De filmbranche in Griekenland draait op volle toeren. Onder aanvoering van Yiorgos "the Favourite" Lanthimos komt een frisse serie afwijkende films uit het land onze kant op. Christos Nikou was eerder cameraman bij Lanthimos en komt nu met zijn eerste grote eigen speelfilm. En opnieuw is dat er een met een eigenwijze, afwijkende blik. Fullblown arthouse dit, lekker voer voor uw recensent in deze.
De hele stad, misschien wel het hele land, wordt geplaagd door een toenemend aantal gevallen van geheugenverlies. Aris hoort erover op de radio net als hij de deur uit wil gaan: hij groet de buurman, speelt nog even met diens hond en gaat op weg. We zien hem vervolgens laat in de avond in de bus zitten, hij wordt er door de buschauffeur op geattendeerd dat de eindhalte is bereikt en dat hij de bus moet verlaten. Omdat Aris geen flauw benul heeft waar hij is en ook geen papieren bij zich heeft, slaat de buschauffeur alarm : op naar het ziekenhuis.
Daar blijkt een team zich bezig te houden met de opvang van de amnesiasten : eerst de inhuizing, vervolgens de medicatie en daarna een herstelprogramma. Patiënten van wie familieleden kunnen worden gevonden, worden daarheen gebracht voor herstel. Niets van dat alles voor Aris: hij is alleen en zal alleen moeten herstellen, dit gebeurt door middel van een speciale training. Hij krijgt een woning toegewezen waar hij door middel van ingesproken cassettebandjes langzamerhand weer moet socialiseren. Alles moet op foto worden vastgelegd, zodat de artsen de voortgang kunnen monitoren. Aris gaat langzaam maar monter aan de slag: hij leent een fiets voor een rondje rijden, maakt een foto, plakt die in het album. Stap voor stap worden de opdrachten vreemder . Aris voelt de controle toenemen, helemaal als hij de jonge Anna ontmoet die in hetzelfde programma zit. De twee helpen elkaar zo goed en zo kwaad als het kan.
Aris merkt dat hij goed gedijt in zijn nieuwe persoonlijkheid en is dan ook helemaal niet zo blij met de eerste signalen van terugkeer van een stukje geheugen: hij komt de hond van de buurman tegen in het park, deze springt blij tegen hem op maar Aris zorgt dat hij er vandoor is voordat de buurman zelf in zicht komt. Hij wil nog niet herkend worden, hij wil niet meer de man worden die hij hiervoor was. Al snel leren we waarom dat vroegere leven voor Aris zo pijnlijk was, al snel snappen we waarom hij kiest voor naamloosheid en anonimiteit.
Wie uit bovenstaande destilleert dat dit een zware en medische film is, die heeft ongelijk. Heel de film lang heerst er een lichtvoetige, droogkomische sfeer, we kijken naar een welhaast blije dystopie.
Met : Aris Sevetalis, Sofia Georgovassili , Anna Kalaitzidou, Argyris Bakirtzis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten