Feelgood wordt pas echt feelgood als je het niet verwacht feelgood te zijn. Met gemengde gevoelens ging ik er naar toe maar ik kwam blij verrast de zaal uit: deze film is leuk.
Mijn verwachting dat het een opgeklopt kattenverhaaltje was (en dus bij mij in de categorie dierenfilms als "Babe" en "Black Beauty' terecht zou komen), kwam niet uit.
Mijn verwachting dat ik een halve romkom ging zitten kijken waarin mens en dier een onverwachte relatie gingen opbouwen: ook niet.
ASNB houdt daar allemaal het perfecte midden tussen. Wellicht komt dat doordat dit een waargebeurd verhaal is (de schrijver van het boek komt helemaal aan het eind nog even cameo'en), ik weet het niet. Feit is dat er waarheidsgetrouw een verhaal wordt afgebeeld dat de juiste mengvorm van sociaal drama, spanning, liefde en vriendschap kent. En dan ook nog eens geportretteerd in de realiteit. Echt: deze film deugt.
Daar ziet het in het begin allemaal niet naar uit. James is zwerver, straatmuzikant en vooral junk. Ondanks al zijn goede bedoelingen om van het vieze spul af te blijven, vervalt hij steeds weer in de dwingende zoektocht naar heroïne. Hij wil er wel vanaf maar steeds zijn de verlokkingen op straat te groot. Zijn begeleider in het drugspreventieteam ziet zijn wensen iets van het leven te maken als serieus en ze bedingt bij de verantwoordelijke organisaties een woning voor James. Ze voegt er een "laatste kans"melding bij: als je dit verkloot, ben je ook voor ons verloren en zul je alles zelf moeten regelen.
James pakt de kans met beide handen aan en sluit zich zo veel mogelijk in de woning op om de verlokkingen van de straat te weerstaan. Dan dient zich onverwachts gezelschap aan: er komt een zwerfkat via het raam naar binnen. Vertederend. James gaat in de buurt op zoek naar de eigenaar, ontmoet veel weerstand. Eigenlijk vindt ie slechts bij één hippie-achtige dame een beetje begrip.
De kat, al snel Bob genoemd, wordt de grote vriend van James die zich plechtig heeft voorgenomen in ieder geval verantwoordelijkheid te nemen voor dat van zijn roodharige vriendje. Bob gaat mee tijdens de optredens die James op straathoeken geeft. En vertedert uiteraard het publiek, waardoor baasje meer geld binnenhaalt met zijn liedjes dan ooit.
Het lijkt nu al op een eind goed, al goed maar zo werkt het natuurlijk niet. James is nog te afhankelijk van de dosering methadon om al nieuwe stappen te kunnen zetten. Terugvallen of afkicken, dat zijn eigenlijk de keuzes. En hoe zit dat met de moeizame relatie met zijn vader en diens nieuwe vrouw? Er gaat nog veel water naar de zee.
Redelijk levensecht gespeeld door Luke Treadaway, die ook nog eens de liedjes allemaal zelf zingt.
Fijne film, ik zeg u.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten