Er zijn van die films waar de beoordeling afhangt van de omstandigheden waarin je hem ziet. Had ik deze in m'n eentje gezien in een serieuze filmzaal, was ik waarschijnlijk meer gevallen over het matige acteerwerk en de enorme grote stappen waarmee men door de geschiedenis van het zangrroepje heengaat. Dan had ik gezegd dat zaken meer mochten worden uitgediept.
Nu echter zag ik hem thuis op de bank, met mijn dochters naast me. In mn eentje had ik vast een moeilijker of serieuzer film gekozen, nu was ik hier meer dan tevreden mee.
Het waargebeurdje is namelijk een feelgood van jewelste. 3 zussen en een nichtje , afkomstig uit de onderdrukte Aboriginals-clan, zingen hun hemelse liedjes vooral thuis. Eenmaal buiten de deur is de discriminatie niet van de lucht.
Als ze dan toch aan een regionale talentenjacht mee doen, is het hek van de dam. Publiek kan het wel waarderen, maar mag het niet. Ze winnen dus niet, de begeleidend pianist wordt ontslagen. Samen staan ze op straat. Een krantenknipsel - we schrijven 1968 - brengt uitkomst: er worden muzikanten gezocht om te toeren voor de troepen in de Vietnam-oorlog.
Van het een komt het ander: veel onderlinge vetes worden uitgevochten, de afstandelijkheid jegens de drinkende pianist wordt meer een meer omgezet in genegenheid en zo af en toe vliegen de bommen om de oren.
Mááárrr : enkele heerlijke soulkneiters en een swingende aanblik maken dat de film toch vrolijk bij je binnenkomt. 7,0 op IMDb , dat is niet verkeerd toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten