Een delicatesse, zeg ik. Een film voor fijnproevers. Wat een meester is Jim Jarmusch toch, met zijn minimale vertellingen en zacht kabbelende beelden. Gisteravond bedacht ik er de term "deprimerend optimisme" bij, zo dapper en constructief zijn de dromen van de beide hoofdrolspelers.
Er gebeurt heel weinig in het leven van Paterson en zijn geliefde Laura. Adam Driver is , eh.. kuch, chauffeur op een stadsbus en leidt een trouw en regelmatig leven. De enige opwinding die hij heeft komt bij zijn vrouw vandaan. En bij zijn poëzie. Alles wat groter is dan hemzelf schrijft hij op , in een ontwapend directe poëzie. Reizigers, kroeggangers, de liefde, de grote wereld: alles is onderwerp voor de bespiegelende zinnen die hij in zijn kleine schriftje optekent.
Zijn vrouw vindt dat hij er iets mee moet doen, hij moet grootser en meeslepender leven. Dat doet zij ook: of ze nou carrière gaat maken in de cupcakes-wereld of dat ze de next big thing van Nashville wordt, ze werkt aan zichzelf. En jij, Paterson, zou dat ook moeten doen.
Paterson loopt niet zo hard (van stapel). Steeds als je denkt dat hij een keer afwijzend of misnoegd zal reageren, komt hij weer met een positieve reactie: "ja, je hebt gelijk, dat zou ik eens moeten doen. Dank je voor het vertrouwen, dank je voor je ondersteuning".
Maar u snapt: Paterson doet het niet. Dromen is voldoende.
De wereld is klein in Paterson. Maar groot genoeg om te verbeelden. Prachtig prachtig. Ik hartje Jim Jarmusch. En ik ben overtuigd van de ingetogen klasse van Adam Driver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten