Denk zwart, denk Andrea Arnold. Denk gitzwart, denk Ken Loach. Ga daar voorbij, sla aan het eind rechtsaf en loop de donkere doodlopende weg van Clio Barnard in. Wat deze dame ons aan zelfkant van het leven voorschotelt, is ontmoedigend. Is wanhopig. Is van elk streepje licht gespeend. Maar het boeit. Nogal.
Noord-Engeland, Bradford-regio. Economisch niet als beste uit de Thatcher-jaren gekomen en dat sijpelt door in alles. In een van de afbraakbuurten wonen Arbor en Shifty, tieners die op het randje van dropout staan. De ene ADHD/PDDNOS en nog wat mogelijke diagnoses, maar in ieder geval zeer onhandelbaar. De ander een bollig en gevoelig sulletje die dus mikpunt van pesterijen op het schoolplein is. Als Arbor voor zijn geplaagde vriend opkomt en er een vechtpartij onstaat wordt eerstgenoemde permanent en de ander periodiek van school geschorst. Om de tijd te doden, zoeken ze naar een verdienste. Immers, de ene moeder heeft een stelende junkenzoon en de ander is alweer van electriciteit afgesneden en heeft het bankstel moeten verkopen.
De verdienste bestaat uit het inzamelen van oud ijzer. En na oud ijzer: koper. En aluminium. De opkoper is een ol'dirty bastard die twee van die goedkope knechtjes wel ziet zitten en ze langzamerhand richting de meer rendabele (en dus meer illegale) klussen klaarstoomt. Dat kan niet lang goed gaan.
Dat de Britse klassenmaatschappij economisch en sociaal niet de meest geslaagde is, dat wisten we. Maar dat het er zo slecht voor staat, dat je van een film als deze zo in-en-in triest wordt, dat geeft te denken. Veel te denken.Deze film is echt voor de doorzetter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten