Brad's status- Mike White

Brad's status op IMDb (6,5)
 Brad's status op Moviemeter (2,97)

Hoe het u vergaat, weet ik niet  maar ik heb altijd wat moeite met Ben Stiller. Te Amerikaans, te lach-of-ik-schiet, te neurotisch. Die mening is waarschijnlijk gevormd door zijn vroege werk, want in zijn laatste films probeert hij wel degelijk wat serieuzere rollen en onderwerpen te brengen. Zo ook bij deze, een film die geen hoge ogen gooit maar ook weer niet echt zwak te noemen is. Voldoendetje, laat ik het daarop afronden.

Stiller speelt opnieuw een nerveuze vent. Ditmaal is hij Brad, man en vader in een ogenschijnlijk goed lopend gezin. Ogenschijnlijk, zeg ik, want Brad heeft het idee dat hij meer had moeten doen. Al zijn oude vrienden zijn binnen, zakelijk geslaagd of hebben in ieder geval carrière gemaakt. Ze bellen hem niet meer, hij is niet interessant genoeg voor ze. Brad midlife't er op los: hij licht zijn hele leventje door en is maar matig tevreden. Of nee, matig is zwak uitgedrukt: hij ligt wakker van het mijmeren over "what could've been". 

Wanneer hij met zijn zoon een week naar Boston trekt om een universiteit te zoeken, besluit Brad er wat aan te doen. Hij moet en hij zal zijn zoon aan een plek op een prestigieuze unief helpen, zonder daarbij op de wensen van zoon Troy te letten. Het moet en zal Yale of Harvard worden, al moet hij ervoor door roeien en ruiten gaan. Gek genoeg moet hij daarvoor toch de hulp van zijn oude studievrienden inschakelen, anders krijgt hij de deuren niet open. Terwijl Brad denkt dat hij daarmee de voorbeeldige vader speelt, bekijkt Troy hem met een schuine blik: zet pappie nou zichzelf voor schut of straalt dat ook op hem af? Heeft de man dan helemaal geen zelfinzicht?

Met : Ben Stiller, Austin Abrams, Jenna Fischer, Michael Sheen, Shazi Raja

Truman - Cesc Gay

Truman op IMDb (7,3)

Truman op Moviemeter (3,50)
 

Lang tegenaan gehikt omdat ik een veel zwaarder verhaaltje verwachtte dan het uiteindelijk werd. Wellicht komt dat door hoofdrolspeler Ricardo Darin, die ik eerder vooral in aardig serieuze rollen zag. Niet dat deze film alleen maar zonneschijn is, nee, maar het pittige onderwerp (ongeneeslijke ziekte en euthanasie) wordt behoorlijk lichtvoetig aan de kijker gebracht.

Opeens staat Tomas voor de deur, Julian is aangenaam verrast. Jaren geleden verhuisde Tomas van Madrid naar Canada om er een gezin te stichten, maar aan alles is duidelijk dat de twee intense tijden hebben beleefd in vroeger jaren. Tomas is gehaast, want hij heeft begrepen dat er nog maar weinig tijd is: Julian is ongeneeslijk ziek en maakt voorbereidingen voor een zelfgekozen levenseinde. Daar moet echter nog wel wat voor gebeuren, dus in de vier dagen dat Tomas in Spanje is gaat hij mee naar de longarts om Julian te steunen in zijn pleidooi om niet meer terug te keren voor vervolg-chemokuren. 

Het is voor beide heren tamelijk plotseling dat ze op deze manier tegenover elkaar staan, ze besluiten een reeks onvergetelijke dagen aan hun vriendschap toe te voegen. Tomas zorgt, Tomas luistert en Tomas gaat met liefde mee op de zoektocht naar een nieuw adresje voor Julian's hond Truman. Ze belanden uiteindelijk zelfs in Amsterdam, waar Julian's zoon studeert. Ze doen veel, ze praten veel maar draaien toch nog regelmatig om de hete brei heen. Het afscheid is onverbiddelijk, maar waarom dat niet nog even uitgesteld?

Met: Ricardo Darin, Javier Camara, Dolores Fonzi

FIN - song : Nico Kota/Javier Malosetti- Truman Vals (Numero Uno)

Once - John Carney

Once op IMDb (7,8)
 Once op Moviemeter (3,58)

Sympathieke muziekfilm die ik nooit bekeken zou hebben als ik niet toevallig zag dat de hoofdrol gespeeld werd door de innemende zanger Glen Hansard, die bij mij als acteur al opviel in muziekfilm "The Commitments" maar als solomuzikant pas rijkelijk laat in beeld kwam door zijn prachtige "Take Heart", dat hij opnam als steun voor de getroffen mensen in Oekraïne. Kijken dus en dat pakte goed uit. Allemaal plusjes voor mij: een kleine film vol muziek, Ierland, bescheiden love story en tamelijk veel hoop.

Hansard speelt Guy, een busker (straatmuzikant) die naast zijn bescheiden baantje in het stofzuiger-reparatie-atelier van zijn vader vooral muziek wil maken. Op zijn kamer laat hij de gitaar niet los en op straat speelt hij om zijn liedjes uit te proberen. Het verdient een klein beetje, geld dat Guy wil gebruiken om ooit eens een studio te kunnen huren en daar zijn liedjes op plaat te zetten. 

Het is kruimelwerk maar soms krijgt hij de volle aandacht van mensen die geraakt zijn door zijn songs. Wanneer hij zingt over de break-up met zijn vriendin blijft een mooie jonge vrouw staan. Ze raken in gesprek, ze blijkt een Tsjechische immigrante te zijn die in haar moederland als pianiste/toetseniste in een orkestje speelde. Ze besluiten samen muziek te gaan spelen en verdomd, ze beginnen samen te schrijven aan liedjes. Ook aan verbeteringen van enkele van Guy's werken. Ze voelen zich sterk tot elkaar aangetrokken maar beiden hebben zo hun blokkades. Des te meer reden om die muzikaal te verwerken: steeds dichter komen ze bij de realisatie van (enkele van) hun dromen,

Met : Glen Hansard, Markéta Irglova

FIN - song : Glen Hansard- Falling Slowly

Blood & Money (aka Allagash) - John Barr

Blood & Money op IMDb (5,3)
 Blood & Money op Moviemeter (2,50)

Gisteren was een uitstekend dagje om de harde schijf wat ruimte te verschaffen, tijd om daarvan de oudste films door te lopen. Dan kom je soms bij niemendalletjes uit, dat is helemaal niet erg. In het geval van deze film werd ik bijvoorbeeld getrakteerd op heerlijke natuurbeelden die het grotendeels voorspelbare verhaaltje omlijstten. Ook mooi.

We trekken naar Maine, USA. In die staat zijn de bossen zo uitgestrekt dat je gerust kunt spreken van natuur. Wilde natuur, ruige natuur. Jim Reed, Vietnam-veteraan, voelt zich er als een vis in het water. Ondanks zijn voortschrijdende ziekte (met steeds minder interesse en steeds minder hoop volgt hij zijn chemokuur-behandelingen) gaat hij er nog frequent met zijn geweer op uit. Hij is erop gebrand om herten te schieten, mannetjes wel te verstaan want voor vrouwtjes heeft hij geen vergunning.

Tot zijn grote schrik blijkt hij echter plots wel een vrouw te schieten, een mensenvrouw dan. Zij blijkt onderdeel van een groepje van vijf bankovervallers en beweegt zich door de bossen om het geld te verstoppen. Jim ziet iets achter de bomen bewegen en haalt de trekker over. Oeps!
Geschrokken keert hij terug naar het dorp waar hij in het koffietentje het nieuws ziet over de bankoverval. Hij herkent de verdachte en beseft dat hij ervoor moet zorgen dat hij al zijn sporen uitwist. Hij keert terug, vindt de tas met geld en verstopt die in een ijsgrot. En u snapt: de andere vier overvallers gaan op zoek naar Jim. De bossen worden het decor voor een bloederige afvalrace, waarbij Jim's krachten zienderogen afnemen maar hij is vastbesloten te overleven omdat hij een mooie bestemming weet voor de dikke dollars. Hij moet knallen!

Met : Tom Berenger, Kristen Hager, 

FIN - song : DJT3K - Cosmo

A Real Pain - Jesse Eisenberg

A Real Pain op IMDb (7,4)
 A Real Pain op Moviemeter (3,61)

Eerste film in de filmzaal voor mij, dit jaar. Daarom geef ik hem ook de tags van 2024 (productie) én 2025 mee (verschijningsjaar) mee, want ik bekeek m in de voorpremière. En dat beviel erg goed: sterke film met vooral een ijzersterke Kieran Culkin. Jesse Eisenberg is ook goed, maar die speelt vooral Jesse Eisenberg, maar dan in het kwadraat. Eisenberg is de slimmerd, de neuroot, de bedeesde en de keurige met toch wel een brandend vuurtje van binnen. Dat vuurtje is bij Culkin hier echter een uitslaande brand, hij speelt een karakter dat alle ruimte voor zich inneemt. Onmogelijk om niet van hem te houden, onmogelijk om hem niet hyperirritant te vinden. Eisenberg baseerde het verhaal op zijn eigen familiegeschiedenis en maakt gedegen werk van zijn dubbelrol als regisseur én hoofdrolspeler. Uitstekende film derhalve, een goede start van filmjaar 2025.

De neuroses van David grijpen ons vanaf het begin al bij de keel: hij heeft vertraging opgelopen in zijn rit naar het vliegveld en probeert daarom zijn neef Benji te bereiken. Deze blijkt zich echter he-le-maal geen zorgen te maken, hij zit zich prima te vermaken op het vliegveld met al die bijzondere mensen om zich heen. De neven maken zich op voor een trip naar Polen om daar een rondreis te maken langs de geboorteplaatsen van hun onlangs overleden oma. 

David is de geslaagde man, goed huis/gezinnetje/dikke bullshitbaan en om die reden ook de financier van de trip. Neef Benji namelijk maakt er maar een potje van: onduidelijke woonsituatie, veel blowen en na het overlijden van oma zelfs zo in de put geraakt dat hij met een overdosis pillen zijn leven probeerde te beëindigen. David voelt zich verantwoordelijk voor zijn extraverte neef maar blijkt hem lastig te kunnen reguleren. Vanaf het begin van de reis eist Benji alle ruimte voor zich op: continu ontregelt hij de groepsreis, continu bevraagt hij de gids op nut en noodzaak van diens feitenrelaas (wie wel eens een groepsreis heeft gemaakt, weet hoe irritant dat kan zijn). En dat is het fraaie van deze film en van het karakter Benji: you love to hate him. Want onder die explosieve buitenkant zit een zeer gevoelige en vooral lieve jongen verborgen. Het lijkt alsof David hierdoor meer buiten de groep lijkt te staan dan Benji, gek genoeg. 
De film slaagt erin om de twee kanten van het verhaal keurig in balans te brengen: de naargeestige geschiedenis van WOII en de gevolgen daarvan voor de familie vermengt zich keurig met een zorgzame competentiestrijd tussen de twee neven.

Met: Kieran Culkin, Jennifer Grey (ja, die van Dirty Dancing), Will Sharpe, Kurt Egyawan, Jesse Eisenberg

FIN - song : Silas Short- My Conversation

Gezien in : Cinema Oostereiland

An Anget At My Table- Jane Campion

An Angel At My Table op IMDb (7,4)
 An Angel At My Table op Moviemeter (3,47)

Niet de eerste keer dat ik deze film uit 1990 opnieuw bekeek, maar het is al wel zeker 30 jaar geleden. Ik weet niet meer zo goed of ik deze destijds als mijn "film van het jaar' had benoemd, wel weet ik nog dat ik enorm onder de indruk was van script én spel. En nu, na zoveel jaar weer. Toegegeven, er zit wel enige gedateerdheid in= hier en daar wat kort door de bocht om situaties te schetsen - maar het blijft een imponerend verhaal, deze boekverfilming van de vroege werkenl van schrijfster Janet Frame. Prachtig!

Omdat de film op drie verschillende boeken gebaseerd is, is de film ook in drie hoofdstukken opgedeeld. Allen handelen ze echter over delen van het leven van dezelfde persoon, de getroebleerde Jean Frame (die eigenlijk Janet heet, maar dat is blijkbaar te posh). Jean groeit op in een armlastig gezin als overlevende helft van een tweeling. Haar broertje bleef dood bij de geboote en hij zal niet het enige sterfgeval in het gezin blijken. 

Jean is een slim kind, zeer slim eigenlijk, maar ze heeft moeite met contact. Binnenshuis gaat dat wel, maar op school en in de omgang met buurtbewoners klapt ze dicht. Ze vindt zichzelf lelijk, is onzeker en heeft problemen met haar gebit waardoor ze amper durft te lachen. Ze vindt een uitweg in het schrijven van poëzie, iets wat haar vader enorm stimuleert om zijn dochter uit het verdomhoekje te krijgen. Terwijl ze stukje bij beetje eigen werk gepubliceerd krijgt, slaan de zenuwen toe: ze wordt opgenomen en krijgt een zware diagnose. Acht jaar lang zal deze schizofrenie-sticker haar in de instelling vast houden. Pas daarna begint haar echte leven, besluit ze: eerst gaat ze op voor onderwijzeres, maar dat is gezien haar verlegenheid niet slim. Ze verkrijgt een beurs om in het buitenland te studeren. Dat klinkt prachtig natuurlijk, maar ze blijkt een kat in een vreemd pakhuis. Terwijl ze steeds succesvoller wordt met boeken en bundels, lijkt ze maar niet te slagen in die grote boze buitenwereld. 

Met: Kerry Fox, Alexia Keogh, Karen Ferguson, Kevin J. Wilson

FIN - song : Don mcGlashan - End Credits

Sons (aka Vogter) - Gustav Möller

Sons op IMDb (7,0)
 Sons op Moviemeter (2,77)

In ons filmtheater had ie niet gedraaid en we moesten er even op wachten voordat ie via de thuisbioscoop beschikbaar kwam, maar gisteren konden we deze dan eindelijk huren. Behoorlijk naar uitgekeken, want sinds het monumentale "Borgen" willen we graag elke beweging van de karakteractrice Sidse Babett Knudsen volgen. 

In "Sons" speelt Knudsen gevangenbewaarder Eva, een overduidelijk getroebleerde vrouw die hoopt iets goeds op de mensen over te brengen. Dus ook op de gevangenen in haar cellenblok, die meestal niet vanwege hun zweetvoeten vastzitten. Eva steunt, praat, onderwijst met de cliënten, ze geeft zelfs yogalessen voor de broodnodige introspectie van de delinquenten. We zien aan Eva dat ze iets met zich meedraagt: in de kantine zit ze alleen aan tafel en als collega's haar aanbieden een dienst te ruilen vanwege haar zware schema reageert ze bits en afhoudend. We concluderen: "die heeft geen privéleven".

Wanneer ze op de luchtplaats een nieuwe groep herplaatste criminelen uit de bus ziet stappen, schrikt ze. Ze herkent er eentje en volgt op enige afstand waar deze jongeman naar toe geleid wordt: deze man, die later als Mikkel aan ons wordt voorgesteld, komt onderin het gevangenisgebouw terecht, in de gangen waar de zwaarste en langst gestraften zitten.

Wij weten niet waarom maar Eva vraagt overplaatsing aan naar deze zware afdeling. Blijkbaar wil ze haar demonen bevechten, haar speciale aandacht gaat uit naar gevangene M017. Een tipje van de sluier wordt opgelicht waarna Eva stap voor stap en steeds verder de fout in gaat. Ze overtreedt regels, ze vergeet veiligheidsvoorschriften, alles om maar in de buurt van deze man te komen. En die weet het, die weet ook dat hij macht kan uitoefenen op deze gekwetste en daardoor kwetsbare vrouw.

Knudsen zet opnieuw een gedegen rol neer in deze goede film. Ze blijft een sieraad voor het scherm.

Met : Sidse Babett Knudsen, Sebastian Bull, Dar Salim

FIN - song : Jed Kurzel - The Washing Line