Brood en spelen

Ik krijg een steeds grotere hekel aan t Nederlandse volk. Sinds de jaren 80, sinds de opkomst van de neocons en hun louter economische denken is de discrepantie tussen maatschappelijke verantwoordelijkheid en eigen welvaart enorm groot geworden. Mega-groot en bijna niet meer overbrugbaar.
Pas als er iets heel heftigs gebeurt, roept men moord en brand en schreeuwt men om toezicht. Toezicht van juist die instanties die de afgelopen jaren zijn afgeknepen door de bezuinigingen, die ten koste gingen van meer wegen, meer winst, betere bonussen en een gunstig beleggingskoersje hier of daar.
T is nog maar enkele jaren geleden dat de trieste gebeurtenissen rondom t meisje Savannah het morrende volk deden schreeuwen om acties tegen jeugdzorg. Diezelfde jeugdzorg die door jarenlange bezuinigingen juist het toezicht hadden moeten schrappen om zich toch nog een beetje op hun kerntaak (zorg) te richten.
Nu gebeurt hetzelfde rond de kinderopvang: daar is jarenlang op beknibbeld, bovendien werd marktwerking gestimuleerd. Nu blijkt dat de kinderopvangkosten door een gemiddeld gezin niet meer op te hoesten zijn, terwijl de salarissen laag zijn gebleven. Waar gaat dat geld naar toe? Juist: naar de vrije ondernemer, die zich niet meent te hoeven bekommeren om de mate van zorg en de mate van veiligheid die aan de kinderen gegeven wordt. met alle gevolgen van dien.
Zoals er nu geen rumoer meer is over de jeugdzorg, zo zal over twee jaar dit geschreeuw rondom de kinderopvang ook weer verstomd zijn.
Tegen die tijd zal wel het gekrakeel beginnen dat er voor mensen "niets te doen is in de stad", omdat theaters/concertzalen en andere cultuurinstellingen dan wel eens uitbezuinigd zijn.
En maar mopperen, het volk wenst voor zichzelf brood en spelen, maar weigert na te denken over gevolgen van de eigen daden. de westerse beschaving van nu doet zijn best om de oude Romeinse na te bootsen.