Silent Night- Camille Griffin

Silent Night op IMDb (5,8)
 Silent Night op Moviemeter (2,80)

Silent Night op Wikipedia

Kerstfilms? Mij niet bellen!
Waarom ik dan toch deze had opgenomen vorig jaar? Ah, ik zie het al. De filmbeschrijving geeft al aan dat het hier niet om een standaard romantisch-gezellige kerstfilm gaat, nee: deze gaat niet voor alle aanwezigen goed aflopen. Toch maar kijken dan, mijn kerst 2025 was voorbestemd om een-en-al-film te worden. Paar bekende acteurs in de cast, hup.

De bij veel gezinnen gebruikelijke kerststress lijkt bij Nell en haar gezin dit jaar nog wel groter te zijn dan anders. Niet alleen is de groep genodigden al onderweg om weldra te arriveren, Nell heeft ook nog eens te maken gehad met schaarste in de winkels. Ze heeft haar boodschappenlijstje niet volledig kunnen voldoen, ze zal het moeten rooien met wat er allemaal is. Daar komt nog eens bij dat haar man Simon alleen maar buiten bezig is de kippen op te jagen en dat haar oudste zoontje, wijsneus Art, vraagt haar de oren van het hoofd. Wij snappen Art wel: die is het hoofd compleet op hol gebracht door de regering. Deze hebben berichten uitgevaardigd dat een dodelijke gaswolk over het land rolt die iedereen het leven zal benemen. Om te voorkomen dat iedereen op pijnlijke wijze zal stikken, heeft de regering iedereen een zelfmoordpil verstrekt die een zachte dood garandeert. Zoon Art heeft twijfels over de berichtgeving, denkt dat het mogelijk Russische propaganda is en is vastbesloten die pil niet in te nemen.
Omdat het voor iedereen duidelijk het laatste avondmaal zal zijn, neemt iedereen de kans waar om de anderen nog een keer flink de waarheid te zeggen. De ontboezemingen en onthullingen vliegen over tafel, verwijten alom. Art heeft dan allang besloten dat het misschien niet zo erg is dat deze samenzwering der idioten eindig is.

Met; Keira Kneightley, Matthew Goode, Roman Griffin Davis, Lily Rose Depp, Annabella Wallis

FIN - song : Lorne Balfe - All is calm

Song sung blue - Craig Brewer

Song sung blue op IMDb (7,1)
 Song sung blue op Moviemeter (4,00)

Song sung blue op Wikipedia

Heerlijk gespeelde film, we hebben ons erg goed vermaakt en derhalve niet voor niets de snijdende wind getrotseerd om de voorpremière mee te pakken. Zelf ben ik wel behoorlijk liefhebber van het song(schrijvers)materiaal van Neil Diamond, dat maakte het voor mij al iets makkelijker. Zijn werk is niet hip, het rockt niet en dat maakt een brede acceptatie lastig. Gelukkig draait het daar helemaal niet om in deze verfilming: net op tijd stapt de regisseur over van biografisch naar sociaal drama. En dan ook gelijk goed. De film gaat namelijk niet over het levenspad van de gebronsde zanger, nee: het draait om twee "impersonators" van zijn wek. Het dus heeft echt bestaan en heeft met recht een kronkelig pad afgelegd om te komen waar we aan het einde van de film zijn. Vooral Kate Hudson overtuigt met een sterke emotioneel gespeelde (en gezongen) rol.

Mike Sardina heeft gelukkig de muziek nog. Hij heeft de bodem geraakt en is door zijn alcoholisme alles kwijtgeraakt: relatie, werk, alles. Nou ja, die muziek dus. Hij schnabbelt een beetje bij op een kermisattractie waar meerdere vertolkers van evenzovele artiesten rondlopen: er is een James Brown, natuurlijk is er een Elvis, er is een Patsy Cline en ook Mike speelt er zijn rolletje van Amerikaanse countryster. Hij wil het echter anders, hij wil onder zijn artiestennaam Lightning meer de rockende kant op door werk van Neil Diamond te gaan vertolken. Als hij de ravissante Claire ontmoet, lijkt dat ook te gaan lukken. De twee repeteren maar komen ook al snel nader tot elkaar. Maar hoe doe je dat: beiden alleenstaand ouder, beiden met nauwelijks inkomsten, beiden gedoemd tot een marginaal bestaan. Is daar nog een weg uit?

Ja, die is er: door de juiste muzikanten om zich heen te zoeken, door hard te werken en te lobbyen én door het levenspad samen te bewandelen: Mike en Claire worden een stel, Lightning krijgt Thunder aan zijn zijde, ze gaan op pad als vertolkers van het werk van Neil Diamond. Een hobbelig begin leidt langzaam tot een beetje succes (tot zelfs het voorprogramma van Pearl Jam). Maar een beetje filmkijker weet dan dat het noodlot niet lang op zich laat wachten, 

Met: Hugh Jackman, Kate Hudson, Ella Anderson, King Princess, Jim Belushi, Fisher Stevens

Gezien in : Cinema Oostereiland
FIN - song : Hugh Jackman & Kate Hudson - Crunchy Granola Suite

Le Notte di Cabiria (aka Nights of Cabiria) - Federico Fellini

Le Notte di Cabiria op IMDb (8,1)
 Le Notte di Cabiria op Moviemeter (3,73)

Le Notte di Cabiria op Wikipedia

Films die ouder zijn dan ik zelf ben (oud, hoor), bekijk én beschrijf ik doorgaans anders dan de meeste actuele films. Ten eerste praat je dan al gauw over "klassiekers", over "meesters' en over "iconen". Het zorgt dat je een andere weging maakt om een film goed of slecht te vinden. Dat overkwam me dus bij deze ook: hoewel niet bijster enthousiast over het schreeuwerige verhaaltje was ik dat wél over de geweldige Giulietta Masina én over de zwierige filmstijl van haar echtgenoot Federico Fellini. Je ziet hoe invloedrijk de man is geweest, niet alleen voor de Italiaanse cinema maar ook voor regisseurs als Almodóvar en Fassbinder. Het was een belevenis, die ik ook nog eens mocht ondergaan in de oudste bioscoop van Amsterdam. Begtje blij.

Cabiria krijgt het maar niet voor elkaar. Ze verkoopt haar lichaam en haar gezelschap aan de cruisende mannen van Rome maar er blijft er steeds maar geen enkele voor langere ttijd. En lukt dat dan een keertje wel, dan blijkt diegene eigenlijk alleen maar uit op haar geld. 

We volgen Cabiria op haar nachtelijke route door de stad, waar de hoeren elkaar naar het leven staan in de strijd om een beetje bestaan. Waar de mannen het voor het zeggen hebben en bepalen hoeveel recht van bestaan ze die vrouwen geven/ Waar de wereldsterren van haar gecharmeerd zijn, maar dat dan slechts voor een nachtje blijken te zijn. Waar dan plots tóch de charmante en begripvolle kerel opduikt die Cabiria een toekomst wil bieden. Zulke nachten.

Met: Giulietta Masini, Francois Périer, Franca Marzi, Dorian Grey

Gezien in : De Uitkijk
FIN - song : Nino Rota - Ma la vita continua

Origin - Ava Duvernay

Origin op IMDb (7,2)
 Origin op Moviemeter (3,10)

Origin op Wikipedia

In cinematografisch opzicht misschien niet helemaal geslaagd (de combinatie van biopic, historisch drama en boekverfilming komt soms geforceerd over) maar #manmanman , wat een ongelooflijk interessant verhaal. Naarmate de tijd verstreek, zat ik meer naar het (thuis)scherm gebogen omdat ik het óók begon te zien. Ik zag wat schrijfster Isabel Wilkerson beoogde met het boek waar de film op geënt is. Sterker nog: nu wil ik het ook lézen.

Journaliste Wilkerson heeft het even niet meer in de vingers: iedereen vraagt wanneer ze weer met nieuw werk komt, wanneer komt ze weer eens een nieuwe prijs ophalen? De zorg voor haar bedlegerige moeder belet haar het schrijven. Daar komt later het plotse overlijden van haar partner ook nog eens bij: alle lust tot schrijven en informatie vergaren resp. delen vergaat haar. Totdat ze zich bijeen weet te rapen, omdat ze weet dat zowel haar moeder als haar man dit van haar geëist zouden hebben. Ze zet door: het plan voor het nieuwe boek zit allang al in haar hoofd. Veldwerk, here we come.

Het boek dat eruit rolt is "Caste: the Origins of our Discontent", een doorwrochte verhandeling over de pijlers die verbanden leggen tussen slavernij en segregatiewetten enerzijds en nazisme en kastenstelsel anderzijds. Niet het racisme is daarvan de rode draad, maar de hiërarchie en de endogamie (geen gemengde huwelijken, alleen met "je eigen ras") zijn historisch veel bepalender voor de macht die van deze repressieve systemen uitgaan. Je gaat het pas zien als je het doorhebt.

Met: Aunjanue Ellis Taylor, Jon Benthal, Niecy Nash, Emily Yancy

FIN - song : Stan Walker- I am

Infiltrant - Shariff Korver

Infiltrant op IMDb (5,9)
 Infiltrant op Moviemeter (2,50)

Omdat we samen op de bank het tweede seizoen van de keurige serie "Het Gouden Uur" hadden gekeken, klikte ik deze film ook nog een keer aan. Hij stond op de harde schijf op de nominatie om te vervallen maar als ik dan toch al even into Nasrdin Char zat, kon deze er nog wel een keer door. 

Conclusie: enigszins een vehikel, deze film. Te veel goedbedoeld amateurisme, te veel cliché's maar wél opnieuw een herkenbaar krachtige rol van de acteur, die kort voor het verschijnen van deze film onze harten stal met zijn Gouden Kalf-toespraak. 

Mijn recensie van destijds: BEGT recensie "Infiltrant" - november 2015

FIN - song : Ryan Zachariah Martin - Mountains

Charcoal (aka Carvao) - Carolina Markowicz

Charcoal op IMDb (7,0)
 Charcoal op Moviemeter (2,91)

Charcoal op Wikipedia

Moeizame film. Dat kan aan mij liggen natuurlijk, misschien zat ik er niet zo goed in. Op zich stonden alle vinkjes goed: Zuidamerikaanse film, arthouse, traag tempo en een redelijke hoeveelheid positieve beoordelingen. Hoe het ook zij: hij viel niet, hij kwam niet oké binnen, ik zag het niet. Mea maxima culpa, wellicht. 

Situatieschets: armlastig gezin in steenkool-wingebied. Moeder houdt de boel draaiende: terwijl papa maar moeilijk kan kiezen tussen de bar en zijn armoedige baantje zorgt moeder voor wat bijverdiensten (middels een minieme cateringservice), regelt ze de opvoeding van zoonlief én bekommert ze zich om haar bedlegerige vader, die met zoonlief op één kamer slaapt. Het valt haar zwaar, de medische teloorgang van haar vader beïnvloedt veel van de huiselijke sferen. De dame die langskomt met verse zuurstofflessen voor opa blijkt een onconventionele oplossing te hebben voor de misère.

Opa wordt vakkundig weggewerkt: in stilte wordt hij richting laatste adem gedwongen waarna het lichaam weggemoffeld wordt. Hiermee ontstaat ruimte voor een huurder, die daarmee nieuwe inkomsten regelt voor het gezin. Probleem is: niemand mag het weten. Moeder blijft doen alsof ze voor haar vader zorgt, die nu helemaal zijn bed niet meer uit komt. Vader en zoon bouwen elk op hun eigen manier een relatie op met de nieuwe huurder, die ook nog eens een schimmige achtergrond verhult. Alle elastieken staan op knappen.

Met: Maeve Jinkings, Jean Almeida da Costa, Benedito Alves, Aline Marta Maia, Romulo Braga

Left-Handed Girl (aka Zuopiezi nuhai) - Shih-Ching Tsou

Left-handed girl op IMDb (7,4)
 Left-handed girl op Moviemeter (3,85)

Left-handed girl op Wikipedia

Uit ervaring weet ik dat linkshandigen een (kleine) achterstand hebben, de wereld is ingericht op rechtshandige mensen. Daar staat tegenover dat van linkshandige mensen gezegd wordt dat ze daarmee een extra stukje creativiteit nodig hebben, creativiteit die later weer bij alles van pas  kan komen. Dit gezegd hebbende zag ik in deze prettige allegaartjes-film dat er in sommige culturen en geloven ook nog een bijgelovige component aan linkshandigheid kan zitten, eentje die de persoon in kwestie aardig dwars kan zitten. 
Nog even over dat allegaartje: als je deze film gaat zien, ga je kijken naar een komedie met een hard-realistische sociale inslag die gaandeweg een tragiek oplevert die raakt aan Festen-invloeden. Bent u er nog?

Na een aantal jaren afwezigheid keren ze terug in Taipeh: de jonge guit I-Jing, haar grote zus I-ann en hun zorgzame én bezorgde moeder Shu-Fen. De terugkeer is niet geheel vrijwillig, we lezen al gauw dat hier een beëindigde relatie aan voorafging. De afwikkeling van die relatie bezorgt moeder veel hoofdbrekens en financiële zorgen, ze zal hard moeten werken om het gezin draaiende te houden. Ze huurt een eetstalletje op de drukste avondmarkt van de stad en probeert al sappelend drie hoofden boven water te houden. Die druk gaat ten koste van de aandacht voor haar gezin: oudste dochter I-ann moet ook aan het werk voor een stukje huishoudgeld, de kleine I-jing laveert daar tussendoor. 
Soms wordt I-jing gestald bij de dubieuze opa en oma, wat verwarrend werkt voor het meisje: oma is alleen maar bezig met dubieuze handeltjes voor haar in Shanghai wonende zoon, terwijl opa zijn kleindochter blijft aanspreken op haar linkshandigheid: "de linkerhand is een instrument van de duivel", zo probeert hij het meisje bij te sturen. Die banvloek doet wat met I-jing, die overigens ook  inziet dat je dat label ook in je voordeel kunt gebruiken.

Met: Nina Ye, Shih-Yuan Ma, Janel Tsai, Teng-hui Huang 

Gezien in : Cinema Oostereiland
FIN - song : Bleeding Fingers - Ouch potato

Nawi: Dear Future me - Valentine Chelluget/Apuu Mourine/Kevin Schmutzler

Nawi op IMDb (7,8)
 Nawi op Moviemeter (3,50)

Nawi op Wikipedia

Hoewel de film aan het eind behoorlijk richting drakerig ging, haalde het op waarheid gebaseerde "NAWI' bij mij toch een ruime voldoende. Prachtige beelden, een niet onverdienstelijk spelende piepjonge actrice en vooral het hard-realistiche sociale verhaal: samen wint het uiteindelijk de kijker. Want wees eerlijk: hoe vaak zie je nu eigenlijk puur Afrikaanse films? Hup. richting de voorpremière dus. 

"Six camels, eighty sheep and a hundred goats. That's me."
Ze kan er amper van slapen: het allesbepalende examen komt er aan. Het examen dat de op het platteland van Noord-Kenia geboren Nawi de kans moet geven op een betere toekomst. Ze droomt van een betere toekomst (niet zo gek als je het plaggenhutje ziet waar ze met haar familie opgroeit): als ze hier goede resultaten haalt, kan ze naar Nairobi voor vervolgonderwijs waarna de wereld voor haar open ligt en ze elke richting uit kan die ze wil kiezen. En ja hoor: ze slaagt met glans, haalt de beste cijfers van de hele provincie en wordt daarvoor zelfs door de Keniaanse staatstelevisie voor geïnterviewd.
Gebakken eitje dus, die toekomst. Mooi niet.
In de stam waarin Nawi opgroeit, gelden andere regels: de mannen bepalen als familiehoofd je toekomst. En aangezien Nawi's pappie onder een boel drank andere afspraken maakt met de potige volwassene Shadrack wordt er een deal gesloten: in ruil voor een beste hoeveelheid vee (Six camels, eighty sheep and a hundred goats") wordt Nawi uitgehuwelijkt. Weg toekomst, weg opleiding. Ze moet trouwen en kinderen baren: dat ze nog geen 14 jaar is, maakt voor de traditionele stam niet uit. Hoe ze ook protesteert, haar vader blijft onverbiddelijk en wijst op haar verantwoordelijkheid: door haar huwelijk met Shadrack kan het hele gezin (vader, zijn meerdere vrouwen en dito kinderen) overleven. Nawi legt zich er niet zo maar bij neer.

Met: Michelle Lemuya Ikeni, Joel Liwan, Michelle Tiren, Benson Ochungo Obiero, Ben Teke

Gezien in : Cinema Oostereiland

Wake up Dead Man : A Knives Out Mystery - Rian Johnson

Wake Up Dead Man op IMDb (7,5)
 Wake Up Dead Man op Moviemeter (3,44)

Wake up Dead Man op Wikipedia

Net als de weer opgepakte Hercule Poirot-reeks is de Knives Out-filmreeks - beiden opgebouwd rond hyperintelligente en alwetende detectives - niet gemaakt voor de Oscars. Het is doorzichtig vermaak, wat echter niet wil zeggen dat het slécht gemaakte films zijn. Integendeel: de scriptschrijvers moeten flink aan de bak, zodat de mensen in de zaal of op de bank thuis hun eigen voorspelling kunnen doen omtrent "whodunit". Mijn vrouw had het goed, dat kost mij weer een zak Tikkels. Maar ik zat evengoed te genieten hoor, vooral omdat beide filmreeksen mikken op een sterrencast. Het is heerlijk om bij elk nieuw gezicht in de film te denken: "hee, doet die ook al mee?". (Voor mij geldt dat een van mijn favoriete acteurs van de laatste jaren de hoofdrol speelt. Blij van!).Enfin, u bent 2,5 uur onder de pannen.

Na een boefjesjeugd is de energieke en empathische Jud Duplenticy bekeerd: hij volgde de priesteropleiding en staat nu op het punt aan zijn eerste parochie te worden toegewezen. Hij komt op het platteland van de staat New York terecht, bij the parish of Our Lady of the Perpetual Fortitude. De kleine geloofsgemeenschap wordt geleid door de onconventionele monseigneur Wicks, die er een sport van gemaakt heeft om mensen bang te maken en zijn kerk uit te jagen. Daardoor blijven alleen de streng-gelovigen over, een select clubje van volgelingen die alles van Wicks slikt. Father Jud botst dan ook al snel met de assertieve Wicks, het valt al snel op bij zijn vaste cliënten. Wanneer Wicks dan ook dood gevonden, gaan direct de verdenkingen in de richting van de assistent-priester. Die moet zijn uiterste best doen om zijn onschuld te bewijzen. Enter detective Benoit Blanc.

Met: Josh O'Connor, Daniel Craig, Glenn Close, Josh Brolin, Mila Kunis, Jeremy Renner, Andrew Scott, Thomas Haden Church, Cailee Spainey, Daryl McCormack, Kerry Washington, Jeffrey Wright

FIN - song : Tom Waits - Come on up to the house

Frost/Nixon - Ron Howard

Frost/Nixon op IMDb (7,6)
Frost/Nixon op Moviemeter (3,61))

Frost/Nixon op Wikipedia

Oudje, maar gek genoeg had ik hem nooit gezien. Terwijl dit toch echt een film was waarin enkele van mijn liefhebberijen samenkomen: dat ik verzot ben op film, dat wisten jullie al. Dat ik ook altijd met interesse de politiek volg, dat wisten jullie misschien nog niet. Die politieke interesse was nog niet helemaal gewekt ten tijde van het moment dat deze film behandelt (in 1974 was ik 13 en onschuldig), maar toen ik eenmaal de administratieve volwassenheid had bereikt, begon de interesse om te slaan in betrokkenheid: ik demonstreerde, ik flyerde en poster'de maar werd nooit lid van een partij. Misschien is de ene hoofdpersoon van deze film daar wel een beetje de mede-veroorzaker van: Richard Nixon werd de verbeelding van de macht. De gecorrumpeerde macht, met name. Niet overal gelukkig, er zijn gunstige uitzonderingen maar mijn beeld van de politieke VS is niet heel erg veranderd. Maar goed: u kwam hier om over deze film te lezen.

David Frost is een gevierde tv-presentator die populaire shows presenteert in Australië en in de UK. Dat had ie nog heel lang kunnen blijven doen, maar hij krijgt het in zijn bol: wanneer hij hoort dat de dan machtigste man op aarde, de president van de Verenigde Staten, tot aftreden is gedwongen vanwege zijn betrokkenheid bij een politiek schandaal, is hij gebrand op het idee deze man te interviewen. En niet zomaar een interview tijdens een show. Als het aan Frost ligt, houden Nixon en hij een reeks van urenlange gesprekken over enkele vooraf afgesproken hoofdpunten. Het laatste punt zou dan moeten leiden tot openheid over de gang van zaken rond Watergate.

Hoewel het idee briljant lijkt, krijgt Frost de financiering maar moeilijk voor elkaar: al zijn spaargeld gaat erin, het wordt een hachelijke onderneming die gaat bepalen of zijn carrière hierop strandt dan wel een grote vlucht neemt. De gesprekspartners formeren beiden een team, de sfeer wordt opgeklopt tot een bokswedstrijd: twee mannen in de ring, hun secondanten mogen alleen tijdens de pauzes even komen soigneren en souffleren. Frost lijkt zich te hebben vergist in de taaiheid van zijn gesprekspartner, langzaam ziet hij zijn project ineen zakken.

Met: Michael Sheen, Frank Langella, Kevin Bacon, Oliver Platt, Rebecca Hall, Sam Rockwell, Matthew MacFadyen, Toby Jones

FIN - song : Hans Zimmer- Money

The Son - Florian Zeller

The Son op IMDb (6,5)

The Son op Moviemeter (3,36)

The Son op Wikipedia

Een verfilming van het zelfgeschreven toneelstuk van Florian Zeller, die ons eerder al verraste met het prachtige "The Father". De ouder-kind thematiek is blijkbaar bij Zeller het overheersende thema, want ook deze film draait om diezelfde as. Met het verschil dat dit keer de medische problematiek nadrukkelijker bij de jongere generatie ligt. Deze film is niet zo goed als "The Father" maar kent wel degelijk zijn goede momenten (én opnieuw kijken we even naar Anthony Hopkins, die hier de bikkelharde (groot)vader speelt.

Het jonge gezinnetje koetelt zichzelf lekker de dagen door met hun verse baby wanneer de deurbel de serene rust plots verstoort. Aan de deur staat Kate, de ex-partner van Peter en moeder van hun zoon Nicholas. Kate meldt dat ze de zorg voor hun tienerzoon niet langer kan dragen: Nicholas is niet meer vooruit te branden, is school-dropout en overduidelijk depressief. Of Nicholas misschien niet bij Peter en Beth kan wonen, mogelijk zou de gezinssituatie zijn gevoelens en gedachten op een ander spoor kunnen brengen. Peter zegt uiteraard ja (en stapt daarmee meteen over Beth's gevoelens heen) maar blijkt zich maar moeilijk te kunnen schikken in een begripvolle rol. Hij snapt niet dat zijn zoon (automutilerend, suïcidaal) zichzelf niet bij de kladden pakt, hij breekt niet door het sombere pantser van zijn zoon heen en blijkt zich zelfs geconfronteerd te voelen met een eigen stukje onverwerkt verleden. Dat blijkt stiefmoeder Beth een stuk beter te kunnen, ze weet Nicholas toch enigszins te bewegen tot contact. De vraag blijft of de anders gevormde zorg en aandacht voldoende zijn om Nicholas uit zijn diepe persoonlijke dal te trekken. 

Met: Hugh Jackman, Zen McGrath, Vanessa Kirby, Laura Dern, Anthony Hopkins

Train Dreams - Clint Bentley

Train dreams op IMDb (7,6)
 Train Dreams op Moviemeter (3,59)

Train Dreams op Wikipedia

Tempus fugit. Panta rhei. O tempora o mores. 
Al vanaf de oudheid bepaalt de tijd mede onze taal. En ons leven. Tijd is een van de kostbaarste goederen die we hebben, we moeten er dan ook zuinig op zijn. 
Waarom deze inleiding? Welnu, ik denk dat in onderstaande film niet Robert Grainier de hoofdpersoon is, noch zijn werk of zijn vrouw. Tijd speelt de belangrijkste rol, hiermee laat regisseur Bentley zien dat elk tijdvak zijn voor- én nadelen heeft. Je komt er niet met een "vroeger was alles beter" vanaf. 

Grainier is een eenvoudige houthakker in het begin van de vorige eeuw. Het is de tijd van de vooruitgang, complete wouden worden gekapt om spoorwegen en bruggen aan te kunnen leggen. Het gevaarlijke beroep betaalt goed, het levert Grainier bepaalde (tijdelijke) vriendschappen op. Hij verbaast zich over de intolerantie die er bij veel mensen leeft over vreemdelingen, over buitenlanders. Maar echt uitspreken doet hij zich niet. 

Alles verandert als Robert de lieftallige Gladys tegenkomt. Grainiers gevoelige inborst gaat een steeds belangrijker rol spelen: ze trouwen, ze bouwen een eigen huis en ze krijgen een kind. Helemaal af, zegt u: nou nee! Want er moet brood op de plank, dus zal hij toch nog met regelmaat voor klussen het land in moeten. En dan blijkt de idylle grof te kunnen worden verstoord. Terwijl Grainier zo kalm gebouwd had aan een eenvoudig doch vredig bestaan gooit het noodlot zijn hele leven omver. Een leven dat tot ver in de 20e eeuw wankel en sober blijft.

Met: Joel Edgerton, Felicity Jones, Alfred Hsing, William H. Macy, Clifton J. Collins

FIN - song : Nick Cave - Train Dreams

Rose - Nils Arden Oplev

Rose op IMDb (7,5)

Rose op Moviemeter (3,60)

Rose op Wikipedia

Eerder deze week zag ik een Deense film met oa Sofie "The Killing" Grabol. Dat bracht me tot het besef dat ik op mijn harde schijf ook nog een film met haar had staan. Die nu maar eens aangeklikt, ik was er destijds niet voor naar de zaal gegaan (en ik denk dat ik daar een beetje gelijk in had). Niet dat dit een slechte film is, maar het lijkt op regisseur Nils Arden Oplev geen keuze kon maken tussen kolder en ernst. De film haalt wel een voldoende hoor, maar ik weet niet of ik daar volgende week nog net zo over denk.

Ze gaan het aan, Ellen en Vagn. Wetend dat ze een enorme gok nemen, besluiten ze haar schizofrene zus Inger mee te nemen voor een reis naar Frankrijk. Ooit- jaren terug- was Inger daar ook, het moet zo ongeveer haar laatste belevenis zijn geweest voordat ze werd opgenomen en vervolgens nooit meer te herstellen van die ernstige aandoening. Ellen neemt nu het risico omdat ze denkt dat het een positieve invloed kan hebben op haar wegkwijnende zus. Ze bespreekt het met het verzorgend personeel, ze bespreekt het met haar tegenstribbelende moeder, ze bespreekt het met haar goedmoedige man. Hup, die touringcar in. 
Onderweg gebeurt alles wat u na bovenstaande zou verwachten: natuurlijk doet Inger raar, natuurlijk is ze een sfeerbederver voor de andere reizigers. Maar er gebeurt meer, veel meer. Inger blijkt meer noten op haar zang te hebben en zelfs een mooi stiekem plan voor de invulling van deze toeristische trip.

Met: Sofie Grabol, Lene Maria Christensen, Anders W. Berthelsen, Soren Malling, Luca Reichardt Ben Coker

FIN - song : Henrik Skram - Rose 

Àma Gloria - Marie Amachoukeli-Barsacq

Ama Gloria op IMDb (7,0)
 Ama Gloria op Moviemeter (3,37)

Ama Gloria op Wikipedia

Kinderen in de hoofdrol, het is altijd een riskante onderneming. Je kunt stevig raak schieten (Little Miss Sunshine, anyone?) maar je kunt ook tegen mindere goden aanlopen. Welnu, net als bij eerder genoemde titel is het bij "Àma Gloria" onmogelijk om je niet volledig in te laten pakken door de ontwapenende rol die kindactrice Louise Mauroy-Panzani neerzet. Wie hier niet meeleeft, wie hier niet méévoelt, heeft een tamelijk ernstig gevoelensprobleem. 

Cléo is gek op haar, ze houdt van Gloria. Dat is ook niet zo gek, want de Kaapverdische oppasmoeder is hartverwarmend en zorgzaam, ze is andersom zo gek op Cleo. Cléo's vader werkt altijd en laat daarom een groot deel van de opvoeding over aan Gloria. U begrijpt het onherstelbare verdriet als Gloria meedeelt dat ze teruggaat naar haar familie in Kaapverdië, omdat haar eigen dochter moeder wordt en ze daar oma wil gaan zijn. Ontroostbaar, onhandelbaar: Clèo gaat door alle fasen heen en stampvoet haar vader in de richting die zij wil: ze wil zijn toezegging dat ze de schoolvakantie bij Gloria mag doorbrengen, zodat ze - al is het tijdelijk- herenigd worden.

Het lukt, Cleo blij. Toch blijkt dat ze een lichte misrekening heeft gemaakt: niet voor niets is Gloria terug gegaan naar haar eigen gezin. Cleo ziet het gebeuren: Gloria is net zo hartelijk en net zo zorgzaam als eerst, maar ze spendeert die aandacht eerst en vooral aan haar eigen kinderen, Cleo zal moeten leren dat ze gast is en niet meer de hoofdpersoon. Opgroeien gaat van "AU". 

Met: Louise Mauroy-Panzani, Ilca Moreno-Zego, Abnara Gomes Varela, Fredy Gomes Tavares

FIN - song : Nilda Fernandez - Mon Amour

Sentimental Value (aka Affeksjonsverdi) - Joachim Trier

Sentimental Value op IMDb (8,0)
 Sentimental Value op Moviemeter (3,67)

Sentimental Value op Wikipedia

Hier keek ik echt naar uit: een film met een van de beste acteurs van Europa, met de actrice van een van de leukere films van de afgelopen jaren én een film van de hand van een bewezen kundige regisseur: an offer i couldn't refuse. De film draaide al op ons lokale filmfestival maar toen was ik niet in den lande, daarom nu maar fluks de kans op de voorpremière gepakt. Blij toe, ik was onder de indruk. Mooi complex verhaal, sociaal drama van de bovenste plank en sterk acteerwerk. Wat ben ik toch eenvoudig blij te maken.

De zussen zijn gespannen. Het is al moeilijk genoeg - de uitvaart regelen van je moeder- maar daar komt ook mee dat hun vader voor het eerst sinds jaren weer eens ten tonele verschijnt. Hij heeft het niet best gedaan, zo laten de zussen duidelijk merken: de voortdurende ruzies met hun moeder, zijn frequente en langdurige afwezigheid vanwege zijn werk en zijn onlesbare dorst maakten hem niet de vader die ze zich gewenst hadden. En nu lijkt hij ook nog eens gekomen om het huis, dat na de scheiding aan moeder en de kinderen werd verleend, terug te eisen. Alles wringt.

Ondanks die aan de oppervlakte liggende spanningen doet vader alsof hij zijn kinderen juist het beste gunde, sterker nog: dat doet hij nog steeds. Hij overhandigt de jongste dochter (groeiende steractrice met podiumvrees) een vers script dat hij (vermaard regisseur) wil verfilmen. Met háár in de hoofdrol.
Het is teveel voor de toch al zo getergde Nora: ze weigert, waarop vader een grote internationale ster invliegt om die rol, die op haar lijf geschreven rol, te spelen. Dat kan niet anders dan tot frictie leiden.

Met: Renate Reinsve, Stellan Skarsgaard, Inga Ibsdotter Lilleaas, Elle Fanning, Anders Danielson Lie

FIN - song : Labi Siffre- Cannock Chase

Gezien in : Cinema Oostereiland

Force of Nature: The Dry 2 - Robert Connolly

Force of Nature: The Dry 2 op IMDb (5,9)
 Force of Nature: The Dry 2 op Moviemeter (2,75)

Force of Nature: The Dry 2 op Wikipedia

Nog meer natuur dan in het eerste deel: de beelden zijn schitterend, het verhaal net iets minder boeiend dan het eerste deel van Jane Harper's reeks over inspecteur Aaron Falk. Dat komt mede door het iets meer gekunstelde plot dat in de opvolger zit: regisseur Connolly moet hard werken om de verschillende verhaallijnen bij elkaar te krijgen, zodat we uiteindelijk ook iets meer van de persoon achter de actieheld begrijpen. Ik moet zeggen: direct ná deel 1 hapt dit wel goed weg, mede door die prachtige ruige natuur die hier eigenlijk de hoofdrol voor zich opeist.

Na het nodige succes met het oplossen van moordzaken is agent Falk inmiddels opgeklommen tot inspecteur: hij stapte over van het veldwerk naar de wereld van financiële criminaliteit en corruptie. Ze hebben hun ogen gericht op de magnaat Daniel Bailey en zijn Bailey Tennants-company. Net als Falk met zijn compagnon Carmen Cooper het net rond Bailey dreigt te kunnen sluiten, overkomt die laatste iets dramatisch: op een bedrijfsuitje (survival-hike door het onherbergzame Giralang National Park verdwijnt een medewerkster van het bedrijf: de mannengroep belandt keurig bij het tweede kamp, maar de vrouwengroep slaagt daar niet in. Ze raken de adjunct-directeur Alice kwijt, waarna een zoektocht moet worden opgezet in het berggebied. De tijd dringt, storm is coming. Falk loopt met gemengde gevoelens rond: hij wil uiteraard zijn zaak afronden, maar de verdwijning van Alice roept bij hem emotionele herinneringen op aan zijn eigen eerdere bezoek aan het Giralang Park. Hoe om te gaan met die tijds- én emotionele druk? Hoe krijgt Falk deze zaak zonder gezichtsverlies en ontmaskering tot een goed einde?

Met: Eric Bana, Anna Torv, Deborra-Lee Furness, Robin McLeavy, Sisi Stringer, Lucy Ansell, Jacqueline McKenzie

FIN - song : Peter Raeburn - Nature holds us all to account

The Dry (aka Jane Harper's The Dry) - Robert Connolly

The Dry op IMDb (6,8)
 The Dry op Moviemeter (3,25)

The Dry op Wikipedia

Vergadering gisteravond ging plots niet door dus werden de plannen veranderd. Niet alleen die van mij maar ook die van mijn vrouw. Haar "serie-avond" werd dus ingeruild voor een avondje filmkijken met manlief. En wel dusdanig dat we er meteen twee uit één reeks keken. Met de blik op de Australische natuur én de blik op acteur Eric Bana pakten we twee boekverfilmingen van schrijfster Jane Harper mee. Te beginnen met deze.

Voor de uitvaart van een jeugdvriend keert officer Aaron Falk na twee decennia terug in zijn geboorteplaats Kiewarra. Dat valt hem niet licht: niet alleen wordt de overleden vriend verdacht van het ombrengen van zijn vrouw en kind (waarna hij de hand aan zichzelf sloeg), ook brengt deze hereniging met zich mee dat de dood van een gemeenschappelijke vriendin wordt opgerakeld: Aaron werd destijds met de dood van het meisje in verband gebracht omdat hij op de dag van haar overlijden een afspraak met het meisje had. 
De lokale bevolking is daarmee behoorlijk tegen Aaron gekant, er zijn slechts een paar mensen die hem dulden. Aaron wil zichzelf van blaam zuiveren en duikt opnieuw in de situatie van de vier vrienden van destijds. Terwijl het land zucht onder enorme droogte en immer uitblijvende regen gaat Aaron terug naar de restanten van de toenmalige rivier waar het meisje destijds gevonden werd.

Met: Eric Bana, Genevieve o'Reilly, Keir o'Donnell, John Polson, Matt Nable

FIN - song : The Church - Under the milky way