Toen ik klein jongetje was, was ik net als anderen. Verzot op voetbal, geen middag of vooravond thuis en in de uren daarna lezen of voetbalplaatjes sparen. Een van de memorabele boeken uit die tijd, was "25 jaar Europacup" van Ed van Opzeeland. Behelste uiteindelijk lang geen 25 jaar, maar het verhaal dat hier verfilmd is, staat er uitgebreid in beschreven. Logisch dat dat ik snel inklikte toen ik deze op de film1-agenda zag staan.
Het is een integere film geworden over een zwaar dramatisch verhaal. ManU is nu een van de grootste clubs ter wereld, maar was toen nog volop in opbouw. De Britse voetbalbond wilde niet zo erg dat haar clubs ook naar andere bonden en competities gingen luisteren, dus maakte ze het de kandidaten lastig. Nooit een wedstrijd verdagen of verplaatsen: als je Europees wilt, is dat je eigen verantwoordelijkheid".
De film volgt Bobby Charlton, nog immer het grote clubicoon. In 1956 begint hij naam te maken, wordt bij de selectie gevoegd en komt langzamerhand aan spelen toe. Hij scoort veel en helpt United landskampioen te maken.
In de daaropvolgende Europacupronde moet men een uitwedstrijd tegen Belgrado spelen, De terugreis moet snel na de wedstrijd, want zaterdag wacht alweer Wolverhampton Wanderers. Deze haast verklaart de wens om, ondanks het slechte weer, toch op te stijgen vanaf het vliegveld in München. Het gaat mis.
Een forse crash, het elftal bijna letterlijk gedecimeerd. Land in shock, zelfs de bond in shock. De doden worden begraven en er moet toch langzamerhand een show ongo'en. Bobby wil niet meer, hij heeft zijn buik vol van het voetbal nu het hem zoveel vrienden heeft gekost. Er wordt dus op hem ingepraat.
De film is integer, is ook boeiend voor wie niet zo in het voetbalspelletje is omdat er een fraai staaltje vriendschap en mannenpsychologie wordt toegepast. Ik vond m oke!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten