Cobain:Montage of Heck op IMDb (7,5)
Cobain:Montage of Heck op Moviemeter (3,50)
Geen prettig gezicht, deze documentaire. Waar het me door de jaren heen aardig gelukt is om de naam Kurt Cobain te koppelen aan een grenzeloze creativiteit (waarmee hij een heel tijdperk veranderde) , zie je na afloop van "Cobain:Montage of Heck" vooral een zwaar getormenteerd mens, een gevoelige en verslavingszuchtige jongeman.
Cobain leek heel zijn leven op zoek naar erkenning, hij voelde zich afgewezen. De scheiding van zijn ouders, die beiden niet opgewassen waren tegen de reeks DSM-5 aandoeningen die hun zoon met zich meebracht, maakte dat hij nog meer ging bedelen om waardering. Cobain was een zware last voor de stiefgezinnen die zijn beide ouders probeerden in te richten.
De enige uitvlucht was zijn creativiteit; manisch tekende en schreef hij dagboeken vol met steeds bizarder hersenspinsels. Cobain had een (zelf)destructieve persoonlijkheid die uiteindelijk gedoemd was ten onder te gaan. Er leken meerdere momenten te zijn waarop die negatieve spiraal doorbroken werd: op een of andere manier moest de muziekwereld erkennen dat Cobain met zijn liedjes een generatie een stem gaf , hoe negatief en wanhopig zijn teksten ook waren. Het werd wereldfaam.
Maar ook dat maakte Cobain uiteindelijk niet gelukkig: op de rand van een grote tournee liet hij het meermaals afweten, waardoor een grote commerciële doorbraak uitbleef.
Toen hij vervolgens muzikante Courtney Love ontmoette leek dat weliswaar de splijtzwam voor zijn band Nirvana te worden, maar het bracht hem wel uiteindelijk het vaderschap. En precies die status zou zijn laatste strohalm moeten zijn voor een normaal leven. Hij kickte af en ging vol voor de zorg voor dochter Frances Bean, maar die nieuwe status bleek broos. De demonen keerden terug en knokten zich naar een overwinning: Cobain ging ten onder, hij gaf op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten