Hamnet - Chloé Zhao

Hamnet op IMDb (8,1)
 Hamnet op Moviemeter (2,80)

Hamnet op Wikipedia

Met een aantal publieksprijzen op zak, een iconisch onderwerp en twee van de de laatste jaren heersende acteurs in de hoofdrol trok "Hamnet" al snel mijn belangstelling. Gisteravond de voorpremière in een fors gevulde zaal, officiële inleiding erbij: het beloofde wat. Klopt ook: langzaam kabbelt de film naar een prachtige climax waar de poëzie vanaf druipt. En dan heb ik het niet per se over de artistieke vaardigheden van de grootste Britse schrijver ooit, nee: het waren de beelden én de heroïsche plotwending én het loeisterke spel van de geweldige Jessie Buckley tezamen die mij voor deze film wonnen. Mooi filmepos, niks mis mee.

Agnes Hathaway is een vrouw met oerkracht: ze spendeert - tot teleurstelling van haar familie - bijna al haar tijd in het bos, waar ze haar eigen havik vrij laat vliegen om daarmee haar eigen blik op de wereld te verruimen. Ze is kruidenvrouw, zieneres, vogelaar ineen. En ze is een vrouw die al bijna te ver is om de liefde te vinden, ze is al halverwege twintig. Maar daar is ie dan: plots staat de nieuwe leraar van de buurtkinderen voor haar neus. William heet hij en van meet af aan toont hij hevige interesse in Agnes. Hun liefde wordt van alle kanten afgeraden maar blijkt niet te stoppen.

Al snel starten ze een gezin - zware bevallingen incluis- maar al snel blijkt dat William niet per se voor het natuurleven bestemd is. Hij trekt met enige regelmaat naar Londen waar hij werkt aan het opzetten van zijn eigen theater, waarvoor hij bovendien nog eens zelf alle teksten schrijft. Als hij dan weer terug is in Stratford-upon-Avon verwent hij zijn kinderen uiteraard. Zijn speciale aandacht gaat daarbij uit naar zijn zoontje Hamnet, die hij de opdracht geeft om voor zijn zusjes en zijn moeder te zorgen wanneer papa in London de toneeldichter uithangt. Hamnet neemt dat serieus, heel serieus. De idylle kan alleen nog maar verstoord worden door invloeden van buitenaf. Daar hoef ik maar één ding over te zeggen: 16e eeuw, de pest trekt nog immer over de wereld, geen stad of land blijft daarbij gespaard. Dus waarom zouden wij denken dat het gezin Shakespeare er ongeschonden vanaf komt?

Met: Jessie Buckley, Paul Mescal, Emily Watson, Joe Alwyn

Gezien in : Cinema Oostereiland
FIN - song : Max Richter/Laurence Dangel - On the nature of daylight

Le Successeur (aka the Successor) - Xavier Legrand

 

Le successeur op IMDb (6,7)

Le Successeur op Moviemeter (3,16)

The Successor op Wikipedia

Tamelijk ongrijpbare film. Als in: een film met plotwendingen die ik niet had voorzien. En dat is goed, natuurlijk. Ik dacht voor een redelijk voorspelbaar Father Figure-drama te zitten maar het ontaardde in een spannend psychologisch spel. Pluspunten derhalve voor deze kleine Canadese film met voor mij tot dan louter onbekende acteurs en regisseur. 

NEEEE! NIET NU!! Dit kan ie dus echt niet gebruiken. Succesvol modeontwerper Ellias Barnes heeft nét Parijs én de hele wereld zijn nieuwe collectie getoond, is druk aan het onderhandelen voor het geplande media-offensief als het bericht binnenkomt. Zijn vader, met wie hij al jaren het contact verbroken heeft, is overleden. Enige zoon Ellias zal dus terug moeten naar Quebec om de begrafenis en de verkoop van het huis te regelen.
Gewend als hij is aan regisseren denkt hij dit wel eventjes in enkele dagen te fiksen. Hij gaat geen contacten aanknopen met vrienden en bekenden van pa, want hij heeft geen interesse in hoe diens leven verlopen is nadat hij naar Parijs vertrok om carrière te gaan maken. Dit loopt natuurlijk anders: niet alleen komt hij ongewild tóch oude bekenden tegen, maar ook het leeghalen van het huis loopt anders. Alles meegeven met de goede doelen die hij daarvoor uitkiest, zal niet gaan. Want Ellias treft een levensgrote verrassing aan in het huis.

Met: Marc-André Grondin, Yves Jacques, Laetitia Isambert-Denis, Anne-Elisabeth Bossé

FIN - song : Frederic Chopin - Ballade no. 1, opus 23

It's a wonderful life - Frank Capra

It's a wonderful life op IMDb (8,6)
 It's a wonderful life op Moviemeter (3,91)

It's a wonderful life op Wikipedia

Deze Frank Capra-film geldt als topnotch klassieker een eersteklas status. Er zijn mensen die hem jaarlijks kijken (meestal in de nu runnende donkere dagen), maar daar behoor ik niet bij. Het moet in de jaren 70 geweest zijn dat ik m voor het eerst/laatst zag, denk ik. Dus toen ik m gisteren op een van de streamingdiensten zag staan, dacht ik: doen! En daar ben ik blij mee want mensen, wat een vreugdevolle film is dit. In de cynische en zwarte tijden van nu is het ondenkbaar dat een film als deze gemaakt wordt, we mogen blij zijn dat men daar direct na de Tweede Wereldoorlog anders over dacht. Het positivisme in deze film werkt aanstekelijk. Misschien ga ik wel tot die mensen behoren die hem jaarlijks even afspeelt. 

Welkom in de wondere wereld van George Bailey: denker, dromer en doener tegelijk. We gaan naar de jaren 10 en 20 van de vorige eeuw als George door heldhaftig ingrijpen het leven van zijn broertje redt maar daar voor het leven gehoorbeschadiging bij oploopt. Het maakt hem tot een buitenstaander, maar hij weet dat in zijn voordeel om te buigen: hij leest veel en weet zeker dat hij het stoffige plaatsje Bedford Falls achter zich zal laten. Hij zal reizen, hij zal de wereld zien, hij droomt van Colosseum en Parthenon en Chinese Muur. Hoe anders zal het lopen. En hoe veelt heeft dat met zijn immens grote hart te maken.
Hij heeft de tickets al geboekt om zijn reis te beginnen als zijn vader plots overlijdt, waardoor plots de Building and Loan-bank van paps in handen dreigt te vallen van de vervelende rijkaard Henry Potter (bjna goed!). George ziet al voor zich hoe de arme mensen in de knel komen door de geldzucht van deze gierigaard. Dat nooit, denkt hij en hij besluit de bestuursfunctie van pappie over te nemen. Het werkt anders dan hij denkt, dat zakendoen. Met alleen een goed hart kom je er niet, maar je kunt veel bereiken. George krijgt veel van zijn sociale plannen voor elkaar, maar de gedachte aan wereldwonderen blijft aan hem trekken. Alleen zijn jeugdliefde Mary kan hem mogelijk nog voor de gemeenschap behouden. Alles knaagt aan hem, alles trekt aan hem. Want plots is daar de beurskrach en de armoede van 1929 en 1930. Er is geen tijd meer voor dromen, er moet worden gehandeld. Maar kan George dat allemaal wel in zijn eentje trekken, is de machtige arm van mister Potter niet te sterk? Wat is dit voor een leven?

Met: James Stewart, Donna Reed, Lionel Barrymore, Thomas Mitchell    

FIN - song : Dimitri Tomkin & His Orchestra- The Richest Man in th World

Animals (aka Praey) - Nabil Ben Yadir

Animals op IMDb (6,5)
 Animals op Moviemeter (3,22)

Animals op Wikipedia

Verschrikkelijk, wat een nare film. Maarreh: wat een noodzakelijke film ook. Gewelddadig, hatelijk en agressief. Bij de meeste gewelddadige films zie je de kunstmatigheid er aan af (Hollywood vaart er goed op) maar zodra geweld realistisch en invoelbaar wordt, zit je als kijker ongemakkelijk op je stoel. Je hebt de neiging om weg te kijken, maar het mag niet: het onderwerp (onmenselijk anti-homogeweld) is te belangrijk om niet te worden benoemd. Zolang we erover in de krant lezen, moet het verhaal verteld worden. Om die reden hulde voor regisseur Nabil Ben Nadir die de film opdroeg aan een overleden vriend. Waardoor de kijker bij de aftiteling nog eens met de neus op de feiten wordt gedrukt.

Brahim houdt zich een beetje afzijdig, het drukbezochte huisfeestje is ter ere van zijn moeder. Die is teleurgesteld dat Brahim (bijna 30) nog steeds geen vrouw heeft gevonden, ze snapt niet waarom. Kort daarvoor zien we al dat Brahim's schoonzus haar zoontje bij hem weghaalt als hij met zijn neefje aan het spelen is. We weten: Brahim is nog niet uit de kast. Hij durft het zijn moeder niet aan te doen om de waarheid te vertellen, hij weet dat hij ze er pijn mee zou doen. Daarom verlaat hij het feestje, op naar de binnenstad.

Daar gaat het mis: wanneer Brahim een gaybar verlaat, wordt hij klemgereden door een groepje luidruchtige mannen, duidelijk onder invloed. Brahim wordt de auto in geduwd en een gruwelijke rit met een nog gruwelijker nacht volgt. Langzaam kruipt de regisseur in het hoofd van het agressieve viertal: wat zijn het voor mensen die dit soort dingen doen, die zo gewelddadig en mensonterend zijn? Het blijken min of meer mensen te zijn als u en ik, alleen blijken ze totaal ongeremd in hun denigrerende mensbeeld. Kijk nog maar eens goed naar de titel van deze film.

Met: Soufiane Chilah, Gianni Guettaf, 

Three Thousand Years of Longing - George Miller

Three Thousand Years of Longing op IMDb (6,7)
 Three Thousand Years of Longing op Moviemeter (2,67)

Three Thousand Years of Longing op Wikipedia

Fenomenaal is ze, die mevrouw Tilda Swinton. Zo fenomenaal dat ze me zelfs fantasy-films doet kijken, enkel en alleen omdat zij de hoofdrol speelt. Eerder dit jaar bezochten we haar expositie in Eye Amsterdam, ik keek daar ook een film met haar in een van de hoofdrollen. Ze is een atypische filmheld: niet een klassieke schoonheid maar wél een schoonheid, met een voorkeur voor het spelen van anti-helden en neurotische persoonlijkheden. Ik hartje dat. 

Alithea Binnie, de vrouw die ze in deze film speelt, is zo'n nerdy Swinton-personage. Ze is hoogleraar in de narratologie, oftewel: in de verhaalkunst. Ze geeft lezingen over de noodzaak en het belang van het vertellen van verhalen. Een van die lezingen brengt haar naar Istanbul, waar ze - na een bezoek aan de Grand Bazar, waar ze een mooi oud flesje koopt- haar lezing een beetje uit de hand ziet lopen: ze ziet 'geesten" tussen haar publiek zitten en laat zich afleiden van haar verhaal. Dat blijkt alles met dat flesje te maken hebben, zo ontdekt ze als ze die op haar hotelkamer aan het schoonmaken is. 
POEF! Daar komt de geest letterlijk uit de fles. De geest blijkt een "djinn", die al eeuwenlang zat opgesloten. Hij vertelt haar hoe dat door de eeuwen heen is gekomen. En zie daar hun beide levens bij elkaar komen: hij vertelt zijn verhaal, zij tekent zijn verhaal op. Om alle ins & outs te horen, besluit ze niet aan zijn opdracht te voldoen: ze mag drie wensen doen, maar beseft dat ze bij het bereiken van die derde wens niet langer zijn verhaal zal kunnen aanhoren. Ze gaan het avontuur aan.

Met: Tilda Swinton, Idris Elba

FIN - song : Tom Holkenborg/Junkie XL - Song of Transference

Madame - Amanda Sthers

Madame op IMDb (6,1)
 Madame op Moviemeter (2,71)

Madame op WIkipedia

Verrassend leuke comedy-of-errors. die ik met een glimlach en een "eigen schuld, dikke bult" gevoel zat te bekijken. Opnieuw keek ik met goedkeuring naar het acteerwerk van Toni Colette, die elke film waar ze in verschijnt een stukje optilt. Naast haar nog een paar leuke bekende gezichten en een fijn alle kanten op springend plot, goed te doen derhalve.

Er hangt veel van dit diner af. Het posh echtpaar Anne en Bob zijn allang al op elkaar uitgekeken maar hangen beiden veel te veel aan hun status. Om die status te behouden zal Bob een schilderij uit zijn privécollectie moeten verkopen, waarmee hij het dure leventje van zijn vrouw weer zal kunnen financieren. Om die reden is kunsthandelaar-taxateur David uitgenodigd. Net voordat het diner aanvangt, komt plots Bob's lanterfant-zoon Steven op bezoek, die uiteraard ook aan tafel wil aanschuiven. Daarmee brengt hij het aantal couverts op 13, hetgeen natuurlijk een ongunstig signaal is voor de succesvolle verkoop van de Caravaggio. Er moet dus iemand bij. 

In allerijl en uit grote nood neemt Anne een radicale beslissing: hoofd-huishoudster Maria zal moeten aanschuivenl. Ze is Spaanse en zal voor deze gelegenheid een Spaanse gravin moeten zijn die toevallig in Parijs op bezoek is. Niet deelnemen aan de discussies, niet te veel drinken, gewoon ja-knikken en zoet zijn. Dat pakt natuurlijk anders uit: Maria wordt naast David geplaceerd en dat heeft grote gevolgen.

Met: Toni Colette, Harvey Keitel, Rossy de Palma, Michael Smiley, Tom Hughes

FIN - song : Briag Maruani - Ca vaut la peine l'amour

Allelujah- Richard Eyre

Allelujah op IMDb (6,0)
 Allelujah op Moviemeter (2,81)

Allelujah op Wikipedia

Deze stond chronologisch onderaan op de schijf, hetgeen inhield dat ie deze dagen zou gaan vervallen. Hoewel ik hem nog maar twee jaar geleden zag, vond ik het wel fijn deze nog eens te gaan bekijken omdat er zo'n fijne trits aan acteurs in zit. Ga maar na: Jennifer Saunders, Judi Dench, Derek Jacobi, David Bradley en Russel Tovey: dat is een fijn stukje van de fine fleur van de Engelse acteurswereld. Hup dus maar. 

Bij deze tweede kijkbeurt bleek dat ik het einde van de film nu een stuk beter kon hebben: ik wist het in een logischer historisch perspectief te plaatsen. Oordeel zelf.

Mijn recensie van destijds: BEGT recensie Allelujah (juni 2023)

FIN - song : George Fenton - Allelujah End Credits

Silent Night- Camille Griffin

Silent Night op IMDb (5,8)
 Silent Night op Moviemeter (2,80)

Silent Night op Wikipedia

Kerstfilms? Mij niet bellen!
Waarom ik dan toch deze had opgenomen vorig jaar? Ah, ik zie het al. De filmbeschrijving geeft al aan dat het hier niet om een standaard romantisch-gezellige kerstfilm gaat, nee: deze gaat niet voor alle aanwezigen goed aflopen. Toch maar kijken dan, mijn kerst 2025 was voorbestemd om een-en-al-film te worden. Paar bekende acteurs in de cast, hup.

De bij veel gezinnen gebruikelijke kerststress lijkt bij Nell en haar gezin dit jaar nog wel groter te zijn dan anders. Niet alleen is de groep genodigden al onderweg om weldra te arriveren, Nell heeft ook nog eens te maken gehad met schaarste in de winkels. Ze heeft haar boodschappenlijstje niet volledig kunnen voldoen, ze zal het moeten rooien met wat er allemaal is. Daar komt nog eens bij dat haar man Simon alleen maar buiten bezig is de kippen op te jagen en dat haar oudste zoontje, wijsneus Art, vraagt haar de oren van het hoofd. Wij snappen Art wel: die is het hoofd compleet op hol gebracht door de regering. Deze hebben berichten uitgevaardigd dat een dodelijke gaswolk over het land rolt die iedereen het leven zal benemen. Om te voorkomen dat iedereen op pijnlijke wijze zal stikken, heeft de regering iedereen een zelfmoordpil verstrekt die een zachte dood garandeert. Zoon Art heeft twijfels over de berichtgeving, denkt dat het mogelijk Russische propaganda is en is vastbesloten die pil niet in te nemen.
Omdat het voor iedereen duidelijk het laatste avondmaal zal zijn, neemt iedereen de kans waar om de anderen nog een keer flink de waarheid te zeggen. De ontboezemingen en onthullingen vliegen over tafel, verwijten alom. Art heeft dan allang besloten dat het misschien niet zo erg is dat deze samenzwering der idioten eindig is.

Met; Keira Kneightley, Matthew Goode, Roman Griffin Davis, Lily Rose Depp, Annabella Wallis

FIN - song : Lorne Balfe - All is calm

Song sung blue - Craig Brewer

Song sung blue op IMDb (7,1)
 Song sung blue op Moviemeter (4,00)

Song sung blue op Wikipedia

Heerlijk gespeelde film, we hebben ons erg goed vermaakt en derhalve niet voor niets de snijdende wind getrotseerd om de voorpremière mee te pakken. Zelf ben ik wel behoorlijk liefhebber van het song(schrijvers)materiaal van Neil Diamond, dat maakte het voor mij al iets makkelijker. Zijn werk is niet hip, het rockt niet en dat maakt een brede acceptatie lastig. Gelukkig draait het daar helemaal niet om in deze verfilming: net op tijd stapt de regisseur over van biografisch naar sociaal drama. En dan ook gelijk goed. De film gaat namelijk niet over het levenspad van de gebronsde zanger, nee: het draait om twee "impersonators" van zijn wek. Het dus heeft echt bestaan en heeft met recht een kronkelig pad afgelegd om te komen waar we aan het einde van de film zijn. Vooral Kate Hudson overtuigt met een sterke emotioneel gespeelde (en gezongen) rol.

Mike Sardina heeft gelukkig de muziek nog. Hij heeft de bodem geraakt en is door zijn alcoholisme alles kwijtgeraakt: relatie, werk, alles. Nou ja, die muziek dus. Hij schnabbelt een beetje bij op een kermisattractie waar meerdere vertolkers van evenzovele artiesten rondlopen: er is een James Brown, natuurlijk is er een Elvis, er is een Patsy Cline en ook Mike speelt er zijn rolletje van Amerikaanse countryster. Hij wil het echter anders, hij wil onder zijn artiestennaam Lightning meer de rockende kant op door werk van Neil Diamond te gaan vertolken. Als hij de ravissante Claire ontmoet, lijkt dat ook te gaan lukken. De twee repeteren maar komen ook al snel nader tot elkaar. Maar hoe doe je dat: beiden alleenstaand ouder, beiden met nauwelijks inkomsten, beiden gedoemd tot een marginaal bestaan. Is daar nog een weg uit?

Ja, die is er: door de juiste muzikanten om zich heen te zoeken, door hard te werken en te lobbyen én door het levenspad samen te bewandelen: Mike en Claire worden een stel, Lightning krijgt Thunder aan zijn zijde, ze gaan op pad als vertolkers van het werk van Neil Diamond. Een hobbelig begin leidt langzaam tot een beetje succes (tot zelfs het voorprogramma van Pearl Jam). Maar een beetje filmkijker weet dan dat het noodlot niet lang op zich laat wachten, 

Met: Hugh Jackman, Kate Hudson, Ella Anderson, King Princess, Jim Belushi, Fisher Stevens

Gezien in : Cinema Oostereiland
FIN - song : Hugh Jackman & Kate Hudson - Crunchy Granola Suite

Le Notte di Cabiria (aka Nights of Cabiria) - Federico Fellini

Le Notte di Cabiria op IMDb (8,1)
 Le Notte di Cabiria op Moviemeter (3,73)

Le Notte di Cabiria op Wikipedia

Films die ouder zijn dan ik zelf ben (oud, hoor), bekijk én beschrijf ik doorgaans anders dan de meeste actuele films. Ten eerste praat je dan al gauw over "klassiekers", over "meesters' en over "iconen". Het zorgt dat je een andere weging maakt om een film goed of slecht te vinden. Dat overkwam me dus bij deze ook: hoewel niet bijster enthousiast over het schreeuwerige verhaaltje was ik dat wél over de geweldige Giulietta Masina én over de zwierige filmstijl van haar echtgenoot Federico Fellini. Je ziet hoe invloedrijk de man is geweest, niet alleen voor de Italiaanse cinema maar ook voor regisseurs als Almodóvar en Fassbinder. Het was een belevenis, die ik ook nog eens mocht ondergaan in de oudste bioscoop van Amsterdam. Begtje blij.

Cabiria krijgt het maar niet voor elkaar. Ze verkoopt haar lichaam en haar gezelschap aan de cruisende mannen van Rome maar er blijft er steeds maar geen enkele voor langere ttijd. En lukt dat dan een keertje wel, dan blijkt diegene eigenlijk alleen maar uit op haar geld. 

We volgen Cabiria op haar nachtelijke route door de stad, waar de hoeren elkaar naar het leven staan in de strijd om een beetje bestaan. Waar de mannen het voor het zeggen hebben en bepalen hoeveel recht van bestaan ze die vrouwen geven/ Waar de wereldsterren van haar gecharmeerd zijn, maar dat dan slechts voor een nachtje blijken te zijn. Waar dan plots tóch de charmante en begripvolle kerel opduikt die Cabiria een toekomst wil bieden. Zulke nachten.

Met: Giulietta Masini, Francois Périer, Franca Marzi, Dorian Grey

Gezien in : De Uitkijk
FIN - song : Nino Rota - Ma la vita continua

Origin - Ava Duvernay

Origin op IMDb (7,2)
 Origin op Moviemeter (3,10)

Origin op Wikipedia

In cinematografisch opzicht misschien niet helemaal geslaagd (de combinatie van biopic, historisch drama en boekverfilming komt soms geforceerd over) maar #manmanman , wat een ongelooflijk interessant verhaal. Naarmate de tijd verstreek, zat ik meer naar het (thuis)scherm gebogen omdat ik het óók begon te zien. Ik zag wat schrijfster Isabel Wilkerson beoogde met het boek waar de film op geënt is. Sterker nog: nu wil ik het ook lézen.

Journaliste Wilkerson heeft het even niet meer in de vingers: iedereen vraagt wanneer ze weer met nieuw werk komt, wanneer komt ze weer eens een nieuwe prijs ophalen? De zorg voor haar bedlegerige moeder belet haar het schrijven. Daar komt later het plotse overlijden van haar partner ook nog eens bij: alle lust tot schrijven en informatie vergaren resp. delen vergaat haar. Totdat ze zich bijeen weet te rapen, omdat ze weet dat zowel haar moeder als haar man dit van haar geëist zouden hebben. Ze zet door: het plan voor het nieuwe boek zit allang al in haar hoofd. Veldwerk, here we come.

Het boek dat eruit rolt is "Caste: the Origins of our Discontent", een doorwrochte verhandeling over de pijlers die verbanden leggen tussen slavernij en segregatiewetten enerzijds en nazisme en kastenstelsel anderzijds. Niet het racisme is daarvan de rode draad, maar de hiërarchie en de endogamie (geen gemengde huwelijken, alleen met "je eigen ras") zijn historisch veel bepalender voor de macht die van deze repressieve systemen uitgaan. Je gaat het pas zien als je het doorhebt.

Met: Aunjanue Ellis Taylor, Jon Benthal, Niecy Nash, Emily Yancy

FIN - song : Stan Walker- I am

Infiltrant - Shariff Korver

Infiltrant op IMDb (5,9)
 Infiltrant op Moviemeter (2,50)

Omdat we samen op de bank het tweede seizoen van de keurige serie "Het Gouden Uur" hadden gekeken, klikte ik deze film ook nog een keer aan. Hij stond op de harde schijf op de nominatie om te vervallen maar als ik dan toch al even into Nasrdin Char zat, kon deze er nog wel een keer door. 

Conclusie: enigszins een vehikel, deze film. Te veel goedbedoeld amateurisme, te veel cliché's maar wél opnieuw een herkenbaar krachtige rol van de acteur, die kort voor het verschijnen van deze film onze harten stal met zijn Gouden Kalf-toespraak. 

Mijn recensie van destijds: BEGT recensie "Infiltrant" - november 2015

FIN - song : Ryan Zachariah Martin - Mountains

Charcoal (aka Carvao) - Carolina Markowicz

Charcoal op IMDb (7,0)
 Charcoal op Moviemeter (2,91)

Charcoal op Wikipedia

Moeizame film. Dat kan aan mij liggen natuurlijk, misschien zat ik er niet zo goed in. Op zich stonden alle vinkjes goed: Zuidamerikaanse film, arthouse, traag tempo en een redelijke hoeveelheid positieve beoordelingen. Hoe het ook zij: hij viel niet, hij kwam niet oké binnen, ik zag het niet. Mea maxima culpa, wellicht. 

Situatieschets: armlastig gezin in steenkool-wingebied. Moeder houdt de boel draaiende: terwijl papa maar moeilijk kan kiezen tussen de bar en zijn armoedige baantje zorgt moeder voor wat bijverdiensten (middels een minieme cateringservice), regelt ze de opvoeding van zoonlief én bekommert ze zich om haar bedlegerige vader, die met zoonlief op één kamer slaapt. Het valt haar zwaar, de medische teloorgang van haar vader beïnvloedt veel van de huiselijke sferen. De dame die langskomt met verse zuurstofflessen voor opa blijkt een onconventionele oplossing te hebben voor de misère.

Opa wordt vakkundig weggewerkt: in stilte wordt hij richting laatste adem gedwongen waarna het lichaam weggemoffeld wordt. Hiermee ontstaat ruimte voor een huurder, die daarmee nieuwe inkomsten regelt voor het gezin. Probleem is: niemand mag het weten. Moeder blijft doen alsof ze voor haar vader zorgt, die nu helemaal zijn bed niet meer uit komt. Vader en zoon bouwen elk op hun eigen manier een relatie op met de nieuwe huurder, die ook nog eens een schimmige achtergrond verhult. Alle elastieken staan op knappen.

Met: Maeve Jinkings, Jean Almeida da Costa, Benedito Alves, Aline Marta Maia, Romulo Braga

Left-Handed Girl (aka Zuopiezi nuhai) - Shih-Ching Tsou

Left-handed girl op IMDb (7,4)
 Left-handed girl op Moviemeter (3,85)

Left-handed girl op Wikipedia

Uit ervaring weet ik dat linkshandigen een (kleine) achterstand hebben, de wereld is ingericht op rechtshandige mensen. Daar staat tegenover dat van linkshandige mensen gezegd wordt dat ze daarmee een extra stukje creativiteit nodig hebben, creativiteit die later weer bij alles van pas  kan komen. Dit gezegd hebbende zag ik in deze prettige allegaartjes-film dat er in sommige culturen en geloven ook nog een bijgelovige component aan linkshandigheid kan zitten, eentje die de persoon in kwestie aardig dwars kan zitten. 
Nog even over dat allegaartje: als je deze film gaat zien, ga je kijken naar een komedie met een hard-realistische sociale inslag die gaandeweg een tragiek oplevert die raakt aan Festen-invloeden. Bent u er nog?

Na een aantal jaren afwezigheid keren ze terug in Taipeh: de jonge guit I-Jing, haar grote zus I-ann en hun zorgzame én bezorgde moeder Shu-Fen. De terugkeer is niet geheel vrijwillig, we lezen al gauw dat hier een beëindigde relatie aan voorafging. De afwikkeling van die relatie bezorgt moeder veel hoofdbrekens en financiële zorgen, ze zal hard moeten werken om het gezin draaiende te houden. Ze huurt een eetstalletje op de drukste avondmarkt van de stad en probeert al sappelend drie hoofden boven water te houden. Die druk gaat ten koste van de aandacht voor haar gezin: oudste dochter I-ann moet ook aan het werk voor een stukje huishoudgeld, de kleine I-jing laveert daar tussendoor. 
Soms wordt I-jing gestald bij de dubieuze opa en oma, wat verwarrend werkt voor het meisje: oma is alleen maar bezig met dubieuze handeltjes voor haar in Shanghai wonende zoon, terwijl opa zijn kleindochter blijft aanspreken op haar linkshandigheid: "de linkerhand is een instrument van de duivel", zo probeert hij het meisje bij te sturen. Die banvloek doet wat met I-jing, die overigens ook  inziet dat je dat label ook in je voordeel kunt gebruiken.

Met: Nina Ye, Shih-Yuan Ma, Janel Tsai, Teng-hui Huang 

Gezien in : Cinema Oostereiland
FIN - song : Bleeding Fingers - Ouch potato

Nawi: Dear Future me - Valentine Chelluget/Apuu Mourine/Kevin Schmutzler

Nawi op IMDb (7,8)
 Nawi op Moviemeter (3,50)

Nawi op Wikipedia

Hoewel de film aan het eind behoorlijk richting drakerig ging, haalde het op waarheid gebaseerde "NAWI' bij mij toch een ruime voldoende. Prachtige beelden, een niet onverdienstelijk spelende piepjonge actrice en vooral het hard-realistiche sociale verhaal: samen wint het uiteindelijk de kijker. Want wees eerlijk: hoe vaak zie je nu eigenlijk puur Afrikaanse films? Hup. richting de voorpremière dus. 

"Six camels, eighty sheep and a hundred goats. That's me."
Ze kan er amper van slapen: het allesbepalende examen komt er aan. Het examen dat de op het platteland van Noord-Kenia geboren Nawi de kans moet geven op een betere toekomst. Ze droomt van een betere toekomst (niet zo gek als je het plaggenhutje ziet waar ze met haar familie opgroeit): als ze hier goede resultaten haalt, kan ze naar Nairobi voor vervolgonderwijs waarna de wereld voor haar open ligt en ze elke richting uit kan die ze wil kiezen. En ja hoor: ze slaagt met glans, haalt de beste cijfers van de hele provincie en wordt daarvoor zelfs door de Keniaanse staatstelevisie voor geïnterviewd.
Gebakken eitje dus, die toekomst. Mooi niet.
In de stam waarin Nawi opgroeit, gelden andere regels: de mannen bepalen als familiehoofd je toekomst. En aangezien Nawi's pappie onder een boel drank andere afspraken maakt met de potige volwassene Shadrack wordt er een deal gesloten: in ruil voor een beste hoeveelheid vee (Six camels, eighty sheep and a hundred goats") wordt Nawi uitgehuwelijkt. Weg toekomst, weg opleiding. Ze moet trouwen en kinderen baren: dat ze nog geen 14 jaar is, maakt voor de traditionele stam niet uit. Hoe ze ook protesteert, haar vader blijft onverbiddelijk en wijst op haar verantwoordelijkheid: door haar huwelijk met Shadrack kan het hele gezin (vader, zijn meerdere vrouwen en dito kinderen) overleven. Nawi legt zich er niet zo maar bij neer.

Met: Michelle Lemuya Ikeni, Joel Liwan, Michelle Tiren, Benson Ochungo Obiero, Ben Teke

Gezien in : Cinema Oostereiland

Wake up Dead Man : A Knives Out Mystery - Rian Johnson

Wake Up Dead Man op IMDb (7,5)
 Wake Up Dead Man op Moviemeter (3,44)

Wake up Dead Man op Wikipedia

Net als de weer opgepakte Hercule Poirot-reeks is de Knives Out-filmreeks - beiden opgebouwd rond hyperintelligente en alwetende detectives - niet gemaakt voor de Oscars. Het is doorzichtig vermaak, wat echter niet wil zeggen dat het slécht gemaakte films zijn. Integendeel: de scriptschrijvers moeten flink aan de bak, zodat de mensen in de zaal of op de bank thuis hun eigen voorspelling kunnen doen omtrent "whodunit". Mijn vrouw had het goed, dat kost mij weer een zak Tikkels. Maar ik zat evengoed te genieten hoor, vooral omdat beide filmreeksen mikken op een sterrencast. Het is heerlijk om bij elk nieuw gezicht in de film te denken: "hee, doet die ook al mee?". (Voor mij geldt dat een van mijn favoriete acteurs van de laatste jaren de hoofdrol speelt. Blij van!).Enfin, u bent 2,5 uur onder de pannen.

Na een boefjesjeugd is de energieke en empathische Jud Duplenticy bekeerd: hij volgde de priesteropleiding en staat nu op het punt aan zijn eerste parochie te worden toegewezen. Hij komt op het platteland van de staat New York terecht, bij the parish of Our Lady of the Perpetual Fortitude. De kleine geloofsgemeenschap wordt geleid door de onconventionele monseigneur Wicks, die er een sport van gemaakt heeft om mensen bang te maken en zijn kerk uit te jagen. Daardoor blijven alleen de streng-gelovigen over, een select clubje van volgelingen die alles van Wicks slikt. Father Jud botst dan ook al snel met de assertieve Wicks, het valt al snel op bij zijn vaste cliënten. Wanneer Wicks dan ook dood gevonden, gaan direct de verdenkingen in de richting van de assistent-priester. Die moet zijn uiterste best doen om zijn onschuld te bewijzen. Enter detective Benoit Blanc.

Met: Josh O'Connor, Daniel Craig, Glenn Close, Josh Brolin, Mila Kunis, Jeremy Renner, Andrew Scott, Thomas Haden Church, Cailee Spainey, Daryl McCormack, Kerry Washington, Jeffrey Wright

FIN - song : Tom Waits - Come on up to the house

Frost/Nixon - Ron Howard

Frost/Nixon op IMDb (7,6)
Frost/Nixon op Moviemeter (3,61))

Frost/Nixon op Wikipedia

Oudje, maar gek genoeg had ik hem nooit gezien. Terwijl dit toch echt een film was waarin enkele van mijn liefhebberijen samenkomen: dat ik verzot ben op film, dat wisten jullie al. Dat ik ook altijd met interesse de politiek volg, dat wisten jullie misschien nog niet. Die politieke interesse was nog niet helemaal gewekt ten tijde van het moment dat deze film behandelt (in 1974 was ik 13 en onschuldig), maar toen ik eenmaal de administratieve volwassenheid had bereikt, begon de interesse om te slaan in betrokkenheid: ik demonstreerde, ik flyerde en poster'de maar werd nooit lid van een partij. Misschien is de ene hoofdpersoon van deze film daar wel een beetje de mede-veroorzaker van: Richard Nixon werd de verbeelding van de macht. De gecorrumpeerde macht, met name. Niet overal gelukkig, er zijn gunstige uitzonderingen maar mijn beeld van de politieke VS is niet heel erg veranderd. Maar goed: u kwam hier om over deze film te lezen.

David Frost is een gevierde tv-presentator die populaire shows presenteert in Australië en in de UK. Dat had ie nog heel lang kunnen blijven doen, maar hij krijgt het in zijn bol: wanneer hij hoort dat de dan machtigste man op aarde, de president van de Verenigde Staten, tot aftreden is gedwongen vanwege zijn betrokkenheid bij een politiek schandaal, is hij gebrand op het idee deze man te interviewen. En niet zomaar een interview tijdens een show. Als het aan Frost ligt, houden Nixon en hij een reeks van urenlange gesprekken over enkele vooraf afgesproken hoofdpunten. Het laatste punt zou dan moeten leiden tot openheid over de gang van zaken rond Watergate.

Hoewel het idee briljant lijkt, krijgt Frost de financiering maar moeilijk voor elkaar: al zijn spaargeld gaat erin, het wordt een hachelijke onderneming die gaat bepalen of zijn carrière hierop strandt dan wel een grote vlucht neemt. De gesprekspartners formeren beiden een team, de sfeer wordt opgeklopt tot een bokswedstrijd: twee mannen in de ring, hun secondanten mogen alleen tijdens de pauzes even komen soigneren en souffleren. Frost lijkt zich te hebben vergist in de taaiheid van zijn gesprekspartner, langzaam ziet hij zijn project ineen zakken.

Met: Michael Sheen, Frank Langella, Kevin Bacon, Oliver Platt, Rebecca Hall, Sam Rockwell, Matthew MacFadyen, Toby Jones

FIN - song : Hans Zimmer- Money

The Son - Florian Zeller

The Son op IMDb (6,5)

The Son op Moviemeter (3,36)

The Son op Wikipedia

Een verfilming van het zelfgeschreven toneelstuk van Florian Zeller, die ons eerder al verraste met het prachtige "The Father". De ouder-kind thematiek is blijkbaar bij Zeller het overheersende thema, want ook deze film draait om diezelfde as. Met het verschil dat dit keer de medische problematiek nadrukkelijker bij de jongere generatie ligt. Deze film is niet zo goed als "The Father" maar kent wel degelijk zijn goede momenten (én opnieuw kijken we even naar Anthony Hopkins, die hier de bikkelharde (groot)vader speelt.

Het jonge gezinnetje koetelt zichzelf lekker de dagen door met hun verse baby wanneer de deurbel de serene rust plots verstoort. Aan de deur staat Kate, de ex-partner van Peter en moeder van hun zoon Nicholas. Kate meldt dat ze de zorg voor hun tienerzoon niet langer kan dragen: Nicholas is niet meer vooruit te branden, is school-dropout en overduidelijk depressief. Of Nicholas misschien niet bij Peter en Beth kan wonen, mogelijk zou de gezinssituatie zijn gevoelens en gedachten op een ander spoor kunnen brengen. Peter zegt uiteraard ja (en stapt daarmee meteen over Beth's gevoelens heen) maar blijkt zich maar moeilijk te kunnen schikken in een begripvolle rol. Hij snapt niet dat zijn zoon (automutilerend, suïcidaal) zichzelf niet bij de kladden pakt, hij breekt niet door het sombere pantser van zijn zoon heen en blijkt zich zelfs geconfronteerd te voelen met een eigen stukje onverwerkt verleden. Dat blijkt stiefmoeder Beth een stuk beter te kunnen, ze weet Nicholas toch enigszins te bewegen tot contact. De vraag blijft of de anders gevormde zorg en aandacht voldoende zijn om Nicholas uit zijn diepe persoonlijke dal te trekken. 

Met: Hugh Jackman, Zen McGrath, Vanessa Kirby, Laura Dern, Anthony Hopkins