Closed Circuit - John Crowley

Closed Circuit op IMDb
Spannende thriller, gesitueerd rondom de aanslagen in Londen van enige jaren geleden. Twee advocaten worden toegewezen aan een verdachte van een meer dan 100 slachtoffers kostende bomaanslag  op een markt. Een advocaat is voor het officiële proces, de andere is voor de besloten zittingen die nu eenmaal bij dit soort staatsgevaarlijke zaken horen.
Extra complicatie is dat de advocaten voormalig geliefden zijn. Ze moeten dat zelfs verzwijgen bij het aannemen van de klus, ook is onderling contact tijdens het proces verboden.
Er gaat nogal wat mis in de aanloop naar het proces en de "openbare" advocaat ontdekt dat er bijzondere betrokkenheid is bij de aanslag. Hij komt erachter dat de geheime dienst MI5 meer weet dan ze de pers laten weten. Sterker nog: dat ze hebben verzuimd de aanslag te voorkomen, omdat er belangen speelden rondom de verdachten.
De ene advocaat doorbreekt de code om de andere hiervan op de hoogte te brengen, vervolgens moeten zij hun uiterste best doen om de informant in deze zaak in leven te houden en ongeschonden in de rechtbank te krijgen. Ze ondervinden daarbij volop tegenwerking van de Britse regering, de procureur-generaal én van de geheime dienst uiteraard.
Het script is aangenaam in elkaar gevlochten, de spanning neemt toe tijdens het kijken. Dat is een verdienste.
Met oa : Eric Bana, Rebecca Hall, Jim Broadbent en Ciaran Hinds

Red Corner - Jon Avnet

Red Corner op IMDb
Eerder op de avond keek ik deze. Ik moet toch een beetje aan kunnen haken met mijn filmquizcollega's dus deed ik maar eens een Hollywoodje. Richard Gere wordt alom verguisd, dat maakt het vormen van een mening over deze film voor mij een stuk makkelijker.
Ik, mijn besten, vond deze film niet tegenvallen. Niet om het acteerwerk, nee. Ook niet om de standaard David tegen Goliath- verhaallijn. Nee, vooral omdat er een inventief script was gebouwd om de grote opkomst van Azië in die jaren eens in perspectief te zetten. Men praatte volop over vooruitgang, men praatte over openheid maar de puntjes kwamen nergens bij de paaltjes. De oude machinaties overheersten nog te veel de wens tot vernieuwing. Dat toont deze film aardig aan.

Verhaal: Gere is een zakenman in satelliet-telecommunicatie. Zijn firma wil programma's verkopen aan het ontbolsterende Oosten. Dat kan natuurlijk niet zomaar, want censuur en zo, maar er lijkt een akkoord op komst. Om dat te vieren wordt er geborreld in een nachtclub, ontmoet hij een dame van lichtere zeden dan de andere en krijgt haar mee naar de hotelkamer.
De volgende ochtend: hij ligt bebloed op bed en de dame is dood. Alleen: hij kan zich zelf niet herinneren wat er gebeurd is, hij is overtuigd van zijn onschuld. Er moeten dus anderen zich hiermee hebben bemoeid.
Gevang, rechtbank, onrechtvaardigheid: het hele blik wordt open getrokken. De hem toegewezen advocate gaat pas na lang aarzelen om: ze begint te zien dat het zaakje stinkt en dat deze man erin is geluisd. Ze neemt stoute stappen: tegen de gangbaarheid in wil ze de onschuld van de westerling bewijzen.

