Ends of eras

Precies in die tijd gingen wij weg. Precies op t moment dat we de mentaliteit om ons heen helemaal zat waren.
De moord op Theo van Gogh, de overspannen reacties van t Fortuynistische deel der natie daarop, de scherpschutters op daken, de haat: t werd té manifest dat Nederland ten nadele veranderd was.
Weg moesten we.

Met drie auto's reden we in colonne naar de Spaanse bergen: uitgerekend in die dagen beleefden we de meest hippie-like week die we ooit zouden ervaren.
Slapen in een geitenstal, djembé's links, poepen in een kuil, bloemenkleding, djembé's rechts, de meest schitterende natuur, djembé's achter je, uitermate ontspannen sfeer, djembé's voor je en een meerdaags festival op 1000 meter hoogte onder primitieve omstandigheden.

Wij waarschuwden onze NL-vrienden aldaar, dat ze vooral daar moesten blijven. Nederland was ontevreden, Nederland was gehaast, Nederland was onvriendelijk en hier, in de fabuleus mooie Pyreneëen was t immers een paradijs.

Sinds deze week zijn onze NL-vrienden terug in Nederland. Ze leefden hun droom, maar de realiteit biedt ze terug naar t Westen. Ik heb met ze te doen, want ons land is nog altijd een hoogspanningssamenleving.

Maar nu jullie er toch zijn, Aulassers: volgende week zondag speelt datzelfde bandje nog éénmaal. Tijdperken horen nu eenmaal ten einde te gaan...