Drive my car op Moviemeter (3,68)
Van een ongekende schoonheid, deze film. Hier is de uitdrukking "poetry in motion" voor uitgevonden. Prachtige cameravoering, uitgesponnen stiltes, diepe blikken , een goed gevlochten dramatisch script, korte maar krachtige dialogen en intens acteerwerk. Alles aan "Drive my car" is goed.
Het lijkt allemaal dik voor elkaar in de relatie van Yusuke en Oto. Succesvol in wat ze doen, knappe creatieve mensen die welhaast aan elkaar verslaafd zijn. Yusuke is acteur/regisseur, Oto is scriptschrijfster. Ze heeft er een gewoonte van gemaakt om, nog nahijgend van intense seks, verhalen aan haar man te vertellen, waardoor zich gaandeweg een script ontwikkelt. Daarnaast heeft ze zich erin bekwaamd om toneelteksten in te spreken voor haar man: alle overige rollen staan op cassettebandjes, zodat Yusuke tijdens lange autoritten kan studeren op zijn eigen rollen en teksten.
Het duurt niet lang voordat wij door krijgen dat dit een shiny buitenkant is en dat er van binnen echt wel iets schort aan hun verhouding: Oto gaat vreemd , steeds met de hoofdrolspeler van elk gezelschap dat haar stukken uitvoert. Dat dit haaks staat op hun liefdevolle verhouding, moet dan ook ergens vandaan komen. Nogal. Ze blijken hun dochtertje verloren te zijn , op 4 jarige leeftijd werd ze ziek.
Enkele jaren later: Yusuke is Oto verloren aan een hersenbloeding, van het ene op het andere moment was ze weg. Geen kans om dingen uit te praten, geen kans om de onderlinge scheefstand recht te zetten. Hij wordt gevraagd als regisseur bij een theaterfestival in Hiroshima en krijgt daar een chauffeur toegewezen. Deze jonge vrouw, Misaki geheten, blijkt de perfecte toehoorder van zowel Yusuke's repetities in de auto als van zijn langzaam gebrachte ontboezemingen over zijn achtergrond.
Enkele jaren later: Yusuke is Oto verloren aan een hersenbloeding, van het ene op het andere moment was ze weg. Geen kans om dingen uit te praten, geen kans om de onderlinge scheefstand recht te zetten. Hij wordt gevraagd als regisseur bij een theaterfestival in Hiroshima en krijgt daar een chauffeur toegewezen. Deze jonge vrouw, Misaki geheten, blijkt de perfecte toehoorder van zowel Yusuke's repetities in de auto als van zijn langzaam gebrachte ontboezemingen over zijn achtergrond.
De les die we uit deze film kunnen trekken is dat iedereen - hoe succesvol of geliefd ook - zijn of haar worstelingen met het leven kent. En dat het relativeert, wanneer je je eigen problemen deelt met anderen. Dwars door de misvattingen heen ontstaat er dan duidelijkheid en zelfinzicht.
Fabuleus, deze film.
Fabuleus, deze film.
FIN - song : Eiko Ishibashi - Drive my car (cassette)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten