goed te doen en er komt regelmatig een glimlach op de lippen) maar écht goed is het eigenlijk niet. Wel een fijn verweven script, dus ik zat wel gewoon geïnteresseerd film te kijken, dat is altijd +1. Zelfs als je dus eigenlijk naar een soort holocaust-komedie zit te kijken.

Ze wonen al ruim 11 jaar samen in hun flatje, de bejaarde dames Eleanor en Bessie. De een nog behoorlijk fit, de andere met de maand meer krakkemikkig. Eleanor is midwest-Amerikaanse maar Bessie is geboren in Polen en Holocaust-slachtoffer. Steeds meer gaat zij terug naar die gruwelijke tijd, steeds vaker uit ze haar schuldgevoelens: zij leeft nog maar ze heeft haar lieve en slimme broer niet kunnen redden. In geuren en kleuren vertelt ze haar verhaal aan Eleanor, die meelevend reageert en de verhalen absorbeert omdat zij de laatste is aan wie Bessie haar verleden kwijt kan.
Als Bessie overlijdt, kan Eleanor niet meer alleen in de flat blijven en verhuist ze terug naar New York, ze trekt bij haar drukke-agenda-dochter in. Die regelt voor Bessie een dagactiviteit, maar in plaats van bij het onvaste ouderenkoor stapt ze per ongelijk bij een praatgroep binnen. De praatgroep deelt ...een holocaustverleden, iedereen vertelt hoe ze hun leven hebben opgepakt na de gruwelen. Eleanor kan daar natuurlijk niet aan meedoen, tenzij..tenzij ze hier het verhaal van Bessie gaat vertellen. Haar gedetailleerde vertelstijl grijpt de groep bij de keel, net zoals het de daar aanwezige studente journalistiek bij de keel grijpt. Deze zoekt contact met Eleanor.

Met: June Squibb, Erin Kellyman, Chiwetel Ejiofor, Jessica Hecht, Rita Zohar

FIN - song : 

Gezien in : Cinema Oostereiland

A Small Fortune - Adam Perry

A Small Fortune op IMDb (5,3)
 A Small Fortune op Moviemeter (2,67)

Kleine Canadese film, ik had er nog niet van gehoord. Werd ergens geafficheerd als "small gem" maar ik kon het sieraad er niet aan af zien. Fraaie landschapsbeelden hoor, dat zeker, maar het spel was me net effe te amateuristisch om me in te pakken.

Kevin is slechts een kleine krabbelaar. Op het Canadese eilandje waar hij de kost verdient, is de leegloop al een tijdje aan de gang. Ondanks grote pressie van zijn zwangere vrouw Sam weigert Kevin naar Alberta te vertrekken, in die provincie zouden ze veel simpeler een bestaan op kunnen bouwen voor hun nieuw gevormde gezin. Kevin ziet juist mogelijkheden: nu bijna iedereen vertrokken is, blijft er voor hem een groter stuk van de koek over. Hij is een mosvisser: het aangespoelde zeemos raapt hij om het vervolgens te verkopen aan een handelaar die er aas en voer van maakt. Hard werken voor een veel te kleine marge, dus.
Alles verandert wanneer Kevin een tas met bankbiljetten vindt op het strand. Hij twijfelt tussen naar de politie gaan of zelf houden: gezien bovenstaande beschrijving snappen wij dat hij voor het laatste kiest.
Maar als er vervolgens eerst een onbemande boot én uiteindelijk ook het lichaam van een drenkeling aanspoelen, ziet Kevin daarin al snel het verband. Hij moet dus zorgen dat hij van die boot en dat lichaam afkomt. Kevin moet vervolgens laveren tussen zijn vrouw, de politie en iemand die op het eiland afkomt omdat hij op zoek is naar 2 (twee!) tassen met geld. Trubbels!

Met: Stephen Oates, Liane Balaban, Andrea Bang, Joel Thomas Hynes, Matt Cooke

Demolition - Jean-Marc Vallée

Demolition op IMDb (7,0)
 Demolition op Moviemeter (3,45)

Demolition op Wikipedia

Veel geroemde, of nou ja, in ieder geval veelbesproken film destijds. Zat ook al een keertje in een van de edities van onze jaarlijkse filmquiz, het werd derhalve tijd voor een grondiger bouwinspectie van deze titel. Jake Gyllenhaal vind ik al sinds zijn majestueuze entree in "Donnie Darko" heel goed, Naomi Watts kan ik ook prima hebben en Chris Cooper staat ook op de titelrol. Wat kan er mis gaan?

Davis Mitchell heeft alles wat zijn hartje begeert: dikke baan in de finance-wereld, lieve en knappe vrouw, joekel van een postmodern ingericht huis. Wat wil een mens nog meer? Nou, Davis blijkbaar een heleboel want hij vóélt niets. "Veel hebben" staat nog altijd niet gelijk aan "veel zijn". Het is wachten op de klap. Die komt dan ook hard en hevig als hij met zijn vrouw een auto-ongeluk krijgt waarbij hij wél overleeft maar zij niet. Haar pappie (zijn werkgever) is compleet van slag, maar Davis voelt niets. Nou ja, weinig tot niets. Hij forceert zichzelf tot janken, maar het komt er niet echt uit. Aan het werk dan maar.
Davis heeft zich vastgebeten in een vervelende ervaring met een snoepautomaat in het ziekenhuis: wel geld erin kieperen, maar er komt niets uit. Hij schrijft een brief naar de producent van de machines en lucht in die brief zijn hart over alles wat er mis gaat. Na nog twee volgende brieven krijgt hij ineens een telefoontje van een servicemedewerker. Zij leeft mee met Davis' persoonlijke verhaal maar maakt duidelijk dat dit nu eenmaal kan gebeuren in deze wereld. Voor Davis' is dat een signaal: deze wereld deugt niet, deze mentaliteit moet verdwijnen. Hij begint met het demonteren van zijn huishoudelijke apparaten, maar dat blijkt lang niet genoeg. Alles moet kapot. Zijn leven, zijn wereld, alles. Alles moet kapot.

Met: Jake Gyllenhaal, Naomi Watts, Chris Cooper, Judah Lewis

FIN - song : David Campbell- La Bohéme

FIN - song : Half Moon Run- Warmest regards

Jay Kelly - Noah Baumbach

Jay Kelly op IMDb (6,7)
 Jay Kelly op Moviemeter (3,00)

Jay Kelly op Wikipedia

Heus waar, ik heb me geen moment zitten vervelen (en dat is met een lengte van 132 minuten natuurlijk al heel fijn) maar ik heb nu- de ochtend na het bioscoopbezoek - nog steeds geen flauw idee waar ik naar heb zitten kijken. Was het een New York versus Hollywood? Was het een bewustwordingsfilm (waarin de hoofdrolspeler eindelijk beseft dat hij het roer moet omgooien)? Of zat er een diepere sociale laag in (zoals we van de uitmuntende regisseur Noah Baumbach kunnen verwachten? Hoe het ook zij: we kregen een parade van bekende gezichten, we kregen een George Clooney en Adam Sandler in bloedvorm: het vulde vlot mijn kinderhand. 

Hij rijgt het ene succes aan de andere: Jay Kelly mag echt wel dé acteur van zijn tijd worden genoemd. Maar toch, toch knaagt er wat. Hij beseft dat hij - door het harde werken aan zijn imposante carrière- wel een aantal mensen tekort gedaan heeft in zijn leven. Van de zakenmensen is dat niet zo erg, maar van zijn eigen dochters begint hij de kritiek over zijn afwezigheid en zijn passieve opvoedingsdaden steeds meer aan te trekken. De emmer is al aardig vol, maar overstroomt wanneer Kelly geconfronteerd wordt met een oude studiemaat van de acteursopleiding. Die verwijt hem zijn immense succes over de ruggen van anderen te hebben bereikt. Hoge boom, veel wind, maar deze storm doet de reus nog net niet vellen. Plots heeft hij geen zin meer in zijn volgende projecten, plots besluit hij zijn dochter achterna te reizen naar Europa, Hij ziet niet in dat ze helemaal geen zin heeft in de plotselinge bemoeienis van pappie, de koning van Hollywood. Confronterend, zegt u?

Met: George Clooney, Adam Sandler, Laura Dern, Billy Crudup, Eve Hewson, Emily Mortimer, Riley Keough, Greta Gerwig, Jim Broadbent, Alba Rohrwacher, Stacy Keach, Josh Hamilton

FIN - song : Dustin O'Halloran - Eleanor and Bessie

Gezien in : Cinema Oostereiland

De anatomie van een meermin - Carmen Maria

De anatomie van een meermin op IMDb (7,2)
 De anatomie van een meermin op Moviemeter (2,62)

De anatomie van een meermin op NPO

De voorlaatste uit mijn reeks van de Nacht van de Korte Film van 2024. Voor die van 2025 heb ik nog geen aankondigingen gezien, maar ik houd hoop. Er valt altijd veel uit te halen, uit die reeks impressies van de stand van zaken op de Nederlandse Filmacademie. Laat maar komen.

Verscholen in de bossen leeft Peer met zijn vader Ivo. Ze lijken de laatst levende mensen op aarde te zijn, vader Ivo probeert nog wanhopig zijn zoon de kennis over mensen en het menselijk lichaam bij te brengen. Je weet maar nooit immers, zoonlief moet immers voorbereid zijn op mogelijke bedreigingen van zijn veiligheid. Die komt er ook wanneer hij - op zoek naar voedsel in het bos- plots een vrouwenlichaam in het meer ziet. Zwemmend, en dus levend en wel. Op zijn hoede blijft Peer, maar hij vertelt uiteraard wel aan zijn vader wat hij heeft gezien. Vader neemt maatregelen, Ivo moet beschermd voor invloeden van buitenaf.

Met: Fran Vozila, Rob Das, Ruth Borg

The Naked Gun - Akiva Schaffer

The Naked Gun op IMDb (6,4)
 The Naked Gun op Moviemeter (2,76)

The Naked Gun op Wikipedia

Bij voorbaat: Sorry! Velen van jullie zullen een film als deze niet op mijn blog verwachten. Welnu, ik ook niet. Maar - lang verhaal kort- mijn vrouw had vroege dienst gisteren, 's avonds dus uitgeteld op de bank én ze had recent een klein fragmentje van deze film gezien: "ik ga die huren, je mág meekijken". En ik ben nog steeds verliefd op haar, dus ik keek mee. Resultaat: omdat ik niet van de Amerikaanse humor ben, focuste ik me op andere zaken: Is oude actieheld Leslie Neeson (niet te verwarren met acteur Liam Nielsen) geloofwaardig als komediant? En: wat kan ik wél waarderen in deze film? Antwoord 1 laat ik in het midden, antwoord 2: de dialogen zijn knap geschreven. Vooral dat vond ik het pluspunt: men gaat er duidelijk niet van uit dat kijkers van deze film álle soorten grappen kan waarderen, dus stort men gewoon een lawine over hen uit. Dan blijft er altijd wel wat hangen, dan zit er voor iedereen wel wat leuks tussen. Van zuks dus: ik haalde met een (flauwe) glimlach de eindstreep en laat dit genre volgende keer met graagte aan de liefhebber. 

Er zijn wat jaren verstreken sinds de vorige Naakte Wapens. Inmiddels is de (gelijknamige) zoon van inspecteur Frank Drebin de stuntelende opvolger van zijn net zo stuntelende pa bij het Police Squad van Los Angeles. Hij wordt ingezet om een bankoverval op te lossen, maar gebruikt daarbij te excessief geweld tegen de overvallers en wordt aangeklaagd. Hij mag zich voor een tijdje gaan richten op verkeersongevallen. Dat treft: hij mag uitzoeken hoe de zakenman Davenport dodelijk heeft kunnen verongelukken? Drebin ontmoet Davenport's zus en ontdekt via haar al snel een verband tussen de bankoverval en het auto-ongeluk. Samen gaan ze achter de mogelijke connectie aan: de griezelige tycoon Richard Cane blijkt uit op technologische beïnvloeding van de bevolking van LA. Zaak opgelost, zou je zeggen. Maar dan hebben we buiten de invloedrijke touwtjes van Kane gerekend: die lopen tot aan de leidinggevenden van Drebin. Een klopjacht op elkaar, zeg maar.

Met: Liam Neeson, Pamela Anderson, Paul Walter Hauser, Danny Huston, CCH Pounder

FIN - song : Enya - Only time

FIN - song : Frank Drebin jr. - My Sweet Beth

Gezien in : Pathé Thuis

The Old Oak - Ken Loach

The Old Oak op IMDb (7,1)
 The Old Oak op Moviemeter (3,52)

The Old Oak op Wikipedia

Film blijft een wonderlijk medium. Gisteravond verraste ik mijzelf ermee door deze film te herzien. En hoewel de film nog maar 2 jaar oud is, keek ik er ditmaal toch met een andere blik naar. Dat was niet omdat ik hem op ons nieuwe state-of-the-art OLED-scherm bekeek, nee. Het was omdat het onderwerp van de film (een klein stadje krijgt te maken met de plaatsing van een aantal asielzoekers) in mijn wijk plots heel erg actueel geworden is. Een burgeropstand werd bij ons nog net voorkomen, al ging het er bij demonstraties bij de opvanglocatie en het gemeentehuis erg heftig aan toe. Maar veel van de bewegingen in de film zijn 1-op-1 te projecteren op wat er in mijn eigen kleine stadje plaatsvindt. Ook valt te zien bij welke groep acteurs in de film ik me beter thuis voel, bij wie ik me zou aansluiten. 
Concluderend kun je over deze film dus zeggen dat oude meester Ken Loach opnieuw een heet hangijzer te pakken heeft. Ik vréét zijn sociaal drama, ik ben een enorme aanhanger van dit type film. 

Mijn recensie van destijds (december 2023) : BEGT recensie The Old Oak - dec 2023

FIN - song : Ethio Classical - Hannah

Die, my love - Lynne Ramsey

Die my love op IMDb (6,6)
 Die my love op Moviemeter (3,12)

Die my love op Wikipedia

Dat was alweer een tijdje geleden, dat ik (procentueel) zoveel bezoekers tijdens de film de zaal zag verlaten. Het was dan ook ongemakkelijkheid troef deze avond. Een uitermate intense film die weinig ruimte laat voor zonlicht of optimisme. Dat wil overigens lang niet zeggen dat de film niet goed is, integendeel: de kijker blijft zitten met net zo veel verwarring als er in het fraaie koppie van hoofdpersoon Grace stormt. Jennifer Lawrence, die Grace speelt, maakt van haar een intens karakter dat je zowel moet haten als moet koesteren. Ze speelt met heel haar fysiek (en dat is nogal wat), ze is een kookpot van emoties: deze film is van haar. Daar krijgt u dan nog mooie bijrollen van Sissy Spacek en Nick Nolte bij, als toefje op de taart. Maar ook die rollen kunnen niet voorkomen dat u ongemakkelijk (en bij vlagen voyeuristisch) in uw stoel zit. Regisseur Lynne Ramsey zit hier niet om u te plezieren.

Dansend trekken ze hun nieuwe huisje binnen, een mooie toekomst lijkt voor ze klaar te liggen (alhoewel: wat is er toch met de vorige eigenaar van dit huis - Jackson's oom- gebeurd? Grace raakt al snel zwanger, Jackson blijft frequent op reis zijn voor zijn werk. Grace is schrijfster, maar krijgt door de veranderingen geen letter op papier. Sterker nog: Grace krijgt helemaal niets uit haar handen, niets dan de intense zorg voor een huilende baby. Ze overstelpt de baby met liefde, maar het helpt niet echt: een huilbaby blijft een huilbaby. Het wordt allemaal nog erger als Jackson van een van zijn werktrips terugkeert met een hondje. Hij denkt Grace een plezier te doen met deze afleiding, maar het beestje blijkt een irritant blafmonster. Een huilende baby en een blaffende hond: het verstoort alle processen in Grace's hoofd én in Grace's hart. Ze staat op standje doordraaien en er is niemand die dat lijkt te kunnen verhelpen: man Jackson niet, oma Pam niet, hun vrienden niet. De enige met wie ze geestelijk enigszins in begripvol contact is, is Parkinson-opa Harry. Grace komt er niet meer uit, haar leven is een totale wanorde. En die wanorde, die moet naar buiten, ze moet uitbreken. Bijna letterlijk.

Met: Jennifer Lawrence, Robert Pattinson, Sissy Spacek, Nick Nolte, Lakeith Stanfield

FIN - song : The Merrymacs - I'm forever blowing bubbles
FIN - song : Lynne Ramsey - Love will tear us apart

Gezien in : Cinema Oostereiland

Kalf - Dirkje Duwel

Kalf op IMDb (7,1)
 Kalf op Moviemeter (2,62)

Beste van de drie korte films die ik gisteren zag. Beetje flauw om te zeggen, maar "Kalf" is een film met kop en staart. Een ingetogen boerendrama zoals we er wel meer hebben gezien, maar wel eentje met een sterke zeggingskracht. Dat is dan waarschijnlijk de kracht van kortfilms: omdat er zo weinig tijd is, moet het verhaal glashelder en kernachtig worden verteld. Dat is deze filmacademiestudente uitstekend gelukt!

Oskar (zo heet ie officieel, maar in deze film wordt hij door zijn ouders steeds heel toepasselijk "Os" genoemd) heeft er lang over nagedacht, maar vanavond brengt hij het aarzelend ter sprake. Terwijl ze aan de avondmaaltijd zitten, meldt hij zijn ouders onomwonden: ik ga het niet doen! Hij gaat níét de boerderij van zijn ouders overnemen. Een ferme teleurstelling voor de boer en boerin, die de volgende dag meteen een en ander in werking zetten. Oskar weet weliswaar dat hij het juiste doet, maar hij bespeurt plotseling een grote afstand tot zijn ouders die er hiervoor niet was. De communicatie lijkt stilgevallen, het gezin loopt plots op eieren. Hoe leg je dat weer bij?

Met: David Wristers, Hein van der Heijden, Margo Dames

FIN - song : Stijn Valentijn Grull & Skiff - Didn't know

Goudvink - Amanuel Feben Demoz

Goudvink op IMDb (6,6)
 Goudvink op Moviemeter (1,88)

Tweede korte film van deze avond. Een kleurrijke en zwierige film, en toch boordevol problematiek. 
We spieden mee in het jonge en dynamische leven van Yael en Idriss, beiden non-binair, die zich enorm tot elkaar aangetrokken voelen. Het magnetisme is voelbaar, ze vinden elkaar oprecht leuk en bouwen hun liefdesleven kalm doch gestaag op. Zo gestaag zelfs dat het een stabiele relatie lijkt te worden. Lijkt, want blijkbaar heeft de ene een heel verschillend beeld van relaties dan de andere. Alles wordt plots anders wanneer de liefde opeens hardop uitgesproken wordt: ik hou van je!

. "Houden van" is dan opeens heel echt, heel oud en heel eeuwig. In plaats van bestendiging zorgt het blijkbaar voor een wankeling.

Met: Rafaela Rombouts, Kanea Indigo Blokland.

FIN - song : Rocco Hidma- Farewell

Wolves of War (aka 1945: Battle behind Nazi-lines) - Giles Anderson

Wolves of War op IMDb (4,0)
 1945:Battle behind Nazi-lines op Moviemeter (1,76)

Wolves of War op Wikipedia

Er gaat er wel eens een de mist in. Doordat ik gretig op "opnemen" klik bij mijn Film1-abonnement, kan het blijkbaar gebeuren dat ik een bepaalde film al eerder opgenomen, maar nog niet bekeken heb. Zo kan het gebeuren dat je dus een jaartje later een film op afspelen zet, die je blijkbaar een jaar geleden al gezien hebt, terwijl het even duurt voordat je herkenning voelt. Teken dat de film niet echt heel veel indruk gemaakt heeft natuurlijk (al speelt hier ook mee dat de film onder twee tamelijk verschillende titels is uitgebracht). Hoe dan ook: bij het lezen van de synopsis meende ik het al wel gezien te hebben, maar het duurde toch nog een kwartiertje voordat ik de setting van de karakters weer in beeld had. Toen alsnog maar afgekeken, het was een willoze zaterdagavond immers. 

Mijn recensie van anderhalf jaar geleden : BEGT recensie Wolves of War/1945 Battle behind Nazi-lines

Aller/Retour - Dorothée van den Berge

Aller/Retour op IMDb (6,0)
 Aller/retour op Moviemeter (2,75)

Aller/Retour in de Filmkrant

Sterke Ken Loach-vibe in deze film, bij mij althans. Niet zo goed natuurlijk (dat niveau halen nu eenmaal weinig regisseurs) maar wel met veel van dezelfde uitgangspunten: een sociaal drama dat de strijd van de kleine mens tegen grote machines weergeeft. Daarbij wordt het grote verhaal ook nog eens vermengd met kleine persoonlijke verhaaltjes, wat mij betreft een fijne cocktail voor anderhalf uur maatschappelijk drama. Ben ik van. 

Midden in de nacht proberen ze in de haven van Zeebrugge in de vrachtwagens te klimmen, de desparate vluchtelingen, in de hoop de volgende ochtend in Engeland wakker te worden. Idy is vastbesloten in de UK te gaan slagen, hij heeft het zijn moeder, zijn gezin, zijn familie beloofd: ik ga daar geld verdienen zodat ik jullie ook een beter leven kan geven. Het gaat mis: grenspolitie verstoort hun plannen, ternauwernood weet Idy te voorkomen dat hij met de groep wordt opgepakt. Hij verschuilt zich en zodra het rustig is, klimt hij alsnog een gereedstaande vrachtwagen in. Een miskleun.

Hij blijkt namelijk in de wagen van Erika te zijn gestapt, een chauffeuse die helemaal niet op Engeland rijdt maar naar Zaragoza in Spanje. Al bij de eerste stop probeert Idy eruit te klimmen maar wordt door Erika betrapt. Door de klappen die hij van de douane heeft gekregen, kan hij niet wegrennen en moet hij de confrontatie met Erika aan. Die zit niet op problemen te wachten, niet meer dan ze al heeft: haar jachtige werkgever geeft haar geen duimbreed ruimte in haar werkschema, terwijl haar gedachten veelvuldig naar thuis gaan waar haar dochter en haar vrouw tegen haar klagen dat ze zo veel weg is. Idy krijgt derhalve niet het warmste welkom, maar mag zich gelukkig prijzen met het begrip van Erika. Ze zullen het deze rit samen moeten rooien, Erika belooft hem na de rit naar Spanje weer terug te brengen naar de Belgische kust. Dat kan ze zo wel willen, maarreh...

Met: Ruth Beeckmans, Welket Bungué, Lies Visschedijk, Anemone Valcke

Definitely, Maybe - Adam Brooks

Definitely maybe op IMDb (7,1)

Definitely Maybe op Moviemeter (3,30)

Definitely Maybe op Wikipedia
 Er zijn van die acteurs die niet eens heel erg goed hoeven te zijn om toch een bepaalde gunfactor te hebben. Met die gunfactor geven ze de kijker de kans om an sich middelmatige filmverhaaltjes toch net even dat beetje extra te geven dat zorgt dat je toch met interesse of met een glimlach blijft kijken. Bij mij is Ryan Reynolds er zo een: ik heb niks met dat Deadpool- en Hitman's Bodyguard-achtige, maar Reynolds brengt daar voor mij nog enige acceptatie in aan. In deze romkom krijgt hij daarbij ook nog eens enige hulp van de opgroeiende mevrouw Zonneschijn zelf. 

Reynolds speelt Will Hayes, een reclameman die als alleenstaande man co-ouder-zorg draagt voor de opvoeding van zijn wijsneuzendochter Maya. Maya heeft seksuele voorlichting gehad op school en vraagt pappa nu de oren van het hoofd: wie is dan wel mijn moeder, vertel me eens je verhaal met wie je mij hebt geschapen. Dat blijkt een lange reis: Hayes is weliswaar erg charmant, knap en lief maar ook erg onzeker. Daarnaast heeft hij last van bindingsangst. Hij moet derhalve zijn dochter een verhaal vertellen van zijn eerste ontmoetingen met vrouwen, van zijn ontwikkeling tot succesvol campaigner, van de collega's en van de razend knappe journaliste die hij ontmoette. Hij heeft - tot grote teleurstelling van Maya- niet alles goed gedaan in zijn leven, niet altijd de juiste of slimste keuzes gemaakt. Maar zijn liefde voor zijn dochter is onwrikbaar, dat moet ze toch beseffen. En wie weet krijgt het vertelde verhaal nog een staartje.

Met: Ryan Reynolds, Abigail Breslin, Elizabeth Banks, Rachel Weisz, Isla Fisher, Kevin Kline

FIN - song : Badly Drawn Boy - The time of times

Bugonia - Yorgos Lanthimos

Bugonia op IMDb (7,7)
 Bugonia op Moviemeter (3,76)

Bugonia op Wikipedia

We worden maar verwend, wij filmkijkers. De hoge productie van regisseur Yorgos Lanthimos maakt dat je elk jaar wel een keer naar de zaal kunt fietsen omdat er weer een nieuwe (of bij elkaar verzamelde oudere) beeldenstorm van de vrijdenker-regisseur Lanthimos op het grote doek te zien is. De Geweldige Griek is niet alleen overtuigd van de noodzaak van goed en helder verzorgd beeld, hij is er ook een die een verhaal durft te vertellen dat onmogelijk is, of in ieder geval onmogelijk lijkt. Het is nooit saai, het is onvoorspelbaar, het is een belevenis. Door deze reputatie willen ook nog eens vele acteurs met deze regisseur werken, waardoor je vaak het sterke spel van de hoofdrolspelers bovenop het magische verhaal krijgt. De filmwereld mag zijn handen dichtknijpen met dit fenomeen, je gaat ervoor naar de zaal. 

In "Bugonia" zijn we getuige van de denkwereld van Don en vooral van Teddy. De heren zijn ervan overtuigd dat ze de wereld moeten redden. Dit denken ze te doen door de aarde te bevrijden van de binnengedrongen aliens die vanuit de Andromedanevel richting de aarde zijn gereisd om ons leven over te nemen. Ze hebben daarvoor een vooraanstaande alien op het oog: de stoere vrouw Michelle vertegenwoordigt alles waar Don en Teddy een bedreiging in zien. Zij is de machtige CEO van een nog machtiger farma-bedrijf, waarmee ze invloed kan uitoefenen op de volksgezondheid. 

Teddy en Don kidnappen Michelle om haar medewerking af te dwingen: zij moet contact opnemen met haar moederschip, zodat ze Don en Teddy daar kan laten infiltreren om hun bevrijdende acties op te zetten. Klinkt- in de wereld van Teddy (een weergaloze Jesse Plemons)- volstrekt logisch. Eén probleempje: Michelle is helemaal geen alien, ze is een gewiekste zakenvrouw die hem en vooral de wat minder begaafde Don verbaal bespeelt. Ze voedt de twijfel en maakt daarbij optimaal gebruik van de tijd om de heren op de zenuwen te werken.

Met: Emma Stone, Jesse Plemons, Aidan Delbis

FIN - song : Marlene Dietrich - Where have all the flowers gone

Gezien in : Cinema Oostereiland

Januari - Jetske Lieber

Januari op IMDb (6,9)
 Januari op Moviemeter (1,88)

De film-harde-schijf die aan mijn tv-box gekoppeld zit, bewaart de films maximaal een jaar. Dat besef brengt me ertoe om vaak van onderaf een film voor die avond uit te kiezen, in een soort chronologie dus. Dat doet me beseffen dat de "Nacht van de korte film" alweer bijna een jaar geleden plaats vond, want plotseling stonden er deze week vijf of zes titels op "vervallen". Gauw ingrijpen dus, gisteren drie van die titels weggewerkt. En daarbij begon ik met "Januari", verrassend genoeg.

Willem gaat niet goed. Na een roerige oudejaarsnacht blijkt zijn vriend hem te hebben verlaten. Willem krijgt even niets meer uit zijn handen, lamlendig hangt hij op de bank. Hij weert zo veel mogelijk de contacten af, al kan hij niet om zijn mede-flatbewoners en om zijn familie heen. Zodra die weten wat er aan de hand is, proberen ze hem op te monteren. Dat valt nog niet mee, Willem zit mokkend op de bank bij zijn moeder en oma. Willem moppert tegen zijn vader als die bij hem komt klussen. Willem gaat onder druk van zijn vrienden op weerbaarheidstraining bij Extinction Rebellion, Willem gaat onder die veelzijdige pressie langzamerhand weer wat vaker de deur uit. En verdomd, hij vindt een aantal dingen leuk. Hij vindt zelfs een aantal mensen leuk. Het kan niet snel genoeg februari zijn..

Met: Bram Flick, Hana Nina Hussein, Bert Luppes,