Love, Rosie - Christian Ditter

Love, Rosie op IMDb
Vooralsnog ga ik er vanuit dat ie niet bestaat. Althans, niet op deze basis. Je kunt niet als jongen en meisje dermate close bevriend met elkaar opgroeien dat de rede het altijd wint van de romantiek. Er komt altijd een moment waarop de zwakte toeslaat en waarin het eigenbelang van een van de twee de bovenhand krijgt. En dus tot serieuze avances leidt.
In deze film is het meerdere malen "close, but no cigar" . Rosie en Alex lijken al vroeg voor elkaar bestemd maar het gebeurt steeds maar niet. Van het laatste schoolfeest tot aan de eerste bedpartners in het nieuwe leven, steeds draaien ze om elkaar heen maar vormen ze nooit met zijn tweeën de combinatie.
Dat leidt uiteraard tot ongeluk, steeds is een van de twee niet happy als de andere "involved" is. Maar ja, het verstand zegt dat ze de ander moeten laten gaan en zelf het geluk moeten zoeken.
Het beste deel van deze film zit in het midden, als er juist heel veel met die twijfel wordt gedaan. Als de twijfel zelf ten twijfel wordt gesteld, eigenlijk. De rest van de film kent een iets te grote mate van voorspelbaarheid, je voelt regelmatig de volgende scene al met chocoladeletters aankomen. Dat is jammer, want an sich is het geen beroerde rolprent.

Aan het eind van de film schoof mijn vrouw aan, terug van haar afspraak. Ze keek mee en zei me: dat mooie meisje, dat is dus de dochter van Phil Collins. Dan weet u dat nu ook!

3 Coeurs- Benoit Jacquot

3 Coeurs op IMDb
Als je Benoit Poelvoorde op de poster ziet staan, denk je : dat wordt grappig.
Als je Charlotte Gainsbourg op de poster ziet staan, denk je: dat wordt heavy.

Deze film heeft het allebei. Ik dacht aanvankelijk naar een niemendalletje te gaan kijken, maar ik was na afloop behoorlijk onder de indruk. Het begint als een vrolijke comedy of errors, maar het eindigt als een thriller: de driehoeksverhouding die in dit verhaal centraal staat, sloopt alle hoeken en zijden van die driehoek.

Marc wordt, Parijse belastingambtenaar zijnde, gedetacheerd op het platteland om orde op zaken te stellen. Hij mist de laatste trein naar Parijs en voelt zich gedwongen door de straten te dwalen. Hij ontmoet een vrouw met wie het klikt, stevig klikt. Ze wandelen en praten tot zonsopgang en zij neemt een stevig besluit: ze gaat niet met haar man mee verhuizen naar Amerika, ze gaat naar Parijs om met Marc door te gaan. Ze maken een afspraak elkaar in de Tuilerieën te ontmoeten.
Dat gaat natuurlijk mis: zij is er, maar hij wordt opgehouden door zijn werk en komt pas twee uur later, als zij al teleurgesteld terug is. Om alsnog achter haar man aan te reizen naar de VS.
Hij heeft moeite de misslag te verwerken, maar dat wordt hem makkelijker gemaakt als hij in het plattelandsdorpje ook aan het werk moet voor een lokale antiekgallery-houdster. Die - hij weet het niet - de zus van zijn mislukte date is. Ze groeien naar elkaar toe, het gaat aan en ze gaan samenwonen.
Als Marc zijn vrouw op een gegeven moment ziet skypen met haar zus in de VS, krijgt hij de schrik van zijn leven. Hij zegt niks en zet zelfs zijn trouwplannen door. Maar in zijn hoofd knaagt het. Een confrontatie is onvermijdelijk. Wat te volgen: hoofd of hart?

De film werkt prachtig naar het einde toe, mede door sterk acteerwerk van alledrie (en natuurlijk van de moeder van de dames, de onvolprezen Catherine Deneuve). Goeie film!

A somewhat gentle man (En ganske snill mann) - Hans Petter Moland

A somewhat gentle man op IMDb
Ulrik zit al 12 jaar in de bak. En eigenlijk vindt ie het allemaal weer prima. Het bericht dat ie wordt vrijgelaten omdat hij zijn tijd heeft uitgezeten, overvalt hem dan ook een beetje  (sorry voor die woordkeus).
Wat moet ie dan, als ie eenmaal buiten staat? Moet ie naar zijn ex of naar zijn zoon? Moet ie naar zijn oude criminele baas? Moet hij naar de verklikker die hem in de gevangenis deed belanden?
Hij komt ze allemaal tegen en wonderwel redt hij zich met laveren tussen al die verschillende belangen. Ieder heeft zijn afrekenmomentje met hem, maar hij probeert het goede te doen. Hij vindt een kamertje bij een iets te gewillige huisbazin, hij vindt een baantje in een iets te ouderwetse garage, hij krijgt contact met zijn oude maten.
Iedereen wil wat van hem maar hij zoekt eigenlijk rust. Hij wil eindelijk even vader zijn, hij wil het rechte pad lopen, maar men maakt het hem niet makkelijk. Als uiteindelijk de spanning oploopt (baan kwijt, geldgebrek, druk van zijn oude maffiamaatjes), staat Ulrik op het kruispunt: blijf ik zuiver of breek ik? Beter ik mijn leven of verval ik in oude gewoonten?

Ik ben altijd redelijk geporteerd van Stellan Skarsgard. Hoewel hij hier af en toe ook een sukkeltje neerzet, komt hij er wel mee weg,

The Continent (Hou Hui wu qi) - Han Han

The Continent op IMDb
Wazige maar niet vervelende film. Roadmovie.
Drie jonge mannen wonen aan de uiterste oostkant van China, op een saai eilandje. Het leven biedt niets. Als een van de drie een baan krijgt als onderwijzer in het uiterste westen zien de andere twee hun kans schoon: als zij nou eens hun vriend begeleidden op zijn reis naar de andere kant van het land, dan zijn ze in ieder geval voorlopig even verlost van het dodelijk voorspelbare ritme.

Men gaat en beleeft onderweg een aantal vervreemdende avonturen: uiteraard neigt de leraar ertoe om zijn reis niet af te maken als hij de veronderstelde vrouw van zijn leven tegenkomt onderweg. Uiteraard eindigen ze de reis niet als trio. Door onderlinge spanningen maar ook gewoon door kwijtraken. Een wereldreiziger die tevens ooit ruimtereiziger wil worden, kruist hun pad en ze gaan vol mee in zijn idealistische verhaal. Zal de leraar ooit in het westen voor de klas staan?

Kill your darlings - John Krokidas

Kill your darlings op IMDb
Hij hinkt weliswaar op twee gedachten, maar toch is dit een interessante film. Hij vertelt namelijk het verhaal van de gekwelde kunstenaar. Een dichter in dit geval, die het leed van de wereld op zijn schouders neemt maar die tegelijkertijd zelf onvermogend blijkt om de liefde in zijn nabijheid op waarde te schatten.

Daniel Radcliffe speelt Allen Ginsberg, de bekende beat poet uit de jaren 60. Moeilijke jeugd gehad (vader met een oorlogstrauma maar toch een gevierd dichter, moeder geestelijk totaal doorgedraaid). Allen krijgt het toch voor elkaar om letteren te gaan studeren en in dat wereldje ontmoet hij mensen die zijn leven voorgoed veranderen. Jack Kerouac komt opdagen, William Burroughs zit in de kring, maar vooral raakt hij onder de invloed van de flamboyante levensgenieter Lucien Carr. Amoureuze gevoelens staan regelmatig in de weg van hun uiteindelijke missie: met nieuwe en wilde poëzie de tijd naar hun hand zetten. Schoppen tegen de gevestigde orde, er uit halen wat er in zit. Daarnaast zorgen ze er uiteraard voor dat ze dat onder het genot van zoveel mogelijk geestverruiming beleven.
Lucien beleeft een soort studiefinanciering van een oudere man (Michael C Hall, die we kennen als Dexter). Die ziet Lucien door deze ontwikkeling steeds verder van zich af staan en hij beschouwt Ginsberg dan ook als regelrechte concurrent op het liefdespad. Het gaat wringen, het zal clashen.

Son of Saul (Saul Fia) - Laszlo Nemes

Son of Saul op IMDb
Of ik wel goed geslapen had, vroeg mijn vrouw me vanmorgen. Of ik niet van de film gedroomd had.
Nee. Ik niet.

Mijn koffie is zwart. Mijn garderobe is grotendeels zwart. Mijn favoriete muziekstijlen zijn zwaar en donker en films zie ik ook het liefst zwaar en indringend. Kortom: ik schrik niet van de gruwelijke sfeer in deze film, ik ben niet ontregeld door wat je hier aan onmenselijkheid voorgeschoteld krijgt.
Sterker nog: ik ben wellicht een van de weinigen die vindt dat de vorm van deze film tegen haar werkt. Zo machinaal en onpersoonlijk is het werk, zo verwerpelijk is de industrie waar hij zich op dat moment in bevindt, dat je moeilijk de kans te baat neemt om te zien welke persoonlijke strijd deze man eigenlijk voert.
Ik snap dat de regisseur de bedoeling heeft om te shockeren, misschien zelfs om ons niet te laten vergeten hoe verfoeilijk de concentratiekampen waren. Bij mij werkte het averechts. Alle geluiden, alle hectiek alle onscherpe bloederigheid en gruwelijkheid ten spijt, ik had al mijn aandacht nodig om te blijven zien waar Saul eigenlijk echt de hele dag mee bezig was. Want dat is een persóónlijk verhaal en niet een groot historisch moment.

Saul maakt deel uit van het Sonderkommando. Een groep van mensen die door de toenmalige nazi's werd geselecteerd om hen terzijde te staan bij de Endlösung. Het radicale uitroeiingssysteem in de concentratiekamp vereiste vele werkzaamheden en daarvoor werd een deel van de gevangenen ingezet. Gebruikt totdat ze uiteindelijk zelf aan de beurt waren. Het maakt duidelijk waarom de onderlinge verstandhoudingen binnen de groep zo op scherp staan: elk hoopt via een wit voetje in een of andere uitzonderingspositie te komen.
Saul doet zijn dingetje mee, maar verandert spoortslags als hij in een van de binnengebrachte slachtoffers zijn zoon meent te herkennen. Hij kan niets meer voor hem doen, nou ja, misschien toch nog één ding. Hij probeert te voorkomen dat zijn zoon de ovens ingaat, gaat op zoek naar een rabbi voor de laatste rituelen en hoopt dan zijn zoon een normale begrafenis te kunnen geven, al is dat dan op het kampterrein.
Hij neemt daarbij veel risico's en krijgt veel weerstand vanuit de groep. Omdat hij toch niets te verliezen heeft, zet hij door. Hij maakt gebruik van een opstand in het kamp om te proberen met lijk en al weg te komen.

Zware film, gruwelijke film. Maar helaas bij mij rakelings langs het doel. Spraakmakend is de film zeker, maar ik vond hem te veel op het effect en relatief te weinig op het persoonlijke verhaal leunen.

The Theory of Everything- James Marsh

The theory of everything op IMDb
Niet onaardige biopic. Ik zeg met nadruk "niet onaardig" omdat ik m ook niet heel goed vond. Er zaten voor mij wat wringende kantjes in, die wat punten van het eindresultaat afsnoepten.
Nevertheless, als verhaal is het natuurlijk prettig om naar te kijken. De verwording van briljante mensen, die vasthouden aan hun eigenwijze ideeën en daarmee frequent voor gek versleten worden, dat is altijd makkelijk een kant kiezen.
Voeg daaraan toe dat hier ook nog eens de toenemende fysieke ongemakken van onze filmheld en je snapt dat het vrij simpel is om heldendom toe te dichten aan de besproken persoon.
Dat gaat in deze film lang goed: het is geloofwaardig dat die frêle dame valt voor die onhandige stoetel , omdat ie inderdaad grappig en charmant is. En dat gedurende een heel groot gedeelte van de film blijft. Je snapt dus ook dat ze hem blijft verzorgen als het verval van zijn lichaam versneld intreedt. Ze voedt hem, ze kleedt hem, ze duwt hem en rijdt hem. Inderdaad , er komen nog kinderen ook. Het lijkt allemaal een bijzonder, doch hecht gezin.
Echter: als gaandeweg de film blijkt dat de ondersteunende werkzaamheden vrouw Jane boven het hoofd groeien, komt er een rare knik in de film. Ze vinden iemand, het is bovendien een aimabele en aantrekkelijke kerel, dus het is logisch dat er iets groeit tussen hem en Jane. Zonder dat er iets gebeurt overigens.
Als Hawking ook het vermogen van de spraak verliest, wordt er een trainster in huis gehaald om hem toch taalvaardig te houden dmv allerlei speltechnieken. En daar komt wat mij betreft het ongeloofwaardigde deel: van het ene op het andere moment is Hawking minder afhankelijk dan hij lijkt en schuift hij patsboem zijn vrouw aan de kant. Niets wordt daarvan uitgediept, de volgende scene is simpelweg een verhuisdozenscene. Ik heb dat niet begrepen.
Verder is de film natuurlijk een fijne getrouwe vertelling van het aparte leven van de hyperintelligente nerd die wetenschapper Stephen Hawking was. En is.
Als ik dat ene wegdenk, blijft er een redelijke film over. Hij had m.i. dus sterker gekund.

Infiltrant - Shariff Korver

Infriltant op IMDb

Tegenvallende film. Ik kan het maar beter meteen zeggen. Nasrdin Char is weliswaar een rijzende ster binnen ons vaderlandse firmament, dat wil nog niet zeggen dat ie elke keer de goede keuzes maakt. Deze film is een te matige combinatie van zijn succesvolle debuut "Rabat" en Flikken Rotterdam. En Amsterdam trouwens, we zien de steden door elkaar gebruikt worden. 

 Sam (eigenlijk Said) heeft met bijzonder goed resultaat de politie-academie doorlopen, doet keurig zijn ding totdat het misgaat bij een arrestatie. Het toegeworpen scheldwoord "hoerenjong" doet hem net iets te veel aan zijn zieke moeder herinneren en hij draait door. Schorsing, penning inleveren, dat werk.

Op dat moment wordt hij benaderd door een AIVD-achtige vrouw die hem zegt zijn carrière nog een gunstige wending te kunnen geven. Hij moet undercover, hij moet infiltreren in de Marokkaanse drugsoorlog in Amsterdam. Dat doet ie. Dermate succesvol zelfs dat ie met een aantal "collega's" welhaast amicaal wordt, in ieder geval sympathie voor voelt. 

Dat zit natuurlijk dwars bij de grote finale: als de politie de bende uiteindelijk wil arresteren. ontstaat er iets van wroeging.

Pawn Sacrifice - Edward Zwick

Pawn Sacrifice
Krankzinnig. Goed. En ook zonder goed krankzinnig. Bobby Fischer was het allebei: hij gaat door voor de beste schaker aller tijden, maar hij is tevens een van de bekendere beroemdheden die ten onder zijn gegaan aan achtervolgingswaan.

Zijn ideeën dat ie op de huid gezeten wordt door zo ongeveer alle geheime diensten ter wereld, door Joodse organisaties en Amerikaanse patriotten, zitten hem dusdanig dwars dat zijn genialiteit in het spelen van het edele schaakspel eraan ten onder gaan.
Hij is vastbesloten wereldkampioen te worden maar moet daarvoor de allersterksten van zijn tijd - stuk voor stuk Russisch - verslaan. Juist die tegenstelling wordt gretig opgepikt door nationalistische Amerikanen, die Vietnam en Watergate ondergaan en die deze schaakstrijd zien als het mogelijk overwinnen van de Koude Oorlog.
Bobby gruwt van de machinaties , wil alleen maar spelen maar krijgt steeds meer twijfels bij al die begeleiders en al die media. Niemand vertrouwt hij meer, hij neemt tegendraadse beslissingen die hem min of meer zijn carrière kosten.
Zijn grootste opponent, Boris Spasski, wil óók graag bewijzen dat hij niet voor niets al een tijd de nummer 1 van de wereld is. En dus gaat die tweekamp er komen: op Ijsland zal worden gestreden om de wereldtitel. Maar komt het allemaal op tijd voor de langzaam doordraaiende Fischer?

Zeer spannende thriller, ondanks het feit dat je vooraf de uitkomsten al kent (het is immers allemaal waargebeurd). Een goede Tobey Maguire, een dragende rol van Peter Sasgaard: fijne film. Boeiend tot het eind.