Inderdaad is Jimmy's Hall een film van "lange halen, gauw thuis". Inderdaad is het (lang) niet Ken Loach's beste film. Natuurlijk zien we veel verhaallijnen al lang van te voren aankomen.
Maar toch he... Toch zet Ken Loach met deze jaren 20-30 verfilming opnieuw een sterke metafoor neer voor het huidige, verworden tijdsgewricht. Toch doet hij met een simpel, op waarheid gebaseerd , verhaal van het Ierse platteland opnieuw een uithaal naar het huidige tijdsgewricht waarin de grote stromingen (kerk en kapitaal) het voor het zeggen hebben. Waar de kunst ondergeschikt is. Waar het volk soms niet eens genoegen kán nemen met brood en spelen , simpelweg omdat dat ontzegd, wegbezuinigd of botweg verboden is. Voorbeelden zat in onze huidige tijd, ik denk dat dat de achterliggende gedachte van de socialistische regisseur is geweest bij het maken van deze film. En if not, dan is het in ieder geval mijn associatie.
Ik ben een sucker voor sociale en socialistische films, ik veer op bij volksverzet en ik zal altijd de kant van de kleine man kiezen wanneer hij ten strijde trekt tegen de grootmachten. Dat zit in me. Dociel opgevoed , doch de rebellie wel degelijk in de genen meegekregen. Films als deze maken dat het hart een hupje maakt, dat het gemoed betrokkenheid herkent en dat je blij bent dat sociale strijd bestaan heeft omdat we anders niet waren gekomen waar we nu staan.
Jimmy's Hall is een dorpszaaltje waar enkele lokale initiatiefnemers de plattelandsbevolking bijspijkert in cultuur: dans en muziek, poëzie en sport. Onschuldig, toch?
Onschuldig my ass, denkt de lokale pastoor. Hij is van de oude hel-en-verdoemenis-stempel en mobiliseert zijn volgelingen om dit opkomende goddeloze communisme in te dammen. Dat lukt, doch slechts met grove middelen.
Kies zelf aan welke kant uw sympathie ligt. Dat mag, dat hoort bij dit soort films.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten