Boyhood op IMDb
Zo eens in de zoveel jaar komt er eentje: een film die de geschiedenis verandert. Waar "One flew over the cuckoo's nest" kijkers opeens de andere kant van psychiatrie in films liet zien, waar "Magnolia" met de kunstig vervlochten levens van de rollen het lemma "mozaïekfilm" definitief een andere lading gaf, daar geeft "Boyhood" voor altijd een andere inhoud aan de "coming of age"-films.
Werkelijk een ongelooflijke prestatie die Richard Linklater met zijn acteurs heeft neergezet. Gedurende een periode van 12 jaar riep hij jaarlijks zijn club acteurs bij elkaar om de volgende fase van het opgroeien van het zusje en vooral het broertje uit just another American family te volgen. Mazzel voor de regisseurs dat hij niemand kwijtraakte gedurende het traject, mazzel voor de kijker die echt een realtime-inzage krijgt in het verouderingsproces van de kinderen én de ouders.
Het is dan ook niet het plot dat deze film zo bijzonder en zo geslaagd maakt. Het is de waarheid die in elke scene zit. Het is de herkenbaarheid voor mensen met jonge kinderen. Het is de herkenbaarheid voor tieners dat het leven op zo veel plekken op aarde hetzelfde is.
We volgen Mason, 6 jaar oud, op zijn wandeling door het leven. We nemen pas op z'n 18e afscheid van hem. Mason is een dromertje: papa en mama gescheiden en een zusje dat totaal niet in hem geïnteresseerd is en hem zelfs een hinderpaal vindt. Wat volgt is een logisch chronologisch verhaal: verhuizingen, weekendjes met papa, nieuwe school, nieuwe pappa's in het leven van mama, scheidingen, ruzies, verbinding, onthechting,vriendinnetjes en vriendjes, nieuwe verhuizingen.
Allemaal zo voorspelbaar als wat, maar deze film krijgt het voor elkaar dat juist de logica van het leven heel confronterend is. Het meest werd ik om m'n nummer gezet door de huilende moeder , die- op het moment dat ook haar zoon het huis verlaat- wanhopig uitroept: 'I thought there would be more".
Nee dus, dit is wat het leven is. Een verzameling kleine krabbelaars die elk hun eigen biotoopje bevolken. In dat kleine kringetje zoeken ze naar geluk, pakken ze het vast en laten ze het weer los. Om vervolgens gewoon opnieuw te gaan zoeken. Het is wat het is, alle cliché's die je erop los kunt laten zijn niet voor niets cliché's : "Je moet het zelf doen". "Geniet nu, want morgen is het voorbij". "Familie is het belangrijkste geschenk". "Het leven is vergankelijk". "Van het concert des levens etcetera".
Deze film zet de nieuwe standaard. Hier gaat de komende tijd niemand overheen komen. Wat een impact, wat een brille. Wat een schitterende film. 164 minuten confrontatie, ik gun werkelijk iedereen om deze te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten