Natuurlijk is deze film een veredelde versie van onze vroegere tv-reeks "Taxi". Om die reden snap ik mijn vrouw wel die tijdens het meekijken van deze film een aantal keren fronsend naar me keek. "Serieus, vind jij dit interessant?" wilde ze zeggen.
Ja, ik wel. Want ik probeer hier door de verhalen heen te luisteren. Ik heb de kennis dat deze regisseur in zijn eigen land onder een ban staat. Hij wordt gescreend en verhoord, hij heeft niet heel veel bewegingsruimte. En hij probeert het toch. Dát was voor mij de boodschap van de film: niet alle Iraniërs buigen voor de terreur van de angst.
Panahi is zelf de taxichauffeur in een lange rondrit door Teheran. Volk van allerlei pluimage krijgt hij in de auto. Van degene die vindt dat het regime niet repressief genoeg is en eigenlijk meer mensen zou moeten ophangen om een voorbeeld te stellen. Tot de beroofde zakenman die weet wie zijn overvallers zijn maar ze niet durft aan te geven, juist uit angst voor die repressie: ach, hij is wat kwijt maar moeten die mensen daarvoor opgehangen worden?
Van het schoolmeisje (zijn eigen nichtje) dat als schoolopdracht heeft om zelf een film te maken. Maar dat bij die opdracht wel een reeks aan do's en don'ts heeft meegekregen. Tussen alle regels door lees je hoe de bevolking met censuur omgaat, hoe men tussen al die dwang toch ook zijn eigen vrijheden zoekt.
Dat is voor mij voldoende om deze film interessant te vinden. Het is eerder een pamflet dan een speelfilm. Het is eerder manifest dan optekenend. Moedig van deze regisseur-onder-druk, die aan het eind ook netjes vertelt dat zijn film geen aftiteling mag laten zien, omdat hij niet door de screening van vertoningsregels komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten