The Old Oak op Moviemeter (3,50)
Hoewel de film reeds openingstitel was van de afgelopen Hoornse Filmdagen, gold de vertoning van gisteravond nog steeds als voorpremière, pas vanaf donderdag gaan de overige zalen in het land meedoen. En dat is geen dag te laat, want als er dan toch mensen met "kerstgedachten" en "vrede op aarde" bezig zijn, zouden ze deze film daarin moeten meenemen. We werden voorafgaand aan de film getrakteerd op een kort toespraakje van de regisseur die vertelde waar de film volgens hem over ging. En dat was goed om in het achterhoofd te houden bij het kijken van de film, want die zou zomaar de attentie een andere kant op kunnen leggen.
Easington, Noord Engeland, 2016. Het verarmde gebied (nabij Durham) is nog lang niet hersteld van de klappen die het opliep bij het sluiten van de mijnen: torenhoge werkloosheid, armoede, waardedaling van de woningen, sociaal isolement. Van buitenaf komen nieuwe dreigingen: de makelaars verkopen woningen ver onder de prijs aan buitenlandse investeerders die het plaatsje nog verder komen uitwonen. Het zet de boel al enigszins op scherp, maar dat gebeurt nog een graadje erger als er een bus met vluchtelingen stopt. Voor de oorlog gevluchte Syriërs krijgen onderdak in de diverse leegstaande arbeiderswoninkjes. In Engeland zijn de mensen niet anders dan elders: veel gemopper a la "denk eerst eens aan je eigen mensen" en "waarom worden zij wel geholpen en wij niet?" . Niets nieuws onder de zon.
Gelukkig zijn er ook mensen die anders in de wedstrijd zitten (inderdaad: ook die zijn gelukkig overal). De ingetogen barman T.J. is hulpvaardig voor de vragende Syrische mensen, hij rijdt met zijn busje spullen rond die de sociale dienst verstrekt en hij biedt een luisterend oor aan de geschrokken Yara, wier fotocamera door de woedende lokale bevolking werd vernield zodra ze uit de bus stapte.
T.J. heeft dagelijks zijn barretje vol zitten met oude mopperende Britten, die hun dag verdoen met klagen over de buitenlanders en hun eigen sociale situatie terwijl ze de ene na de andere pint verorberen. TJ hoort het aan en mengt zich niet in discussies, maar komt daar onvermijdelijk toch in terecht wanneer hij besluit in te gaan op een verzoek van Yara, die een verbindend diner wil organiseren waarop de Syrische gasten de lokale bevolking trakteren en aldus een verbeterde start en kennismaking willen organiseren. TJ voelt er wel wat voor maar stuit op weerstand bij zijn vaste klanten.
Zelf keek ik de film met gemengde gevoelens: niet alleen raakt het onderwerp zowel aan mijn dagelijkse werkzaamheden als aan mijn sociale hart, ook besefte ik maar al te goed dat dit de laatste film is die meesterregisseur Ken Loach aflevert. De 87-jatige social cinema-exponent heeft me met zijn werk meerdere malen tot tranen toe geroerd of juist boos gemaakt. Daar mag ik hem dankbaar voor zijn. Wat een legacy!
Met : Dave Turner, Ebla Mari, Claire Rodgerson, Trevor Fox
Geen opmerkingen:
Een reactie posten